บทที่530: เย็ดแม่ง ยัยโง่!

สมองของนํ้าหวานเหมือนเครื่องตายไม่ทํางาน มองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าอย่างอึ้ง และไม่ได้ดึงเขาไว้ อีก

“แต่ว่า…….” เธอย้ำๆอึ้งๆ พูดอย่างงงงวยเล็ก น้อย “แต่ว่า ที่นี่คือห้องน้ำ เอ่อ…..ห้องน้ำหญิงนี่ น่ะ………….”

แววตาเธอบริสุทธิ์ ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงถูกดุ

ใส่

แต่ว่า ผู้ชายเห็นท่าทางนี้ของเธอแล้วยิ่งรู้สึก สะอิดสะเอียน เขาพูดประชด “นี่มึงโง่รึไง เอาตา ข้างไหนดูว่านี่คือห้องน้ำหญิง? แม่ง! ยังมาเล่น ละครอีก เล่นสมจริงขนาดนี้ ทำไมไม่ไปเป็นนัก แสดงเลยล่ะ แต่กลับมาเป็นกะหรี่ครัวซอง? ปกติ กูอาจจะไม่รังเกียจคนอย่างมึง แต่ตอนนี้ กูรีบเว้ย ไสหัวออกไปจากห้องน้ำเดี๋ยวนี้!”

“ฉัน……” ถึงสมองของน้ำหวานจะเชื่องช้า เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์มสกแค่ไหน แต่ก็รู้ว่าคำพูด ที่ออกมาจากปากของผู้ชายไม่ใช่คำพูดที่ฟังดูดีอยู่ แล้ว

“เย็ดพ่องมึงดิ! อยู่ตรงหน้ากูมึงยังกล้าพูดคำว่ากูเหรอ ห้า?!” จู่ๆเสียงตะคอกด้วยความโกรธดัง ขึ้น

น้ำหวานพูดออกมาแค่คำเดียว ร่างเงาที่สูง ใหญ่ก็พุ่งมาหา หมัดที่กำไว้แน่น นำพาสายลมมา ด้วยชกเข้าไปใบหน้าของผู้ชายตัวเตี้ย ชกจนไหล่ ของเขาชนเข้ากับผนังอย่างแรง

ชกจนผู้ชายล้มลงพื้น ผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ดึง น้ำหวานไปที่ด้านหลัง

คนๆนี้คือ……..ถึงจะเมาเหล้าจนสะลึมสะลือ มากแค่ไหน น้ำหวานก็ยังดูออกอยู่ว่าคือใคร

เธอดึงชายเสื้อของผู้ชายที่ปกป้องอยู่ตรงหน้า เธอ เอียงศีรษะมองดูเขา “เตชิต คุณมาได้ยังไง เนี่ย?”

เตชิตเอามือกุมหน้าเธอไว้ และตะคอกใส่น้ำ หวานอย่างไม่สบอารมณ์ “ถ้าผมไม่มาอีก ป่านนี้ คุณถูกรังแกตายแล้ว คุณซื่อบื้อรึไง อยู่ตรงหน้าผม ปากจัดอย่างกับปากแม่ค้าตลาด พออยู่ตรงหน้าคน อื่นกลับไม่กล้าสวนกลับ ปากคุณถูกเย็บเอาไว้ใช่ มั้ย?”
น้ำหวาน “ ………..

เธอรีบเอามือของเตชิตที่กดอยู่บนหน้าเธอออก ขยับปากตัวเองอย่างได้ใจ “คุณดูสิ ปากของฉันไม่ ได้ถูกเย็บ ดีใจจังเลย”

เตชิต “………………….

ดีใจบ้านมึงสิ!

เย็ดแม่ง ยัยโง่นี่!

ใส่อารมณ์ให้กับผู้หญิงที่เมาแล้วคลุ้มคลั่งไม่ ได้ เตชิตหันหน้ามาก็ตะคอกใส่ผู้ชายตัวเตี้ย “แม่ง มึงยังไม่ไปอีก จะรอให้กูชกมึงอีกทีรึไง?”

“ผมไปครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้เลย” ผู้ชายตัว เตี้ยแค่มองสีหน้าของเตชิตก็รู้แล้วว่าเขาไม่ใช่ย่อย

แต่ว่า เขาก็ซวยจริงๆ เขาแค่อยากเข้าห้องน้ำ เฉยๆ ทำไมประตูบานนั้นถึงเข้าไม่ได้สักที แถมยัง ถูกคนชกด้วย?

ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนชี้ลาเป็นม้าก่อนเองนี่ว่ะ!
เขา…..เอาเถอะ ใครใช้ให้เขาพูดคำพูดไม่ควร พูด หาเรื่องคนที่ไม่ควรหาเรื่องล่ะ?

ผู้ชายตัวเตี้ยจากไปอย่างคอตก

พอผู้ชายตัวเตี้ยไปปุ๊บ เตชิตก็เอามือของน้ำ หวานที่ดึงชายเสื้อเขาไว้ออก

น้ำหวานมองดูหลังมือที่ถูกกระชากจนแดง รู้สึกปวดแสบปวดร้อน แต่ว่าเธอไม่ได้พูดจา มีแค่ ดวงตาคู่โตกำลังร้องเรียนเตชิตอยู่ แววตาแฝงด้วย แสงวิบวับ

“ยังดูอีก ดูผมทำไม?

น้ำหวานทำปากจู๋ “หน้าตาคุณหล่อ ซะชนาดนี้ ให้คนดูไม่ได้รึไง?! แต่ว่า……คุณนี่ดุ จริงๆเลย……….”

เตชิตสีหน้าอึ้ง จากนั้นก็ขยำศีรษะอย่างไม่เป็น ธรรมชาติ ติ่งหูค่อนข้างแดงก่ำ

ไม่นาน เขาก็ตะคอกขึ้นมาอย่างดุร้าย “ถึงผม หน้าตาหล่อมากแค่ไหนก็ไม่ได้เอาไว้ให้คุณดู รู้ใจ หรือยัง? หลับตาเดี๋ยวนี้!”
ถ้าเป็นปกติ น้ำหวานก็โดดขึ้นมาปะทะกับเขา

แล้ว

แต่ว่า ตอนนี้เธอดื่มเยอะไปหน่อย ถึงแม้ หลังจากอ้วกแล้วสั่งเมาไปบ้างแล้ว แต่สมองก็ยัง สะลึมสะลืออยู่

กับเตชิตที่อยู่ด้วยกันตั้งแต่เช้ายันเย็น ในใจ ของน้ำหวานไม่มีการระมัดระวังใดๆทั้งสิ้น เธอก็ยัง เชื่อฟังแต่โดยดีอยู่

เขาให้เธอหลับตา เธอก็หลับตาลงอย่างเชื่อฟัง

“มากับผม ได้ยินหรือยัง?! ” เตชิตออกคำสั่ง

“ค่ะ..…….….” น้ำหวานตอบคำหนึ่ง พยักหน้า

และเดินตามเตชิตไป

จากนั้น……..

“ปัง” เสียงหนึ่ง น้ำหวานชนเข้ากับกรอบประตู

โดยตรง

เตชิตหันหลัง มองดูบนหน้าผากของผู้หญิงที่ถูกชนจนเป็นรอยสีแดง เขาเหมือนกำลังดูคนโง่ อย่างไรอย่างนั้น “ทำไมคุณถึงได้โง่ขนาดนี้ เดินไม่ ดูตาม้าตาเรือ”

“.….….………. น้ำหวานกล้ำกลืนจะแย่อยู่แล้ว “คุณ

เป็นคนบอกให้ฉันหลับตาเองนี่!”

หลับตาเดิน ก็ต้องชนเข้ากับประตูอยู่แล้ว ไม่ใช่เหรอ?

น้ำหวานนวดหน้าผาก เพื่อแสดงว่าตัวเองเจ็บ มาก น่าสงสารมาก เธอยังร้อง“โอ๊ย” ไปคำหนึ่ง กลัวว่าเตชิตจะไม่รู้ว่าเธอเจ็บ

“.…………………….” เตชิตหัวเราะจนตบที่ต้นขา “โถๆๆ คนบ้าอย่างคุณนี่ยังมีตรรกะด้วย? 555………

น้ำหวาน “

เธอไม่พูดจา คอยมองดูเตชิตก่อกรรมทำเข็ญ อยู่อย่างนี้

เตชิตหัวเราะพอแล้ว เช็ดน้ำตาที่ไหลออกมา เพราะขำหนักเกิน จากนั้นก็ยื่นมือของตัวเองไปที่ ตรงหน้าของน้ำหวานอย่างลดตัว “จับมือผมไว้ดีๆล่ะ ได้ยินหรือยัง?

“ค่ะ……….” น้ำหวานจับมือของเขาไว้ตามที่เขา พูด แล้วถามอย่างเชื่อฟังอีก “แล้วยังต้องหลับตา อีกมั้ย?”

“คุณอยากหลับตาก็หลับสิ ยัยโง่”

น้ำหวานทำปากจู๋เสร็จ ก็ได้หลับตาลงอีก

เตชิตเดินไปข้างหน้า เธอก็เดินไปข้างหน้า เพราะมีคนข้างกายคอยนำทาง ครั้งนี้เธอไม่ได้แย่ จนชนเข้ากับประตูแล้ว

แต่ว่าสีหน้าเธอก็ยังไม่ค่อยมีความสุข

ผ่านไปสักพัก จู่ๆน้ำหวานเขย่ามือของเตชิต “อ้อใช่ คุณชื่ออะไรคะ?

เตชิตใกล้จะถูกยั่วโมโหจนหัวเราะแล้ว

เธอไม่รู้ว่าเขาคือใคร ก็กล้าเดินตามเขามาเลย

เหรอ?

ผู้หญิงคนนี้ทำไมถึงได้ประมาทอย่างนี้?
“คุณไม่รู้ว่าผมคือใครเหรอ? ยัยโง่เอ๊ย!”

“อ๋อ….” น้ำหวานตระหนักรู้ขึ้นมาทันที หลับตาไว้ยิ้มอย่างได้ใจ “ที่แท้คุณชื่อไอ้โง่นี่เอง”

เตชิต “

เย็ดแม่ง นี่เขาถูกหลอกหรือเนี่ย?

ดูท่าแล้ว คนที่น่ารังเกียจ พอเมาเหล้าก็ยังน่า รังเกียจอยู่อีกเช่นเคย

เตชิตพาน้ำหวานออกมาจากห้องน้ำ ก็ไม่คิดที่ จะพาเธอกลับบ้านเลย เขาไม่ได้เฮฮาปาร์ตี้แบบนี้มา นานมากแล้ว ยังอยากเล่นต่ออีกสักพัก

เขาพาน้ำหวานมายังห้องที่ตัวเองเฮฮากับเพื่อน หาผู้หญิงคนหนึ่งที่ไว้ใจได้เอาน้ำหวานโยนไปให้ เธอ ให้เธอช่วยดูน้ำหวานไว้หน่อย อย่าให้เธอเดิน เพ่นพ่านออกไปข้างนอกก็พอ

เพราะหลังจากผู้หญิงเมาเหล้าก็จะกลายเป็น คนโง่ น่าจะรับมือง่ายอยู่

เตชิตคิดแบบนี้ แต่เขาคิดไม่ถึง หลังจากน้ำหวานเมาเหล้าจะมีความสามารถพิเศษคือ“เดินไป มั่ว” ส่วนผู้หญิงที่ชื่อโบว์ คนที่คอยดูแลน้ำหวานก็ ไม่ได้ใช้ใจดูแลสักเท่าไหร่

แค่พริบตาเดียว น้ำหวานก็หายตัวไปอีกแล้ว

แม้กระทั่ง พวกเขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าน้ำหวานวิ่ง ออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่

“ฉันให้เธอดูแลคนไม่ใช่เหรอ ทำไมพริบตา เดียวก็หายไปแล้ว เธอดูยังไงเนี่ย?” น้ำเสียงของเต ชิตไม่ค่อยดี แต่ก็ไม่ได้ใส่อารมณ์ให้ผู้หญิงคนนั้น แต่แค่ถามว่า “เมื่อกี้เธอได้บอกมั้ยว่าจะไปที่ไหน?”

“ไม่ ไม่ได้บอกค่ะ……” โบว์ตื่นเต้นจนจะ ร้องไห้อยู่แล้ว “คุณเตชิต ฉันก็แค่ไปดื่มเหล้ากับ เพื่อนแก้วหนึ่ง ร้องเพลงๆหนึ่ง ตอนที่กลับมาหาคุณ น้ำหวานก็ไม่เห็นคนแล้วค่ะ ฉัน……ฉันไม่ได้ตั้งใจ จริงๆนะคะ……”

ไม่ว่าใครมาถึงสถานที่แบบนี้ ก็เป็นไปไม่ได้ที่ จะไม่เล่นเลยสักนิด เอาแต่คอยเป็นแม่บ้านให้กับคน อื่น

“พูดแบบนี้ แสดงว่าเธอเองก็ไม่รู้ว่าน้ำหวานไปไหน?”

“..………ไม่ ไม่รู้ค่ะ” โบว์พูดจาอึ้งๆอึ้งๆ

เตชิตคิดๆแล้ว โยนขวดเหล้าที่อยู่ในมือทิ้ง แล้วผลักประตูเดินออกไป

คลับเฮ้าส์เนเวอร์แลนด์ดูเหมือนเจิดจรัส สวย หรูหราและไฮคลาส แต่ที่นี่ก็เป็นแหล่งรวมของ ความชั่วร้ายเช่นกัน

คนของที่นี่ ส่วนใหญ่ล้วนแต่เป็นคนที่น้ำหวาน มีเรื่องด้วยไม่ได้ แวดวงไฮโซเล่นผู้หญิง เรียบง่าย และเรื่อยเปื่อยเหมือนซื้อของกินข้างถนน ถ้าน้ำ หวานทำอะไรซ้ำซั่วที่นี่ คนอื่นเห็นว่าเธอไม่ใช่คนที่มี ภูมิหลังล่ะก็ มีแต่จะดึงเธอเข้าห้อง………

คิดถึงความเป็นไปได้นี้ ทันใดนั้นสีหน้าของเต ชิตก็มืดครึ้มเหมือนก้อนเมฆสีดำ มืดจนน่ากลัว

เขารู้ว่าน้ำหวานเคยถูกข่มขืน การทำร้าย แบบนี้ สำหรับผู้หญิงคนหนึ่งแล้วคือการทำลาย ถ้า ประสบอีกครั้ง……เตชิตกำหมัดไว้แน่น แทบอยาก จะชกตัวเองที่ประมาทหมัดหนึ่ง!
เดินหาทุกทีๆจะหาได้ ก็ไม่พบร่างเงาของน้ำ หวาน เตชิตยืนอยู่ที่ริมทางเดินไปพักหนึ่ง จากนั้น ได้เดินไปที่หน้าประตูของห้องที่ใกล้ที่สุด ใช้เท้าถีบ ประตูออกโดยตรง

คนที่อยู่ในห้องกำลังเล่นกันอย่างสนุกสนาน จู่ๆถูกคนขัดจังหวะอย่างกับมาพังงาน ทันใดนั้นก็ โวยวายขึ้นมา

บางคนยังเห็นหน้าเตชิตไม่ชัดเลยก็ตะคอก แล้ว “เย็ดแม่ง มึงเป็นใคร กล้าดีมาจากไหนวะ?”

“ใช่ ไม่มีใครสอนมารยาทมึงรึไง…..อ๊า คุณเต ชิต เป็นคุณได้ยังไงครับเนี่ย?”

“พอแล้ว ไม่ต้องโวยวายแล้ว คือคุณเตชิต!

เตชิตเงียบมาโดยตลอด

พอคนที่อยู่ในห้องต่างก็สงบสติอารมณ์ลงมา เขาหน้าบูดบึ้งสำรวจทีหนึ่ง พบว่าน้ำหวานไม่ได้อยู่ ที่นี่ ทันใดนั้นก็ออกมาจากห้องอย่างไม่พูดสักคำ เหลือไว้แต่คนที่อยู่ด้านในจ้องหน้ากันไปมา

แน่นอน ว่าคนพวกนี้ต่างก็ไม่มีความกล้าหาญที่จะราวีกับเตชิตไม่เลิก

ก่อนอื่น ถึงแม้ไกรสรถูกประหารชีวิตแล้ว คุณ หญิงเพียงดาวก็ไม่อยู่แล้ว แต่ธุรกิจที่ใหญ่มหึมา ของตระกูลมหาเจริญศิลป์ไม่ได้ถูกยึดเพราะโทษ ของไกรสร ตอนนี้ธุรกิจของตระกูลมหาเจริญศิลป์ ยังอยู่ในมือของเตชิต ถึงแม้ตอนนี้ได้ให้ทีมผู้ เชี่ยวชาญมาคอยดูแลอยู่ แต่ถ้าเตชิตอยากเอากลับ มา นั่นก็เป็นเรื่องง่ายๆที่แค่สั่งการลงไปคำหนึ่ง

รองลงมา เตชิตกำจัดคนใกล้ชิดด้วยความ ชอบธรรมได้สร้างคุณงามความดีไปไม่น้อย ไม่ได้ ถูกปลดตำแหน่งเพราะเรื่องของไกรสร กลับกันยังมี เควินเป็นคนรับประกันให้ เขาก็เลยยังดำรงตำแหน่ง หัวหน้าของหน่วยสืบหมาป่าแดงอีกเช่นเคย

สุดท้าย…….…….

ฝีมือที่หนึ่งสู้กับสิบได้ของเตชิต อยากต่อยก็ ต้องต่อยสู้เขาได้สิ ถึงจะกล้ามีเรื่องด้วย

หลังจากเงียบงันไปครู่หนึ่ง ในห้องมีคนปรบมือ “เอาล่ะๆ ในเมื่อคุณเตชิตก็ไปแล้ว งั้นเราก็มาสนุก ต่อเถอะ มาๆๆ ร้องเพลงกันต่อ……”
ในห้อง เริ่มคึกคักขึ้นมาอีกครั้ง

เตชิตก็หาทีละห้องต่อ

ตอนที่เตรียมตัวถีบประตูของห้องๆหนึ่งออกอีก จู่ๆข้างหูของเตชิตมีเสียงแว่วมา รู้สึกเหมือนค่อน ข้างรีบร้อน “นายอย่าดึงฉันสิ.………….

น้ำหวาน ?!

บทที่531 : สารภาพรัก นอกจาเสียงของ น้ำหวานแล้ว ยังมีเสียงของผู้ชายอีกคนกำลังพูด อะไรอยู่ สรุปก็คือ ต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน! เต ชิตเดินไปตามเสียง 8 เป็นห้องน้ำอีกแล้ว 2 เต ชิตเพิ่งเดินไปถึงประตูห้องน้ำ ก็เห็นน้ำหวานถูกคน ขวางเอาไว้ มีผู้ชายคนนึงกำลังคุยกับเธออยู่ แถม ยังจับมือเธอไว้ไม่ยอมปล่อย “ปล่อยเธอ!” ไม่ คิดอะไรเลย เตชิตได้ตะโกนออกมาอย่างไม่ต้อง คิดเลย น้ำหวานกับผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างกายมอง มาที่ทิศทางของเตชิตพร้อมกัน ทีนี้เตชิตถึงพบว่า คนที่อยู่ข้างกายของน้ำหวาน คือคนข้างกายของ เควิน “พายุ?” หมัดที่ยกขึ้นมากลางอากาศ ของเตชิตได้หยุดค้างไว้ ทนไว้ไม่ได้ชกออกไป แต่ เขากลับถามด้วยเสียงเย็นชา “ทำไมนายถึงมา อยู่ที่นี่ได้ ทำอะไรกับเธออยู่?” “อ คุณเตชิต” พายุเกาศีรษะ “คุณผู้หญิงเอาน้ำหวานมอบ ให้ผม กำชับผมว่าต้องดูแลน้ำหวานดีๆ ส่งน้ำหวาน กลับบ้านอย่างปลอดภัย ผม เมื่อกี้ผมหาน้ำหวาน ไม่เจอ…..ยังดี ยังดีที่เจอเธออยู่ตรงนี้ครับ…….

& น้ำหวาน ไอ้หมอนี่เรียกได้สนิทชิดเชื้อ ขนาดนี้เลย ยังมีอีก พูดจาก็พูดจาสิ ทำไม ต้องหน้าแดงหูแดงขนาดนี้ด้วย เหมือนทำเรื่องชั่ว แล้วถูกจับได้อย่างอย่างงั้น? “นายคงไม่ใช่ อยากฉวยโอกาศลวนลามเธอมั้ง?” เตชิตคิ้วคว่ำ สำรวจพายุด้วยความสงสัย “ไม่ ไม่ใช่ ไม่ใช่ แน่นอนครับ! ” พายุผายมือปฎิเสธ พริบตาเดียว หน้าก็ยิ่งแดงก่ำแล้ว “ผม ผมก็แค่อยากสารภาพรัก กับน้ำหวานครับ……” “เธอรับปากนายแล้ว เหรอ? “ยัง ยังครับ…..ผมยังไม่ได้สารภาพ รักเลย…….. พายุมองไปที่น้ำหวาน สายตา ของเตชิตก็หล่นอยู่ที่น้ำหวาน น้ำหวานยกมือขึ้นมา ปิดปากพร้อมหาว พริบตาเดียวดวงตากลมโตทั้งคู่ ก็กลายมาเป็นแวววาว “ง่วงจังเลย……. พายุ รีบพูดขึ้นว่า “งั้นผมส่งคุณกลับบ้านเถอะ!” เต ชิตก็อยากอ้าปากพูดอะไรสักหน่อย แต่ในเมื่อพายุ เปิดปากพูดแล้ว งั้นเขาก็ไม่จำเป็นต้องพูดแล้ว

“คุณเตชิตครับ งั้นผมพาน้ำหวานกลับก่อนนะ ครับ” พายุมองเตชิตด้วยความลังเล ไม่รู้เพราะ อะไร เขารู้สึกว่าเตชิตมีบุคลิกที่เป็นBOSSใหญ่ของ ฝ่ายร้าย รู้สึกเหมือนจะชักดาบขวางเขาเอาไว้ได้ทุกเมื่อ ให้เขาห้ามพาน้ำหวานไป………. ดี เตชิตไม่ได้ทำอย่างนั้น เตชิตหัวเราะเย็นชาที หนึ่ง “นายไม่ใช่ผู้ใต้บังคับบัญชาของฉันสักหน่อย ทําอะไรยังต้องมารายงานฉันด้วย?” “งั้นผม พาน้ำหวานกลับก่อนแล้วครับ คุณเตชิต ลาก่อน ครับ” “ไปเถอะๆ ผู้หญิงที่บ้าๆบอๆ ดื่มเหล้าไม่ เก่งยังจะดื่มเยอะขนาดนี้อีก เห็นแล้วก็ทำให้คนรู้สึก รำคาญ!” เตชิตโบกมือ เขาก็ขี้เกียจมองพายุกับน้ำ หวานที่ดูแล้วขัดหูขัดตาอีกต่อไป เดินเลี้ยวออกมา จากห้องน้ำก็เดินไปที่ห้องKTVที่ตัวเองเฮฮาอยู่ X ER น้ำหวานถูกพายุประคอง ออกมาจากเนเวอร์แลนด์ หลังจากถูกพาขึ้นมาใน รถ ก็ฝืนไม่ไหวหลับไปแล้ว พายุคาดเข็มขัด นิรภัยให้น้ำหวานอย่างระมัดระวัง เขาตื่นเต้นจน เหงื่อแตก กลัวก็แต่ตอนที่ตัวเองคาดเข็มขัดนิรภัย ให้เธอไม่ทันระมัดระวัง แค่ไม่ระวังก็ไปล่วงเกินคน อื่น ดีที่หลังจากน้ำหวานเมายังถือว่าประพฤติ ตัวดีอยู่ ถึงชอบเดินไปมั่ว แต่ขอแค่คาดเข็มขัด นิรภัยไว้ ประตูล็อคเอาไว้ อยากวิ่งก็วิ่งไปไหนไม่ ได้หรอก ที่ยิ่งทำให้พายุวางใจคือ เธอหลับไปแล้ว ด้วย ตอนนี้ก็เดือนพฤศจิกายนแล้ว ถึงแม้ เวลานี้ยังสามารถใส่กระโปรงได้อยู่ แต่อุณภูมิใน ยามดึกไม่ถือว่าสูงแน่นอน กระจกรถเลื่อนลง มาเป็นช่องโหว่เล็กน้อย น้ำหวานนอนไปสักพัก ถูก สายลมเย็นพัดจนเธอหดตัวเล็กน้อย ลืมตาขึ้นมา จู่ๆเธอพบว่าตัวเองโยกไปโยกมา ไม่รู้ว่าตัวเอง อยู่ไหน……….. ที่นี่คือที่ไหน? เธอนั่งตัวตรง ขึ้นมาอย่างกระทันหัน มองไปด้านหน้าด้วยความ ตื่นตกใจ จู่ๆพบว่าตัวเองอยู่บนรถ พอหันหน้าไป พบว่าคนที่ขับรถอยู่คือพายุ พอเห็นพายุ หัวใจทั้ง ดวงของเธอถึงค่อยๆวางลง ค่อยยังชั่วหน่อย ค่อยยังชั่วหน่อย………. รถคลอนแคลนไปมา ร่างกายของเธอแกว่งไปมาอย่างควบคุมไม่ได้ ดูท่าแล้ว ความรู้สึกที่โยกไปส่ายมาเพราะถนน

ไม่เรียบนี่เอง ถึงว่าล่ะ……… พายุก็เห็นเธอตื่น แล้ว “คุณตื่นแล้วเหรอ? ตอนนี้รู้สึกเป็นยังไงบ้าง ยังปวดหัวอยู่หรือเปล่า?” “ฉันโอเคค่ะ” น้ำ หวานนวดขมับ “ตอนนี้เราจะกลับบ้านกันใช่มั้ย?

“ใช่” พายุพยักหน้า พูดอย่างซื่อสัตย์และมี จิตใจที่ดีงาม “คุณบอกว่าง่วง ผมก็เลยพาคุณกลับ มา คุณผู้หญิงกำชับผมว่าต้องดูแลคุณให้ดีๆ

“อืม ขอบใจนะ” น้ำหวานเผยรอยยิ้มออกมา หลังจากเธอรู้ว่าพิงกี้ดีกับเธอ ก็รู้สึกอุ่นใจอย่าง ควบคุมไม่ได้ และรู้สึกซาบซึ้งกับการพยายามทำ หน้าที่และมีความรับผิดชอบของพายุ “คุณไม่ ต้องเกรงใจกับผมหรอก ถึงคุณผู้หญิงไม่มอบหมาย มา ผมก็จะดูแลคุณดีๆแน่นอน…..” หยุดไปครู่หนึ่ง พายุมองมาด้วยสีหน้าซับซ้อน “น้ำหวาน ตอนอยู่ เนเวอร์แลนด์ ผมบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับคุณ คุณยัง จำได้มั้ย? “หืม?” น้ำหวานหันหน้ามองไปที่เขา ยิ้มอย่างละอายใจ “ขอโทษด้วยนะ คงจะเพ ราะเมื่อกี้เมาเหล้า ตอนนี้ฉันจำไม่ได้แล้ว……

ไม่รู้ว่าดื่มเมาจนภาพดับหรือเปล่า ตอนนี้สมอง ของเธอจําเรื่องของก่อนหน้านั้นได้แค่ลางๆ จำราย ละเอียดของเรื่องไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ยิ่งคำพูดนี้ของ พายุเลยยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย “ต๊ะ แบบนี้เอง เหรอ…..” พายุหัวเราะด้วยความอึดอัด พร้อมเกา หัว “นายพูดตอนนี้ก็เหมือนกัน” น้ำหวานอด ขำไม่ได้ “ตอนนี้ยังมีเวลาอยู่ ฉันก็รู้สึกเบื่อ ถ้านาย มีเรื่องอยากจะรบกวนฉัน ไม่แน่พอฉันอารมณ์ดีปุ๊บ ก็รับปากเลยล่ะ?” อารมณ์ดีบก็รับปากเลย! 8 พายุดวงตาเป็นประกาย ได้ยินคำพูดนี้เหมือน มีแรงฮึดสู้ขึ้นมาทันทีเลย แทบอยากจะเปิดปาก พูดเดี๋ยวนี้ แต่ว่า อย่างน้อยเขาก็ยังมีสติอยู่ รู้ ว่าเปิดปากสภาพรักปุ๊บ ถ้าน้ำหวานไม่ยอมรับปาก เขาในทันที หรือว่ายังจะต้องใช้เวลาคิดพิจารณา อีกหน่อย ทั้งคู่อยู่พื้นที่คับแคบและเงียบสงบแบบนี้ ต่อไปก็จะไม่ค่อยเหมาะสมแล้ว เพราะความอึดอัด ต้องเพิ่มระดับสูงขึ้นแน่นอน เพราะฉะนั้นเขา จึงอดทนไว้ “เดี๋ยวพอถึงบ้าน ผมค่อยบอกคุณ เถอะ” “โอเค งั้นก็ได้” น้ำหวานพยักหน้า

ตอนนี้สมองเธอยังมึนๆอยู่ เป็นความทรมานจาก การเมาเหล้า เวลานี้เธอก็ไม่มีเวลาไปคิดมากขนาด นั้นหรอก รถขับมุ่งหน้าไปเรื่อยๆ เพราะน้ำหวาน ตื่นแล้ว พายุก็เลยเปิดวิทายุเพื่อไม่ให้ในรถเงียบเกินไป 8 พริบตาเดียว ก็ถึงL.K.Crystalวิลล่า แล้ว ตอนนี้น้ำหวานพักอยู่ที่วิลล่าNo.3 พายุ ได้จอดรถที่หน้าวิลล่าNo.3โดยตรง และโดดลงมา เปิดประตูรถให้น้ำหวาน หลังจากพยุงเธอลงมาจาก รถ ถึงได้มองเธอด้วยความเก้งก้าง สีหน้าอยากพูด แต่ก็หยุดเอาไว้ “นายอยากพูดอะไร ตอนนี้พูด ได้เลย” น้ำหวานยังรู้สึกมึนๆอยู่ เธอพิงอยู่ที่รถและ มองดูพายุ “ผม ผม…….. พายุตื่นเต้นจะ แย่อยู่แล้ว ครึ่งค่อนวันก็พูดอะไรไม่ออก ถึงแม้ น้ำหวานหลับไปงีบหนึ่ง แต่ก็ยังรู้สึกง่วงอยู่ เธอพูด พร้อมหาวไปด้วย “เอาย่างนี้ ถ้านายไม่พูด ฉันก็ไป นอนก่อนแล้ว ถ้านายอยากพูดอะไรก็ส่งข้อความมา ให้ฉันก็ได้ พอพูดจบ เธอก็อยากเดินเข้าบ้าน พายุอยากดึงเธอไว้ แต่ก็กลัวจะล่วงเกินเธอ มือ ที่ยื่นออกไปก็หดเข้ามาใหม่ คิดๆแล้วเจ็บใจก็ได้ ยื่นมือออกไปอีก ทำแบบนี้ซ้ำๆอยู่หลายครั้ง ในที่สุดเขาก็ตะโกนออกมาเสียงดัง “น้ำหวาน ผม ชอบคุณมานานแล้ว คุณเป็นแฟนของผมเถอะ” & พอเปิดปากพูดคำแรกออกมา ความกล้าหาญ ของพายุก็ได้กลับมาแล้ว ทีนี้ก็พูดจาเยอะขึ้นเลย “เอ่อคือ…..น้ำหวาน ถึงแม้ผมหน้าตาไม่หล่อ แต่ ผมเป็นคนเชื่อฟังมาก! ผมออกไปปฏิบัติภารกิจอยู่ เป็นประจำ แต่ แต่ต่อไปผมจะขอยื่นเรื่องเป็นผู้ช่วย ส่วนตัวเฉพาะทางของเจ้านาย ผม…..บัตรเครดิต ของผมก็ให้คุณ คุณอยากใช้เท่าไหร่ก็ใช้ ผมจะพยายามหาเงิน หามาจะให้คุณหมดเลย! “อีก อย่าง ผม นิสัยของผมค่อนข้างดีอยู่ ไม่ใส่อารมณ์ กับคุณแน่นอน ผมยังสามารถพูดตลกให้คุณฟังด้วย ถ้าคุณอารมณ์ดีก็หัวเราะ อารมณ์ไม่ดีก็ซ้อมผม เพื่อระบายอารมณ์ก็ได้” “ยังมีอีก……… ”

* ด้วยความสับสนวุ่นวาย พายุพูดยาวเหยียดอย่า งมั่วซั่ว สุดท้ายก็ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังพูดอะไรแล้ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ