บทท238. อยากแต่งงานจนเป็นบ้าไปแล้ว!

“ได้ครับ คุณไปทําธุระของคุณเถอะ”

เพราะยังไงก็คิดตามมิเตอร์อยู่แล้ว อีกอย่างยังมีเงิน อยู่ในมือห้าร้อยบาทด้วย คนขับเองก็ดีใจจนตอบตกลง ดี เลยจะได้มีเวลาพักผ่อนด้วย

“ขอบคุณค่ะ” พิงกี้ฝืนยิ้มออกมา

ยืนอยู่ที่หน้าประตูของวิลล่าอีกครั้ง พิงกี้ยืนลังเลอยู่ หลายวิ ถึงยื่นมือไปแสกนลายนิ้วมือ

เหมือนที่เธอคาดคิดไว้ไม่มีผิด ที่เธอได้ยินไม่ใช่ เสียงปลดล็อคของประตู แต่เป็นไฟสีแดงที่ส่งเสียงขึ้นมา เตือน

กุญแจรหัสประตูได้ถูกเปลี่ยนใหม่แล้ว

เงยหน้ามองไปที่ด้านใน พิงกี้กดไปที่ระบบแบบ โทรศัพท์ประตูวิดีโอด้วยความสงบ

ไม่มีคนตอบรับ

หนึ่งครั้ง สองครั้ง…….

ความหวังของทุกครั้งได้กลายเป็นความสิ้นหวังหมด
สุดท้าย พิงกี้ที่ลองไปไม่รู้กี่ครั้งท้ายที่สุดก็เผยรอย ยิ้มที่ย่ำแย่ออกมา เธอยืนก้มศรีษะเล็กน้อยอยู่ที่เดิม ดูแล้ว เหมือนดอกกุหลาบขาวที่ถูกลมพัดจนงอ เหมือนอาจจะถูก พัดจนล้มไปในดินโคลนได้ทุกเมื่อ

รอไปอีกหนึ่งนาที ในที่สุดเธอก็เงยหน้าขึ้นแล้วเดิน

จากไป

หันหลังเดินไปสองก้าว จู่ๆเธอหันกลับมาอีกและ มองไปยังกล้องที่อยู่เหนือศรีษะ แววตาเต็มไปด้วยความ สงบ เธอพูดอย่างมีสติและใจเย็น “เควิน ถ้าคุณอยู่หรือว่า ได้ยินคำพูดในเครื่องบันทึกกล้องวงจรปิดนี้ ฉันแค่อยาก บอกกับคุณว่า….ฉันไม่รั้งคุณไว้ และไม่ตำหนิคุณ ไม่ เรียกร้องอะไรทั้นสิ้น ดังนั้นคุณไม่จำเป็นต้องหลบหน้า ฉัน”

“ฉันแค่อยากฟังคำอธิบายของคุณ บอกฉันว่าเพราะ

อะไร?”

“ขอแค่คุณบอกสาเหตุกับฉัน ฉันจะรับผิดชอบชีวิต ของตัวเอง ไม่ต้องให้คุณรับผิดชอบอีกต่อไป”

พูดจบ พิงกี้ก็เดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองอีก สงบและเด็ดขาด
เธอนึกว่าตัวเองจะร้องไห้ไม่หยุด

นึกว่าตัวเองจะเจ็บถึงขั้วหัวใจ

แต่ว่า ไม่รู้เพราะอะไร เธอในนาทีนี้กลับสงบจนเธอ เองก็ยังประหลาดใจมาก จะบอกว่าในใจไม่รู้สึกเจ็บเลยก็ คงเป็นไปไม่ได้ แต่ไม่ได้ถึงขั้นหมดอาลัยตายอยากจริงๆ

ตั้งใจคิดๆดูแล้ว อาจจะเป็นเพราะว่าเธอไม่เคยคิดว่า สิ่งสวยงามที่ผ่านมาทั้งหมดนั้นเป็นความจริงเลย

เพราะมันช่างสวยงาม

และช่างกระทันหัน

ในใจลึกๆของเธอก็ยังรู้สึกหวาดหวั่น

ตอนที่ได้สมุดจดทะเบียนเล่มนั้นมา ที่จริงเธอใช้เวลา นานมากว่าจะทำให้ตัวเองเชื่อว่านั่นไม่ใช่ของปลอม แต่ เป็นของแท้100%

ความสุขและสิ่งสวยงามที่ผู้ชายคนนั้นเคยให้เธอ ถึง แม้ว่ายังหลงระเริงและระลึกถึงมันอยู่ แต่ว่าตอนที่ตื่นจาก ความฝันในยามดึกเธอก็ยังกลัวสิ่งสวยงามเหล่านั้นจะ สลายไปในนาทีถัดไป
ก็เหมือนฟองสบู่ภายใต้แสงอาทิตย์ ถึงไม่เอานิ้วไป จิ้มมัน แต่ก็มีนาทีที่ทนไม่ไหวแล้วแตกสลายไป

เพราะว่า สิ่งสวยงามมักอ่อนแอเสมอ

นั่งรถกลับมาถึงตัวเมือง พิงกี้ให้แท็กซี่ตรงดิ่งไปที่ สํานักงานเขต

เธออยากลองเช็คสถานะการสมรสของเธอดู

ทุกคนสามารถใช้บัตรประจำตัวประชาชนมาตรวจ สอบสถานะการสมรสของตัวเองที่สำนักงานเขตได้ถึงคน ธรรมดาทั่วไปไม่มีใครมาใช้สิทธิ์แบบนี้ เพราะแต่งงาน หรือไม่แต่งงานทุกคนต่างก็อยู่แก่ใจ แต่สถานการณ์ของ เธอกลับไม่เหมือนคนอื่น

เมื่อก่อนก็เคยมีรู้สึกว่าไม่อยากจะเชื่อมาแล้ว แต่ ตอนนี้เควินหายตัวไปกระทันหัน หลบหน้าไม่ยอมเจอเธอ ความกลัวที่ถูกความสุขก่อนหน้านั้นฝังจนมิด ตอนนี้กลับ งอกเงยขึ้นมาอีกครั้ง

“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าวันนี้มาทำเรื่องเดี่ยวกับอะไร คะ?” ถึงคิวของพิงกี้แล้ว เจ้าหน้าที่ของสำนักงานเขต ถามด้วยความประหลาดใจ
ไม่ว่าแต่งงานหรือหย่ากันก็ต้องมาด้วยกันสองคน

มาคนเดียว งั้นมาทำอะไร?

“สวัสดีค่ะ ฉันอยากรบกวนให้คุณช่วยเช็คสถานะ ของฉันหน่อย นี่คือบัตรประชาชนของฉันค่ะ” พิงกี้หยิบ บัตรประชาชนของตัวเองออกมา เธอได้พูดจุดประสงค์ที่ ตัวเองมาภายใต้สายตาที่ตกตะลึงของเจ้าหน้าที่คนนี้

“คุณไม่รู้ว่าตัวเองแต่งงานแล้วหรือยัง?” เจ้าหน้าที่

เธอไม่ถือสาเจ้าหน้าที่ๆไม่มีความอดทนแบบนี้ แต่ ความเป็นส่วนตัวบางอย่าง เธอยังไม่อยากข่าวประกาศให้ ทุกคนรู้ และไม่จําเป็นต้องบอกให้คนอื่นรู้ด้วย

เห็นเธอไม่พูดจา เจ้าหน้าที่ไม่ค่อยเริงร่า สีหน้าก็ดูไม่ ดีขึ้นมา ตรวจเช็คข้อมูลขึ้นมาก็ค่อนข้างเดือดพลุ่งพล่าน เอาเมาส์ตบอยู่ที่โต๊ะไปหลายที และตีวัวกระทบคราดด่า ไปหลายคํา

พิงกี้ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เธอแค่นั่งรออย่างเงียบๆ

ผลออกมา เจ้าหน้าที่ทำสีหน้า’รู้แล้วว่าต้องเป็นแบบ นี้’ ได้โยนบัตรประชาชนให้พิงกี้ด้วยความรำคาญ พร้อมพูดจาถากถาง “ก็ไม่รู้ว่าความจำคุณมีปัญหารึเปล่า ตัว เองแต่งงานหรือไม่แต่งงานก็ยังไม่รู้! เช็คให้คุณแล้ว คุณ ยังไม่ได้แต่งงาน ครั้งนี้จำไว้ดีๆล่ะ ครั้งหน้าอย่ามาทำให้ พวกเราเสียเวลาอีก! ยังดีที่ฉันนิสัยดีไม่ถือสาคุณ ถ้าเป็น คนอื่นล่ะคงจะรังเกียจคุณจะแย่แล้วมั้ง?”

ยังไม่ได้แต่งงาน

พิงกี้ค่อนข้างอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน

หัวใจทั้งดวงเหมือนตกลงไปในก้นทะเลลึกที่เย็น

เฉียบ

คิดอะไรขึ้นมาได้ เธอหยิบสมุดจดทะเบียนขึ้นมาอีก แล้วถามว่า “รบกวนช่วยฉันเช็คสถานะของคู่ครองฉัน หน่อยได้มั้ยคะ?”

“คุณยังไม่ได้แต่งงาน แล้วจะไปมีคู่ครองได้ยังไง?”

“ฉันแต่งงานแล้ว นี่คือสมุดจดทะเบียนของฉันค่ะ!” ยื่นสมุดจดทะเบียนไปที่ตรงหน้าของเจ้าหน้าที่ “ฉันก็เป็น เพราะว่าสงสัยถึงได้มาเช็ค ไม่งั้นฉันจะมาทำไม?”

“ฉันว่าคุณ กำลังโวยวายมั่วซั่วรึเปล่า? ในเมื่อคุณ แต่งงานกับเขาแล้ว แล้วสถานะของเขาจะยังโสดได้ยังไง? นอกจากคุณตายแล้ว สถานะของเขาก็จะกลายเป็นคู่ สมรสเสียชีวิต ไม่งั้นก็คือสมรสแล้ว!”

พิงกี้หายใจลึกๆทีนึง “งั้นของฉันทำไมยังเป็น สถานะโสดอยู่?”

“ฉันจะไปรู้ได้ยังไง?” พูดจบ เจ้าหน้าที่ก็มองไปที่ ด้านหลัง “ท่านต่อไปเลยค่ะ!

“รบกวนคุณช่วยฉันเช็คหน่อยนะคะ ขอบคุณค่ะ!” พิงกี้ไม่ได้ถอยที่นั่งให้คนข้างหลัง ดวงตาคู่สวยจ้องมอง เจ้าหน้าที่ไว้ ทำให้เธอรู้สึกกดดันไม่น้อย

“คุณ ช่างตลกจริงๆเลย หลีกไป!”

พิงกี้เปิดปากพูดอีกครั้ง รบกวนคุณช่วยฉันเช็คด้วย เรื่องของฉันยังจัดการไม่เสร็จเลย คุณจะรีบไปไหน?!

“เรื่องมากจริงๆเลย!” จ้องพิงกี้อย่างโหดทีนึง เจ้า หน้าที่เช็คข้อมูลด้วยความรำคาญ

ไม่นาน สีหน้ารําคาญของเธอก็ได้กลายเป็นความทึ่ง

“เฮ้ย เป็นแบบนี้ได้ยังไง?” เธออุทานขึ้นมา แล้ว ซุบซิบเรียกเจ้าหน้าที่คนอื่นมาดู “เอ๊ย พี่มาดูหน่อย วันนี้ฉันเจอเรื่องแปลกประหลาดเข้าแล้ว คนที่เมื่อกี้ฉัน เช็ค..

“รอก่อน!” พิงกี้พูดแทรก “เจ้าหน้าที่ท่านนี้คะ นี่ เป็นข้อมูลส่วนตัวของฉัน รบกวนคุณช่วยมีจรรยาบรรณต่อ หน้าที่การงานของคุณหน่อย อย่าป่าวประกาศเรื่องส่วนตัว ของคนอื่นไปเรื่อยเปื่อยได้มั้ยคะ?”

เดิมทีเธอก็อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว จะเป็นไปได้ยังไงที่ อยากให้ตัวเองตกเป็นขี้ปากเม้าท์มอยของคนอื่น

เธอรับไม่ได้ที่จู้จี้ต่อว่าเธอซึ่งๆหน้า

เจ้าหน้าถูกเธอพูดแทรกแล้วรู้สึกขายหน้า จึงได้ย้อน กลับด้วยความโมโห “ฉันพูดแล้วจะทำไม สถานะของคุณ ผิดอย่างชัดเจนมาก ฉันเช็คดูไม่ได้รึยังไง?”

“คุณเช็คได้ แต่รบกวนให้เกียรติความเป็นส่วนตัว ของฉันด้วย”

“ฉันไม่ให้เกียรติความเป็นส่วนตัวของคุณตั้งแต่เมื่อ ไหร่? สถานะของคุณยังโสด แต่สถานะของสามีคุณกลับ เช็คไม่ได้ นี่ไม่ใช่เรื่องตลกหรอ? ฉันว่าคงจะไม่ใช่ระบบ ของเรามีปัญหาหรอก แต่เพราะสมุดจดทะเบียนสมรส ของคุณเป็นของปลอมมากกว่า! ไม่แน่คุณอาจจะไม่เคยแต่งงานกับผู้ชายเลยด้วยซ้ำ แต่แค่คุณอยากแต่งงานจน เป็นบ้าไปแล้ว!”