บทที่ 22: มีของฟรีไม่เอาก็โง่เง่าเต่าตุ่นแล้ว!

ตอนแรกอยากโยนกล่องอาหารทิ้ง แต่ดูแล้วมีโลโก้

ของภัตตาคารมังกรหยก

พิงกี้ก็เอากล่องอาหารเข้าห้องอย่างไม่เอาไหน

มังกรหยกคือภัตตาคารที่หรูหราและมีชื่อเสียงที่สุด

ในเมืองB

ตกแต่งได้สวยงามเหมือนราชวังไม่พอ คนที่จะ เข้าไปได้ต้องเป็นคนมีฐานะมาก

คนธรรมไม่มีทางได้ครอบครองเมมเบอร์การ์ดของ

ภัตตาคารนี้

ถ้าไม่มีทรัพย์สินถึงห้าสิบล้าน ก็ไม่มีวาสนาได้ เข้าไปที่ภัตตาคารนี้

ถึงมีทรัพย์เป็นห้าสิบล้าน แต่ทานข้าวมื้อนึ่งก็เป็น แสน คนธรรมก็คงไม่มีปัญญาทาน

แม้แต่บ้าน ดำรงกูลมีเมมเบอร์การ์ด แต่ถ้านับๆดูแล้ว ก็เคยไปทานแค่ไม่กี่ครั้ง

ที่สำคัญที่สุด ภัตตาคารมังกรหยกจะส่งเดลิเวอรี่ให้ เฉพาะลูกค้าที่มีการ์ดทองเท่านั้น
เดลิเวอรี่ทุกชุดทั้งสวยสดและอร่อย จุดนี้แค่ดูจาก กล่องอาหารก็ดูออกแล้ว

กล่องอาหารที่ดูเรียบหรูและรักษาอุณภูมิไว้ แค่เปิด มาก็ได้กลิ่นที่หอมโหย

พิงกี้มองดูอาหารในกล่องแล้วรู้สึกอึ้ง เธอคิดว่าเค

วินแค่ประชดเธอ

กับข้าวข้างในก็คงจะธรรมดาและถูกที่สุด

แต่ว่า….ข้างในกลับมีแต่กับข้าวที่เธอชอบทานหมด

เลย ทำให้เธอรู้สึกอึ้ง

เควินเขาหมายความว่ายังไง? คงไม่ได้วางยาพิษ

ในนี้มั้ง?

เธอคิดลังเลอยู่ในใจ พอถึงเวลาทานข้าวเย็น เธอก็ อดกับอาหารที่ยั่วยวนนี้ไม่ได้

เธอทานทานอาหารนี้ลงไปด้วยความกังวลใจ พอ ผ่านไปสองชั่วโมงไม่มีอาการท้องเสีย

ยิ่งทำให้เธอแปลกใจ แต่ว่าเธอก็ไม่ได้คิดมาก มี ของฟรีไม่ทานก็โง่เง่าเต่าตุ่นแล้ว
SAMSUNG

21%

WindFree” 1.OHP (ARIOTYGCDWKNSV)

n690.000d 9,190,000đ

ไหนๆเขาก็ส่งมาถึงที่แล้ว เธอแค่ทาน แต่ไม่ได้

ซาบซึ้งน้ำใจเขา

เพราะยังไงเขาก็พูดเหน็บแนมเธอ นี่ก็ถือว่าเป็นค่า

ชดเชยแล้วกัน!

วันรุ่งขึ้น พิงกีตื่นตั้งแต่เช้า เธอให้ความสำคัญกับ

วันแรกที่ทำงาน

เธอเลือกใส่ชุดกระโปรงยาวสีเหลืองอ่อน และรวบ ผมขึ้นและติดกิ๊บคลิสตัลที่ข้างศรีษะ

เธอแต่งตัวเรียบๆสบายๆ ดูแล้วสดใสและมีชีวิตชีวา วันนี้มานพไม่ได้มารับเธอ

แต่แบบนี้เธอรู้สึกโล่งใจกว่าเยอะ เมื่อคืนเธอก ศึกษาเส้นทางที่ไปทำงานไว้แล้ว

ออกมากจากรถไฟใต้ดินที่แออัด พิงกีดูเวลาเพิ่งจะ

แปดโมงเช้า

ใบหน้าที่สดใสมีรอยยิ้มที่โล่งใจขึ้นมา ยังดีมีเวลา

เหลือเฟือ
งานหน้าเคาท์เตอร์ต้องรับผิดชอบเปิดปะตู เพราะ ฉะนั้นพิงกี้ต้องเข้างานคนแรก

ถึงบริษัทเช้ามาก เธอเก็บกวาดเคาท์เตอร์ให้สะอาด เรียบร้อย ตอนนี้พนักงานเริ่มทยอยเข้างาน เห็นรอยยิ้มที่ หวานชื่นของพิงกี้

เพื่อนร่วมงานต่างก็อารมณ์ดีขึ้นมาเลย ทั้งเช้าผ่าน ไปด้วยดี พอถึงตอนเที่ยง

เจ้านายที่สัมภาษณ์พิงกี้เมื่อวานเดินเข้ามา พิงกี้ ทำงานบริษัทออกแบบอสังหา

บริษัทไม่ใหญ่ มีพนักงานแค่ประมาณสิบกว่าคน

หลักๆก็รับงานออกแบบโฆษณาและเป็นเซลล์ เจ้า

นายอายุประมาณสี่สิบกว่า

ดูแล้วเป็นคนใจดี เขาแซ่หวัง เห็นพิงกี้นั่งอยู่หน้า

เค้าท์เตอร์

เขาเดินมาเคาะที่โต๊ะ

“ มาที่ออฟฟิศฉัน ฉันจะคุยเรื่องค่าคอมมิชชั่นของ

เธอ
“ เจ้านายคะ ดิฉันมีค่าคอมมิชชันด้วยหรือคะ?” พิง ก็รู้สึกเซอร์ไพรส์

เมื่อวานสัญญาที่เธอเซ็นต์ไม่มีค่าตอบแทนแบบนี้

“ แน่นอนอยู่แล้ว”คุณหวังพูดอย่างลึกซึ้ง

“ภาพลักษณ์เธอดูดีขนาดนี้ ให้เธอเป็นแค่

พนักงานต้อนรับ

ไม่เสียดายพรสววรค์เธอแย่ ถ้าเธอขยัน ฉันสามารถ สนับสนุนเธอเยอะกว่านี้”

ค่ะ ” พิงกี้ไม่ได้สังเกตุเห็นความผิดปกติของคุณ

เธอเดินตามเขาเข้าไปที่ออฟฟิศ