บทที่535: ทํางาน

น้ำหวานผอมมาก

ไม่ค่อยมีเนื้อไม่พอ สีหน้ายังซีดเซียวเพราะ ไม่มีเลือดฝาดอีก โซฟาผ้าสีครามยิ่งชูให้ผิวที่ขาว ดั่งหิมะของเธอดูซีดเซียวขึ้นไปอีก

คิ้วของเธออ่อนมาก ริมฝีปากที่ซีดเซียวเม้มเอา ไว้ เดิมทีดวงตากลมโตของเธอยังถือได้ว่าสวยงาม อยู่ ถ้าในแววตาไม่แฝงด้วยความเหนื่อยล้าอยู่ ตลอดเวลา บางทีแค่มองก็อาจจะทำให้คนชอบ แต่ ตอนนี้……..….

เธอหลับตาไว้ แม้แต่ความเหนื่อยล้าของ ดวงตาคู่นั้นก็มองไม่เห็นแล้ว

มีแต่ขนตางอนยาวปกคลุมอยู่บนหนังตา แสง ไฟส่องลงมาจากด้านบน ขนตากระทบเงาบางๆชั้น หนึ่งที่ใบหน้าเธอ เหมือนใบไม้ที่สะท้อนเงาอยู่บนพื้น ให้ความรู้สึกเงียบสงบกับคน

มองไปมองมา ไม่นึกว่าความหงุดหงิดที่อยู่ใน ใจของเตชิตจะค่อยๆจางหายไป สุดท้ายกลายเป็น ความเงียบสงบ

ต่อไป…….อาจจะดีกับยัยบ๊องคนนี้หน่อยก็ได้เพราะยังไงซะเธอก็น่าสงสารอยู่เหมือนกัน

เตชิตคิดแบบนี้

เวลาหนึ่งสัปดาห์จะบอกว่านานก็ไม่นาน จะว่า สั้นก็ไม่สั้น แต่สำหรับชายหญิงที่จมอยู่ในความรัก เห็นได้ชัดว่าเวลารวบรัดไปหน่อย

เพราะเควินงานยุ่งมาก ฮันนีมูนของพิงกี้กับ เควินก็เลยต้องเลื่อนไปวันหลัง เวลาที่ทั้งคู่ที่ได้อยู่ คลอเคลียนัวเนียอยู่ที่บ้านด้วยกันก็แค่หนึ่งสัปดาห์ เท่านั้น

นอนอยู่บนโซฟาอย่างเกียจคร้าน มองดูของ ขวัญวันแต่งงานที่เตชิตให้ พิงกี้ถอนหายใจทีหนึ่ง

เสียดายจริงๆ นี่เป็นของขวัญที่ได้ใจเธอที่สุด

เชียวนะ

ของขวัญที่เตชิตมอบให้เธอคือแพคเกจ ท่องเที่ยว Antarctica ถ้าเทียบกับวิธีเที่ยวแบบ ประหยัดที่ฮิตกันในตอนนี้ โปรแกรมที่เตชิตจองให้ พวกเขาล้วนเป็นการจัดเตรียมที่สบายและฟุ่มเฟือยโคตรๆ เป็นการเสพสุขที่เหมือนอยู่ในดินแดน มหัศจรรย์ชัดๆ

แต่เสียดาย เธอกับเควินคงไปไม่ได้แล้ว

คิดๆแล้ว พิงกี้โทรหาน้ำหวาน “น้ำหวาน ก่อน หน้านั้นเตชิตมอบแพคเกจท่องเที่ยวAntarctica ให้ฉันกับเควิน แต่ฉันกับเควินไปไม่ได้ หรือว่าเธอ กับเตชิตออกไปเที่ยวด้วยกันมั้ย เธอคิดว่าเป็นไง บ้าง? แพคเกจนี้มีเวลาจำกัด ถ้าหมดเขตก็เสียดาย แย่เลย”

“ฉันไปกับเตชิตเนี่ยนะ? คือไปเที่ยวหรือว่าเอา ไฟไปเผาถึงที่ต่างประเทศกันแน่?” น้ำหวานอดไม่ ได้ที่จะหัวเราะออกมา เธอพูดต่ออีก “ฉันก็ไปไม่ ได้เหมือนกัน เธอลืมไปแล้วหรอ ว่าฉันจะไปทำงาน แล้ว”

“ทำงาน?”

“อืม…..งานของฉันยังเป็นคุณเควินที่จัด เตรียมให้ เธอไม่รู้หรอ? พายุเพิ่งบอกกับฉันเมื่อวาน เอง”

พิงกี้รู้ แต่แค่นึกขึ้นมาไม่ได้ในชั่วขณะ “ฉันเกือบลืมไปเลย เธอดูฉันซิสมงสมองของ ฉันนี่ไปหมดแล้ว คำพูดที่ว่าคลอดลูกครั้งหนึ่ง โง่ไป สามปีนี่ใช่จริงๆซะด้วย

น้ำหวานหัวเราะเยาะเธอ “ ไม่เป็นไรหรอก ฉัน ก็ชินแล้ว คุณเควินของเธอก็ไม่รังเกียจเธอด้วย เธอ ไม่ต้องรู้สึกด้อยเพราะเหตุนี้หรอก”

“ไปให้พ้นเลยไป!” ด่าด้วยรอยยิ้มคำหนึ่ง พิง กี้พูดต่ออีก “เควินให้เธอทำที่ฝ่ายบุคคล แผนกนั้น ส่วนใหญ่เป็นคนสนิทของเขาทั้งนั้น ออฟฟิศก็อยู่ชั้น เดียวกับออฟฟิศของเขา และใกล้กับออฟฟิศของ เขาด้วย ทางด้านความปลอดภัยค่อนข้างรับประกัน ได้ แต่ว่าตำแหน่งของเธอไม่สูง คงต้องทำจากขั้น พื้นฐานก่อน อันนี้เธอมีปัญหามั้ย?”

“ไม่มีปัญหาหรอก รายละเอียดพวกนี้พายุ บอกฉันแล้ว ฉันคิดว่าสามารถให้ฉันได้ทำอะไรสัก อย่างก็โอเคแล้ว ฉันไม่ได้เรียกร้องอะไรมากหรอก อีกอย่าง ถึงจะเป็นขั้นพื้นฐาน แต่เงินเดือนฉันสูงนี่ 555!”

ได้ยินเสียงหัวเราะของน้ำหวาน พิงกี้รู้ว่าเธอพึง พอใจจริงๆ ทีนี้ถึงวางใจลงสักที
แต่เสียดาย ทีนี้น้ำหวานกับเตชิตก็ไม่มีเวลา ออกไปเที่ยวแล้วน่ะสิ

“หรือเธอออกไปเที่ยวกับเตชิตก่อน พอกลับ มา ค่อยเข้าไปทำงาน? ยังไงซะก็เป็นบริษัทของเค วิน เขาพูดอะไร คนอื่นต้องเชื่อฟังทั้งนั้น”

“แบบนี้ไม่ดี” น้ำหวานรีบปฏิเสธ “พายุได้บอก กับฝ่ายบุคคลแล้วว่าอีกสองวันฉันจะไปทำงาน ถ้า ฉันไม่ไป มันไม่ดีแน่นอน ฉันไม่อยากสร้างความ รู้สึกไม่ดีให้กับเพื่อนร่วมงาน แล้วกระทบงานของฉัน ในวันข้างหน้า ”

“งั้น……ก็ได้” พิงกี้ได้แต่เคารพในการตัดสิน

ใจของเธอ

แต่ว่า………

“อ้อใช่ น้ำหวาน เธอกับพายุไปถึงไหนกัน

แล้ว?”

เรื่องนี้ น้ำหวานไม่ได้เล่าให้พิงกี้ฟัง ด้านหนึ่ง คือยากที่จะพูด อีกด้านก็กลัวพิงกี้จะจับคู่เธอให้กับ พายุ และเชียร์ให้เธอเปิดใจกับรักครั้งใหม่
เธอไม่อยากปฎิเสธความหวังดีของเพื่อนรัก แต่ ว่า ตอนนี้เธอไม่มีความคิดและกำลังกายไปเข้าสู่ ความรักครั้งใหม่

เธอถึงขั้นค่อนข้างหวาดกลัวด้วย

จะว่าเธอขี้ขลาดก็ช่าง ว่าเธออ่อนแอก็ดี แต่ เธอแค่อยากใช้ชีวิตอย่างเงียบสงบสักช่วง ไม่ ต้องไปคิดเรื่องความรัก เธอเป็นคนที่พึ่งพาตัวเอง สามารถจัดการชีวิตของตัวเองได้ ไม่จำเป็นอยู่ด้วย กันสองคนถึงจะสามารถใช้ชีวิตได้

“เป็นเพราะพายุโทรมาถามเควินว่าจะจีบเธอ ยังไง ฉันได้ยินคำสนทนาของพวกเขาโดยที่ไม่ได้ ตั้งใจน่ะ” พิงกี้รู้สึกได้ถึงการต่อต้านของน้ำหวาน เธอเลยรีบอธิบาย “ฉันไม่ได้จะเร่งรัดอะไรเธอนะ ก็ แค่ถามดูเฉยๆ และเป็นห่วงเธอ แน่นอน ถ้าเธอไม่ อยากพูดก็ไม่เป็นไรนะ รอให้เธออยากพูดค่อยเล่า ให้ฉันฟังก็ได้ ฉันเต็มใจที่จะคอยรับฟังอยู่แล้ว”

พูดไปพูดมา เสียงของพิงกี้ก็เปลี่ยนมาแอ๊บแบ๊ว ขึ้น แกล้งสอดแทรกเนื้อหาหยอกให้น้ำหวานมีความ

สุข

“Pushhh.…………….” น้ำหวานเกือบพ่นน้ำลายออกมา เธอพูดอย่างตรงไปตรงมา “ฉันขอโทษ พายุแล้ว ตอนนี้ฉันยังไม่อยาดคิดเรื่องความรัก พิง กี้ ฉันรู้ว่าเธอเป็นห่วงฉัน แต่…..เรื่องนี้ให้ฉันเป็น คนตัดสินใจเองเถอะนะ ตอนนี้ฉันไม่กลัวโดดเดี่ยว เดียวดาย ถึงต่อไปอาจจะเสียใจ แต่ถึงตอนนั้นเธอ ก็จะไม่ทิ้งฉัน ใช่มั้ย?”

“อืมๆ” พิงกี้รับประกัน “ต่อไปถ้าเธอกลาย เป็นคนชราผู้โดดเดี่ยว ฉันให้แอ๊ปเปิ้ลรับผิดชอบ เลี้ยงดูเธอในยามแก่เฒ่าเอง เพราะอย่างไรซะเขา ได้กินของดีของเธอไปตั้งเยอะ ใส่เสื้อผ้าดีๆที่เธอ ซื้อให้ไปตั้งเยอะ”

พิงกี้ก็ถือว่าได้รู้แล้ว จิตใจที่ตัดสินใจอย่างเด็ด ขาดของน้ำหวานแข็งแกร่งมาก

ถ้าบาดแผลในใจของน้ำหวานต้องใช้เวลา รักษา งั้นเธอก็จะไม่ไปเป็นคนๆนั้นที่ฝืนใจน้ำ หวาน…….เธอแค่หวังให้น้ำหวานมีความสุขตลอด ก็เหมือนที่น้ำหวานพูด ต่อไปเธอก็ไม่มีทางไม่สนใจ เธอหรอก

เพียงแต่ สงสารพายุนายซื่อบื้อคนนั้นจริงๆ

หนุ่มเวอร์จิ้นที่เพิ่งจะมีความรักครั้งแรก
พิงกี้ค่อนข้างที่จะมีความสุขบนความทุกข์ของ

คนอื่น

วันถัดมา พิงกี้เป็นคนส่งน้ำหวานไปทำงานที่ บริษัทข้ามชาติโมเดิร์นกรุ๊ปเอง

บอกว่าตั้งใจส่งโดยเฉพาะ ที่จริงก็แค่ตื่นเช้า กว่าปกติหน่อยเอง จากนั้นก็ดึงน้ำหวานขึ้นมาที่ รถของเควิน…….เพราะยังไงช่วงนี้เควินก็ไปที่ บริษัททุกวันอยู่แล้ว เพื่อรักษ์โลกเพื่อและประหยัด พลังงาน

มีน้ำหวานนั่งรถไปด้วยกัน พิงกี้ย่อมนั่งเบาะนั่ง หลังกับเธออยู่แล้ว

เควินที่เป็นผู้ชายตัวใหญ่ก็ไม่มีหน้าไปเบียดกับ ผู้หญิงสองคน เขาถูกพิงกี้ดึงและยัดเข้าไปในเบาะ นั่งข้างคนขับ พายุขับรถ ส่วนเขาก็หยิบโน๊ตบุ๊คของ ตัวเองขึ้นมาทำงาน

พอขึ้นรถ พิงกี้ก็แตะที่เข่าของน้ำหวาน พร้อม ส่งสายตาให้เธอ “น้ำหวาน ต่อไปเธอไปทำงานก็ไป พร้อมเควินนะ ทุกเช้าก็มาทานอาหารเช้ากับพวกเราทานอาหารเช้าเสร็จก็ไปทำงานด้วยกันเลย จะได้ ตัดปัญหาวุ่นวายในการไปทำงาน”

น้ำหวานยังไม่ได้เปิดปาก พิงกี้ก็ทิ่มแขนของเค วินแล้ว “เควิน คุณว่าถูกมั้ยคะ?