บทที่516: การ์ดเชิญงานแต่ง

ผู้หญิงคนนี้เรื่องเยอะขนาดนี้ ใครจะไปรู้ว่าจะ ทําอะไรมิดีมิร้ายใส่เขาหรือเปล่า?

ไม่พูดถึงว่าเธอจะเอาเปรียบลวนลามเขา เพราะว่าจุดนี้มันแน่นอนอยู่แล้ว อย่างไรซะหน้าตา เขาหล่อขั้นเทพซะขนาดนี้ พูดแค่ว่าเธออาจจะ ควบคุมไม่ได้อ้วกใส่เขา จุดนี้ก็ทำให้เขาอยากถอย ห่างจากเธอไปไกลๆจริงๆ

ตอนนี้ความปรารถนาเดียวของเขาก็คือ ขอให้ น้ำหวานสามารถควบคุมตัวเองไว้ดีๆ

หลังจากอุ้มน้ำหวานขึ้นมา เดิมทีเตชิตอยาก พูดจาแขวะคำหนึ่งว่า “หนักเหมือนหมูเลย” เพราะ เรื่องน้ำหนักสามารถกระตุ้นเส้นประสาทของผู้หญิง เขาก็เลยอยากโจมตีเธอสักหน่อย ถึงแม้เธอจะไม่ ได้ยินก็ตาม

แต่ว่า ความรู้สึกที่เบาหวิวในมือ ทำให้เขา ฝ่าฝืนหัวใจตัวเองพูดแบบนั้นออกมาไม่ได้จริงๆ

ผู้หญิงคนนี้ทำไมผอมขนาดนี้?

ดูแล้วหน้าก็ไม่เล็กนี่น่ะ………
เตชิตแขวะอยู่ในใจ แต่ท่าทางของมือกลับ เปลี่ยนมาเบาและอ่อนโยนขึ้น

เพียงแต่ยังไงเขาก็เป็นผู้ชาย ทำงานหยาบ กระด้าง ตอนที่อุ้มน้ำหวานผ่านประตูกระจก ไม่ทัน ระวังก็เอาหัวของน้ำหวานชนเข้ากับขอบประตู เจ็บ จนเธอร้อง“โอ๊ย”และตื่นขึ้นมาจากการหลับลึก

“โอ๊ย……ฉันรู้สึกเหมือนถูกใครต่อยเข้าที่หัว ใครต่อยฉันเนี่ย?” น้ำหวานมองซ้ายมองขวาอย่าง สะลึมสะลือ แต่ไม่พบคน ทันใดนั้นเธอชักสงสัย แล้ว “นี่ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย ทำไมฉันถึงลอยอยู่บน อากาศ?”

เตชิตเงยหน้ามองฟ้า สีหน้าเหมือนเรื่องนี้ไม่ เกี่ยวกับตัวเอง

แต่ว่า ไม่นานน้ำหวานก็เห็นการดำรงอยู่ของ

เขา

“คุณเป็นใคร ทำไมต้องอุ้มฉันไว้ด้วย อ้อใช่ ใช่แล้ว……..คุณต้องเป็นคนร้ายแน่ๆเลยใช่มั้ย?! อ๊าๆๆๆ แม่จ๋า ช่วยด้วย ที่นี่มีคนร้าย!”

“คุณหุบปากเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
เตชิตเปิดปากพูดด้วยความดุร้าย

เสียงกรีดร้องของผู้หญิงคนนี้ทำเขาปวดหัว ถึง แม้ในL.K.Crystalวิลล่า บ้านแต่ละหลังจะห่างกัน ไกลอยู่ แต่ถ้าตามเสียงกรีดร้องของเธอ คาดว่าพรุ่ง นี้ต้องมีข่าวลือแพร่ออกมาว่าวิลล่าNo.3 มีคดีอา ชกรรมแน่เลย…….

ปวดหัวจริงๆ!

“นี่คุณตะคอกฉันหรอ!” น้ำหวานถูกตอกใส่ คำหนึ่งก็รู้สึกน้อยใจ

“ใช่ ตะคอกใส่คุณ แล้วจะทำไม? ผมเลี้ยง คุณดื่มเบียร์ เป็นขยะให้คุณ คุณยังไม่รู้จักพอ ยัง ต้องให้ผมอุ้มคุณกลับห้องอีก ทำไมคุณถึงมีความ สามารถขนาดนี้ ห้า?” เตชิตแขวะอย่างไม่ประสบ อารมณ์ แทบอยากจะเอาศีรษะเธอไปชนกับประตู อีกครั้งจังเลย

อย่างไรก็ตามสมองของคนๆนี้แข็งมาก สิ่ง เดียวที่เขากังวลคือประตูกระจกจะแตกก่อนหัวเธอ เท่านั้นแหละ

“ฉันไม่มีความสามารถเลย ไม่มีเลยสักนิด ฉันเป็นแค่เบบี้คนหนึ่ง……” น้ำหวานรู้สึกไม่มีอันตราย อะไร พริบตาเดียวก็ได้เปลี่ยนจากโหมดกรีดร้องมา เป็นโหมดแอ๊บแบ๊ว

เตชิตดุใส่อีกคำ “แม่ง เมาแล้วอย่ามาบ้าที่ตรง หน้าผม เห็นแล้วกลัว!”

“ทำไมจะบ้าใส่คุณไม่ได้?

“คุณรู้ไหมว่าผมคือใคร?

เมื่อกี้ยังพูดแขวะซึ่งกันและกันอยู่เลย จู่ๆตอนนี้ ก็ออดอ้อนขึ้นมาซะแล้ว

น้ำหวานส่ายหัว “ฉันมองไม่ชัด คุณเข้ามาให้ ฉันดูใกล้ๆหน่อยซิ”

เตชิตก็ไม่รู้คิดยังไง อาจจะเพราะฤทธิ์ แอลกอฮอล์พุ่งขึ้นมาที่สมองของเขา และควบคุม การเคลื่อนไหวของเขา ไม่นึกเลยว่าเขาจะ สะลึมสะลือโน้มตัวใกล้มาที่ตรงหน้าของน้ำหวาน จริงๆ “เห็นชัดหรือยัง?”

“อ๊า….” น้ำหวานตกใจ “เห็นชัดแล้ว………
“ผมเป็นใคร?”

“คุณก็คือไอ้ไม้จิ้มฟันไม่ใช่เหรอ? 555….

” ทันใดนั้นสีหน้าของเตชิตดำขึ้นมา ทันที “เย็ดแม่ง น้ำหวาน คืนนี้คุณนอนที่นี่ทั้งคืน เถอะ!”

วันที่สอง ตอนที่น้ำหวานตื่นขึ้นมาจากความฝัน ต้นข้าวก็ได้สะพายกระเป๋าไปที่โรงเรียนแล้ว ถาม ป้าแดงถึงรู้ว่าป้าแดงเป็นคนส่งเธอไปโรงเรียน

“โอ๊ย……ทำไมถึงปวดหัวขนาดนี้เนี่ย?”

ยืนอยู่ที่หน้ากระจก น้ำหวานขมวดคิ้วมองดู ใบหน้าที่ซีดเซียว และผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงของตัวเอง รู้สึกตัวเองนอกจากไม่มีความสวยของเนี่ยเสี่ยว เชี่ยน(นางเอกโปเยโปโลเย)แล้ว นอกเหนือจากนั้น ล้วนแต่มีจุดเหมือนๆกันหมด

ผีผู้หญิง!

เมาเหล้าทำให้คนทรมาน แต่ว่า ทำไมที่หัวเหมือนมีซาลาเปาลูกหนึ่งด้วย?

อาบน้ำเสร็จ น้ำหวานนวดหัวไปด้วย และเดิน มานั่งที่โต๊ะอาหารด้วย ทานโจ๊กและปาท่องโก๋ ที่ป้าแดงทำอย่างเอื่อยเฉื่อย พอทานอิ่ม ถึงรู้สึก กระปรี้กระเปร่าขึ้นมา

เพิ่งทานอาหารเช้าเสร็จ เตชิตก็ลงมาจาก ชั้นบนแล้ว ดูท่าก็เหมือนเพิ่งตื่นและยังไม่ได้ทาน อาหารเช้า

“นี่คุณ……เมื่อคืนคุณดื่มเมาจนภาพดับหรือ เปล่า?” เดินมาที่หน้าโต๊ะอาหาร เตชิตถีบขาเก้าอี้ ของน้ำหวาน ถามเหมือนไม่ได้ตั้งใจ

น้ำหวานกลืนโจ๊กคำสุดท้ายลงไปแล้วหันไป มอง พบว่าเตชิตหน้าบูดบึ้ง สีหน้าเหมือนมาแบบไม่ หวังดี

“ฉัน?” น้ำหวานสงสัยไปครู่หนึ่ง พริบตาเดียว ก็เหมือนคิดอะไรได้อย่างไรอย่างนั้น เธอเบิกตาก ว้างและถามอย่างตะลึงงัน “ฉันจำได้แค่ว่าเมื่อคืน ฉันดื่มเหล้าและพูดคุยกับคุณ จากนั้น จากนั้นฉันก็ หลับไปแล้วใช่มั้ย น่าจะไม่ได้ทำเรื่องที่ไม่สมควรทำ กับคุณใช่มั้ยคะ?”
“ทํา” เตชิตฝืนยิ้ม หรี่ตาอย่างอันตราย

“เพราะฉะนั้น……..ลืมไปหมดแล้วงั้นเหรอ?” (( ” น้ำหวานหดคอเล็กน้อย “ลืมไปแล้ว

ค่ะ”

“แล้วคุณคิดจะทำยังไง?” เตชิตเค้นถามด้วย ความอันตรายต่ออีก

น้ำหวานวางตะเกียบลงก็อยากจากไปเลย “แล้ว แล้วยังจะทำยังไงได้ล่ะ? ก็ต้อง…..เผ่นน่ะ

อ๋อ เผ่นเหรอ?

เตชิตพยักหน้า มองดูหน้าตาที่วิ่งหนีด้วยความ รีบร้อนและตื่นตระหนกแล้ว รู้สึกจิตใจเบิกบานผ่อน กลายเป็นพิเศษ

จำไม่ได้ก็ดี!

ทีนี้เธอก็จะได้ไม่รู้เรื่องที่เมื่อคืนเขาเอาศีรษะ เธอไปชนกับประตู เพียงแต่……แม่ง พอนึกถึงคำว่า “ไอ้ไม้จิ้มฟัน”ปุ๊บ เขาก็อยากเอาผู้หญิงคนนี้ตายจัง เลย?
เขาดูดีสง่าผ่าเผย ร่ำรวยเงินทองและน่าเกรง ขาม เป็นสไตล์ที่ไอ้ไม้จิ้มฟันสามารถแสดงออกมา

ได้อย่างชัดเจนเหรอ?

ไม่ ไม่เด็ดขาด!

ถ้าไม่ใช่ว่าถอดกางเกงใส่ผู้หญิงถือว่า อันธพาล เขาจะถอดตอนนี้เลย! เพื่อพิสูจน์ว่าของ ตัวเองทั้งใหญ่และยังใช้งานได้ดีด้วย!

เวลาผ่านไปหนึ่งเดือนอย่างรวดเร็ว อุณภูมิก็ ค่อยๆลดลงเรื่อยๆ จู่ๆก็เข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงอย่างไม่รู้ ตัวแล้ว

งานแต่งของพิงกี้กับเควินเตรียมการได้พอ สมควรแล้ว พิงกี้ได้เอาการ์ดเชิญงานแต่งมาให้น้ำ หวานกับเตชิตที่วิลล่าNo.3ด้วยตนเอง

ทั้งสองต่างก็เป็นเพื่อนที่เธอให้ความสำคัญมาก ย่อมผัดวันประกันพรุ่งไม่ได้อยู่แล้ว

ได้การ์ดเชิญของพิงกี้ สีหน้าของน้ำหวานยัง คงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ดีใจกระโดดโลดเต้นใหญ่เลยดีใจเหมือนตัวเองกำลังจะได้รับความสุขอย่างไร อย่างนั้น แต่เตชิตกลับไม่เป็นอย่างนั้น

ใครก็ดูออกว่าเขาฝืนยิ้ม แม้กระทั่ง หลังจาก เขาได้รับการ์ดเชิญไม่กี่นาทีก็หาข้ออ้างขึ้นไปชั้น บน เอาตัวเองขังไว้ในห้องอ่านหนังสือแล้วไม่ออกมา อีกเลย

พิงกี้ค่อนข้างอึดอัด “น้ำหวาน เขาอารมณ์ไม่ดี

ใช่มั้ย?”

“อืม…….อารมณ์ไม่ดีมันต้องมีอยู่แล้ว เพราะ อย่างไรซะเขาก็ไม่ใช่คนที่ใจกว้างขนาดนั้นสัก หน่อย เชอะ~ ” น้ำหวานเจอโอกาศที่สาทารถพูด แขวะเตชิตได้ ใครใช้ให้ช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้ เธอถูกรังแกจนย่ำแย่ล่ะ?

ก็ไม่รู้ว่าเตชิตเป็นบ้าอะไร ชอบหาเรื่องเธออยู่ ได้ แววตาที่มองเธออย่าให้พูดเลยว่าน่ากลัวมากแค่ ไหน

“ฉันไม่ควรเอาการ์ดเชิญให้เขาใช่หรือ เปล่า?” พิงกี้ปวดหัว

เธอไม่ใช่ว่าไม่รู้เตชิตยังคิดอะไรกับเธออยู่ แต่เธอรู้สึกเสมอว่าตัวเองปฎิเสธได้อย่างชัดเจนมาก ทั้งยังเป็นคนที่แต่งงานมีลูกแล้วด้วย ถึงเตชิตจะไม่ ใจเย็นแค่ไหน ผ่านมานานขนาดนี้ก็น่าจะมีสติขึ้นมา แล้ว

ต่างก็โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ใครไม่เคยมี

ประสบการณ์ความรักบ้าง?

ถ้าหลบเลี่ยงกันไปหลบเลี่ยงกันมา งั้นก็ไม่ต้อง เป็นเพื่อนกันแล้ว

อีกอย่าง ตอนนี้ใครบางคนอยู่ในสถานการณ์ มองไม่ทะลุ แต่เธอที่เป็นคนนอกสถานการณ์นี่มอง ได้ทะลุปรุโปร่งเลยนะ……