บทที่545.ขาคุณเนียนตีหนิ

เตชิตที่เพิ่งเข้าห้องน้ำเสร็จ เห็นผู้หญิงที่กำลัง เพ่งมองตัวเองอยู่ เขาก็ยักคิ้วด้วยความแปลกใจ สีหน้าก็ยิ่งอยู่ยิ่งกวนประสาทขึ้นเยอะ

“แหมๆๆ นึกว่าใครเสียอีก? นี่ไม่ใช่คุณน้ำ หวานเหรอเนี่ย? ทำไมไม่หลบซ่อนอีกล่ะ ในที่สุด ก็ยอมกลับมาเยี่ยมญาติแล้ว?” เตชิตล้างมือไปครู่ หนึ่ง เห็นน้ำหวานก็ยังมีสีหน้าเหมือนเห็นผี เอาน้ำ ที่ติดอยู่ในมือสะบัดไปที่ใบหน้าเธออย่างห้ามใจไม่ ได้ แกล้งใช้คำพูดทิ่มแทงเธอ “ดูหน้าผีอย่างคุณ สิ สมองไปกระทบอะไรมาจนพังรึเปล่า ทำไมผมถึง รู้สึกไอคิวของคุณลดไป500จุดเลย?”

น้ำหวาน “

“อย่าเลย คุณเพลาๆลงหน่อย! เดิมทีก็ไม่ ฉลาดอยู่แล้ว ถ้ายิ่งอยู่ยิ่งโง่ พอแก่ตัวมาจะทำยัง ไง?”

“…” ในที่สุดน้ำหวานถึงดึงสติกลับมาได้ สวนกลับไปอย่างไม่สบอารมณ์ “คุณวางใจเถอะ คุณยังสามารถมีชีวิตชีวาขนาดนี้เลย ฉันจะต้องดี กว่าคุณแน่นอน”

จริงๆเลย คนๆนี้นี่ยังปากหมาเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนเลย!

เสียแรงเมื่อกี้นาทีที่เธอเห็นเขา ยังรู้สึกว่าคนๆ นี้…..ฮ่มๆ โคตรหล่อเลย

ใครจะไปรู้ คนนี้เป็นต้นฉบับของคนที่สวยแต่ รูป จูบไม่หอม!

น้ำหวานล้างมือเสร็จก็หันหลังจะจากไปเลย แต่นึกไม่ถึงกลับถูกเตชิตดึงแขนเอาไว้ “ ผมว่าคุณ นี่พอแล้วก็กลับมาเถอะ คุณรู้มั้ยว่าพิงกี้คิดถึงคุณ มาก คอยบ่นถึงคุณอยู่ตลอดเลย?”

“ถ้าพิงกี้คิดถึงฉันก็จะโทรหาฉันเอง จำเป็น ต้องให้คุณมาพูดๆๆด้วยเหรอ? คุณนี่สาระแนเกินไป รึเปล่า?!” น้ำหวานไม่สบายใจ สลัดมือเขาทิ้งก็พุ่ง ออกจากห้องน้ำเลย

เตชิตเบิกตากว้างอย่างช็อก

“เย็ดแม่ง! ผู้หญิงคนนี้ปากดีขึ้นเยอะเลยหนี่!”

นํ้าหวานรู้สึกทรมานมาก
เธอพักอยู่ที่วิลล่าNo.1 มาหลายวัน ได้เจอเต ชิตที่เหมือนผีเร่ร่อนทุกวัน

อีกอย่าง ตั้งแต่ตั้นจนจบมีแค่ประเด็นหลักอยู่ ประเด็นเดียว

“คุณกลับมาเถอะ พิงกี้คิดถึงคุณมาก คุณอย่า ทำให้เธอเสียใจอีกเลยได้มั้ย?”

“ถึงพิงกี้ไม่พูด แต่เธออยากให้คุณกลับมาที่ เมืองหลวง คุณอยู่ข้างนอกคนเดียว พิงกี้เป็นห่วง คุณมากจริงๆ ”

“ต้นข้าวก็ยิ่งอยู่ยิ่งโตแล้ว คุณอยู่ในที่ ทุรกันดารแบบนั้น การศึกษาจะตามทันเหรอ?

“กลับมาเถอะ กลับมาเถอะ กลับมา……..

น้ำหวานรู้สึกรำคาญจะแย่อยู่แล้ว

ถึงแม้ทุกครั้งล้วนเถียงกับเตชิตอย่างเทียบ เคียงกัน ถ้าเขาทำให้เธออารมณ์ไม่ดี เธอก็สามารถ ทำให้เขากระอักเลือดได้ แต่ว่า……….ชีวิตที่ทำร้ายกันไปมาแบบนี้ไม่ใช่ชีวิตของคนเลยจริงๆ!

ใครไม่อยากมีชีวิตที่สงบสุขและราบรื่นบ้าง?

ดีที่วันหยุดเธอใกล้หมดแล้ว พรุ่งนี้เธอก็ สามารถกลับไปแล้ว

กลางคืน พิงกี้ได้จัดปาร์ตี้เล็กๆ เพื่อนัดรวมตัว

จัดขึ้นที่เนเวอร์แลนด์

ยามดึก แสงไฟที่สว่างไสวได้กระจายความ มืดของยามดึก น้ำหวานมาเนเวอร์พร้อมรถของพิง กี้ ทั้งคู่จับมือกันลงจากรถ และเดินเข้าไปในเนเวอร์ แลนด์พร้อมกัน

ตอนที่เธอสองคนเดินเข้ามาถึงในห้อง คนที่ ควรมาก็มากันหมดแล้ว

“มานี่” เควินกวักมือให้พิงกี้

เขามาจากบริษัทโดยตรง ไม่ได้เจอสาวน้อย ของตัวเองมาทั้งวันแล้ว พอเจอหน้าปุ๊บ โดยเฉพาะ อย่ในงานที่คึกคักขนาดนี้ เขาก็อยากดึงสาวน้อยมาอยู่ที่ข้างกายตัวเอง

พายุที่ออกจากหน่วยสืบลับ ตอนนี้ได้กลาย เป็นผู้ช่วยส่วนตัวของเควินอย่างเต็มตัว พอเห็น ภาพนี้แล้วหัวเราะใหญ่เลย “เจ้านายไม่ต้องรีบร้อน ขนาดนี้ก็ได้มั้งครับ? พวกเราไม่ใช่คนร้ายสักหน่อย ไม่จับคุณผู้หญิงไปหรอกครับ”

พายุส่งเสียงออกมาปุ๊บ คนอื่นก็หัวเราะกัน ยกใหญ่เลย

ท่าทางที่หวงและปกป้องคนรักของเควินนี้ก็ จริงๆเลยนะ

พิงกี้ถูกหยอกล้อจนชินแล้ว หลังจากถูกน้ำ หวานผลักทีหนึ่งก็เดินไปนั่งที่ข้างกายของเควิน อยู่ ข้างนอก เธอไม่เคยทำให้เขาหน้าแตก นี่ก็ถือว่าเป็น เข้ากันใจกันโดยปริยายของทั้งคู่

อีกอย่าง ใครบอกว่าผู้หญิงไม่ชอบความแข็ง กร้าวเล็กๆที่น่ารักแบบนี้ของผู้ชายล่ะ?

“พรุ่งนี้น้ำหวานก็จะไปแล้ว ยากที่พวกเราจะ อยู่กันครบอย่างนี้ วันนี้ต้องสนุกให้เต็มที่เลยนะ พายุเทเหล้าให้น้ำหวานเต็มแก้ว สายตาที่เร่าร้อนมองดูเธอ “น้ำหวาน คืนนี้คุณต้องดื่มแก้วหนึ่งนะ”

น้ำหวานยกแก้วขึ้นมา กลอกกริ๊บเดียวจนหมด จากนั้นก็คว่ำแก้วลง “แบบนี้โอเคยัง?”

“เยี่ยมไปเลย!” พายุหัวเราะเสียงดัง

เพราะฉากสอดแทรกเล็กๆนี้ บรรยากาศของ ในห้อง งอ ยิ่งคึกคักขึ้นมาแล้ว

น้ำหวานโบกมือให้พิงกี้ เพื่อส่งสัญญาณให้เธอ นั่งกับเควินนั่นแหละ เธอเองก็สนิทกับคนในห้องนี้ กันหมดแล้ว เดี๋ยวเธอหามุมนั่งเล่นโทรศัพท์ หรือไม่ ก็ร้องเพลงสักสองสามเพลงก็ไม่เลวเหมือนกัน

เพิ่งหยิบมือถือออกมา โซฟาข้างๆของน้ำหวาน ก็ได้บุ๋มลงมา เธอเงยหน้าปุ๊บ ก็เห็นใบหน้าที่ทำให้ คนเกลียดอีกแล้ว

“ทําไมถึงเป็นคุณอยู่เรื่อยเลย?”

“55……” เตชิตหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี “How-Old-are-you?”

น้ำหวาน “…”
“พรุ่งนี้คุณจะไปจริงอ่ะ?” เตชิตหยิบเบียร์ขึ้น มาจากโต๊ะกระป๋องหนึ่ง ดึงฝาออก ทันใดนั้นมีฟอง เล็กๆทะลักออกมา เอ่อล้นออกมาใส่มือเขา และมี บางส่วนพ้นไปที่ขาของน้ำหวาน

ผู้หญิงต่างก็รักสวยรักงามกันทั้งนั้น อากาศ ของเดือนมีนาคม หลังจากน้ำหวานถอดเสื้อคลุม ด้านนอกออก ด้านในใส่แค่กระโปรงถักไหมพรม น่องที่ขาวเนียนเรียวเล็กเผยออกมาที่ด้านนอก ถูก ฟองเบียร์เลอะใส่พอดี

น้ำหวานหน้าเขียวหน้าดำ

“ทำไมคุณถึงไม่ระวังขนาดนี้เนี่ย?”

“คุณก็รู้ว่าไม่ระวังด้วยเหรอ? ไม่ใช่เรื่องใหญ่ อะไรสักหน่อย ผมเช็ดให้คุณ โอเครึยัง?” เตชิตก็ ไม่มีเวลามาสนใจว่าตัวเองก็เลอะเบียร์เหมือนกัน เพราะเขาก็ไม่แคร์พวกนี้อยู่แล้ว ยื่นมือดึงกระดาษ ทิชชูมาหลายแผ่น จากนั้นก็ลดตัวก้มเช็ดให้น้ำ หวาน

เช็ดไปครู่หนึ่ง มือของเขาได้หยุดเอาไว้

น้ำหวานถีบเขา “ยังเช็ดไม่สะอาดเลย เช็ดดีๆหน่อย”

เตชิตเงยหน้า ดวงตาแวววาวพราวสเน่ห์อยู่ ภายใต้แสงไฟยิ่งสว่างไสว เขายิ้มอย่างเจตนาร้าย “น้ำหวาน ขาของคุณลื่นดีหนิ จับแล้วเนียนนุ่ม เชียว”

น้ำหวานรู้สึก“บึ้ม” มีเสียงระเบิดแตกอยู่ใน สมองของเธอ

น้ำหวานพูด“นี่คุณ คุณ….” ไปครึ่งค่อนวัน ถึงนึกขึ้นมาได้ว่าจะดึงขาตัวเองกลับ

ไอ้สารเลว!

ไอ้อันธพาล!

แต่เสียดาย เธอเพิ่งขยับ เตชิตก็เหมือนคาด การณ์ท่าทางของเธอได้ยังไงอย่างงั้น พริบตา เดียวก็ดึงขาที่เธอจะดึงกลับเอาไว้ และเช็ดให้เธอ ต่ออย่างเอื่อยเฉื่อย “โถๆๆ นานๆทีที่ผมจะเต็มใจ ปรนนิบัติคนอื่น คุณยังอายอะไรอีก? ไม่งั้นจะให้ผม ว่าผิวของคุณเหี่ยวเหมีอนยายอายุเจ็ดแปดสิบหรือ ไง?”
“เหอะๆ!”

นําหวานดึงขาตัวเองกลับมาไม่ได้ ก็ขี้เกียจดึง

แล้ว

เพราะยังไงซะคราบเบียร์เช็ดแป๊บเดียวก็หมด แล้ว เธอก็คอยดูว่าเดี๋ยวเขายังจะทำเรื่องชั่วอะไร ต่ออีกเถอะ!

เตชิตไม่ได้ทำเรื่องชั่วต่อ

เขาทิ้งกระดาษทิชชูที่อยู่ในมือลงถังขยะ ท่าทางสง่าผ่าเผย จากนั้นก็ได้เลือกเพลงสากลขึ้น มาเพลงหนึ่ง และหยิบไมค์ขึ้นมา

เป็นเพลงที่เก่ามากเพลงหนึ่ง James Hillier Blount (You’re Beautiful>>

My life is brilliant

My life is brilliant

My love is pure

Is saw an angel
Of that I’m sure

She smiled at me on the subway

She was with another man

ท่วงทำนองที่ไพเราะดังขึ้นในห้อง โทนเสียง ย้อนยุคกระจายออกมา ที่ไม่ไกลมีคนกำลังเล่น ลูกเต๋าและดื่มเหล้ากันอย่างสนุกสนาน อีกมุมมีอยู่ สองสามคนที่นั่งจับกลุ่มคุยเรื่องงานและเรื่องชีวิต ส่วนน้ำหวานนั่งอยู่บนโซฟาที่ใกล้ประตู สายตาคอย มองผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างกายอย่างห้ามใจไม่ได้

แสงไฟหล่นอยู่บนเส้นผมของเขา ดวงตาของ เขาถูกเงาสีอ่อนปกคลุม

ไม่เห็นใบหน้าตรงๆของเขา แต่เธอแค่มอง ใบหน้าด้านข้างของเขา ก็สามารถจินตนาการได้ว่า นาทีนี้สายตาของเขาน่าดึงดูดมากแค่ไหน ดวงตา คู่นั้นเหมือนไวน์ที่สามารถทำให้คนเคลิบเคลิ้ม ลึก ซึ้งจนทำให้คนแค่ไม่ระวังก็สามารถจมตายอยู่ใน ดวงตาพราวเสน่ห์ของเขา…..
แต่เสียดาย………..

น้ำหวานหันไปมองพิงกี้ พบว่าพิงกี้พิงอยู่ที่ไหล่ ของเควิน กำลังยิ้มและพูดเสียงเบาอยู่ข้างหูเควิน เสียงร้องของเตชิตไม่สามารถพิชิตใจเธอเลยด้วย

【She was with another man)

เนื้อเพลงท่อนนี้วนเวียนอยู่ในหัวของน้ำหวาน อย่างไม่หยุด เธอรู้สึกตลอดว่านี่เป็นเพลงที่เตชิต ร้องให้พิงกี้ฟัง และร้องให้ตัวเขาฟัง

นี่คือเสียงในใจของเขา

ปาร์ตี้ของคืนนี้สนุกสนานมาก หลังจากทานมื้อ ดึกเสร็จ ทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้านแล้ว

พรุ่งนี้เช้าน้ำหวานยังต้องนั่งรถไฟความเร็วสูง อีก พิงกี้คำนึงถึงจุดนี้ เดิมทีก็ไม่คิดจะปาร์ตี้ทั้งคืน อยู่แล้ว เวลาใกล้ห้าทุ่มก็แยกย้ายกันกลับเลย

ขับรถกลับไปที่บ้านต้องใช้เวลาหนึ่งชั่วโมง อาบน้ำเสร็จได้นอนก็เที่ยงคืนพอดี
ทุกคนแยกย้ายกันกลับหมดแล้ว พิงกี้ลุกขึ้น ไปหาน้ำหวาน กลับพบว่าน้ำหวานที่เดิมทีนั่งอยู่ใกล้ ประตู ไม่รู้ว่านอนหลับอยู่บนโซฟาตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอนอนตะแคงไว้ กลิ่นเหล้าเหม็นหึ่ง แก้มทั้งสอง ข้างแดงก่ำ แค่ดูก็รู้ว่าเมาเหล้า แถมยังเมาหนักด้วย

“น้ำหวาน ทำไมเธอถึงได้ดื่มจนเมาขนาดนี้?” พิงกี้หัวเราะไม่ได้ ร้องไห้ไม่ออก ใช้แรงไปเยอะมาก ในการดึงน้ำหวานขึ้นมาจากโซฟา “ดูเธอซิ ฉันน่า จะถ่ายรูป และส่งไปให้ต้นข้าวดูจริงๆเลย”

ดึงขึ้นมาได้ครึ่งหนึ่ง พิงกี้ก็ปล่อยมืออีก

เดิมทีกะว่าจะเรียกน้ำหวานไปเข้าห้องน้ำด้วย กันแล้วค่อยออกเดินทาง ตอนนี้น้ำหวานเป็นแบบนี้ เธอได้แต่ไปเข้าห้องน้ำคนเดียวแล้ว

เธอกลับมา ค่อยมาพาน้ำหวานกลับก็เหมือน

กัน

พอพิงกี้กลับมาอีกที เควินกำลังยืนรอเธออยู่ที่ หัวบันได เธอมองลงไปจากหน้าต่างกระจกของห้อง รับรอง พบว่าคนที่อยู่ในห้องรับรองก็ไปกันเกือบหมดแล้ว มีแต่เสียงดนตรีที่ยังเปิดทิ้งไว้

พิงกี้ผลักประตู กำลังเตรียมตัวเรียกน้ำหวาน กลับพบว่าเตชิตกำลังนั่งอยู่ที่ข้างกายเธอ ทั้งคู่ไม่รู้ กำลังคุยอะไรกันอยู่ ทะเลาะกันอย่างกระหนุงกระ หนิง กุ๊กกิ๊กคลุมเครืออย่างบอกไม่ถูก

ลังเลไปครู่หนึ่งว่าจะเข้าไปหรือไม่ สุดท้ายพิงกี้ ได้ปิดประตูเบาๆ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ