บทที่ 52 คนที่ลงมือ

ร่างกายร้อนเหมือนไฟเผา พิงกี้ตื่นขึ้นมาอย่างสล๊อ

สะลือ

เธอทนไม่ไหวที่จะแกะกระดุมเสื้อออก อากาศที่เย็น

สบายพัดมาที่ผิวกาย

ทำให้เธอสบายจนครวญเสียงออกมา สติค่อยๆกลับ

คืนมา เธอลืมตาขึ้น

พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียง เงาที่คุ้นเคยยืนอยู่

ข้างๆเธอ รูปร่างผอมบาง

ผมยาวสลวย ไฟส่องผ่านศรีษะของผู้หญิงลงมา

พิงกี้ยังรู้สึกเบลอๆมองหน้าผู้หญิงไม่ชัด

แต่ตามความรู้สึกตัวเองก็สามารถเดาออกว่าเธอคือ

“ล..สา?” ถึงเป็นคำถาม แต่พิงกี้ก็มั่นใจว่าต้องใช้

เธอแน่ๆ

ก่อนสลบไป เธอเคยคิดถึงความเป็นไปได้หลาย

แต่สุดท้ายก็รู้สึกว่าลิสาจะเป็นคนลงมือกับเธอมาก
ที่สุด และแล้วเธอเดาไม่ผิดจริงๆ !

* ฉันเอง” ลิสานั่งลงที่ข้างเตียง เธอยิ้มอ่อนๆ แก คงอึ้งมากสินะที่เห็นฉันอยู่ตรงนี้

* อึ้งหรือ?ฉันไม่รู้สึกอึ้งเลยสักนิด ” พิงกี้พยายาม ลุกขึ้นจากเตียง

สายตาเต็มไปด้วยความแค้น “ ริชชี่ก็เป็นคนของ แกใช่ไหม? ”

“หึ เธอก็ฉลาดดีนี่ แต่ว่าริชชี่ก็เป็นหมากตัวนึงของ ฉันเท่านั้น ถึงแกฉลาด

สุดท้ายก็ได้แต่นอนอยู่ที่เตียงแล้วแต่คนฆ่าแกงยัง

ไงก็ได้”

พิงกี้กัดริมฝีปากแน่น เธอแค่หลอกถามลิสา เพราะว่าคนที่เธอใกล้ชิดวันนี้

มีแค่ริชชี่ที่น่าสงสัยที่สุด แต่เธอนึกไม่ถึงว่าริชชี่จะ

เป็นหมากรุกตัวนึงของลิสาจริงๆ

เธอก็ว่าอยู่ ทำไมคนที่ปกติอยู่มหาลัยก็ไม่ได้สนิท

กันเท่าไหร่
ถึงได้ชวนเธอมาทำงานที่เนเวอร์แลนด์ด้วยกัน สา ก็ถือว่าวางแผนรอบคอบ

ไม่ลงมือตั้งแต่แรก รอเธอทำงานหลายวันรู้สึกโล่ง อกแล้วถึงได้ลงมือ

แต่ว่าเธอจะนั่งรอความตายแบบนี้ไม่ได้ พิงกี้พูด อย่างเย็นชา

* ลิสา ฉันไม่รู้ว่าทำไมครั้งนี้แกต้องลงมือกับฉัน แก คิดอยากจะทําอะไรอีก

แกอยากหวังผลประโยชน์อะไรจากการลงมือครั้งนี้ แต่ฉันขอเตือนแกคิดให้ดีๆนะ

ตอนนี้ฉันไม่ใช่พิงกี้คนเดิมแล้ว ถ้าแกทำร้ายฉัน

แกไม่กลัวจะมีคนหนุนหลังฉันแล้วลงมือกับแกหรือ?!

“แกหมายถึงคุณเตชิตหน่ะหรือ?”

“แล้วคิดว่าไงหล่ะ?” พิงกี้แค่พูดมั่วซั่วเฉยๆ ได้ยิน

ลิสาพูดแบบนี้

ถึงจะผิดแต่เธอก็ต้องให้มันผิดต่อไป
” ถ้าแกลงมือกับฉัน คุณเตชิตไม่ปล่อยแกไว้แน่!

” เขาจะลงมือกับฉันหรือ? ฮ่าๆๆ ไม่แน่เขายังจะ ขอบคุณฉันด้วยซ้ำ!

* แกหมายความว่ายังไง? “เธอนึกถึงความคิดที่ไม่ดี ขึ้นมา พิงกี้สีหน้าตึงเครียด

” ลิสา แกจะทําอะไรกันแน่?” ระหว่างคุยกัน

เธอใกล้จะควบคุมร่างกายที่แผดเผาไม่ได้แล้ว ใบหน้าแดงก๋า แววตาไหวหวั่นเย้ายวน

แต่ร่างกายกลับอ่อนเพลียไม่มีเรี่ยวแรง มองดูสีหน้า

ที่ดัดจริดยั่วยวนของเธอ

ลิสาหัวเราะเย้ยไม่หยุด “ฉันอยากทําอะไร แกไม่

ต้องสนใจหรอก

แกแค่คอยดื่มกับความสุขก็พอ เพราะแกเกิดมาก็

เป็นคนหน้าด้านอยู่แล้ว

ยั่วสวาทคนนี้ทีคนนั้นที ฉันมอบความสุขที่แกชอบ

ที่สุดไม่ดีไง?

ไม่ว่านอนกับผู้ชายคนไหน ขอแค่แกได้สมใจอยากก็พอแล้วหนี่”

* ลิสา แกนั่นแหล่ะเป็นผู้หญิงที่โหดเหี้ยม!

แกแกล้งทำเป็นบริสุทธิ์ไม่ยอมมีอะไรกับเควิน เพื่อ

ใส่ร้ายฉัน

เอาฉันไปให้เขาถึงที่เตียง ตอนนี้เห็นแล้วริษยา แล้ว มาทำร้ายฉัน นี่แกบ้าไปแล้วหรือ?

ถ้าวันนี้แกลงมือกับฉัน ขอแค่ฉันไม่ตาย แค้นคืนแน่ !

ถ้าแกมีปัญญาก็ฆ่าฉันเลย!

สายตาพิงกี้เย็นชาและดุร้าย ถึงเธอหมดเรี่ยวแรง แต่แววตาเธอเหมือนมืดที่สามารถแทงคนตายได้

“ก่อนหน้านั้นฉันวางแผนใส่ร้ายแกแล้วจะทำไมฉัน เสียใจที่ทำแบบนั้นไป

ตอนนี้ฉันหมั่นไส้แก ฉันก็สามารถจัดการแก! แล้วอีก อย่างแกก็ไม่ได้ซื่อตรง! ”

ลิสาหัวเราะเยาะเย้ย แววตาร้ายลึกบูดเบี้ยว
“ ก่อนที่แกจะยั่วสวาทเควิน

แกไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมาตกที่นั่งลำบากแบบนี้

หรือ?พิงกี้

แกสาระแนรนหาที่ตายเอง!

“ฉันไปยั่วสวาทเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ แกอย่ามาใส่ร้าย

ป้ายสี!”

* แกไม่ยั่วสวาทเขา แล้วไปซื้อยาคุมทำไม?”

” พิงกี้สีหน้าตึงเครียด ลิสารู้เรื่องนั้นแล้ว!

แต่มันเกี่ยวอะไรกับเธอ? เธอก็ถูกขืนใจ! เควินไอ้

สารเลวคนนั้น

เขาเอาเปรียบเธออีกครั้งแล้ว

“ทีนี้พูดไม่ออกแล้วใช่ไหม? ในเมื่อพูดไม่ออกก็รับ ผิดชอบกับสิ่งที่แกทำไปเถอะ!

ลิสาเหลียวมองพิงกี้เสร็จ จากนั้นก็เดินออกไป เธอ อยู่นี่นานไม่ได้

เธอยังมีเรื่องอื่นให้จัดการอีก ถึงวางแผนเตชิตเป็นเรืองทอันตรายมาก

แต่ขอแค่เตชิตกับพิงกี้มีอะไรกันแล้ว ถึงเควินถึงยัง มีใจอีก ถ้ารู้ว่าคู่กรณีคือเตชิต

เควินจะยอมทิ้งศักดิ์ศรีนั่นลงไหม? พิงกี้นอนที่

เตียงอย่างหมดเรี่ยวแรง

ความกระวนกระวายใจทำให้เธอมีสติขึ้นมาไม่น้อย

แต่ว่าร่างกายที่แผดเผานั้นไม่สามารถทำให้มันผ่อน

ปรนมันได้

ถึงเธอไม่ถึงขั้นขยับนิ้วมือไม่ได้เลย

แต่จะอาศัยความพยายามของตัวเองให้ลุกขึ้นมามัน

ยากยิ่งกว่าเข็นครกขึ้นภูเขา

ระหว่างกระวนกระวายใจ ประตูถูกเปิดออก

เธอเห็นเตชิตถูกผู้ชายเสื้อดำสองคนอุ้มเข้ามา ดู

แล้วเขาเหมือนเมาเหล้า

แต่ไม่รู้ว่าถูกวางยาหรือเปล่า? ผู้ชายเสื้อดำดูแล้วเห

มือนเป็นรปภ.
พวกเขามีท่าทีว่องไว ทั้งสองยกเตชิตมาวางข้างๆ

พิงกี้อย่างเบามือ

จากนั้นก็หันหลังเตรียมตัวเดินจากไป พิงกี้เห็นแล้ว รีบตะโกนเรียกพวกเขา

* รอก่อน พวกแกคือคนที่ลิสาจ้างมาใช่ไหม? เรื่อง ที่พวกแกทำอันตรายมาก

วางแผนลอบทำร้ายคุณเตชิตไม่ใช่เรื่องดีอะไรแน่

พวกแกคิดไตร่ตรองดูดีๆนะว่าเรื่องนี้หนักหนาสาหัส

แค่ไหน?

ขอแค่พวกแกพาคุณเตชิตไป พรุ่งนี้ฉันจะขอร้องคุณ เตชิตให้เขาไม่เอาเรื่องแกสองคน

แถมยังจะให้เงินพวกแกสองเท่า……. ตอนนี้เธอ ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง

มีแต่ปากที่ยังพูดได้ ไม่แน่สามารถทำให้พวกเขา กลับใจได้

แต่ว่าพิงกี้ยังพูดไม่จบ ชายเสื้อดำทั้งสองก็เดินออก

จากห้องแล้ว
เห็นท่าทางที่พูดกรอกหูไม่ได้ แม้แต่คำพูดที่จะพูด ต่อรองกับเธอยังไม่มีเลย

มองดูประตูที่ถูกปิด พิงกี้กัดริมฝีปากไว้แน่น พยายามให้ตัวเองมีสติ

ลิสา แกคอยดูเถอะ! ถ้าแค้นนี้ไม่ชำระเธอก็ไม่ชื่อ

พิงกี้แล้ว!

พิงกี้ร้อนรนใจ แต่ตัวเองกลับไม่มีวิธีเลย

หันมาอีกทีไปเตชิตก็เข้ามาใกล้เธอแล้ว ใบหน้าที่ หล่อเหลาของเขาแดงก่ำ

นาทีนี้สายตาที่แวววาวจ้องมองเธอไว้ สายตาเขา แฝงด้วยรอยยิ้มที่เซอร์ไพรส์

พิงกี้ เธออยู่นี่ได้ยังไง? หน้าเธอทำไมแดงอย่างนี้

เธอหลงเสน่ห์ฉันแล้วใช่ไหม

อายแล้วหรือ?” ระหว่างพูด เขายื่นมือมาลูบหน้า

เหมือนอันธพาลคนนึง พิงกี้โมโหจะแย่อยู่แล้ว

เธอเม้มปากและพูดกล่อมเขาอย่างอ่อนโยน
* ทำไม? ” เตชิตไม่เข้าใจ

เธออยากทำอะไรไม่ดีกับฉันใช่ไหม?

พิงกี้ “ …”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ