บทที่ 23:เธอก็เป็นแค่รถเมล์สาธารณะ ที่ใครขึ้นก็ได้

“เธอว่าเด็กใหม่ที่มานี้จะเป็นของรักชิ้นต่อไปของเจ้า

นายหรือเปล่า?

คนก่อนหน้านั้น เหมือนเจ้านายเล่นแค่เดือนเดียวก็

เบื่อแล้ว

คนนี้ไม่รู้จะอยู่ได้นานเท่าไหร่?”

พิงกี้เพิ่งเดินจากไป ที่ออฟฟิศก็มีผู้หญิงสวมใส่ กระโปรงแดงพูดประเด็นนี้ขึ้นมา

เธอชื่นชมเล็บที่เพิ่งทำเสร็จ และพูดจานิสัยไม่ดี

* หน้าตาอย่างนั้น ก็ไม่รู้จักระวังตัวหน่อย !สมน้ำ

หน้า! ”

“ ก็นั่นหน่ะสิ ” รีบมีคนมาพูดต่อเธอ

* แต่ว่า ไม่แน่เธออาจจะสมยอมก็ได้นะ? แต่งตัว สวยขนาดนั้นก็ไม่ใช่

เพื่ออยากยั่วยวนผู้ชายหรือ?ถึงเจ้านายจะเจ้าชู้ แต่ก็

ใจป้านะ

มีผู้ชายที่หน้าตาธรรมดาคนนึงทนดูไม่ไหว เขา

ขมวดคิ้วและพูด
พวกเธออย่าพูดมั่ว ผู้หญิงคนนั้นดูแล้วไม่เหมือน คนแบบนั้นสักหน่อย ” “ เชอะ..เธอเนี่ยแหล่ะที่ชอบแกล้งเป็นคนดี… “ผู้

หญิงกระโปรงแดงพูดเหยียดหยาม

และชื่นชมเล็บ พิงกี้เดินเข้ามาถึงที่ออฟฟิศ คุณ

หวังก็ปิดประตู

เธอมองดูประตูที่ปิดอยู่ข้างหลังแล้วขมวดคิ้ว ในใจ

รู้สึกไม่ดี

แต่ครั้งแรกในชีวิตที่สู้หน้ากับเจ้านาย เธอพยายาม ควบคุมความรู้สึกที่แปลกนี้ไว้

* พิงกี้ เธอเพิ่งเรียนจบ และนี่ก็เป็นงานชิ้นแรกของ เธอใช่ไหม?” คุณหวังถาม

“ใช่ค่ะ ” พิงกี้พยักหน้า

“แล้วเธอเคยคิดวางแผนกับงานในอนาคตไหม? ”

“แค่มีความคิดที่เรียบง่ายค่ะ”

ลองพูดมาซิ
“ ณ ตอนนี้ ดิฉันแค่อยากทำงาน นี้ ให้ดีที่สุดค่ะ” พิงกี้ไม่ใช่คนฉลาด

แต่เธอก็ รู้หลักการของการเป็นคนอยู่

เวลานี้เธอก็คงไม่มาพูดว่างานนี้เป็นงานที่ทำให้เธอ

ก้าวกระโดด

หลายปีมานี้ เธอถูกเย็นชาใส่และต้องดูสีหน้าคนอื่น

ตลอด

ที่จริงเธอก็ไม่ใช่เด็กผู้หญิงที่เพิ่งก้าวเข้ามาในสังคม

“ ถูกแล้ว ทำงานกับฉันดีๆ !”สายตาที่ลึกซึ้งของคุณ หวังมองดูพิงกี้ตั้งแต่หัวจรดเท้า

สุดท้ายมาจับมือที่ขาวสวยของเธอ เขายิ้มและลูบ

* ขอแค่เธออยู่กับฉัน ต่อไปอยากได้อะไร ฉันก็จะ

ซื้อให้เธอ โอเคไหม?”

พิงกี้มีแค่ความรู้สึกเดียวนั้นก็คือขยะแขยง! เธอรีบ

ดึงมือตัวเองกลับ

และโกรธแบบควบคุมไม่ได้a เจ้านายคะ กรุณาให้เกียรติกันด้วย! ?เธอเดินออก ไปอย่างไม่คิดเลย

งานนี้เธอไม่ทำแล้ว!

“ ฉันไม่ให้เกียรติเธอยังไง? ” หลังจากคุณหวังถูก ปฏิเสธสีหน้าดูไม่ดี

ก็แหงหล่ะสิ ให้เขาทั้งเนื้อชิ้นใหญ่ที่ใกล้จะได้เข้า ปากแล้ว เขาจะยอมได้ยังไง?

เขารีบก้าวเท้าไปกอดพิงกี้อย่างแน่น ห้ามไม่ให้เธอ ไปเปิดประตู และยิ้มแบบไม่หวังดี

“ คนที่มีชื่องเสียงดังในเมืองB คุณหนูสองของ

ตระกูลดำรงกูล

ทำตัวเสเพลใครเอาก็ได้ ต่อหน้าฉันเธอยังจะเส แสร้งทำเป็นบริสุทธิ์อีกหรือ?

ขอแค่เธออยู่กับฉัน ฉันให้เธอครั้งละห้าแสน!

* ปล่อยฉัน! ” เธอขย้ำไปที่เท้าของคุณหวังสุดแรง

จากนั้นก็หันมาผลักเขาล้มลงพื้นอย่างแรง เธอยืน

ชายตามองลงไปที่เขา
สารรูปอย่างแก ยังไม่คู่ควรเป็นหมาของฉันด้วย

ซ้ำ! ) พูดจบ

เธอไม่สนเสียงร้องเจ็บของเขา เปิดประตูก็เดินออก

ไปเลย

คุณหวังตวาดอย่างโมโหฉุนเฉียว “ นางแพศยา มา ยั่วยวนฉันแล้วยังลงมือกับฉันอีก

แกก็แค่หาว่าฉันให้แกน้อยไปไม่ใช่หรือ? แกมันก็แค่

รถเมล์สาธารณะ

ที่ใครขึ้นก็ได้ ฉันให้แกห้าแสนถือว่าดีกับแกแล้ว !

กลับมาเดี๋ยวนี้ !

ฉันจะแจ้งตำรวจ!”

พนักงานในบริษัทต่างจ้องหน้ากันไปมา พิงกี้หยิบ กระเป๋าเสร็จ

หน้าก็ไม่หันแล้วเดินจากไป ออกจากประตู

แสงแดดสว่างเจิดจ้า

แต่ว่า แสงที่เจิดจ้านี้ไม่สามารถให้ความอบอุ่นกับใจ

ที่เย็นชาอ้างว้างของเธอ
เธอเดินไปมุมเปลี่ยว นั่งลงและกอดเข่าตัวเอง

ร้องไห้ออกมา