เห็นพิงกี้เซ็นต์ชื่อแล้ว สายตาชาตรีมีความ

พอใจโผล่ขึ้นมา

ถึงเก็บอาการยังไงก็ไม่สามารถเก็บรอยยิ้ม

ได้ใจและพอใจไว้ได้

เขาหัวเราะออกมาราวกับว่าเห็นภาพของ ตระกูลค่ารงกูลส่องแสงสว่าง

ก้าวไกลเป็นหมื่นๆลี้ยังไงอย่างงั้น

เขาลุกขึ้นและเอาสัญญาชุดนึงไว้ในกระเป๋า

แล้วยื่นมือไปที่พิงกี้ด้วยความดูดี “ ยินดีที่ได้

ร่วมงาน “

“ ยินดีเช่นกัน ” ทั้งสองจับมือกัน พิงกี้สายตา

เย็นชาเหมือนหิมะ

เธอยิ้มมุมปากเล็กน้อย

ฉวยโอกาศตอนนี้ยังมีอารมณ์หัวเราะก็หัวเราะ เข้าไปเถอะ

ต่อไปมีเวลาให้เขาร้องไห้อีกเยอะ! —-

เลยเวลากินข้าวมาสักพัก

พิงกี้ซื้อข้าวโพดต้มฝักนึงที่ข้างโรงพยาบาล

เธอแคะกินและกลับเข้าไปโรงพยาบาล

นึกไม่ถึงว่ายายสมศรีจะเหลือกับข้าวไว้ให้เธอ

ทำไมออกไปนานจังเลยหล่ะ คงจะหิวแย่แล้ว มั้ง? ”

ยายสมศรีลุกขึ้นจากเตียง เอาถ้วยชามที่ล้าง

สะอาดวางตรงหน้าพิงกี้

พร้อมบ่นกับเธอ “ เธอนะเป็นลูกผู้หญิง แต่ใช้

ชีวิตหยาบกระด้างแบบนี้

ยายกล้วเธอกลับมาช้า เลยเก็บอาหารไว้ครึ่ง

นึงใส่กล่องไว้

ตอนนี้กับข้าวยังอุ่นอยู่ รีบกินหน่อยเร็ว

พิงกี้ทำปากจู๋

มาฝักนึงแล้ว

“ ยายคะ เมื่อกี้ฉันกินข้าวโพด
ฉันกินไม่ลงแล้วค่ะ

ข้าวโพดฝักเดียวจะได้รับสารอาหารครบได้ ยังไง? “ยายสมศรีแข็งข้อกดพิง

กี้นั่งลงที่เก้าอี้ และแกล้งทำหน้าโกรธ “ ไม่ว่า ยังไงก็ต้องกินหน่อย

เป็นเด็กผู้หญิงไม่รู้จักดูแลร่างกายตัวเองอย่าง นี้ เห็นแล้วน่าเป็นห่วงจริงๆ

“…” พิงกี้จนปัญญา โอเคๆ ฉันกินก็ได้ ” ก็ได้แต่หยิบตะเกียบขึ้น มา

กับข้าวที่โรงพยาบาลไม่ถือว่าอร่อย ส่วนมากมี

แต่อาหารรสจืด

พิงกี้กินไปไม่กี่คำก็กินไม่ลงแล้ว

เธอหันไปมองเห็นยายกำลังเอากระเป๋าของเธอ ไว้ ไม่รู้กำลังลูบจับอะไร

สีหน้าเธอแปลกใจ “ ยายอยากได้กระเป๋า

หรือคะ? ”
“อิ่ม? ” ยายสมศรีหันหน้ามาอย่างไว เหมือน เสียงของพิงกี้ทำให้ตกใจ

เธอลูบที่อกแล้วพูด “ ใช่ รอยายออกจากโรง

พยาบาล

เธอเอากระเป๋าที่เธอเคยใช้ให้ยายใบนึงนะ ตอนที่ยายไปจ่ายตลาด

จะได้สะดวกเอาไว้ใส่เศษเงินได้

“ หึม ยายก็เริ่มทันสมัยกับเค้าแล้วหรือเนี่ย? พิงกี้อดขำไม่ได้

สายตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ ได้ค่ะ ถึงตอนนั้น ฉันซื้อให้ยายใบนึงนะ

ฉันจะให้ยายใช้ใบเก่าๆของฉันได้ยังไง?

ของที่เธอใช้ ยายไม่รังเกียจหรอก ”

“ แต่กระเป๋าของฉันไม่เหมาะกับผู้สูงวัยใช้ ระยิบระยับขนาดนั้น

ยายจะถูกหัวเราะเยาะเอาได้นะคนอื่นไม่ชอบโรงพยาบาล

แต่สำหรับพิงกี้แล้ว เวลาที่ได้อยู่กับยายแล้ว รู้สึกสบายและผ่อนคลาย

แต่ว่าถึงจะมีความสุขยังไงก็ต้องจากไป เธอจะ หดตัวอยู่ที่นี่ตลอด

ไม่ไปเผชิญหน้าสู้แดดสู้ลมข้างนอกไม่ได้ —เวลาสองทุ่ม

พิงกี้กลับมาถึงที่คอนโด ห้องที่มืดมนและเงียบ

สงบ

ดูท่าแล้วน้ำผึ้งกับปราณีทั้งสองยังไม่กลับมา อยู่คนเดียวรู้สึกอิสระกว่าเยอะ

พิงกี้โยนกระเป๋าไปที่โซฟา เธอเปิดน้ำผลไม้ มากระป๋องนึง แล้วนั่งลงที่โซฟา

เธอเปิดดูทีวีหลังข่าว กลางคืนไม่มีแผนทำ

อะไรเธอมีเวลานอนเล่นทีโซฟาแล้วคิดว่าต่อจากนี

จะทําอะไรต่อ

ดูอยู่ดีๆ จู่ๆ ข้างหูมีเสียงเท้าเดินอย่างเปียกชุ่ม

แว่วเข้ามา

พิงกี้หันไปเห็นคนที่ไม่สมควรมาอยู่ที่นี่……..

“ ประพันธ์? “พิงกี้กระโดดขึ้นมาจากโซฟา “

แกอยู่นี่ได้ยังไง? ”

ทั้งๆที่ตอนเข้ามาในห้องไฟก็ปิดอยู่ ห้องก็มืด

แล้วเขามุดออกมาจากไหน?

“ ฉันมาหาน้ำผึ้ง “ประพันธ์เช็ดผมพร้อมยิ้ม แย้ม เขาเพิ่งอาบน้ำออกมา

ผมยังเปียกชุ่มอยู่ บนตัวเขามีแค่ผ้าขนหนูผืน

นึงคาดไว้ที่เอว

งั้นแกก็รอน้ำผึ้งเถอะ ” พิงกี้หยิบกระเป๋า เสร็จก็อยากเข้าห้องเลย

สนิทแววตาของประพันธ์ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายและ

อืดอัดมาก

เหมือนดินโคลนที่เปียกแฉะก้อนนึงติดอยู่บนตัว เธอ ทำให้เธอรู้สึกขยะแขยง

แต่แล้ว ตอนที่เธอบิดประตู กลับสังเกตุเห็น ประตูตัวเองบิดไม่ออกแล้ว

ทำไมถึงเป็นแบบนี้ !

“พิงกี้ ”ตอนที่เธอใจร้อนอยู่ ประพันธ์เรียกชื่อ เธอและเดินมาที่เธอ

เสียงเหมือนเก็บอารมณ์ดีใจไว้ไม่อยู่

“ รีบร้อนกลับห้องทำไม เรามานั่งคุยกันก่อน

ไม่ดีกว่าหรือ?

ฉวยโอกาศตอนที่น้ำผึ้งทำโอทีอยู่ ปราณีก็ยัง

ไม่กลับมา

เราสองคนมาทำความรู้จักให้ลึกซึ้งอีกขั้นดีกว่า

ฉันดูแกคงลืมความเจ็บที่วันนั้นฉันตีแกแล้ว

ใช่ไหม? ”

ทันใดนั้นพิงกี้หันหลังกลับ สายตาที่แหลมคม

เหมือนมีดจ้องไปที่เขา

“ ถ้าฉันจำไม่ผิด วันนั้นแกขอร้องน้ำผึ้งอยู่ตั้ง

นานเธอถึงได้ให้อภัยแก

แผลหายดีแล้วสันดารชั่วๆของแกก็โผล่ขึ้นมา

อีกแล้วใช่ไหม? ”

ผู้ชายสารเลว! ตอนที่ขอร้องคนยอมทิ้งหน้าตัว

ตอนที่ตื่นใส่คนนี่ยิ่งหน้าด้านไม่มีที่ติ!

“ ฉันไม่ได้ทำอะไรเธอสักหน่อย ฉันถูกเนื้อต้อง

ตัวเธอหรือ? ก็เปล่านี่

ครั้งนี้เธอจะใช้เหตุผลอะไรมาตีฉันอีก? ถ้าเธอ กล้าลงไม้ลงมือกับฉัน

ฉันไม่โง่ยืนให้เธอตีหรอก…. ไม่แน่ฉันจะอาจ

จะเล่นเป็นเพื่อนเธอ

เอง
ออกกำลังกายอะไรที่มันสนุกก็ได้ ” ประพันธ์ กางแขนออกอย่างได้ใจ

และถอยหลังไปทีละก้าวๆ เอาตัวไปบังไว้ที่

หน้าประตู

มองพิงกี้ด้วยสายตาท้าทาย

พิงกี้ เธอโมโหจนสีหน้าเปลี่ยน เข้า

ห้องตัวเองไม่ได้

แถมยังถูกประพันธ์ขวางประตูไว้

ถ้าเธอจากไปยังไงก็ต้องเกิดการถูกเนื้อต้องตัว

กับประพันธ์

ถ้าเป็นแบบนั้น เขาก็ย้อนกัดเธอได้ บอกว่าเธอ เฉี่ยนชนตัวเขา

ไร้ยางอายจริงๆ! ที่เหลืออีกสองห้องเป็นห้อง ของน้ำผึ้งและปราณี

ปกติห้องของทั้งสองก็ล็อคประตูไว้ เธอเข้าไม่

ได้….คิดไปคิดมาพิงกี้มุ่งหน้าเดินไปที่ห้องน้ำและห้องครัวดีกว่า

ไม่มีประโยชน์หรอก ” เสียงของประพันธ์ก้อง

มาจากข้างหลัง

ยืนดูอยู่หน้าห้องน้ำไปครู่นึง ข้างในมีแต่เสื้อผ้า ของประพันธ์ทิ้งไว้อย่างยุ่งเหยิง

และมีกระดาษทิชชูทิ้งเรี่ยราดไม่รู้ใช้ทำอะไร ดูแล้วสกปรกมาก

เหลือแต่ห้องครัวแล้ว…….พิงกี้เดินไปถึงหน้า

ห้องครัว

ยื่นมือไปเปิดประตูบานเลื่อน

ไม่น่าเชื่อว่าจะเจอของเหลวข้นในช่องเปิดปิด ประตู พอก้มศรีษะลงไปดู

เธอขยะแขยงจนเกือบอ้วกออกมา

“ นั่นเป็นของๆฉัน เป็นไงบ้าง เธออยากใช้ปาก ลองชิมดูไหม? »

ประพันธ์เดินเข้ามา สายตาที่ตื่นกามจ้องมาที่หลังเธอ

เหมือนจะจ้องจนเผาเสื้อผ้าเธอให้พรุน

หลบหนีไม่ได้ พิงกี้หันมาจ้องที่ประพันธ์อย่าง

“ แกจะเอายังไงกันแน่?

“ ฉันไม่ได้จะเอายังไง? ” ประพันธ์เงยหน้า

และยิ้ม

“ ฉันแค่อยากอยู่กับเธอสองต่อสอง ขอแค่เธอ

ไม่เข้ามาใกล้ตัวฉัน

ฉันก็จะไม่แตะต้องเธอแน่นอน ฉันพูดคำไหน

คำนั้น

แต่ว่า เขาอยากทำอะไรนั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่เธอจะ ควบคุมได้แล้ว

โหด

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ