บทที่ 12: เธอไม่ได้เจอคนๆนั้นนานมากแล้ว

เรียกคนๆนั้น? พิงก็ไม่ทันได้ห้ามปราม และรู้สึกเอ่ย

ปากตอนนี้ก็ไม่ดี ได้แต่เม้มปาก

มือที่วางอยู่บนเข่ากำไว้แน่น รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย

ฉันมีเรื่องจะหาพี่…เป็นเรื่องจริงจัง เป็นเรื่องใหญ่ ด้วย! พิงกี้อยู่กับฉัน

แขนเธอพลิก พี่เก่งเรื่องชกต่อยไม่ใช่หรือ

บาดเจ็บแค่นี้ก็ต้องจัดการได้อยู่แล้วมั้ง ? พี่รีบมาดู

เธอหน่อย

ไม่งั้น….ฮัลโหล ? ฮัลโหล ! แม่ง !วางสายฉันหรือ!

พิงกี้มองดูน้ำหวาน

* ปกติเป็นคนเชื่อช้า แต่พอเป็นเรื่องเธอปีบนี่กลาย เป็นคนใจร้อนขึ้นมาเลย

กี่สิบปีก็แก้สันดานนี้ไม่ได้! พูดคำดูถูกพี่ชายตัวเอง

ไปหลายคำ

น้ำหวานกะพริบตาแล้วปลอบใจพิงกี้

* เธอไม่ต้องเป็นห่วงนะ พี่ชายฉันเก่งมาก
หลายปีมานียิงเก่งแบบสุดยอดไปเลย! ”

พิงกี้รู้สึกสลืมสะลือ เธอไม่ได้เจอคนๆนั้นมานานมาก

แล้ว เขาเป็นคนเก่งอยู่แล้ว

เมื่อก่อนเขาก็คอยปกป้องเธอกับ น้ำหวาน ถ้าใคร

รังแกเธอสองคน

เขาจะเอาคืนให้หนักกว่าเดิม ให้คนพวกนั้นเจ็บไป

ถึงที่กระดูกดำเลย

แต่เขากลับยังมีสีหน้าแจ่มใส เหมือนไม่มีอะไรเกิด

ขึ้น

เหมือนในตัวยังมีความอ่อนโยนและเงียบสงบ ตอนนี้

ผ่านไปแปดปีแล้ว

ตอนนี้น่าจะเขายิ่งมีกำลังปกป้องน้ำหวานแล้วมั้ง? เห็นพิงกี้สีหน้าไม่แน่นิ่ง

น้ำหวานสังเกตุเห็นแล้วถาม

“ ฉันเรียกพี่ชายฉันมา ไม่เป็นไรใช่ไหม? ” เพราะ ยังไง ตอนนั้น..

* ไม่เป็นไร พอดึงสติกลับมาได้
พิงกี้ยิ้มและสายหัว * ฉันก็อยากเจอหน้าพี่มานพ

เหมือนกัน ”

งั้นก็ดี ” น้ำหวานโล่งอกไปที่นึ่ง

เธอบอกว่าทั้งเมืองไม่มีหมอคนไหนรักษาแขนให้ เธอ ฉันก็ได้แต่หาพี่ชายฉัน

เธออย่าดูเขาเป็นคนเงียบๆนะ เขาชกต่อยตั้งแต่เด็ก

รักษาแค่แขนพลิกนี่ไว้ใจได้อยู่แล้ว

* ฉันเชื่อเธอ ” คนๆนั้นยอมให้ตัวเองได้รับบาดเจ็บ

ก็ไม่ยอมให้เธอถูกรังแก

ย่านเก่าในเมืองB รถจอดลงในซอยที่มืดมน น้ำ

หวานพยุงพิงกิ้ลงจากรถ

และจ่ายค่าแท็กซี่ให้คนขับ พิงก็รู้สึกเกรงใจ

น้ำหวาน เดี๋ยวฉันเอาค่ารถให้เธอนะ ”

* เธออย่ามาไม่นี้หน่อยเลย ถ้าเธอเกรงใจจริงๆ

งั้นเธอก็ดูแลตัวเองดีๆหน่อยก็พอแล้ว!”
เหลียวมองพิงกี้ จากนั้นก็เอากระเป๋าตังค์โยนเข้า กระเป๋าอย่างภาคภูมิใจ

“ ไปเถอะ ป่านนี้พี่ฉันน่าจะมาถึงแล้วแหละ ” เดิน ตามซอยที่มืดมนไป

สถานที่คุ้นเคยทำให้หัวใจพิงก็รู้สึกติดขัด และรู้สึก กังวลใจและไม่สงบนิ่ง

พอเดินเลี้ยวไป ประตูไม้บานสีแดงโผล่อยู่ตรงหน้า

พิงกี้

ผู้ชายที่ดูดีใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวยืนอยู่หน้าประตู โคมไฟ ที่แขวนอยู่ที่สูงใต้ชายคา

แสงไฟสีเหลืองอ่อนๆที่อบอุ่นส่องมาที่เรือนร่างเขา

ไฟส่องมาที่จากข้างๆเขา ทำให้เห็นเงาและใบหน้า

ที่คมชัดของเขา

นิ้วมือที่เรียวยาวกำลังคืบบุหรี่อยู่มวนนึง ไฟบุหรี่ที่ แดงสด เดี๋ยวสว่างเดี๋ยวมืด

ทำให้รู้สึกลึกลับและน่าค้นหา ได้ยินเสียงเท้าเดิน

ผู้ชายเงยหน้าขึ้นมา
วินาทีที่เห็นพิงกี้ดวงตาเขาลุกวาว เมื่อก่อนนิ่งสงบ

เหมือนน้ำ

ตอนนี้กลับขยับเขยื้อนเหมือนไฟ

พิงกี้ ! ” เขาก้าวเท้าเดินมาตรงหน้าพิงกี้

แววตามีแต่ความสงสารที่กลบเกลื่อนไม่ได้

“ ทำไมกลายเป็นแบบนี้? ใครเป็นคนทำให้เธอเป็น

แบบนี้?!

นึกถึงเรื่องก่อนหน้านี้ พิงกี้สีหน้าไม่ดี เธอไม่อยาก

พูดถึง

น้ำหวานรีบมาแทรก

* พี่ไม่ต้องมัวแต่สอบสวนไปมาแล้ว รีบรักษาแขน

ให้พิงกี้ก่อน

พี่ก็คงไม่อยากทนเห็นเธอเจ็บอยู่อย่างนี้ใช่ไหม?

.โอเค ” มานพตอบและดึงสายตากลับ