บทที่14:ถูกกระทบกระเทือนอย่างแรง

คิดก็ไม่คิด มานพก็เปิดปาก 4 ไม่ว่าเธอจะผ่านอะไร

มา พี่ก็จะรักเธอ ”

แม้เธอจะเสียความบริสุทธิ์ไป เขาก็จะรักเธอคน

ความบริสุทธิ์ของร่างกายผู้หญิงสำคัญมาก แต่ใจ

สำคัญกว่า

สบตากับดวงตาที่สดใสและดื้อรั้นของเธอ

เขาไม่สามารถห้ามใจตัวเองที่จะไม่ห่วงเธอได้

“ อย่างนี้หรือ…” น้ำหวานรู้สึกสับสน ใจนึงก็ดีใจ

แทนพิงกี้

ใจนึงก็รู้สึกไม่ยุติธรรมแทนมานพ

“ พี่ พิงกี้จากไปหลายปี ไม่เคยติดต่อกับพวกเรา

เดียว

เลย

เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่ผ่านมาพี่ยังชอบเธออยู่ตลอด และยังรอเธอ! ตอนนี้เธอกลับมาแล้ว แต่ดูท่าที่ก็ไม่ เหมือนมีใจให้พี่ พี่จะปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ต่อไปหรือ?

แม่บอกแล้วให้พี่รีบมีหลานให้ท่านเร็วๆ
พี่ยืดเยื้ออย่างนี้แล้วเมื่อไหร่จะได้แต่งงานสักที ห้า?

“ เรื่องของพี่ พี่รู้ดีแก่ใจ ”

งั้นพี่ไม่อยากถามให้รู้เรื่องก่อนหรือว่าหลายปีมานี้ พิงกี้ผ่านอะไรมาบ้าง? ”

นิ่งไปครู่นึง น้ำหวานพูดต่อ

“อย่างเช่นทำไมเธอถูกผู้ชายรังแก เรื่องนี้…พี่ไม่ แคร์จริงๆหรือ?”

พอพูดคำนี้ออกมา น้ำหวานก็รู้สึกเสียใจกับคำพูดที่

พูดออกมา

ขอแค่เป็นผู้ชาย ก็คงจะแคร์เรื่องนี้มากไม่ใช่หรือ? เธอพูดแบบนี้

พี่จะมีความคิดที่ไม่ดีหรือดูถูกพิงกี้หรือเปล่า?

เธอรู้สึกว่าตัวเองไม่ควรพูดคำพูดเหล่านี้ออกมา แต่ ถ้าไม่พูด

เธอก็รู้สึกผิดต่อพี่ชายตัวเอง เพราะว่าเขาคือพี่ชาย แท้ๆและพี่ชายคนเดียวของตัวเอง
เธอหวังว่าทุกสิ่งที่เขาได้รับจะเป็นสิ่งที่ดีพร้อมหมด

เขาคู่ควรที่จะมีผู้หญิงดีๆมารัก แต่พิงกี..

พิงกี้เดินมาที่ประตู ได้ยินคำพูดเหล่านี้ของน้ำหวาน โดยไม่ได้ตั้งใจ เธอนิ่งไปครู่นึง

คิดไปคิดมาเธอกลับมานั่งที่โซฟาดีกว่า เธอไม่ได้

เสียใจ

และก็เข้าใจความคิดของน้ำหวาน แต่ว่า ถ้าจะบอก ว่าเธอไม่แคร์เลยก็คงไม่จริง

เธออาจจะไม่เหมาะที่จะกลับมาที่นี่จริงๆ มานพดับ

กันบุหรี่ในมือ

ดวงตาที่คมเข้มจ้องมองน้ำหวาน

สำหรับเธอพิงก็้จากไปแปดปี เธอไม่รู้ชีวิตหลัง จากนั้นของพิงกี้

ไม่มีข่าวคราวของเธอ แต่พี่มี สำหรับพี่เธอไม่เคย จากไปไหนเลย”

หลายปีมานี้ เขาพยายามทุกวิถีทางตามหาเธอ และ คอยดูเธออยู่ตลอดเวลา
เขารู้ว่าเธอไม่อยากมาข้องเกี่ยวกับอดีต เขาก็เข้าใจ และไม่โผล่มาให้เห็นตรงหน้าเธอ

แต่ว่าตอนนี้เธอโผล่มาตรงหน้าเขาเอง แล้วเขาจะ ทั้งโอกาศที่จะเข้าใกล้เธอยังไงหล่ะ?

เขาทำไม่ได้

* พี่ 29

ชีวิตนี้ พี่ก็เฝ้ารอแค่ผู้หญิงที่พี่รักคนเดียว น้ำ

หวาน

พี่ไม่อยากให้เธอมาห้ามปรามพี่ อีกอย่างพิงกี้เป็น

เพื่อนรักเธอ

เธอไม่อยากเห็นพิงก็มีความสุขหรือ?”

“ ฉันอยากสิ ฉันอยากอยู่แล้ว! ” น้ำหวานรู้สึกสับสน

ในใจ และเปิดปากพูด

“ช่างเถอะ ฉันไม่สนใจเรื่องของพี่แล้ว! พี่อยากอยู่

กับพิงกี้

งั้นก็พยายามอีกหน่อยแล้วกัน
อย่าให้ฉันตั้งความหวังว่าเธอเป็นพี่สะใภ้แล้ว พี่กลับ จีบเธอไม่ติดหล่ะ ! ฮ่ม!”

* พี่จะพยายาม ” เขาลูบศรีษะของน้ำหวาน นี่คือ รอยยิ้มแรกของเขาในวันนี้

มานพเข้าห้องครัวต้มบะหมี่ น้ำหวานเดินมาหาพิงกี้

เธอแอบเหลียวมองรอยแดงจำที่แถวคอเสื้อของพิงกี้ และถามอย่างอ้อมค้อม

* พิงกี้ เธอ…เกิดเรื่องอะไรหรือเปล่า?

ฉันเห็นบนเรือนร่างเธอเหมือนมีรอยอย่างนั้น….”

พิงก็อดยิ้มไม่ได้ เธอเกลียดน้ำหวานไม่ลงจริงๆ

ที่ผ่านน้ำหวานเป็นคนพูดตรง เธอพูดอ้อมค้อมไม่

คำพูดที่พูดออกมาถึงจะอ้อมแค่ไหนก็ตรงที่ออยู่ดี

รักก็ช่าง เกลียดก็ช่าง

เธอก็เป็นคนตรงไปตรงมา

มีข่าวซุบซิบให้ฟังเป็นเรื่องที่เธอชอบฟังที่สุด!

ปีนั้น ฉันจำได้ตอนนั้นพวกเราก็เพิ่งอายุสิบห้า น่า จะเพิ่งขึ้นเรียนม.4มั้ง?

มีอยู่วันนึ่งฉันเดินออกมาจากโรงเรียน จูๆมีคนบอกว่า เป็นพ่อแท้ๆของฉัน

และบอกว่าจะพาฉันไป เขาเอาเช็คเงินสดใบนึงให้

บ้าน บุญถาวร

คนบ้านนั้นดีใจมากที่ฉันไปจากบ้านหลังนั้น….ต่อมา วันนี้ฉันก็ถูกไล่ออกจากบ้าน

ดำรงกูล.

พิงกี้เล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้เธอฟัง ช่วงเวลา

แปดปี

เธอใช้เวลาเล่าไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็จบแล้ว พิงก็รู้สึก

หดหูใจ

ที่แท้ช่วงเวลาของความสุขและความเศร้าในแปดปีนี้

นิทานเรื่องนี้ใช้เวลาแค่ครึ่งชั่วโมงก็จบแล้ว ช่างน่า

เศร้าใจจริงๆ
น้ำหวานไม่ค่อยสนใจเรื่องที่พิงก็ไปอยู่บ้านดำรงกูล

หรอก แต่เพื่อพี่ชายเธอ

เรื่องที่เธอสนใจที่สุดคือเควิน เธอลืมตาโต และถาม อย่างร้อนรนใจ

* พิงกี้ ฉันฟังความหมายของเธอนี่เธอถูกพี่สาว วางแผนจัดฉากถึง

ได้ไปมีอะไรกับคุณเควินใช่ไหม? แต่…แต่ตอนนี้ เธอจะทำยังไงต่อ?

เธอคงจะเกลียดคุณเควินมากใช่ไหม? เพราะยังไง เธอก็รักเขามาแปดปี

แต่เขากลับทำกับเธอแบบนี้ ต่อไปถ้ามีคนมาจีบเธอ

เธอจะยอมรับผู้ชายคนอื่นไหม?”

เกลียดเควิน? ที่จริงไม่ถือว่าเกลียด แต่ว่าก็ไม่รัก

แล้ว พิงกี้กำลังจะพูด

แต่จู่ๆสายตาเหลือบไปมองเห็นเงาที่สูงโปร่งอยู่ใน

ห้องครัว เหมือนกำลังรอคำตอบเธอ

ทันใดนั้นเธอรีบเปลี่ยนคำพูด เกลียดก็คงไม่อยู่แล้วรักเขามาตั้งแปดปี

แล้วจะลืมเขาภายในระยะเวลาอันสั้นได้ยังไง?

แต่ว่า ตอนนี้ฉันไม่อยากข้องเกี่ยวกับเขาอีก และก็

ไม่อยากมีความรักอีก

ชาดนี้ฉันอาจจะไม่มีวันรักผู้ชายคนอื่นแล้ว”

หัวใจของมานพเหมือนถูกกระทบกระเทือนอย่างแรง

เกือบจะทำถ้วยบะหมี่ที่อยู่ในมือหล่น เขารู้ว่าพิงกี้

สังเกตุเห็นเขาแล้ว

และคำพูดเหล่านี้เธอตั้งใจพูดให้เขาฟัง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ