บทที่ 16: จากไปโดยไม่ล่าลา

เช้าวันรุ่งขึ้น พิงกี้ทั้งกระดาษไว้ใบนึง แล้วลาก

สัมภาระจากไป

ยืนอยู่ที่ไกล พิงกี้จ้องมองไปที่บ้านหลังนึ่ง จากนั้นก็ ค่อยๆดึงสายตากลับ

บ้านหลังนั้นคือบ้านของตระกูลบุญถาวร ตอนนี้เธอ ยังไม่อยากกลับไปที่นั่น

ไม่มีเงินกลับไปที่บ้านนั้นก็ไม่มีประโยชน์ เบอร์ที่เมื่อ

คืนเมมไว้ในโทรศัพท์

เธอไล่โทรนัดดูห้องที่ละเบอร์ ดูไปสองสามที่

ในที่สุดก็จองห้องสตูดิโอในย่านใจกลางเมืองได้ ห้องนึง หลังทำสัญญาเสร็จ

พิงกี้รู้สึกโล่งอกไปที่นึ่ง ค่าห้องที่นี่ไม่ถูก มีแรง

กดดันไม่น้อย

แต่เธอก็ไม่อยากลำบากใจตัวเอง ยี่สิบกว่าปีก่อน

เพราะสาเหตุต่างๆนาๆ ทำให้เธอต้องทนกับความ

ลำบากใจ

ต่อไปเธอจะไม่ทำแบบนั้นอีก ต่อจากนี้ไปต้องมีชีวิตอย่างครึกครื้นถึงจะสำคัญที่สุด

เพิ่งจัดเก็บเสื้อผ้าเสร็จ น้ำหวานก็โทรมา พิงกี้รับ

เสียงของเธอดังก้องทั้งห้อง

“ พิงกี้ เธอแน่มากเลยนะ ! ไม่ล่ำลากันสักคำก็จาก ไป เธอเห็นฉันเป็นอะไร?

ทั้งกระดาษไว้ใบนึง นี่เธอทำเรื่องโรแมนติกเก่งมาก

เลยนะ! โทรหาเธอก็ไม่รับ

ส่งข้อความให้เธอก็ไม่ตอบ ห้องที่เมื่อคืนเธอบอก

ว่าจะเอาก็ไม่ไปดู

นี่เธอตั้งใจจะหลบฉันใช่ไหม? ฉันจะเลิกกับเธอ เลิก

เดี๋ยวนี้! ”

* ใช่ ฉันตั้งใจจะหลบหน้าเธอ )

“ ให้ตายสิ นี่เธอยอมรับแบบไม่อ้อมค้อมเลยหรือ?

“กันยอมรับของพิงกี้

ยิ่งทำให้น้ำหวานพูดติดขัด
* น้ำหวาน ตอนนี้ฉันยังไม่อยากคิดเรื่องความรัก เธอเข้าใจฉันไหม? ”

พิงกี้พูดอย่างเปิดเผย “ ต่อไปเราติดต่อกัน แต่อย่า ให้พี่เธอรู้ โอเคไหม? ”

* พิงกี้.อึม..เมื่อคืนเธอได้ยินอะไรมาหรือเปล่า? %

* ฉันได้ยินอะไร? ” พิงกี้แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง

น้ำหวานรู้สึกละอายแก่ใจมาก และรีบพูด

4 ไม่มีอะไร….อ๋อใช่ แล้วนอนนี้เธอพักอยู่ที่ไหน? ”

“อันนี้เป็นความลับ ต่อไปเรานัดเจอกันข้างนอก

เถอะ”

* ห้า..

“ อีกอย่าง เรื่องของฉัน เธออย่าพูดกับพี่มานพอีกนะ

* ฉันเป็นคนแบบไหนเธอยังไม่รู้อีกหรือ? ฉันเป็นคน

มีสัจจะที่สุดแล้ว! ?

น้ำหวานพูดสาบาน “ถ้าฉันหักหลังเธอ ขอให้ชาตินี้ไม่มีคนมาขอฉันแต่งงานฮ่าๆ….”

พิงกี้เชื่อเธอ เพราะว่าตอนนี้เธอก็ไม่คิดจะบอกที่อยู่

ตัวเองให้น้ำหวาน

เธอก็ไม่ต้องเป็นห่วงว่าความลับจะรั่วไหล สำหรับพี่

มานพ

เขาเป็นผู้ชายที่ดีมาก แต่ว่าเธอไม่เหมาะกับเขา เธอ

ไม่อยากให้เขาเสียเวลากับเธอ

น้ำหวานเพิ่งวางสายก็หักหลังพิงกี้แล้ว เธอมองไป

ที่มานพและจับแขนเขา

* พี่ก็ได้ยินแล้ว แม้แต่ฉันพิงกี้ก็ยังปิดบัง แต่ว่า ต่อ

ไปถ้าฉันเจอพิงกี้

ฉันจะต้องซักไซ้ถามที่อยู่เธอมาให้ได้!อย่าหักเงิน เดือนของเค้าเลยนะ!

น้ำหวานทำหน้าน่าสงสารมองไปที่มานพ มานพ

ชายตามองเธอ

“ใช้ไม่ได้เลย ”

“ พี่ อย่าทำแบบนี้นะ เพื่อพี่ ฉันยอมหักหลังเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเลยนะ!”

“ เธอยังมีจริยธรรมอยู่ไหม?”

“จริยธรรมสิ่งนี้ตายเกิดก็เอาไปไม่ได้ ไปแคร์อะไร ขนาดนั้น?

ฉันชอบทำเรื่องที่ไม่เอาไหนอยู่แล้ว ! ขอร้องหล่ะ ให้โอกาศฉันอีกสักครั้ง!”

” มานพเอามือชี้ไปที่สมองน้ำหวาน

“ทำตัวให้มันซื่อตรงหน่อย ไม่งั้นจะไม่มีเงินเดือนใช้

จริงๆนะ

* รับทราบค่ะ! “น้ำหวานรีบหยุดพูดเลย

เฮ้อ…ในที่สุดก็รักษาถังเงินไว้ได้ พิงกี้อยู่ห้อง ติดต่อมาสองวันแล้ว

ไม่ใช่เพื่อพักรักษาอาการบาดเจ็บ แต่แค่อยากพัก ผ่อนและปรับอารมณ์แค่นั้นเอง

เควินจัดการปิดข่าวเรื่องเหลวไหลที่เกิดขึ้นในคืนนั้น ได้แล้ว ไม่รู้เพราะสาเหตุอะไร
ตระกูลดำรงกูลก็ไม่ได้ประกาศข่าวออกสื่อว่าตัดขาด ความสัมพันธ์และไล่เธอออก

มีแต่ตระกูล ศิลปการสกุล ประกาศออกสื่อว่าถอน หมั้นกับเธอด้วยเหตุผลที่ฟังดูดี

ตระกูล ศิลปการสกุลก็ไม่ได้ฉวยโอกาศใช้เรื่องคืน

นั้นสร้างเรื่อง

คงเพราะไม่กล้ามีเรื่องขัดใจกับเควิน ดูๆแล้ว

พิงกี้รู้สึกเรื่องคืนนั้นก็ไม่ได้มีผลกระทบเยอะเท่าไหร่

นอกจากเธอเสียความบริสุทธิ์ไป

รู้สึกว่าก็ไม่ได้มีปัญหาหนักใจอะไร เธอก็ไม่ได้คิด

จะอยู่เฉยๆไปวันๆ

เพิ่งเรียนจบ เธอยังไม่มีงานการเป็นหลักเป็นแหล่ง

ยังไม่มีรายได้

หลังจ่ายค่าห้องไปเงินในกระเป๋าเธอเหลืออยู่แค่ห้า

หกพันบาท

ถ้าขึ้นอยู่เฉยๆอีก

รับรองไม่มีข้าวกินแน่ๆ

ถึงจะมีชีวิตทุกฑ์ยากลำบากหน่อยจะเป็นไรไป เอาชีวิตให้รอดก่อน!

เธอมีนัดสัมภาษณ์งาน เธอเดินออกมาจากห้องโถง

อย่างรีบร้อน

ยังไม่ทันเดียไปไกลก็ได้ยินเสียงเรียก “สาวิกา เธอ มาอยู่นี่ได้ยังไง?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ