บทที่ 13: อารมณ์ที่ร้อนรน

เดินเข้ามาถึงสวนหน้าบ้าน ความทรงจำโผเข้ามา

มองดูรอบๆ

พิงกี้มีความรู้สึกว่าห่างหายไปนาน น้ำหวานเป็นคน ที่ใช้เงินต้นเดือนชนปลายเดือน

เพื่อจะประหยัดตังค์เงินไว้ใช้ชีวิตที่หรูหรา เธอก็เลย อาศัยอยู่บ้านของพ่อแม่เธอ

ที่นี่หน่าไกลจากตัวเมืองมาก การสัญจรไม่สะดวก แต่ ดีตรงที่บ้านกว้างมาก

บรรยากาศก็ร่มรื่น บ้านกิจโอสถอยู่ย่านนี้ บ้านตระกูล บุญถาวรที่เธอเคยอยู่ก็อยู่ย่านนี้

แต่ว่าฐานะของบ้านน้ำหวานถือว่าอันดับหนึ่งของ โซนนี้ ไม่ว่าใครๆต่างก็อิจฉา

แต่บ้านบุญถาวร เป็นแค่บ้านหลังเล็กๆเก่าๆหลังนึง

แล้วมีฐานะยากจนที่สุดในโซนนี้ ตอนที่พิงกี้ยังใช้

ชื่อมินตรา

ตั้งแต่จำความได้เธออาศัยอยู่ห้องที่มีไม้กั้นทั้งแคบ

และมืด ห้องของเธอแคบมาก
ถ้าวางเตียงที่กว้างหนึ่งเมตรแล้ว เหลือพื้นที่แค่ ประมาณวสามสิบเซ็นติเมตร

แม้แต่โต๊ะไม้เล็กยังวางไม่ได้ ถ้าเวลาเธอจะเขียน

การบ้าน

เธอก็ต้องเอาโต๊ะไม้นี้วางมาบนเตียงถึงจะเขียนได้ ในห้องแสงสว่างไม่เพียงพอ

เวลากลางวันก็ต้องอาศัยเปิดไฟ เธอเขียนการบ้าน

ต้องใช้ไฟฟ้า

พอเปิดไฟนานไป ก็ถูกสมคิดด่า ว่าเธอไม่รู้จัก

ประหยัดไฟ

แถมเลี้ยงเธอไว้ก็เปลืองข้าวสุกเปล่าๆ นอกจากด่า

ว่าและทุบตี

ความทรงจำที่อยู่ในบ้านหลังนั้นก็คืออดข้าว บ้าน

บุญถาวร

นอกจากสมคิดที่ได้กินข้าวอิ่ม คนอื่นไม่มีใครได้กิน

และพิงกี้ก็เป็นคนที่น่าสงสารที่สุด

อิ่ม
และพิงกี้ก็เป็นคนที่น่าสงสารที่สุด

ทุกครั้งเธอได้แต่เก็บกินเศษของที่เหลือ…บ้านบุญ

ถาวรยากจน

ทุกมื้อก็แทบไม่มีกับข้าวอะไรเหลือ เธอจึงได้อด

ข้าวบ่อยมาก

ชาตรีบอกว่าเธอถูกฝึกในมาจนผิวหยาบหนังหนา เธอรู้สึกมันก็จริงนะ

หลายปีก่อนหน้านั้น เธอถูกอดไม่มีข้าวกิน และถูก

ทุบตีทุกวัน

ถ้าไม่ใช่พี่มานพและน้ำหวาน

ตอนนั้น เธอก็คงจะตายไปนานแล้ว ในความทรงจำ

ของพิงกี้

บ้านกิจโอสถเป็นเหมือนสวรรค์ นี่ที่กว้างขวางและ

สว่าง มีเสียงหัวเราะ

ทุกที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น ยิ่งไปกว่านั้นมีเพื่อนที่

จริงใจกับเธอ

* นั่งลง ให้พี่ดแขนเธอหน่อยซิ “มานพพดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

ทำลายความคิดที่อยู่ในสมองเธอ เธอเงยหน้าที่เรียว เล็กขึ้นและมองไปที่มานพ

นัยต์ตาของเขาคมเข้มและจ้องมองเธอ

เธอสามารถมองเห็นความรักที่ร้อนแรงซ่อนอยู่ใน

ดวงตาของเขา

ที่ปิดยังไงก็ปิดไม่อยู่ เธอก้มหน้าด้วยความทุกข์ใจ

และเอ่ยปากเบาๆ

* พี่มานพ ลำบากพี่แล้ว )

4 ไม่เป็นไร พี่ชินแล้ว ” เพราะชินแล้ว แต่ก็ยิ่ง >>

เพราะรัก

จับมือของพิงกี้ไว้ มานพลองขยับแขนเธอไปมา

แต่แล้ว มองจากมุมนี้ เขาเห็นผิวที่ขาวผ่องของเธอ

มีรอยแดงซ้ำ

ที่ผ่านการพลอดรักกันจากคอเสื้อเธอ ดวงตาที่

สว่างมืดมนขึ้นมาทันที
มานพพยายามห้ามใจไว้ถึงกดอารมณ์ที่ร้อนรนลงไป

* คร้อก ” เสียงนึง แขนที่พลิกขิงพิงกี้กลับมา

เหมือนเดิม

เธอขยับแขนไปมาเบาๆ และยิ้มและพูด

มากนะ พี่มานพ ”

* ไม่เป็นไร ” มานพลุกขึ้นมาและพูดกับน้ำหวานที่

อยู่ข้างๆ

น้ำหวาน ออกมา พี่มีเรื่องจะคุยด้วย ”

* พิงกี เธอพักผ่อนก่อนนะ เดี๋ยวฉันเอาเสื้อผ้ามาให้

เธอไปอาบน้ำแล้วนอนพักผ่อนก่อนเลย…” พอพูด

กับพิงกี้เสร็จ

น้ำหวานก็รีบวิ่งตามมานพไป เธอก็มีเรื่องจะถามพี่

ชายเหมือนกัน

* พี่มีเรื่องอะไร? ” น้ำหวานถาม พี่จะถามฉัน เรื่องของพิงกี้ใช่ไหม?
มานพดูดบุหรี่คำนึง หมอกควันปกคลุมใบหน้าที่

ซ่อนเร้นของเขา

น้ำเสียงของเขาเย็นชา เธอถามพิง กีดู เธอ…ถูก คนรังแกหรือเปล่า

ลองถามดูว่าไอ้สารเลวคนนั้นคือใคร?!คำพูด เหล่านี้

มานพแทบจะพูดที่ละถ้อยคำอย่างชัดเจน น้ำเสียง แอบแฝงด้วยความโกรธ

4 ไม่ใช่มั้ง? น้ำหวานนิ่งไปครู่นึง จากนั้นก็ถาม อย่างไม่มีมันสมอง

* พี่มานพ ถ้าพิงกี้ถูกคนรังแก พี่จะทำยังไง? ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ