บทที่544: เจอหน้ากันอีกครั้ง

บางทีจากการเสื่อมโทรมของตอนแรก มานพก็ นึกถึงตอนจบแล้ว อีกอย่าง เขามีความเกลียดและ ความเฉียบขาดที่จะตายหรือพินาศไปพร้อมๆกับ องค์กรSC การแปรพักตร์ครั้งนั้นที่จริงไม่ใช่เพราะ ฉุกคิดขึ้นมาได้ในทันที แต่จะทำแบบนั้นแน่นอน

ก็เพราะจดหมายฉบับนี้ พิงกี้ถึงรู้ว่าตอนนั้นที่ น้ำหวานมีความสามารถคบค้าสมาคมกับคนของ องค์กรSC แถมยังช่วยเหลือผู้เสียหายออกมาได้ เยอะขนาดนั้น ในนั้นมีการช่วยเหลือของมานพ อย่างลับๆอยู่ไม่น้อยเลย

ถ้าไม่ใช่อย่างนี้ ความลับของน้ำหวานก็อาจจะ ถูกเปิดเผยตั้งนานแล้ว

ถึงจะลำเอียงมากแค่ไหน พิงกี้ก็ต้องยอมรับว่า น้ำหวานยังไร้เดียงสาเกินไป ขาดเล่ห์เหลี่ยมเกินไป ถ้าไม่มีการช่วยเหลือของมานพ มีความเป็นไปได้ที่ แค่เริ่มต้นก้าวเดียวก็ยากลำบากแล้ว ไม่มีทางปิด ซ่อนได้นานขนาดนั้น

เขารู้สึกตัวเองเป็นผู้ร้ายคนหนึ่ง ไม่ว่ายังไง ไม่ ว่าเขาด้วยสาเหตุอะไร ระหว่างที่เขาปฎิบัติงานไม่รู้ ทำร้ายคนไปมากเท่าไหร่ ก่อให้เกิดการเข่นฆ่ากัน ไม่รู้เท่าไหร่ ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นความจริงทั้งนั้น
ชีวิตของเขาก็ไม่เพียงพอที่จะชดใช้ให้กับบาป ของเขา แต่ชาตินี้ที่เขาทำได้ก็มีเพียงเท่านี้เอง

อยู่ในองค์กรSC เขาได้สะสมจำนวนเงินไว้ ประมาณ500ล้าน หลังจากเขาฟอกเงินพวกนี้ให้ เป็นเงินที่ถูกกฎหมายแล้ว ก็ได้ฝากเข้าในบัญชีๆ หนึ่ง บัญชีนี้เขาได้มอบให้กับพิงกี้ ขอให้เธอช่วย สร้างเป็นมูลนิธิ เขาไม่มีข้อเรียกร้องอย่างอื่น ขอแค่ ได้ช่วยเหลือคนที่ต้องการความช่วยเหลือก็พอแล้ว

ตอนท้ายของจดหมาย มานพได้เขียนไว้ว่า อย่างนี้

(พิงกี้ พี่รู้ว่าพี่ไม่ใช่คนดี เงินที่พี่เอาออกมาเป็น เงินที่สกปรกมาก แต่หลังจากที่เธอเกลียดและดูถูก พี่เสร็จ ช่วยให้พี่ได้สมปรารถนากับความหวังนี้ได้ มั้ย?

ที่มาของเงินพวกนี้ไม่ขาวสะอาด แต่มันอาจ จะสามารถช่วยเหลือคนได้ ให้เด็กกำพร้ามีชีวิตอยู่ อย่างแข็งแรงและสงบสุข ต่อไปเติบโตเป็นคนที่มี ประโยชน์ต่อสังคม ให้คนชราได้ใช้ชีวิตบั้นปลาย อย่างมีที่พึ่งพิง ให้คนที่อยู่ในความสิ้นหวังสามารถ เห็นแสงสว่าง…………
การจัดเตรียมที่แฝงด้วยความคิดที่อยาก จะชดเชยของพี่มันอาจจะต่ำช้ามาก แม้กระทั่ง ด้วยความเห็นแก่ตัวและเพื่อให้ตัวเองได้รับการ ปลอบโยน แต่คิดถึงตรงนี้ ในใจพี่ก็ยังรู้สึกได้รับ ความปลอบโยนและความสงบเสี้ยวหนึ่งอยู่

สิ่งเดียวที่พี่สามารถปล่อยวางได้ชั่วคราวคือ บางทีอาจจะเพราะอยู่ในประเทศ พี่ไม่เคยก่อให้เกิด การเข่นฆ่ากัน พี่ยังถือว่าไม่ผิดต่อประเทศชาติของ ตัวเอง

องค์กรSCกระทำความผิดอย่างกำเริบเสืบสาน อยู่ที่บ้านเมืองของเรา เงินพวกนี้ ก็ถือได้ว่าเป็นการ ชดเชยอย่างหนึ่งตั้ง

พวกเขาไม่ใช่ผู้บริสุทธิ์

พี่ก็ไม่ใช่ผู้บริสุทธิ์

เพราะฉะนั้นอย่าเสียใจกับตายของพี่ แต่ถ้าเธอ เต็มใจล่ะก็ หลังจากองค์กรSCถูกตัดรากถอนโคน เอาดอกไม้ช่อหนึ่งมาเซ่นไหว้ที่หน้าสุสานของพี่ได้ มั้ย เพื่อบอกพี่ว่า บาปของพี่ก็ไม่ได้หนักขนาดนั้น?

ถ้าอย่างนี้ พี่อยู่ที่นรกอาจจะสามารถยิ้มอย่างชื่นใจ และมีความสุขจากใจจริงบ้าง

หลังจากอ่านจดหมายฉบับนั้นเสร็จ พิงกี้ร้องไห้ ฟูมฟายอย่างเสียใจที่สุด ทั้งเสียใจและชื่นใจ

เธออ่านไปไม่รู้กี่สิบรอบ จนสามารถท่อง เนื้อหาของจดหมายจากหลังมาหน้าได้แล้ว

การจากไปของมานพ สำหรับคนที่เป็นห่วงเขา แล้ว ล้วนแต่เป็นภัยพิบัติที่ลึกและหนักที่สุด แต่ว่า เขาไม่ได้เสื่อมโทรมเข้าไปในความมืดอย่างสิ้นเชิง ก่อนเขาเสียชีวิตยังได้ต่อต้านความโหดร้ายของ องค์กรSCอยู่เลย เขาก็เหมือนตำรวจที่เป็นสายลับ อยู่ในองค์กรSC ถึงทำเรื่องผิดไปมากมาย แต่ใจ ของเขาก็ยังมุ่งไปทางสว่าง

ถึงแม้ชาตินี้เขาก็ยากที่จะล้างมลทินของตัว เองให้ขาวสะอาด แต่ก็ทำให้คนที่เป็นห่วงเขาได้ยก ภูเขาออกจากอก

ผู้ชายที่อบอุ่น อ่อนโยนและจิตใจดีงามคนนั้น ไม่ได้หายไปไหน เขายังคือคนเดิม……….

ดีจังเลย
มีข้อมูลที่เป็นความลับขั้นสุดยอดที่มานพส่ง มาให้ เควินรีบเข้าสู่การไล่ล่าจับกุมองค์กรSC ใช้ ระยะเวลาสั้นๆแค่สองเดือนก็วางแผนเรียบร้อย และ กำจัดไอ้คนชั่วช้าสามานย์พวกนั้นสิ้นซากจนหมด!

จนถึงตอนนี้ องค์กรSCอยู่ในประเทศได้ ถูกถอนรากถอนโคนไปอย่างสิ้นเชิงแล้ว ในต่าง ประเทศก็ทยอยกันถูกทำลายล้าง ตอนที่เรื่องนี้ถูก เปิดเผย กลายเป็นคดีใหญ่ที่สั่นสะเทือนไปทั่วโลก

นี่คือคุณงามความดีของมานพอย่างปฏิเสธไม่

ได้!

หลังจากภารกิจนี้เสร็จสิ้น เควินได้นำสมาชิก ทั้งหมดของหน่วยสืบลับมาที่หน้าสุสานของมานพ เอาดอกไม้มาวางที่หน้าสุสานของเขา เพื่อเซ่นไหว้ ให้กับการทุ่มเทของเขา

ในการเซ่นไหว้ครั้งนี้ แม้แต่พายุที่เป็นผู้ชายอก สามศอกก็ยังคุกเข่าร้องไห้อยู่หน้าสุสานของมานพ

เขารู้สึกตลอดว่าเป็นเพราะตัวเองพาพิงกี้ขึ้นไป บนดาดฟ้า จากนั้นก็เป็นเพราะความเคลื่อนไหวของ เขาไปสะกิดโดนอารมณ์ของมานพ ถ้าอย่างไม่งั้น ไม่แน่พิงกี้อาจจะสามารถเกลี้ยกล่อมมานพได้ ให้เขาไม่ทำเรื่องโง่ๆแบบนั้น……

เขายอมรับการลงโทษของเควิน ไปจากหน่วย สืบลับที่ยากจะละทิ้งอย่างเศร้าใจ

ที่จริง ตั้งแต่วินาทีที่ฝ่าฝืนคำสั่งของเควิน เขาก็ คาดการณ์ได้แล้วว่าจะมีวันนี้

หลังจากทุกอย่างจบสิ้น น้ำหวานไม่ต้องกลัว การแก้แค้นขององค์กรSCอีกต่อไป ผ่านไปไม่กี่วัน ก็ได้พาต้นข้าวไปจากวิลล่าNo.3ของเตชิต ไปเริ่ม ต้นชีวิตใหม่ที่เมืองใหม่

ถึงแม้น้ำหวานกับพิงกี้ไม่เคยขาดการติดต่อ เลย แต่นี่กลับเป็นการเจอกันครั้งแรกหลังจากที่จาก กันไปหลายเดือน

เพราะเหตุนี้ ทั้งคู่ถึงได้ถามคำถามที่ห่างเหิน เล็กน้อยออกมา

ก็เพราะเหตุนี้ น้ำหวานถึงได้ถามรายละเอียด เฉพาะเจาะจงของเรื่อง

ดีที่ความรู้สึกห่างเหินเล็กน้อยนี้ หลังจากแค่ ยิ้มให้กันก็หายไปในกลีบเมฆ ความรู้สึกสนิทชิดเชื้อกลับมา ทั้งคู่ก็ยังคงเป็นเพื่อนสนิทเหมือนที่เคยผ่าน มา

พิงกี้ได้เล่าที่มาที่ไปของเรื่องอย่างละเอียด รอบหนึ่ง เรื่องที่ใจหายใจคว่ำและอกสั่นขวัญหาย พวกนี้ ใช้เวลาเล่าก็แค่สิบกว่านาทีเท่านั้นเอง

แต่ว่า ความเจ็บปวดและความดิ้นรนที่เกาะตัว อยู่ในใจ บางทีทั้งชีวิตก็ยากที่จะลบเลือนไปจากใจ

ได้แต่ใช้เวลาค่อยๆเยียวยา

“แล้วครั้งนี้เธอลากี่วันล่ะ?” พิงกี้ถาม

“ฉันลาหนึ่งสัปดาห์เลย” น้ำหวานพูดด้วยรอย ยิ้ม “ช่วงนี้งานยุ่งจะตายอยู่แล้ว ฉันก็เลยใช้วันหยุด ของตรุษจีนไปทีเดียวเลย จะได้พักผ่อนยาวๆหน่อย หลายวันนี้ฉันจะพักที่บ้านเธอ เธออย่าไล่ฉันเชียว นะ”

ตอนนี้ต้นข้าวอยู่อนุบาลสามารถฝากดูแลได้ น้ำหวานได้พูดคุยกับต้นข้าวว่าจะมาเมืองหลวงหนึ่ง สัปดาห์ ต้นข้าวรับปากว่าจะเชื่อฟังและเป็นเด็กดี เพียงแต่จะต้องซื้อลูกหมีสีชมพูให้เธอเป็นของขวัญ
น้ำหวานรับปากอย่างไว

“นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว ” พิงกี้ขำกรักออกมา มองกระเป๋าสัมภาระใบใหญ่ที่น้ำหวานลากมา “แล้ว ในกระเป๋าของเธอใส่อะไรไว้บ้าง?”

“อ๋? เธอว่ากระเป๋าใบนี้หรอ?” ดวงตาของ น้ำหวานเป็นประกายขึ้นมาทันที เดินไปเปิดกระเป๋า สัมภาระ เริ่มพรีเซ้นต์ของดีที่เธอซื้อมาอย่างมีความ สุข

“เธอดู นี่ดูแล้วเหมือนหมอนกอดใช่มั้ย แต่ที่ จริงเป็นแก้วใบหนึ่งต่างหาก ตอนที่เจ้าซาลาเปา น้อยดื่มน้ำสามารถใช้อันนี้ได้ เด็กผู้ชายไม่ใช่ชอบ ปืนเหรอ เธอดูปืนกระบอกเล็กๆนี้สวยหรือเปล่า เท่ มากเลยใช่มั้ยล่ะ? ยังมีอีกๆ………..

น้ำหวานแนะนำอย่างไม่หยุด พิงกี้มีสีหน้า “ฉัน รู้เลยว่าจะต้องเป็นแบบนี้” ถูกทำเอาหัวเราะอย่างมี ความสุขมาก

งานวันเกิดครบรอบหนึ่งขวบของแอ๊ปเปิ้ลเดิน หน้าสู่ความคึกคัก

แขกผู้มีเกียรติในงานยังไม่ได้กลับ พิงกี้จะอยู่แต่ในห้องรับรองส่วนตัวตลอดไม่ได้ เธอก็ต้องไป พูดคุยทักทายกับแขกพร้อมเควินอยู่

เธอจะออกไปด้านนอก น้ำหวานก็ได้แต่อยู่ตัว คนเดียวแล้ว

ทานของหวานเสร็จ เธอรู้สึกอยากเข้าห้องน้ำ เช็ดปากไปครู่หนึ่งก็ได้ถือกระเป๋าออกไป

สิ่งแวดล้อมห้องน้ำของโรงแรมดีมาก

น้ำหวานไปอยู่ที่ต่างเมือง พักอยู่ที่ห้องเช่า ธรรมดา มีหนึ่งห้องนอน หนึ่งห้องรับแขก บริษัทที่ ทำงานก็เป็นบริษัทเล็ก เมื่อเทียบกับสิ่งแวดล้อมของ บริษัทข้ามชาติโมเดิร์นกรุ๊ปแล้ว ต่างกันราวฟ้ากับ ดินเลยชัดๆ

สำรวจห้องน้ำด้วยเสียงถอนหายใจทีหนึ่ง น้ำ หวานกำลังเตรียมก้มตัวล้างมือ หางตากลับเหลือบ ไปเห็นร่างเงาหนึ่งที่เดินออกมาจากห้องน้ำชาย

ผู้ชายที่สวมใส่เสื้อยืดสีชมพูหน้าตาหล่อเหลา คมสัน ผมดกด่าทิ้งตัวลงมาอยู่ที่หน้าผากอันโหนก นูนของเขา หุ่นที่สูงยาวเข่าดีของเขาทําให้เขา แล้วมีเสน่ห์มากเป็นพิเศษ
ทันใดนั้น น้ำหวานอึ้งค้างไว้