บทที่ 78: ฟังกี้ เธอเคยรักฉันจริงหรือเปล่า?

พิงกี้กลับไปอาบน้ำที่คอนโดตัวเองจนหอมฟุ้ง

ถึงได้ขับรถกลับไปที่เมฆหลวงวิลล่า กลับถึงวิลล่า

เธอมองดูรอบๆ

เห็นเควินไม่อยู่ ทันใดนั้นก็รู้สึกโล่งอกไปทีนึง

คุณพิงกี้ จะทานอะไรหน่อยไหมคะ? ” ป้าเจี๊ยบ

พิงกี้ดูเวลาแล้ว บวกกับเวลาที่เสียไปกับตอนอยู่ที่

คอนโด

ตอนนี้ก็ใกล้สามทุ่มแล้ว เลยเวลาทานข้าวไปตั้ง

นานแล้ว

แต่ว่า วันนี้ทั้งวันเธอยังไม่ได้กินอะไรอย่างจริงจัง

ตอนนี้ท้องเธอว่างจน เริ่มปวดกระเพาะแล้ว “ มี

อะไรทานหรอคะ?

“ คุณเควินให้ดิฉันตุ๋นซุปไก่ให้คุณ ตอนนี้ยังอุ่นอยู่

ในหม้อ
สามารถเอามาทำเป็นบะหมี่ไก่ตุ๋นได้ค่ะ อันนิทาน แล้วย่อยง่ายด้วยค่ะ”

“ ได้ค่ะ งั้นก็ทานอันนี้แหล่ะ พิงกี้ไม่เรื่องมาก

ป้าเจี๊ยบมือไม้ว่องไว แป๊บเดียวก็ยกบะหมี่ออกมา

พิงกี้กินบะหมี่ไปและถามอย่างเฉยๆเหมือนไม่แคร์

“ ป้าเจี๊ยบคะ คุณเควินหล่ะ?”

คุณเควินออกไป ข้างนอกค่ะ ไม่รู้จะกลับมาเมื่อ

ไหร่ แต่ว่า

เขาบอกว่าวันนี้คงกลับมาไม่ดึก เพราะจะรอคุณเข้า มาติดกับดักเอง”

“ พลุ๊ก ” พิงกี้ที่ทำเป็นสงบเกือบสำลักอาหารตาย เธอดื่มน้ำไปกริ๊บใหญ่หลายกริ๊บ จ้องตาโตและถาม

เขา…เขาบอกจะรอฉันมาติดกับดักเอง?

“ เขาคงล้อเล่นกับคุณค่ะ เขาไม่จับคุณจริงๆสักหนอย

อีกอย่างคุณก็ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย ” ป้าเจี๊ยบ

ยิ้มอย่างอ่อนโยน

เธอรู้หน้าที่มากเธอเป็นคนไม่พูดเยอะ

พิงกี้ ” ……” ในใจรู้สึกเย็นๆ

ทำไมเธอรู้สึกนั่นไม่ใช่คำพูดที่ล้อเล่นหล่ะ?

มีใครเคยเห็นเควินที่เย็นชาและเคร่งขรึมพูดเล่นบ้าง

เฮอะๆ….นั่นคงเป็นเรื่องน่าพิศวาสยิ่งกว่าเจอผีอีก

แล้วมั้ง? อีกอย่าง

ใครบอกเธอไม่ได้ทำผิด เธอก็ทำผิดจริงๆนั่นแหล่ะ

ถ้าเควินรู้ว่าวันนี้เธอทำอะไรมาบ้าง เขาคงจะโมโห จนไฟลุกท่วมแน่?

พิงกี้กินบะหมี่เข้าไปอย่างไม่รู้รสชาติ เธอเดินขึ้นชั้น สองอย่างหนักใจ

เดินไปด้วยคิดไปด้วย เดี๋ยวจะรับมือยังไง? เปิด

ประต
เธอยังไม่ทันได้กดสวิตซ์ไฟ ในความมืดมนก็มีสม แรงโหมมาที่ข้างกายเธอ

ผู้ชายที่แข็งแรงเหมือนเสือชีต้าร์บุกเข้ามา

พริบตาเดียวเอาร่างกายของเธอทาบไปที่ประตูอย่าง

พิงกี้รู้สึกปวดที่แผ่นหลัง บนหัวมีน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำดัง

* กลับมาดึกขนาดนี้ วันนี้ไปไหนมา?

เธอเอ๋อไปเลย สงสัยเห็นผีแล้วมั้ง ไหนบอกว่าเควิน ยังไม่กลับมาไม่ใช่หรือ?

หรือว่าป้าเจี๊ยบหลอกเธอ

คุณ..คุณไม่อยู่บ้านไม่ใช่หรือ? ฉัน….” พิงกี้ถูก โจมตีอย่างไม่ทันตั้งตัว

สมองเธอวุ่นวายไปหมด “ฉัน…ฉันกลับมาอยู่ที่

คอนโด”

เธอก็ไม่ถือว่าโกหก เพราะเธอกลับที่คอนโดจริงๆ
“ ไปทำอะไร? ”

“ ไม่ได้ทำอะไร ก็อยู่เฉยๆ

“ อ๋อ…แค่อยู่เฉยๆ

“ ใช่! ”

“อาบน้ำจนสะอาดแล้วก็กลับมา?”

“…ใช่” เหมือนมีตรงไหนไม่ถูก แต่ว่าเออออตามที่ เขาพูดก่อนแล้วกัน

“ ถึงแม้หลบฉันมาทั้งวัน แต่ยังรู้จักกลับบ้าน ทำตัว

น่ารักมาก…”

เสียงของผู้ชายอ่อนโยนขึ้นมา ก้มหน้าจูบที่ริมฝีปาก

เธอทีนึง

ในเมื่ออาบน้ำเสร็จแล้ว งั้นเรามาทำอะไรกัน

หน่อย? ”

ยังทำอะไรได้อีกหล่ะ ก็ไม่ใช่ทำเรื่องเซ็กส์หรือ?

“ คุณใส่ถุงด้วย ฉันไม่อยากกินยาแล้ว ถึงอยู่ในช่วง

ที่ปลอดภัย
แต่ดีที่สุดก็ระวังหน่อย ! แล้วก็ เรื่องที่คุณรับปากฉันก็

จะปล่อย

พี่มานพและบริษัทเขา พูดแล้วต้องทำให้ได้นะ

รีบให้บริษัทเขาฟื้นฟูกลับมาทำงานได้เหมือนเดิม

และอย่าไปกดดันเขาอีก!” พิงกี้เตรียมใจมาตั้งนาน

เธอต้องรีบพูดเงื่อนไขของตัวเองออกมา

ไม่งั้น เดี๋ยวผู้ชายคนนี้มัวแต่คิดถึงเรื่องอย่างแล้วฟัง

เธอไม่อยากให้ความพยายามของเธอสูญเปล่า

..อืม” น้ำเสียงเควินเย็นชาลงเล็กน้อย แต่ก็ตอบ

แต่เขาก็มีเงื่อนไขเหมือนกัน “ ครั้งหน้าห้ามพูด

เรื่องพวกนี้อีก

ฉันไม่อยากให้แม้แต่ขึ้นเตียงก็กลายเป็นการขอแลกเปลี่ยน

” ไม่ใช่ข้อแลกเปลี่ยนแล้วมันคืออะไร?

ถึงแม้คุณบอกว่าฉันเป็นแค่ของเล่นของคุณ แต่ฉันก็ไม่ได้สมัครใจที่จะมาเล่นกับคุณอยู่แล้ว!

จู่ๆถูกคำพูดของเควินกระตุ้น พิงกี้จ้องมองผู้ชายที่ อยู่ตรงหน้า

พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ เรื่องที่พูดเมื่อกี้ เป็นเรื่องที่ เมื่อคืนคุณรับปากฉัน

ข้อแลกเปลี่ยนของวันนี้คิดต่างหาก”

เขาไม่อยากให้ทุกอย่างนี้กลายเป็นข้อแลกเปลี่ยน

แต่เธอดันจะให้เขารู้อย่างแจ่มแจ้งว่านี่คือข้อแลก เปลี่ยนเฉยๆ !

ถ้าไม่ใช่เขาบีบเค้นเธอ เธอกับเขาก็คงไม่มีอะไรข้อง เกี่ยวไปตั้งนานแล้ว

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเธอจะกลับมาเพื่อที่จะขึ้นเตียงกับ

เขา!
พิงกี้…..”

“ เมื่อวานเป็นส่วนของเมื่อวาน วันนี้ฉันนอนกับคุณ

คืนนึง

คุณให้ฉันหนึ่งล้านห้า

“ เอาไปทำอะไร?

ฉันอยากเอาเงินคืนให้พี่มานพ ” พิงกี้นอนก็นอน

กับเขาแล้ว

เธอไม่ได้ทำตัวเป็นผู้หญิงแสนดีขนาดนั้น

ถูกผู้ชายนอนแล้วยังจะมาทำเป็นพิสูจน์ว่าตัวเอง บริสุทธิ์ใจ

เอาเงินที่ผู้ชายให้มาฟาดคืนใส่หน้าเขา ถ้าเธอเป็นผู้ หญิง ทั้งสวยทั้งรวย

เธอจะทำแบบนี้แน่นอน แต่เธอไม่ใช่ผู้หญิงเพียบ

พร้อมอย่างนั้น

ตอนนี้สิ่งที่เธอต้องทำที่สุดก็คือพยายามไขว่คว้าผล ประโยชน์ให้ได้มากที่สุด
“ ขอเงินกับฉัน เพื่อผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว? “น้ำเสียง

เควินไม่พอใจ

มีความโกรธแอบแฝงอยู่ด้วย

พิงกี้ ต่อหน้าฉันเธอจำเป็นต้องพูดถึงเขาครั้งแล้ว ครั้งเล่าเลยหรือ?”

ฉันพูดถึงเขาแล้วจะทำไม?ถ้าคุณขี้งกไม่อยากให้ เงินฉันก็ไม่ต้องนอนกับฉัน

อย่าหาข้ออ้างอื่นเลย!” พิงกี้ประชดไปแบบไม่ใยดี

เควินหลับตาลงสนิท แล้วลืมตาดูผู้หญิงที่ไม่มีหัวจิต หัวหัวใจคนนี้

« เมื่อคืนเธอกับฉันเกิดเรื่องไม่คาดคิดหน่อยนึง ก็ หลบหน้าฉันมาทั้งวัน

ฉันไม่อยากบังคับเธอ ฉันให้เธอค่อยๆข้ามผ่าน ความอึดอัดนี้ไป!

แต่ว่าเธอกับมานพก็เกิดเรื่องที่น่าอึดอัดขนาดนั้น นิดเดียวก็เกือบจะ….
เธอยังคิดถึงเขาอย่างสบายใจเฉิบ ยังพูดถึงเขาครั้ง แล้วครั้งเล่า?”

พิงกี้พูดไม่ออก ใช่ เธอตั้งใจจะหลบหน้าเควิน

แต่กับมานพเหมือนอึดอัดใจไปแค่แป๊บเดียวก็ไม่รู้สึก อะไรแล้ว

อีกอย่างเธอก็ไม่ได้เจอหน้าเขาสักหน่อย

“ เธอว่ายังไง? ”

พิงกี้: “ฉันกับคุณยังไงก็….อย่างงั้นแล้ว

แต่กับพี่มานพเป็นแค่อุบัติเหตุเฉยๆ

ฉันก็ไม่ได้แตะต้องโดนที่นั่นของเขาสักหน่อย มี อะไรน่าอึดอัดใจ?

“ ฉันว่าก็ขาดแค่จับของเขาแล้วมั้ง?กางเกงในของ เขาก็เธอเป็นคนซื้อให้

ร่างกายของเขาก็เธอเป็นคนเช็ตให้

เขามีปฏิกิริยากับเธอแบบนั้นจนเป้ากางเกงในเกือบขาด

เธอกล้าพูดว่าเธอไม่เห็นของๆเขา !

* ถึงฉันเห็นแล้วจะทำไม? ” ถูกบีบจนร้อนรน

พิงกี้ที่ทั้งอายทั้งร้อนรนพูดอย่างตะคอก

ถึงฉันเห็นตรงนั้นของเขามันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ

ฉันไม่ได้ดูของคุณสักหน่อย! อีกอย่าง คุณก็เห็นตรง

หนึ่

นั้นของเขาแล้วเหมือนกัน

ตรงนั้นของเขาทั้งสวยและใหญ่กว่าของคุณ

ทำไมรู้สึกตัวเองด้อยกว่าหรือ?! “พิงกี้ตะคอกไป

เรื่อยเปื่อย

ทันใดนั้นสิ่งที่ตามมาคือความเงียบงัน เวลาผ่านไป

ทุกวินาที

ในความเงียบงันชัดเจนเป็นพิเศษ….พริบตาเดียว ทำให้สมองเธอตื่นตัวขึ้นมา

แต่ว่า พูดก็พูดออกไปแล้ว จะเรียกคืนกลับมาก็ไม่ได้แล้ว

ในความมืดมน ได้ยินแค่เสียงหายใจแรงของผู้ชาย

สามารถฟังออกว่าเขาโมโหขนาดไหน เงียบไปตั้ง

นานจนพิงกี้ยืนจนเมื่อยไปทั้งตัว เควินเปิดปากพูด

ผู้หญิงเวลาหมดใจขึ้นมา สามารถลบเลือนความรัก ที่ผ่านมาแปดปีได้จริงๆ

และทำเป็นไม่เคยมีเรื่องนี้เกิดขึ้นได้จริงๆใช่ไหม?

เธอบอกฉันมาซิ เธอเคยรักฉันจริงๆหรือเปล่า?”

นาน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ