“แค่แป๊บเดียวก็จะยอมแพ้แล้วหรือ?”

“ไม่ใช่ตั้งใจมาหาฉันหรือ ไม่เจอหน้าฉัน เธอก็จะกลับแล้วหล่ะ!ยิ้ม?”

ผู้ชายสูงใหญ่ที่แฝงด้วยความเยือกเย็นยืน อยู่ตรงหน้าเธอ สายตาที่เย็นชามองดูเธอ

อารมณ์ที่เผาไหม้อยู่ในแววตา เป็นความ โกรธกริ้วอย่างแน่นอน

“ฉัน….” พิงกี้ถอยหลังไปก้าวนึง

“คุณ ทำไมมาอยู่ข้างนอก?” คิดอะไรได้ เธอตาค้าง

“เมื่อกี้ คุณสะกดรอยตามฉันมาตลอด หรือ?”

เควินแววตาเคร่งขรึม ไม่พูดไม่จา นี่แสดง

ว่ายอมรับแล้ว

พิงกี้ “ .……..” เธอก็ว่าหล่ะ โลกนี้จะมีผีได้ยัง

ไง คือคนแกล้งเป็นหลอกคนมากกว่า

เมื่อเธอรู้สึกข้างหลังคนสะกดรอยตาม เธอ แท้เธอรู้สึกหวาดกลัว

แต่คนตามหลังเธอจริง

คนหลอกคนน่ะ หลอกถึงตายนะ คุณไหมพิงกี้รู้สึกหดหู่ และรู้สึกตกทุกข์ยาก

แล้วเมื่อคุณได้ยินฉันร้องเพลงแล้วใช่ ไหมขายหน้าจังเลย

แถมยังร้องเพลงเด็กซะด้วยถ้าตั้งแต่ แรกว่าเขาตามอยู่ข้างหลัง

เธอจะร้อง ชิงช้าโศกเศร้าหรือไม่ โจมปักรักคนไม่กลับบ้านแนว

ยิ่งเศร้ายิ่งยิ่งลึกซึ้งยิ่งดี เควินยังไม่พูด ไม่จา เขาเงียบอย่างนี้ตลอด
ไง คือคนแกล้งเป็นหลอกคนมากกว่า

เมื่อเธอรู้สึกข้างหลังคนสะกดรอยตาม เธอ แท้เธอรู้สึกหวาดกลัว

แต่คนตามหลังเธอจริง

คนหลอกคนน่ะ หลอกถึงตายนะ คุณไหมพิงกี้รู้สึกหดหู่ และรู้สึกตกทุกข์ยาก

แล้วเมื่อคุณได้ยินฉันร้องเพลงแล้วใช่ ไหมขายหน้าจังเลย

แถมยังร้องเพลงเด็กซะด้วยถ้าตั้งแต่ แรกว่าเขาตามอยู่ข้างหลัง

เธอจะร้อง ชิงช้าโศกเศร้าหรือไม่ โจมปักรักคนไม่กลับบ้านแนว

ยิ่งเศร้ายิ่งยิ่งลึกซึ้งยิ่งดี เควินยังไม่พูด ไม่จา เขาเงียบอย่างนี้ตลอด
เขาแค่ใช้สายตาที่เย็นชาจ้องมองเธอ สบตากันตั้งนาน

พิงกี้รู้สึกทนไม่ไหวกับการต่อกลอนที่เย็น สงบแบบนี้

จู่ๆมีความคิดอยากจะหลบหนีและจากไป เพิ่งก้าวขาออกก้าวนึง

ข้อมือของเธอถูกผู้ชายจับไว้ แรงของเขา

ใหญ่มาก

ใช้แรงหนักจนแทบจะบีบข้อมือเธอให้เละ พริบตาเดียวทำให้เธอเจ็บจนน้ำตาซึม

“คุณทำอะไร?” พิงกี้ส่งเสียงตื่นตกใต ออกมา เธอใช้แรงสะบัดมือ

อยากออกจากความแข็งกร้าวของเควิน แต่เขาแรงเยอะขนาดนี้ ท่าทางยืนหยัดขนาดนี้

เธอดิ้นออกจากมือเขาไม่ได้ เขาไม่พูดจาลัก อีกเช่นเคย

เควินแสกนลายนิ้วมือที่ประตูอย่างเงียบ สงบ ลากพิงกี้เข้าไปในบ้าน

ใช้ท่าทางที่แข็งกร้าวพาเธอเข้าไปข้างใน เดินผ่านพื้นราบที่เรียบ

88

เหยียบขึ้นไปหินบลูสโตนที่เรียบหรู ทั้ง สองเดินเข้าไปในสวนดอกไม้ที่เขียวชอุ่มของ วิลล่า

สวนดอกไม้ในยามค่ำคืน มองไม่เห็นสีสัน สวยสดของดอกไม้ มีแต่ความเงียบงัน

พอเดินเข้าไปถึงในป่าที่เงียบสงบ จู่ๆเควิน ผลักพิงกี้

ทันใดนั้น หลังของเธอทาบไปที่กิ่งต้นไม้ที่

ชื้นและแข็ง แต่เขากลับรังแกเข้ามาอย่างดุร้าย

เหมือนสัตว์ป่าตัวนึงที่ถูกยั่วโมโห กัดที่ริมฝีปากเธอ และดูดอย่างแรง

ฝนตกลงมาไม่หยุด กิ่งไม้ใบไม้บังฝนส่วน ใหญ่ได้

ยังมีฝนปรอยๆ ตกใส่ใบหน้าของพิงกี้ การ สัมผัสที่เย็นเฉียบทำให้เธอรู้สึกกลัวเล็กน้อย

บนตัวเธอใส่แค่เดรสยาว แผ่นหลังถูกทับ บนกิ่งไม้ที่หยาบและขรุขระ

เธอรู้สึกเจ็บเล็กน้อย ท่าทางของเควิน ยิ่ง ทำให้เธออกสั่นขวัญแขวน

“คุณปล่อยฉันนะ! “เธอผลักเขาอย่างโหด

ที่นี่ท้องฟ้ามืดมน ไม่มีไฟข้างถนน อาศัยฟ้า แสงเล็กน้อยที่มี

พิงกี้สามารถเห็นใบหน้าของผู้ชายแค่ลางๆ นาทีนี้ในตัวเขาสงบและเย็นชา
เหมือนเอาความรู้สึกทั้งหมดที่มีเก็บงำเป็น ก้อน และทับใส่ใต้ก้อนหินยักษ์

ในที่สุดพิงกี้รู้สึกเรื่องใกล้จะสูญเสียการ ควบคุม เธอพยายามหลบหน้าไปทางอื่น

หลบหลีกริมฝีปากของเขาที่จะจูบเข้ามา อีกครั้ง ถามด้วยน้ำเสียงที่ต่ำและสั่น

“คุณเควิน คุณ…อารมณ์ไม่ดีใช่ไหม?คุณ ไม่อยากให้ฉันมาหาคุณบอกฉันได้

แต่คุณอย่าทำแบบนี้ได้ไหม?ฉันรู้สึก กลัว…..” พูดยังไม่ทันจบ

คางที่เรียวสวยก็ถูกจับไว้อย่างแน่น นิ้วมือ เรียวยาวที่แข็งแรงจับคางเธอไว้

บังคับให้เธอมองลึกเข้าไปในนัยน์ตาเขา เธอกลืนน้ำลายแล้วสบตาเขา

ความบ้าคลั่งและความโกรธในสายตาเขายิ่งรู้สึกชัดเจนขึ้น พิงกี้หัวใจกระตุก

นาทีต่อมา เธอก็ถูกเขาจูบไว้อย่างโหดอีก ครั้ง “ฉีก เสียงนึง คือเสียงของผ้าถูกฉีกขาด

ริมฝีปากของพิงกี้ที่ถูกเขาปิดไว้ส่ง เสียง“วูๆ ขัดขืนอยู่

แต่ครั้งนี้เธอดิ้นไม่หลุดจากความแข็งกร้าว

ของเขา

อยู่ภายใต้ความรุนแรงของผู้ชาย ชุดเดรส ที่อยู่บนเรือนร่างเธอก็ถูกฉีกเป็นเศษผ้า

ฉีกขาดอยู่บนเรือนร่างเธอ ไม่มีเสื้อผ้าคอย

ปกปิด

แผ่นหลังที่ขาวเนียนแนบติดกับกิ่งไม้

โดยตรง

ความเจ็บปวดที่ถูกเสียดสีของแผ่นหลังยิ่ง

ชัดเจนขึ้น
การสัมผัสที่เย็นชาทำให้หัวใจเธอดิ่งลงเหว

รู้สึกกลัวและหวาดผวา

ในที่สุดก็ทำให้เธอร้องไห้ออกมา เธอพูด

ขอร้องเขา

“คุณเควิน คุณอย่าทำแบบนี้กับฉัน ฉันขอ ร้องหล่ะ อย่า….

“ฉันแค่อยากมาหาคุณ คุณไม่อยากเจอ ฉันไม่เป็นไร แต่อย่าทำแบบนี้กับฉันได้ไหม?”

“….อ๊า!” เสียงกรีดร้องที่สูญเสียการ

ควบคุม

การร้องขอของพิงกี้แลกมาด้วยความแข็ง ข้อของเควิน เขาบุกเข้าไปอย่างไม่สงสาร

นาทีที่ทั้งสองรวมกันเป็นหนึ่งเดียว เควินอึ้ง ไปครู่นึง ไม่นานดวงตาก็หันมาแดงก่ำ

ไม่รอให้เธอคุ้นเคยการดำรงอยู่ของเขาเขาก็ใช้แรงฮึดสู้ขึ้นมา

ทุกครั้งก็ใช้ความรุนแรงมาก ราวกับว่าจะ แทงเข้าไปในจิตวิญญาณลึกๆของเธอ

จะให้ร่างกายไปจนถึงจิตวิญญาณของเธอ ติดตราที่เป็นของสำหรับเขาคนเดียวไว้

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ เสียงฟ้าร้องและสายฝน เริ่มหนาแน่นขึ้นมา

น้ำฝนที่ใหญ่เท่าเม็ดถั่วตกอยู่ที่ผิวกายของ เธอ เธอกัดริมฝีปากไว้

ในลำคอมีเสียงร้องไห้ต่ำๆออกมา ร่างกาย

สั่น

เธอแบกรับท่าทางความรุนแรงที่หนักกว่า ฝนตกฟ้าร้อง

น้ำตาในดวงตาราวกับว่าไหลไม่ยอมหมด
ในที่สุดก็จบสิ้นครั้งนึง พิงกี้หายใจหอบ เธอนึกว่าหลังจากเขาได้ระบายก็จะปล่อยเธอ ไป

เธอคิดจะถอยหลัง กลับถูกเขากอดเอวไว้ เขายังไม่ยอมปล่อยเธอหรือ?

พิงกี้เงยหน้าขึ้นด้วยความตื่นเต้น กลับเห็น ผู้ชายดึงเน็กไทออกอย่างรำคาญ

และทิ้งลงไปที่พื้น จากนั้น เขารีบแกะกระ ดุมเสื้อเชิ้ตออกทีละเม็ด

ถอดเสื้อและปิดเธอไว้อย่างแน่น ปิด ร่างกายที่ผอมบางของเธอไว้มิดชิด

แม้กระทั่งเรือนร่างเธอ เขาก็ไม่เคยออก ห่างวินาทีเดียวเลย เขาอุ้มเธอเข้าไปในบ้าน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ