บทที่520: จูบ

เตชิตหัวเราะขึ้นมา

ในแววตาพราวเสน่ห์ลึกๆของเขา ราวกับว่า

มีความรักแฝงอยู่ ระยิบระยับอยู่ ตอนที่เขายิ้ม และมองมาที่น้ำหวาน พริบตาเดียวหัวใจเธอก็เต้น วุ่นวายไปหมด

เธอกระพริบตาปริบๆด้วยความช็อค และพูด พึมพำว่า “นี่คุณ คุณคงไม่ใช่จะจูบ…….

พูดยังไม่ทันจบ ตรงหน้าน้ำหวานก็มีเงามืด ประทับลงมาแล้ว

ท้ายทอยของเธอถูกมือของผู้ชายจับเอาไว้ าทีต่อมากลิ่นไอเฉพาะของผู้ชายก็ปกคลุมรอบตัว เธอไว้ เธอหายใจอย่างรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย ตอนที่ ริมฝีปากอบอุ่นหล่นมาที่บนริมฝีปากเธอ ความรู้สึก เวียนหัวแบบนี้ก็พุ่งขึ้นไปถึงขีดสุด

ดีที่ จูบนี้ไม่ใช่จูบที่ดูดดื่ม

ไม่ใช่จูบที่ลึกซึ้ง

เป็นการสัมผัสที่แค่พริบตาเดียว น้ำหวานยัง ดึงสติกลับมาจากความตะลึงงันไม่ได้ เตชิตก็จากไปแล้ว

“ขอบคุณทุกคนที่ให้โอกาศนี้กับผม ให้ผม ได้ถูกสาวสวยขนาดนี้ย่ำยีนะ” เตชิตยกแก้วเหล้า ขึ้นมาใหม่ กลอกเหล้าไปกริ๊บใหญ่ “ปลอบขวัญ หน่อยๆ”

น้ำหวาน “

เขายังจะต้องปลอบขวัญอีกเหรอ? เธอมากกว่ามั้งที่จะต้องปลอบขวัญ!

ทุกคนถูกการสอดแทรกฉากที่ตลกนี้ทำเอา ขำกร๊กไม่หยุด แม้แต่พิงกี้ก็คาดไม่ถึงว่าเตชิตจะ จูบจริง หลังจากประหลาดใจเสร็จก็รู้สึกตลกมาก ใบหน้าเผยรอยยิ้มที่ร่าเริงออกมา

น้ำหวานไม่อยากทำลายบรรยากาศที่แต่ละคน มีความสุขขนาดนี้ไป เธอแค่พูดอย่างหดหู่ว่า “คุณ รู้สึกฉันเป็นสาวสวยตั้งแต่เมื่อไหร่คะ?”

รังเกียจเธอมาโดยตลอดไม่ใช่เหรอ?

“คุณคิดเองไม่ใช่เหรอ ว่าคัพAก็ทั่วหล้าไร้ผู้ต่อต้านแล้ว?” เตชิตย้อนถามเธอ

….” หลังจากน้ำหวานดึงสติกลับมา จับ หมอนกอดที่อยู่ด้านหลังตีไปที่เตชิต “เย็ดแม่ง! เต ชิต คุณไม่พูด ใครก็ไม่มีใครว่าคุณเป็นใบ้หรอก!นี่ คุณกล้าหัวเราะเยาะฉันหรอ ฉันยังไม่ได้ว่าคุณเป็น ไอ้ไม้จิ้มฟันเสียบไข่พะโล้เลย!”

ทีนี้ เสียงหัวเราะยิ่งดังเข้าไปใหญ่

บรรยากาศดีมาก ขวดเบียร์ได้หมุนขึ้นมาอีก

แล้ว

หลังจากเตชิตหมุนขวดเบียร์ก็ไม่แคร์ว่าปาก ขวดเบียร์จะชี้ไปที่ใคร พิงไปที่เก้าอี้อย่างอมยิ้ม แต่ แววตากลับเก็บอาการเล็กน้อย สีหน้าแววตาเผย ความเหงาและความห่อเหี่ยวที่คนยากจะสังเกตเห็น

คนอื่นสังเกตไม่เห็น แต่น้ำหวานที่นั่งอยู่ข้าง กายเขาสังเกตเห็นแล้ว

เธอจิ้มแขนของเขา และถามด้วยความหดหู่ “เตชิต คุณทำหน้าบูดบึ้งให้ใครดู ห้า? คุณไม่อยาก จูบฉันก็ไม่ต้องจูบสิ ใครบังคับให้คุณจูบ? เมื่อคุณ ดื่มเหล้าไม่เป็นรึไง?”
พอพูดจบ น้าหวานเช็ดริมฝีปากด้วยความ รังเกียจ

.” เตชิตยกมุมปากเล็กน้อย “ผมพอใจ ที่จะจูบ คุณยุ่งอะไรด้วย?

“นี่คุณ…..….”

“นี่คุณอย่าบอกว่าตอนที่จูบผมไม่มีความรู้สึก นะ ทำไมผมถึงรู้สึกว่าคุณตื่นเต้นจังเลย หัวใจทั้ง ดวงแทบจะพุ่งออกมาจากคัพAแล้วโดดมาที่ตรง หน้าของผมอยู่แล้ว”

.” น้ำหวานโมโหจนมึนตึ๊บ ไม่อยาก เถียงกับเขาอีก

เตชิตยกแก้วขึ้นมากลอกไปกริ๊บอีกหนึ่ง สายตากวาดผ่านพิงกี้โดยที่ไม่ได้ตั้งใจ เห็นรอยยิ้ม ของเธอ เขาเหม่อลอยไปครู่หนึ่ง สุดท้ายก็เปลี่ยน มายิ้มอย่างร่าเริง

ภาพเหตุการณ์ของเมื่อกี้ เขาจะยอมเห็นเธอ ตกอยู่ในความอึดอัด เพราะไอ้คนแปลกประหลาดที่ สมองมีแต่เรื่องวิจัย ไม่เข้าใจหลักทำนองครองธรรม อย่างดนัยได้ยังไงล่ะ?
ถึงเขาไม่เต็มใจ เขาก็อยากช่วยเธอคลี่คลาย สถานการณ์

เกมส์จริงหรือกล้าก็เล่นไปสักพักแล้ว ในที่สุด น้ำหวานก็หาโอกาศที่ออกจากห้องได้

ในเนเวอร์แลนด์นี้ถ้าไม่ใช่ความคึกคักอย่าง โจ่งแจ้ง ก็คือรักกุ๊กกิ๊กคลุมเครือที่โผล่อย่างลับๆ ที่ๆ ถือว่าเงียบที่สุดก็คือห้องน้ำแล้ว

น้ำหวานพุ่งเข้าไปที่ห้องน้ำ นั่งลงที่ฝาชักโครก และตบแก้มตัวเอง

“เตชิต เตชิต ไอ้ผีทะเล!”

แอบด่าอยู่ในใจไปคำหนึ่ง น้ำหวานอดไม่ได้ที่ จะยื่นมือมาสัมผัสริมฝีปากที่ราวกับว่ายังมีความ อบอุ่นหลงเหลืออยู่ แววตาเธอค่อนข้างที่จะหดหู่ มี ความซับซ้อนที่ไม่รู้จะอธิบายออกมายังไง

ไม่ว่าเตชิตสารเลวมากแค่ไหน แต่เขาพูดไม่ ผิดเลยสักนิด ตอนที่เขาเข้าใกล้มาที่เธอ หัวใจ ของเธอเต้นแรงมากจริงๆ เหมือนจะทะลักออกมาอย่างไรอย่างนั้น

ตอนที่ริมฝีปากเขาปกคลุมลงมาที่ริมฝีปากเธอ แม้แต่หูของเธอก็อื้อขึ้นมา สมองราวกับว่าว่างเปล่า ไปหมด

การผัมผัสประสบการณ์แบบนั้น เหมือนสาว น้อยกำลังตกหลุมรักเลยชัดๆ

หัวใจเต้นแรงเพราะเขาเหรอ?

ไม่ๆๆ ไม่ใช่แน่นอน!

รู้สึกว่าตัวเองต้องสงบสติอารมณ์หน่อย น้ำ หวานออกมาจากห้องน้ำ ยืนอยู่ที่อ่างล้างมือตรง หน้ากระจก จากนั้นก็เปิดก๊อกน้ำ

น้ำที่เย็นเฉียบตบอยู่บนหน้า ในที่สุดความร้อน ผ่าวที่โผล่ขึ้นมาก็ลดลงไปไม่น้อย

แต่ว่า เธอมองดูแก้มแดงก่ำของตัวเองผ่าน กระจก ก็ยังมีความรู้สึกไร้พลังอยู่ดี

คิดไม่ได้
ไม่ควรคิด

บางทีเธออาจจะต้องย้ายออกจาก วิลล่าNo.3โดยเร็วแล้ว

รอตอนที่พิงกี้กับเควินไปฮันนีมูน บางทีเธอ อาจจะสามารถไปพักที่วิลล่าNo.1ช่วงหนึ่ง เพราะ ยังไงซะสามารถเลี่ยงได้ก็เลี่ยง รอให้เรื่องของ องค์กรSCจบสิ้น เธอก็สามารถฟื้นคืนอิสระ ไม่ต้อง ให้พิงกี้เป็นห่วงความปลอดภัยของเธอแล้วมั้ง?

ใช่ ขอแค่ยืนหยัดถึงเวลานั้นก็โอเคแล้ว

พอตอนนั้นเธอใช้ชีวิตอยู่กับต้นข้าวด้วยกัน ก็ สามารถใช้ชีวิตที่เงียบสงบไม่ต้องมีคนมารบกวน แล้ว ไม่ต้องเจอเรื่องแปลกประหลาดพวกนั้นอีกต่อ ไป

ใช้มือรองน้ำมาตบที่หน้า น้ำหวานมองดูตัว เองในกระจก พบว่าอุณภูมิของแก้มลดลงไปไม่ น้อย เธอยิ้มอย่างแข็งกระด้างและจนปัญญาให้กับ กระจก ถอนหายใจเบาๆทีหนึ่ง แต่ก็ไม่รู้เพราะอะไร ถึงได้มีอารมณ์ที่ผิดปกติขนาดนี้

บางทีอาจจะเป็นเพราะสมองเธอพังไปแล้วมั้ง
สงบอารมณ์ไปครู่หนึ่ง นำหวานหันหลังเตรียม จะกลับไปที่ห้อง จู่ๆกลับชนเข้ากับคน

พอเงยหน้าขึ้นมาดู คนที่ชนเข้าคือพิงกี้พอดี

เลย

“น้ำหวาน เธอไม่เป็นไรใช่มั้ย?” แววตาของ พิงกี้เต็มไปด้วยความเสียใจ “ขอโทษนะ เมื่อกี้ตอน ที่ฉันล้อเล่นไม่ได้ระมัดระวังถึงเรื่องความเหมาะสม เธอ…..ถ้าเธอโกรธฉันล่ะก็ ด่าฉันเพื่อระบายความ โกรธเลย อย่าเก็บเอาไว้เด็ดขาด”

ที่จริง น้ำหวานออกมาจากห้องไม่ถึงห้านาที พิงกี้ก็ค่อนข้างนั่งไม่ติดกับที่แล้ว จากนั้นก็รอไปอีก สักพัก เห็นน้ำหวานยังไม่กลับมาอีก เธอก็เลยมาหา น้ำหวานที่ห้องน้ำโดยตรงเลย

ยังดีที่น้ำหวานอยู่ที่นี่ เพียงแต่แค่อารมณ์ค่อน ข้างดูผิดสังเกตหน่อยเอง

“ฉันจะด่าเธอทำไม?” น้ำหวานกลับส่ายหน้า สีหน้าดูเป็นธรรมชาติมาก “ไม่ใช่เธอบีบบังคับให้ ฉันเล่นเกมส์สักหน่อย ฉันก็ไม่ใช่คนที่ล้อเล่นด้วย ไม่ได้…….เตชิตหน้าตาหล่อซะขนาดนั้น ส่วน ฉันหน้าตาออกจะแสนธรรมดา ว่าไปแล้วฉันยังได้เปรียบด้วยซ้ำ”

“ไม่ใช่หรอก” พิงกี้ดึงมือของน้ำหวานไว้ คิดๆ แล้วก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกมา “น้ำหวาน เธอไม่คิด จะหาแฟนใหม่จริงๆเหรอ?”