บทที่512:ผู้หญิง เรื่องเยอะจริงๆ!

พริบตาเดียว สายตาของทุกคนต่างก็จ้องมอง มา แลมโบกินี่สีส้ม

รถคันนี้เป็นรถรุ่นลิมิเต็ด ในประเทศน่าจะมีอยู่ แค่คันเดียว ถ้าคนอื่นได้ครอบครองรถคันนี้คงจะรัก และทะนุถนอมอย่างกับหัวแก้วหัวแหวน จะอยากพุ่ง ชนก็พุ่งชนเหมือนคนโง่ได้ยังไง กลัวรถคันนี้จะไม่ พังรึไง?

คณิน อัชชาและพวกต่างก็เติบโตมาจาก ตระกูลผู้ดีมีฐานะ ย่อมรู้อยู่แล้วว่าคนที่ขับรถคันนี้ ไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน ถึงได้ไม่หวงรถคันนี้เลย สักนิด

แต่ว่า ถูกคนกดขี่แถมยังรังแกเอาถึงตายแบบ นี้ ถึงแม้เป็นเทพก็ยังยากที่จะไม่มีอารมณ์โมโห

เงินไม่สำคัญ แต่จะถูกคนเหยียบหน้าแบบนี้ไม่

ได้!

“ไอ้สัตว์!” คณินที่อารมณ์ร้อนที่สุดได้ตะคอก ด่าขึ้นมาด้วยความหยาบคาย “เย็ดแม่งดิ! ไอ้บ้า ไหนกล้าชนรถกูวะ? รถของกูจอดอยู่ที่ข้างถนนดีๆ มึงขับรถไม่ดูทางเลยรึไงวะ?”
“กูไม่ได้ชนไอ้เหี้ยอย่างมึงเข้าอย่างจัง ก็ถือว่า เห็นแก่ที่แม่มึงคลอดมึงออกมาก็ไม่ใช่ง่ายๆแล้ว! ถ้า มึงยังกล้าตะคอกใส่กูอีกคำเดียว กูจะถีบมึงกลับ เข้าไปที่ท้องแม่มึง แล้วทำแท้งให้มึงตายไปเลย!” เตชิตไม่ใช่คนที่นิสัยดีอะไร ยังไม่ทันได้ลงจากรถ ก็ได้ตะคอกกลับแล้ว

“แม่ง มึงเป็นใครวะ?” คณินโมโหจนเท้า

“กูเป็นใคร มึงยังไม่มีสิทธิ์รู้!” เตชิตลงมาจาก รถด้วยความโกรธ แววตาที่มืดครึ้มทำให้คนรู้สึก หนาวเข้ากระดูกดำ เขาชี้ไปที่คณิน สีหน้าเต็มไป ด้วยความร้ายกาจที่สะกดเอาไว้ไม่อยู่ “ปกติพวก มึงกระทำเหิมเกริมและเล่นผู้หญิงก็แล้วไป เพราะ อย่างไรซะผู้หญิงพวกนั้นก็ไม่ใช่ผู้หญิงดีอะไร พวก มึงต่างก็เลือกสิ่งที่ตัวเองต้องการ ถึงกูเข้ามายุ่ง เกี่ยวได้ก็ยังขี้เกียจมาสนใจเลย! แต่ว่า! แม่งทำไม แม้แต่ผู้หญิงของกูมึงก็กล้ามาแตะต้องวะ ใครให้ ความใจกล้ากับมึง ฮะ?!”

ตั้งแต่เตชิตลงมาจากรถ ตั้งแต่ตอนที่เห็น ใบหน้าหล่อเหลาขั้นเทพของเขา สีหน้าของคณินก็ เปลี่ยนไปเลย

อยู่ในเมืองหลวง ใครไม่รู้ชื่อเสียงของเตชิตบ้าง?

อารมณ์ไม่แน่ไม่นอน ปากร้ายเย็นชา เล่น เก่งที่สุดและเล่นอย่างเต็มที่มาก แต่คนเค้ามีเงินมี อำนาจ มือเดียวก็สามารถปิดท้องฟ้าได้แล้ว อยาก เข้าแก๊งกับเขายังต้องดูว่าเขาจะให้หน้าหรือเปล่า? และจะให้เป็นหมารับใช้หรือเปล่า…………

คนๆนี้ทนไม่ได้!

ไม่……….

ถึงทนไม่ได้ แต่ว่า นั่นก็เป็นแค่อดีตไปแล้ว!

เตชิตที่เคยมีอำนาจใหญ่โต ตอนนี้ก็เป็นแค่คน ไร้อำนาจที่นอนเล่นอยู่แต่ในบ้านแล้ว!

ถ้าเทียบกับพวกเขา ก็ไม่ได้ดีไปกว่าเท่าไหร่

หรอก!

ไม่ ต้องบอกว่าเทียบพวกเขาไม่ได้แล้วด้วยซ้ำ

อย่างน้อยพวกเขายังมีตระกูลคอยปกป้องและ ให้ที่กำบัง บนตัวก็มีเงินและมีอำนาจ ตอนนี้เตชิตยัง มีพวกนี้เหรอ? เขายังมีต้นทุนของการยโสโอหังและกําเริบเสิบสานอีกเหรอ?

ไม่มี

ในระหว่างที่ความคิดเปลี่ยน ความกลัวที่จู่ๆ โผล่ขึ้นมาจากในใจของคณิส ได้กลายเป็นกำเริบ เสิบสานขึ้นมาอีกครั้ง

เขาชายตามองเตชิตที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แวว ตาแฝงด้วยความเยาะเย้ยเหน็บแนมที่ไม่เคยกล้า เผยต่อหน้าเตชิตมาก่อน “แหม…..ผมก็นึกว่าใคร เสียอีก ที่แท้ก็คุณเตชิตนี่เอง คุณเตชิตออกมาดึก ขนาดนี้นี่เพิ่งกลับมาจากหน่วยสืบหมาป่าแดงเหรอ? หรือว่าคิดถึงแม่จนร้องไห้ขี้มูกโป่ง เพราะฉะนั้นเลย ออกมาผ่อนคลายจิตใจหน่อย?”

ใครก็รู้ว่าเตชิตออกจากหน่วยสืบหมาป่าแดง แล้ว พ่อแม่ก็เสียไปแล้ว

คำพูดเหล่านี้ของคณิน เหมือนโรยเกลือใส่ บาดแผลของเตชิตชัดๆ ทิ่มแทงใจอย่างสุดฤทธิ์ เหมือนกลัวจะกระตุ้นเขาไม่ได้อย่างไรอย่างนั้น

“เหอะๆ” เตชิตไม่โกรธแต่กลับหัวเราะ “มึงว่า อะไรนะ พูดอีกทีซิ?!”
พูดถึงสุดท้าย ความร้ายกาจบนตัวของเขาได้ พุ่งขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้

“ผมบอกว่า คุณเควินนี่คิดถึงแม่จน.…..…….”

“ผัวะ!”

คำพูดที่ท้าทายของคณินยังพูดไม่ทันจบ เตชิต ก็เหมือนเสือชีตาร์ที่เดินอยู่ในท่ามกลางความมืดมน ที่จู่ๆก็กระโจนเข้าใส่อย่างไว ชกหนักๆจนเขาล้มลง กับพื้น จากนั้นหมัดก็เหมือนหล่นลงมาเหมือนสาย ฝน ไม่นานก็ชกจนคณินที่สามหาวไม่มีแม้แต่แรงจะ ร้องเจ็บ

“อ๊า ว๊าย พี่คณิน!”

พวกผู้หญิงกรีดร้องด้วยความตื่นตกใจ คนที่ เดิมทีจับน้ำหวานไว้ต่างก็กลัวจนตัวสั่นวิ่งไปหลบที่ ข้างๆ ไม่กล้าเข้ามายุ่งและพูดเรื่องนี้อีก

หลังจากเตชิตชกไปหลายหมัด ในที่สุดอัชชา ที่เงียบมาโดยตลอดก็มีแววตาซีเรียส เดินมาที่ตรง หน้าของเตชิต โน้มตัวดึงแขนที่กำลังเคลื่อนไหวของเขา “คุณเตชิต วันนี้ถือว่าให้หน้าผมหน่อย เรื่องนี้ก็ช่สงมันเถอะ ได้มั้ยครับ?”

“เรื่องนี้ช่างมันเถอะ?” เตชิตหัวเราะอย่าง ร้ายๆ ลุกขึ้นมาจากบนตัวของคณิน

วอร์มข้อมือที่ต่อยคนจนชาเล็กน้อย เตชิตดึง น้ำหวานมาไว้ที่ด้านหลังของตัวเอง แล้วมองคณินที่ เห่าหอนอยู่บนพื้นทีหนึ่ง “มันลงไม้ลงมือกับผู้หญิง ของฉัน แม่งนายให้ฉันช่างมันเถอะงั้นหรอ?”

“แล้วคุณเตชิตจะเอายังไงครับ?” อัชชายื่น บุหรี่ให้เตชิตมวนหนึ่ง ดูแล้วเหมือนคนพูดจาง่าย มาก “เรื่องนี้คณินเป็นคนผิด เขามีเรื่องกับคนที่ไม่ ควรจะมีเรื่องก็คือสมควรตาย แต่บรรยากาศวันนี้ ถือว่าไม่เลว หวังว่าคุณเตชิตจะให้หน้าผมสักหน่อย ละเว้นน้องชายผมไปเถอะนะครับ วันหลังผมจะมอบ ขวัญเป็นการชดเชยความผิดแน่นอนครับ”

“นายแน่มาจากไหนเชียว ฉันถึงต้องให้หน้า

นาย?”

ไม่ถือว่าเป็นคนใหญ่คนโตอะไร แต่ว่า มีเพื่อนเพิ่มขึ้นคนหนึ่งตึกว่ามีศัตรูเพิ่มขึ้นคนหนึ่ง ไม่ใช่เหรอครับ? อีกอย่าง ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดของคุณเตชิตก็คือปลอบใจคนของตัวเอง แต่ไม่ใช่อย่าง อื่น คุณคิดว่าไงล่ะ?”

” เตชิตหันไปมองน้ำหวานที่อยู่ด้าน

หลัง

น้ำหวานยืนกอดอกไว้ ท่ามกลางอากาศที่ยัง ร้อนอยู่ ร่างกายผอมบางกำลังสั่นไหวเหมือนตื่น ตกใจ

เห็นเตชิตมองมา เธอพยักหน้าอย่างเงียบสงบ

“ไสหัวไป! อย่าให้ฉันเจอพวกนายอีก!” เตชิต พูดอย่างเยือกเย็น

อัชชาโบกมือ คณินรวมทั้งพวกและผู้หญิงที่ ตามมาด้วยได้รีบตามเขาไป

เตชิตก็เดินไปที่น้ำหวาน “เราก็กลับกัน

เถอะ……..….”

ทั้งๆที่ไม่ใช่คำพูดอ่อนโยน และไม่ใช่ท่าทาง ที่อ่อนโยน แต่จู่ๆน้ำหวานกลับรู้สึกคัดจมูกอยาก ร้องไห้
จากนั้น เธอก็ได้ยินเสียงที่แฝงด้วยความ รังเกียจของเตชิต “เอาแต่ร้องๆๆ ร้องไห้ทำไมเนี่ย? เฮ้อ-ผู้หญิงที่เรื่องเยอะจริงๆเลย คุณอย่ามาร้อง เหมือนผีแบบนี้ได้ไหม พูดมาตรงๆว่าคุณเกิดอะไร ขึ้น ผมคิดหาวิธีช่วยคุณแก้ไข โอเคมั้ย?”

“ไม่มีอะไรค่ะ” น้ำหวานส่ายหัว

“เหอะๆ”

เห็นได้ชัดว่าเตชิตไม่เชื่อ ตอนที่เธอพูดจา ลวกๆใส่เขา ทันใดนั้นเขาก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียง ดุร้าย “ไม่อยากพูดก็ช่าง ไม่ช้าก็เร็วคุณต้องอัดอั้น ใจตายแน่!”

น้ำหวาน “…”