บทที่542: โดดตึก

“แกปล่อยเดี๋ยวนี้!

ทันใดนั้น เลือดอันร้อนรุ่มได้พุ่งขึ้นมาที่สมอง ของมานพ พริบตาเดียวสติของเขาหายไปหมด โยน ตัวประกันในมือทิ้งแล้วกระโจนไปหาธงชัยที่ลงไม้ ลงมือกับพิงกี้ ชกเข้าที่หน้าเขาอย่างแรงหมัดหนึ่ง หายใจพรวดพราดหยิบปืนออกมายิงใส่ที่ศีรษะเขา นัดหนึ่ง

เสียงปืนที่ดังลั่น ได้ทำลายความสงบนิ่งที่กว่า จะรักษาเอาไว้ได้ไม่ใช่ง่ายๆ

“อ๊าๆ!” ผู้หญิงกรีดเสียงดังขึ้นมา

“ลูกพี่ฆ่าธงชัย!”

“เฮ้ย มานพเป็นสายลับโว้ย สู้กับพวกมันให้สุด

ชีวิตเลย!”

พริบตาเดียว เสียงปืนและเสียงตะโกนด่าดังขึ้น สถานการณ์โกลาหลขึ้นมาในทันที ดาดฟ้าที่โล่ง เปล่าได้กลายเป็นสถานที่ๆทั้งสองฝ่ายต่อสู้กัน เวลา นี้มานพถึงรู้ว่าเมื่อกี้ตัวเองได้ทำอะไรลงไป แต่ว่าไม่มีเวลาให้เขามานั่งเสียใจและชดเชยแล้ว

เขาโยนร่างของธงชัยทิ้ง ดึงพิงกี้ที่ตกใจจนเอ๋ อมาปกป้องไว้ที่ข้างกาย พูดขอโทษเธอไปด้วย และ แก้มัดให้เธออย่างรวดเร็วไปด้วย

เขาทําให้เธอผิดหวัง เขาเป็นคนทําให้เธอตก อยู่ที่ในอันตรายอีกแล้ว

เขาสมควรตาย!

“พี่ส่งเธอไปที่ข้างกายของเควิน เธอคอยตาม อยู่ข้างกายเขา……ไม่ เธอใส่เสื้อกันกระสุนไว้ แล้ว วิ่งไปที่ทางบันได ได้ยินมั้ย? อย่าหันกลับมาดูเด็ด ขาด วิ่งไปข้างหน้าอย่างเดียว พี่จะคอยปกป้องเธอ เอง!”

“แต่ว่า…….” พิงกี้เงยหน้า

“ไม่มีแต่ว่า!” เวลาคับขัน มีอันตรายรออยู่ทุก ที่ มานพพูดขัดจังหวะเธออย่างหยาบคาย “เธอ อยู่ที่นี่มีแต่จะทำให้เควินเสียสมาธิ พี่เองก็เหมือน กัน…..ถ้าเธอมีอะไรอยากถาม เดี๋ยววันหลังค่อย ถามก็ได้ ต้องมีโอกาศแน่นอน”
“พี่มอบตัวเถอะค่ะ” พิงกี้จับมือของมานพไว้ “พี่มานพ พี่มอบตัวเถอะนะ ขอร้องพี่ล่ะ”

ระยะทางใกล้กันขนาดนี้ ในที่สุดท้องฟ้าที่มืด สลัวก็ไม่สามารถกลายเป็นสิ่งกีดขวางได้อีก

ไม่ได้อีกต่อไป

มานพหัวใจเต้นแรง มองดูแววตาที่ยิ่งอยู่ยิ่ง แวววาวสวยงามของพิงกี้ ในใจรู้สึกซับซ้อน

เขาเหมือนมีอะไรติดคอจนแทบจะพูดไม่ออก สักพัก ถึงพูดออกมาว่า “โอเค พี่เชื่องฟังเธอ!”

“อืมๆ” พิงกี้ถึงวางใจลงสักที

เธอกำลังจะเดินไปข้างหน้า จู่ๆกลับถูกมานพ ดึงเข้ามาในอ้อมอก เขาก้มหน้าและประทับจูบไปที่ ริมฝีปากเธออย่างระมัดระวัง แค่ริมฝีปากประกบกัน แป๊บเดียวก็แยกออกมา เหมือนกลัวว่าจะเป็นการดู หมิ่นเธอยังไงอย่างงั้น ริมฝีปากที่เย็นเล็กน้อยของ เขา ราวกับว่าเพราะหัวใจเต้นแรงสุดขีดเลยสั่นเล็ก น้อย
พิงกี้อึ้งค้างไว้

จากนั้น เธอก็ได้ยินมานพหัวเราะออกมา เสียง ที่ใสบริสุทธิ์เหมือนน้ำแร่ดังขึ้น แฝงด้วยความ รื่นรมย์ที่ได้ใจ “ในที่สุดก็ได้จูบเธอแล้ว แต่คาดว่า เควินคงต้องบ้าแน่ๆ

พิงกี้ ” …..

นาทีต่อมา ร่างกายของเธอถูกคลุมด้วยเสื้อกัน กระสุนที่มานพถอดลงมาให้ เขาใส่เสื้อกันกระสุน ให้เธออย่างไว จากนั้นก็ผลักเธอไปที่ทิศทางของ บันได ตะโกนใส่เธอ “ไป รีบไป!”

พิงกี้โซเซไปหลายที หลังจากเดินไปทางบันได หลายก้าว จู่ๆเธอหันกลับไปมองมานพ

พอหันไปดูปุ๊บ ทันใดนั้นเธอตะลึงงันเลย

มานพเล็งปืนไปที่ด้านหน้า แต่ว่า คนที่เขาเล็ง ปืนใส่ไม่ใช่สมาชิกของหน่วยสืบลับ แต่เป็นพวกของ

เขา

ฝีมือการยิงปืนของเขาทั้งแม่นและไว แค่ครู่ เดียวก็กำจัดไปหนึ่งชีวิต
คนที่มานพพามาด้วยเห็นเหตุการณ์แล้ว ก็เริ่ม ยิงมาที่มานพอย่างบ้าคลั่ง เจ็บแค้นใจสุดขีดราวกับ ว่าจะแก้แค้นกับการทรยศของเขา ส่วนคนของทาง ฝังเควินได้รีบปล่อยมานพไป

สมาชิกแต่ละคนของหน่วยสืบลับต่างก็ไม่ใช่ ย่อยๆ ถ้าเทียบกับไอ้ชาติชั่วที่มานพนำทีมมา พวก เขาดุดัน กล้าหาญและถนัดการสู้รบมากว่า และมี ใจสู้ไม่ว่าจะบาดเจ็บหรือเสียชีวิตมากกว่า ใช้เวลา แค่สิบกว่านาทีก็ยิงผู้ร้ายเสียชีวิตไปหลายราย และ ควบคุมตัวผู้ร้ายที่บาดเจ็บสาหัสหนักเอาไว้

มานพก็ถูกยิงเหมือนกัน เขากุมแขนที่มีเลือด ไหลออกมาไว้และยืนอยู่บนดาดฟ้า แต่ไม่มีสมาชิก ของหน่วยสืบลับไปควบคุมตัวเขา

พิงกี้ค่อยๆเดินมาที่ตรงกลางของดาดฟ้า

ทุกอย่างจบสิ้นแล้ว

ก็ดีเหมือนกัน…….

“พี่มานพ พี่มอบตัวเถอะ” พิงกี้ตะโกนเสียงดัง

เมื่อกี้มานพรับปากแล้วว่าจะมอบตัว อีกทั้งยังหันกลับมาช่วยเหลือหน่วยสืบลับ นี่ยิ่งทำให้พิงกี้ มองเห็นความหวัง บางที ตอนที่พิจารณาคดีของ มานพก็สามารถพิจารณาจากเรื่องของคืนนี้ และให้ ความเป็นธรรมที่เหมาะสมกับเขา

พิงกี้คิดได้สวยหรูมาก

เสียงของเธอถูกสายลมพัดจนจางหายไป แต่ก็ ยังก้องเข้าไปที่หูของมานพ

แต่มานพกลับถอยหลังไปก้าวหนึ่ง มองเธอ ด้วยสายตาผูกพันและมีเยื่อใยทีหนึ่ง ใบหน้าที่หล่อ ใสและอบอุ่นเผยรอยยิ้มที่อ่อนโยนที่สุดออกมา เขาไม่ได้พูดอะไรสักคำ หันหลังก็โดดลงไปจาก ชั้น35เลย

สายลมเย็นพัดเสื้อผ้าของเขาลอยขึ้นมา ให้ เขาดูแล้วเหมือนนกอินทรีที่กำลังโบยบิน ราวกับว่า อย่างนี้ก็สามารถโบยบินขึ้นไปถึงบนฟ้า และโบยบิน อย่างอิสระ

แต่พิงกี้รู้ว่าเขาไม่มีทางโบยบินได้

เขามีแต่จะตกลงไปสู่ที่ต่ำ
“พี่ พี่มานพ…..” พิงกี้มองดูร่างเงาของมานพ จางหายไปจากค่ำคืนมืดมิดที่ไม่มีที่สิ้นสุด ทันใดนั้น หัวใจเจ็บแปล๊บๆ เธอจ้องจนเบ้าตาจะแตกอยู่แล้ว ขาทั้งสองข้างอ่อนแรงทรุดลงกับพื้น

นั่งช็อกไปหลายวินาที เธอใช้แรงของมือและ เท้าลุกขึ้นมาจากพื้น พุ่งไปยังทิศทางที่มานพโดดลง ไป

เพียงแต่ เพิ่งพุ่งออกไปสองวินาที แขนของ เธอก็ถูกผู้ชายดึงเอาไว้แล้ว เควินตะคอกใส่เธอ “เขาฆ่าตัวตายแล้ว เพราะฉะนั้นคุณก็เลยอยาก โดดลงไปตามเขาเหรอ? คุณอาลัยอาวรณ์เขาถึง ขั้น…….เพื่อเขาแล้ว ไม่แคร์ผมกับแอ๊ปเปิ้ลเลยงั้นเห รอ?”

พิงกี้อึ้ง

“ไม่ใช่ค่ะ” พิงกี้ส่ายหน้า

แววตาที่ชุ่มด้วยน้ำตามองไปที่เควิน เควินที่อยู่ ในความโกรธจู่ๆได้สงบลงมา เขาได้เข้าใจคำพูด ทั้งหมดที่เธออยากจะพูดแล้ว

เธอไม่ใช่เสียใจจนอยากจะโดดลงไปตามมานพ แค่ไม่เชื่อว่าเขาจะโดดลงไปแบบนี้เฉยเลย ไม่เชื่อ ดังนั้นก็เลยอยากไปแน่ใจที่ทิศทางที่เขาโดด ลงไป

เธอไม่ได้มีใจอยากจะฆ่าตัวตาย แม้กระทั่งไม่ เคยคิดเรื่องนั้นเลยด้วยซ้ำ

เป็นเขาเองที่ตื่นเต้นเกินไป

“ผมขอโทษ” เขากล่าวขอโทษด้วยเสียงทุ้ม ต่ำ และกอดเธอมาไว้ในอ้อมอก “ผมพาคุณไปดูเขา แต่….คุณดูจากตรงนี้ไม่ได้ ที่นี่มันอันตรายเกิน ผม รู้ว่าคุณไม่คิดจะโดดลงไป แต่ต่อไปคุณก็ห้ามทำ เรื่องโง่ๆอะไรแบบนี้ คุณต้องรู้ว่าข้างกายคุณยังมี ผมและแอ๊ปเปิ้ลอยู่นะ

.ค่ะ” พิงกี้หลับตาลง

เธอเหม่อลอยและเบลอๆ ไม่รู้ว่าตัวเองลงมา จากดาดฟ้าได้ยังไง และไม่รู้ว่าตัวเองมายืนอยู่ที่ ตรงหน้าศพของมานพได้ยังไง

โดดลงมาจากชั้น35 ไม่มีใครสามารถมีชีวิต รอดได้หรอก
พื้นปูนซีเมนต์สีเทาถูกย้อมด้วยเลือดสีแดงสด ท้องฟ้าที่มืดมิด ร่างเงาสีดำร่างหนึ่งนอนอยู่บนพื้น อย่างไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย เหมือนเงามืดเงาหนึ่งที่ แทบจะกลมกลืนเข้าไปในท้องฟ้าที่มืดมน

สายลมยามดึกพัดพามา อากาศที่คาวเย็นได้ ห้อมล้อมพิงกี้ไว้ พิงกี้เดินไปที่ทิศทางของมานพ อย่างอึ้ง เดินมาถึงที่ตรงหน้าเขา ขาทั้งสองข้างของ เธอสั่นอย่างห้ามใจไม่ได้อีกต่อไป ทันใดนั้นเธอเข่า อ่อนทรุดลงไปกระแทกกับพื้นอย่างแรง

เธอยื่นมือออกมา ไปแตะที่จมูกของเขาด้วยมือ ที่สั่นคลอน

ไม่มี………

แม้แต่ลมหายใจเสี้ยวหนึ่งก็ไม่มีแล้ว!

“ทำไม…..ทำไมพี่ถึงได้โง่อย่างนี้? มีเรื่อง อะไรที่จะไม่สามารถผ่านไปได้ ดันจะต้องใช้วิธี แบบนี้มาจบชีวิตตัวเอง? พี่เคยคิดถึงคนอื่นมั้ย? เคย คิดถึงน้ำหวานมั้ย? เคยคิดถึงฉันมั้ย?” พิงกี้กุมหน้า ร้องไห้อย่างเศร้าโศก

มือข้างหนึ่งมาพาดไว้ที่ไหล่ของเธอ เอาร่างอะไรที่จะไม่สามารถผ่านไปได้ ดันจะต้องใช้วิธี แบบนี้มาจบชีวิตตัวเอง? พี่เคยคิดถึงคนอื่นมั้ย? เคย คิดถึงน้ำหวานมั้ย? เคยคิดถึงฉันมั้ย?” พิงกี้กุมหน้า ร้องไห้อย่างเศร้าโศก

มือข้างหนึ่งมาพาดไว้ที่ไหล่ของเธอ เอาร่าง ผอมเพรียวของเธอมาโอบไว้ในอ้อมอก หน้าอกที่ อบอุ่นได้ให้ความอบอุ่นแก่แผ่นหลังของเธอ บดบัง สายมเย็นในยามดึกเอาไว้

“อยากร้องก็ร้องออกมาเถอะ” เควินพูดด้วย เสียงทุ้มต่ำ