บทที่538: ร่างกายซื่อสัตย์มาก

มานพมีเวลาไม่มาก คุยไปไม่กี่นาทีเขาก็กล่าว ขอโทษ

เวลาไม่ทันแล้ว เขาต้องวางสายแล้ว

“ไม่มีอะไรต้องขอโทษค่ะ ถ้าพี่อยากขอโทษ จริงๆ ครั้งหน้าพี่กลับมาก็เลี้ยงอาหารมื้อใหญ่พวก เราก็แล้วกัน เรานัดรวมตัวสังสรรค์กันหน่อยดีมั้ย คะ?” พิงกี้ยิ้มละไม

ถึงแม้เสียใจเล็กน้อยที่เขาไม่ได้มางานแต่ง ของเธอ แต่ขอแค่มีใจก็โอเคแล้ว

มานพรีบรับปาก “โอเค ได้”

เขาก็หวังอยากให้มีโอกาศแบบนี้จากใจจริง

หลังจากวางสาย พิงกี้อารมณ์ดีจนกลิ้งไปมา อยู่บนเตียงสองรอบ เธอมีใจอยากวิ่งไปบอกเควิน เรื่องที่มานพโทรมาหาเธอ แต่พอนึกถึงเควินกำลัง เคลียร์งานอยู่ที่ด้านนอก อีกอย่างเขาไม่มีทางอยาก ได้ยินผู้ชายคนอื่นโทรหาเธอแน่นอน เธอก็เลยล้ม เลิกความคิดนี้ไป

ส่วนน้ำหวาน……..อืม ตอนนี้ก็ยังไม่ต้องไปรบกวนเธอเหมือนกัน

เพิ่งทำงานวันแรก ให้น้ำหวานทำอย่างจริงจังดี

กว่า

พิงกี้ก็ยังดีใจอยู่คนเดียวอีกเช่นเคย เฝ้ารอ อาหารมื้อใหญ่ที่มานพจะกลับมาเลี้ยง แต่มานพที่ ได้เหยียบอยู่บนผืนแผ่นดินของเมืองZแล้ว กลับมอง ดูมือถือที่วางสายไป และเผยรอยยิ้มที่ขมขื่นออกมา

ผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว ด้านนอก สวมเสื้อไหมพรมถักทับไว้ตัวหนึ่ง ช่วงล่างใส่กาง เกงยีนส์สีน้ำเงินอ่อนๆ ใส่รองเท้าผ้าใบ ดูแล้วเหมือน พระอาทิตย์ที่อบอุ่นและสดใสในยามเช้า

แต่ว่า พอเห็นสายตาเขาปุ๊บ ก็สามารถรู้สึกได้ ถึงความมืดมนที่อยู่ด้านหลังของความสว่าง

มานพวางสาย รู้สึกเสียใจและเศร้าใจเหมือน สูญเสียอะไรไป

เดิมทีอยากนัดพิงกี้ออกมาเจอหน้าสักหน่อย แต่ตอนนี้พิงกี้อยู่ข้างนอก ข้างกายยังมีคนอื่นด้วย ไม่ใช่โอกาศเหมาะสมที่จะเจอหน้า ถึงจะคิดถึงมาก แค่ไหน ก็ได้แต่สะกดความคิดถึงเอาไว้
เสียงเครื่องบินขึ้นสู่น่านฟ้าและลงจอดดังขึ้น มาจากด้านหลัง มานพเงยหน้ามองเครื่องบินที่บินสูง ขึ้นเรื่อยๆ แววตาเผยความรู้สึกลึกๆออกมา

“นี่คุณ เร็วๆหน่อย มัวแต่ชักช้าอยู่ได้ รถจะ ออกแล้ว!”

ข้างหูมีเสียงเร่งรัดของคนขับรสบัสสนามบินดัง ขึ้น มานพดึงสายตากลับมา และขึ้นรถบัสที่อยู่ตรง หน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย

ยืนอยู่บนรถบัส มานพหามุมที่เงียบสงบ ไม่มี เวลาสนใจว่าบนรถเบียดเสียดกันไปมาก็เปิดมือถือ ขึ้นมาดู เขาจำได้ว่าพิงกี้บอกว่าได้ส่งการ์ดเชิญงาน แต่งให้เขา แต่เขาไม่เคยเข้าไปเปิดดูเลย

พอเปิดเมล์ดู ในเมล์มีการ์ดเชิญงานแต่งที่เป็น ไฟล์อิเล็กทรอนิกส์อยู่จริงๆซะด้วย

ดูออกว่าการ์ดเชิญใบนี้ใช้มือเขียนเสร็จแล้ว

สแกนออกมา สีแดงสดของการ์ดเชิญใบนี้บาดตา มาก แต่ตัวหนังสือสวยงามที่คุ้นเคยกลับทำให้เขา อดไม่ได้ที่จะจ้องมองอยู่อย่างนั้น

เพราะที่นั่นมีชื่อของเขา
เธอเป็นคนเขียนเองกับมือ

ดูแล้วดูอีก มานพถอนหายใจลึกๆทีหนึ่ง สะกด แววตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความมืดมน เอาไว้ เอามือถือกดไว้ที่ตรงหน้าอกอย่างแน่น เงย หน้ามองทิศทางที่รถบัสของสนามบินมุ่งหน้าไป

ที่นั่น………

ไม่มีทิศทาง

น้ำหวานทำงานมาหนึ่งสัปดาห์แล้ว พิงกี้ได้ถาม เควิน หลังรู้ว่าน้ำหวานชินกับงานก็วางใจแล้ว

ส่วนเตชิต………

ปากก็บอกไม่เอาๆ แต่ร่างกายกลับซื่อสัตย์มาก

วันที่สองที่น้ำหวานไปงาน จากเตชิตที่เลื่อนงานไป นานมาก ก็ได้ได้เปลี่ยนใจเข้าไปรายงานตัวที่หน่วย สืบหมาป่าแดงในวันนั้นเช่นกัน

สง่าผ่าเผย ดูแล้วเหมือนมาเล่นๆ
แต่ว่าอยู่ต่อหน้าเตชิตก็ไม่มีคนกล้าบอก ว่าอากัปกิริยาของเขาไม่เรียบร้อย ส่วนสมาชิก ของหมาป่าแดง สําหรับพวกเขาแล้วเตชิตก็ เหมือนหัวหน้าที่มีสปิริตของพวกเขา ขอแค่เตชิต ไปเฝ้าและสั่งการด้วยตัวเอง ถึงแม้เขาใช้ชีวิต สำมะเลเทเมาทุกวันก็ไม่มีคนว่าอะไร

คนของหมาป่าแดงต่างก็ชอบเข้าข้างเตชิต คน อื่นต่อว่าเตชิต ไม่แน่ยังอาจจะโดนคนของหมาป่า แดงซ้อมตีก็เป็นได้

สถานที่เตชิตทำงานที่จริงไม่ผ่านบริษัทข้ามชา ติโทเดิร์นกรุ๊ป แต่คุณชายเตชิตคือใคร? เวลาเขา เอาแต่ใจขึ้นมา แม้แต่ฟ้าเบื้องบนยังต้องยอมเขาเลย ยิ่งอย่าพูดถึงเรื่องเล็กๆเป็นทางผ่านหรือไม่นี้เลย

ต้องเป็นทางผ่าน

เขาให้เจษฎาแก้ไขแผนที่ไปหน่อยหนึ่ง ต่อ หน้าน้ำหวาน ค้นหาเส้นทางผ่านซอฟแวร์ที่ได้การ แก้ไขแล้วให้น้ำหวานดู ให้น้ำหวานเข้าใจผิดว่าที่ เขาคอยรับส่งเธอทำงานทุกวัน เป็นเพราะทาง ผ่าน”จริงๆ

ในฐานะที่เป็นคนไม่มีเซ้นส์เรื่องเส้นทาง น้ำหวานถูกปิดบังเอาไว้อย่างรื่นรมย์

แน่นอน เตชิตรับส่งน้ำหวานทำงานก็ได้ขอค่า ตอบแทนอยู่ เขาเสนอให้น้ำหวานออก80%ของ ค่าน้ำมัน แถมเขายังไม่เอาเงินสดด้วยนะ ค่าน้ำมัน ที่เธอจ่ายออกมาต้องใช้ในเรื่องที่เลี้ยงข้าวเขา และ ออกไปเที่ยวเป็นเพื่อนเขา

หรือว่า จะเอาไว้ซื้อของขวัญให้เขาก็ได้

ยังไงก็คือ “จะเชยเกินไปไม่ได้”

ถึงแม้พิงกี้เป็นคนออกความคิดเห็นนี้อย่างลับๆ แต่เตชิตก็ได้นำมาใช้อย่างมีความสุขมาก

ในฐานะที่เป็นคนออกความคิดเห็นนี้ พิงกี้ก็ไม่รู้ ว่าเตชิตที่ปากบอกก็ว่าสงสัยน้ำหวาน แต่การกระ ทำกับคำพูดกลับไม่ตรงกันคือสภาพจิตใจอะไร แต่ ว่า……..เธอมีความสุขมากที่ได้เห็นเรื่องมันพัฒนา ไปในทางที่เธอหวัง

พริบตาเดียว ตอนนี้ก็เดือนธันวาคมแล้ว ไม่ นานก็จะปีใหม่แล้ว
ก่อนปีใหม่คือวันคริสต์มาส

เพราะว่าที่บ้านมีเจ้าตัวเล็กอยู่ พิงกี้จึงได้สั่ง ต้นคริสต์มาสกับโกลด์เด้นบอลและของประดับ อื่นๆผ่านทางเน็ต เพื่อให้เจ้าซาลาเปาน้อยของ เธอได้สนุกสนานกับเทศกาลนี้ และเริ่มตกแต่งต้น คริสต์มาสขึ้นมา

ป้ามะลิจะช่วยทำ พิงกี้ก็ไม่ได้ปฎิเสธ

มีความสุขคนเดียวสู้มีความสุขกันทุกคนดีกว่า

ตอนที่พิงกี้กับป้ามะลิกำลังยุ่งอยู่ พยาบาลก็อุ้ม น้องแอ๊ปเปิ้ลดูอยู่ข้างๆ ขาสั้นๆของน้องแอ๊ปเปิ้ลยืน อยู่บนพื้น ร้อง“อ๊าๆ”ใส่พิงกี้เป็นครั้งคราว น้ำลาย ยื่นออกมาเต็ม แต่ยังมีสีหน้าดีใจจะแย่

พิงกี้เอาหลอดไฟแขวนไว้บนต้นคริสต์มาส เสร็จ ก็หันมาเห็นหน้าตาแบ๊วๆของน้องแอ๊ปเปิ้ล จู่ๆ รู้สึกลูกตัวเองนี่เหมือนSiberian Huskyเลย

ทำต้น สต์มาสเสร็จ พิงกี้เดินมาที่ตรงหน้า ของแอ๊ปเปิ้ล นั่งยองๆลงมาอุ้มแอ๊ปเปิ้ลขึ้นมา โยน ลูกเล่นไปสองที พิงกี้กัดแก้มของแอ๊ปเปิ้ลอย่างรัก ใคร่ “ตัวแสบ อ้วนขึ้นไม่น้อยเลยนะเนี่ย”
“คริๆๆๆ…..” น้องแอ๊ปเปิ้ลหัวเราะจนหยุดไม่ ได้ มือขาวๆอ้วนๆคอยจับผมของพิงกี้ไว้ น้ำลายของ เขาป้ายใส่เธอเต็มหน้า

พิงกี้ยิ่งอยู่ยิ่งรู้สึกว่าลูกชายตัวเองเกิดมาผิดที่

เขาควรจะเป็น Siberian Huskyมากกว่า

ตกดึก พิงกี้ลงมือทำกับข้าวเองเต็มโต๊ะ รอแค่ เควินกลับมาก็สามารถทานข้าวได้แล้ว แต่รอแล้วรอ เล่าเธอกลับไม่ได้ยินเสียงรถขับเข้าบ้าน

“คุณผู้หญิงคะ นี่ก็ทุ่มกว่าแล้วนะคะ ดิฉันป้อน ไข่ตุ๋นให้คุณชายน้อยก่อนดีกว่ามั้งคะ? ดิฉันกลัวว่า ผู้ชายน้อยจะหิวอ่ะค่ะ” พอดูนาฬิกาแล้ว พยาบาล ให้คำแนะนำ

พยาบาลคนก่อนหน้านั้นมีปัญหา เควินเลย ให้คนหาคนที่เชื่อถือได้กว่า พยาบาลคนนี้อายุ เยอะกว่าคนก่อน หนักแน่นและมีความเป็นผู้ใหญ่ มากกว่าคนก่อนกน้านัส พิงกี้ชอบนิสัยที่เงียบและ ละเอียดรอบคอบของเธอ ไว้วางใจเธอมาก

“ได้ค่ะ” พิงกี้คิดๆแล้ว “คุณไปยกไข่ตุ๋นมาเดี๋ยวฉันป้อนเอง”

ปกติพิงกี้ก็ดูแลน้องแอ๊ปเปิ้ลอยู่เป็นประจำ พยาบาลได้ยินแล้วก็รีบไปยกไข่ตุ๋นเลย

น้องแอ๊ปเปิ้ลถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี ถึงคลอดก่อน กำหนดแต่ตอนนี้ร่างกายกำยำแข็งแรง ถ้าเทียบกับ เด็กปกติก็เกือบโตเท่าๆกันแล้ว เขาทานเก่งมาก พอ เห็นไข่ตุ๋นที่ชอบวางอยู่ตรงหน้าปุ๊บ ทันใดนั้นก็ยื่น มืออยากไปคว้าถ้วย

“ตัวแสบ อย่าซน” พิงกี้จับมือเขาขึ้นมาแล้วกัด เบาๆ แต่เสียดายเธอจ้องแอ๊ปเปิ้ลกลับไม่สามารถ ทำให้เขากลัว มีแต่จะทำให้เขายิ่งหัวเราะอย่างมี ความสุขขึ้นไป

พิงกี้ตบที่ก้นเขาเบาๆ และหัวเราะออกมาอย่าง ควบคุมไม่ได้

ป้อนไข่ตุ๋นให้แอ๊ปเปิ้ลเสร็จ แอ๊ปเปิ้ลเล่นไปสัก พักก็เริ่มง่วงนอนแล้ว

พิงกี้เอาแอ๊ปเปิ้ลมอบให้พยาบาล ให้เธอพา แอ๊ปเปิ้ลขึ้นไปนอน แล้วมองนาฬิกาแขวนอีกที—— สองทุ่มครึ่งแล้ว
ดึกป่านนี้แล้ว ทำไมเควินยังไม่กลับมาอีก?

อดไม่ได้ที่จะคิดเรื่องมากมาย เดี๋ยวก็เป็น ห่วงกลัวเควินจะเกิดอุบัติเหตุ เดี๋ยวก็คิดเขามีเรื่อง กระทันหันอย่างอื่นหรือเปล่า ยิ่งคิด หัวใจของพิงกี้ ยิ่งอยู่ยิ่งตื่นตระหนก

หยิบมือถือออกมา เธอโทรหาเควิน

โทรไปสองสามสาย เควินถึงรับสาย

“รอผมนานเกินไปแล้วใช่มั้ย?”

เสียงของเควินใจเย็นและหนักแน่น แต่ว่าพิงกี้ก็ ฟังความตื่นเต้นที่แตกต่างจากปกติของในนั้นออก