บทที่510: เรากลับมาคืนดีได้ไหม?

ในจดหมายไม่ได้มีเนื้อหามากมาย พอสรุปแล้ว ก็มีแค่คร่าวๆว่า: น้ำหวาน ผมนึกๆแล้วรู้สึกเสียใจ ทีหลัง เรากลับมาคืนดีได้ไหม? คุณรอผมได้หรือ เปล่า?

ถือจดหมายไว้ น้ำหวานดูซ้ำไปซ้ำมาหลาย รอบ ในหัวยุ่งเหยิงไปหมด ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกแย่ สุดท้าย เธอปวดหัวจนจะระเบิด มือทั้งสองได้กุมศีรษะตัว เองไว้ แทบอยากจะให้ตัวเองสูญเสียความทรงจำ

หลังจากเลิกกัน เดิมทีเธอแค่แอบคิดถึงเป็น ครั้งคราว แต่ตอนนี้ จดหมายของดุสิตได้ทำลาย จิตใจที่ระมัดระวังของเธอไปทั้งหมด

เขาบอกว่าเขาไม่เคยคิดที่จะทำร้ายเธอ ยิ่ง ไม่มีทางให้เธอเป็นแพะรับบาปแทนเขา แน่นอนว่า เขาก็ไม่อยากให้เธอได้รับความเดือดร้อนเหมือน กัน ดังนั้นก่อนที่เขาจะถูกตัดสินโทษจึงไม่ได้รั้งเธอ เอาไว้……..ถ้าไม่ใช่ว่าแค่ถูกตัดสินโทษแค่ห้าปี เขา อาจจะไม่เขียนจดหมายฉบับนี้ให้เธอเลยด้วยซ้ำ

ข้อนี้ น้ำหวานเชื่อ

ดุสิตเป็นคนที่คิดเผื่อคนอื่นมากกว่าคิดเผื่อตัว เอง เขาคำนึงถึงว่าตัวเองอาจจะถูกตัดสินโทษหนักจึงไม่กล้าไม่พูดเรื่องคืนดีกัน ข้อนี้น้ำหวานเชื่อเขา

เขาบอกว่าช่วงนี้เขาคิดดีแล้ว เข้าใจเรื่องที่เขา ทําผิดในก่อนหน้านั้นแล้ว เข้าใจถึงความเจ็บปวด ของเธอในตอนนั้น เขาอยากดีกับเธอ เพื่อชดเชยให้ กับความผิดที่เขาเคยทําลงไป

เขาเขียนถึงความทรงจำดีๆระหว่างเธอกับเขา ไปไม่กี่คำ ยิ่งทำให้น้ำหวานที่อ่ายฝนแล้วบีบคั้น หัวใจขึ้นมา

จะทำยังไงดี?

จะทำยังไงดี?

ถ้าบอกว่าลืมดุสิตไปอย่างสนิทแล้ว น้ำหวาน ก็ไม่กล้ายืดอกรับประกัน แต่ถ้าบอกว่าเธอยังอยาก สายสัมพันธ์ต่อมั้ย เธอก็รู้สึกตัวเองค่อนที่จะลังเล

“พี่น้ำหวานทำอะไรอยู่เหรอคะ?”

สมองของน้ำหวานอยู่ในภาวะที่ฟ้าฝนพายุ ซัดกระหน่ำ ในขณะที่สติกับความใจเย็นอยู่ในขีด ที่อันตราย ต้นข้าวที่กระโดดโลดเต้นได้สะพาย กระเป๋ากลับมาแล้ว ดูท่าแล้วอารมณ์ดีเป็นพิเศษเชียว

แต่ว่าใบหน้ามีรอยขีดข่วนอยู่หลายแผล เหมือนถูกคนใช้เล็บข่วนใส่ ดูแล้วสะดุดตามาก

น้ำหวานรีบพุ่งมาที่ตรงหน้าเธอ และขมวดคิ้ว ถาม “หน้าของต้นข้าวไปโดนอะไรมาคะ?”

“อ๋อ….ไปต่อยกับคนมาค่ะ!” ต้นข้าวยืดอกรับ อย่างภาคภูมิใจ “พี่น้ำหวานคะ หนูเก่งมากเลย! หนู ตีคนตัวใหญ่ที่สุดของห้องจนเขายอมแพ้หนู ต่อไป เขาจะเรียกหนูว่าลูกพี่ด้วยค่ะ!”

“แต่หน้าหนูได้รับบาดเจ็บนะ.……………..

“นี่คืออะไรคะ นี่คือตราประทับของเกียรติยศ ค่ะ!” ต้นข้าวยิ่งได้ใจใหญ่เลย แววตาเต็มไปด้วย ความสุข ไม่แคร์เลยสักนิดที่ตัวเองเสียโฉม

น้ำหวานไปต่อไม่ถูกเลย

เธอรู้สึกก่อนหน้านั้นตัวเองได้เลี้ยงสาวน้อยคน หนึ่ง ตอนนี้สาวน้อยคนนั้นได้กลายเป็นหญิงเหล็ก ไปแล้ว……
“แล้วหนูไม่เจ็บหรอ?” น้ำหวานส่ายหน้าพร้อม ตำหนิ จากนั้นก็หยิบกล่องพยาบาลมาทําแผลให้เธอ “ต่อไปห้ามมีเรื่องชกต่อยอีก รู้มั้ย? ไม่งั้นถ้าคุณครู ที่โรงเรียนไม่ชอบหนู แล้วไม่ให้หนูไปโรงเรียนจะทำ ยังไง?”

“…ก็ได้ค่ะ” ต้นข้าวพยักหน้า แค่ดูก็รู้ว่าไม่ ได้เอาคำพูดของน้ำหวานมาใส่ใจ

น้ำหวานจิ้มที่สมองของเธออย่างจนปัญญา หลังจากเธอหัวเราะแหะๆหลบไปข้างๆก็ได้จับเธอ มาที่อ้อมอกและเปียผมให้เธอใหม่ อย่างน้อยก็ดูเป็น เด็กเรียบร้อยกว่าหน้านี้ขึ้นหน่อยหนึ่ง

หลังทานข้าวเย็นเสร็จ น้ำหวานกล่อมต้นข้าว หลับ เวลาก็ปาเข้าไปสามทุ่มแล้ว

L.K.Crystal อยู่บนภูเขาเล็กๆลูกหนึ่ง สิ่ง แวดล้อมเงียบสงบ อากาศก็ดีกว่าในตัวเมืองเยอะ แสงไฟของที่นี่ไม่ได้สว่างจ้าเหมือนในตัวเมือง ทำให้ท้องฟ้ายิ่งดูสีเข้มขึ้นไปอีก

บนท้องฟ้ามีดวงดาวระยิบระยับอยู่อย่างไม่ กลัวความเงียบเหงา น้ำหวานหิ้วถุงพลาสติกไว้ ด้าน ในมีเบียร์อยู่หลายกระป๋อง เธอได้นั่งลงมาที่เก้าอี้หินอ่อนใต้ต้นไม้ อารมณ์ไม่ดี เลยอาศัยดื่มเหล้ามาดับทุกข์ บางทีดื่มจนมึนๆ พอหลับขึ้นมาตื่นหนึ่งก็ดีแล้ว

ล่ะ?

ตอนที่น้ำหวานดื่มเบียร์อยู่ พิงกี้ก็กำลังนวด

ขมับอยู่

เธอพิงอยู่ที่บนเตียง ยื่นมือดึงแขนเสื้อของเค วินที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ และถามจู้จี้ “คุณเควิน คุณว่าดุสิตจะเขียนอะไรให้น้ำหวานบ้างคะ? เขาไม่ ได้พูดเปรยให้คุณหน่อยเลยเหรอคะ?”

เควิน “ คำถามนี้ สาวน้อยของเขาถามมาสามรอบแล้ว ความจำเขาดีมาก ตอบก็เหมือนเดิมเป๊ะๆ “ไม่ ได้พูด”

พิงกี้ “คุณเปลี่ยนคำตอบหน่อยไม่ได้หรือยังไงคะ?”
“.………….” เควินนิ่งไปครู่หนึ่ง “คุณเปลี่ยน คำถามหน่อยไม่ได้หรือไง?”

“แล้วคุณว่าฉันไปถามน้ำหวานโดยตรงดีมั้ย คะ?”

ถ้าไม่ใช่ว่าการที่แอบดูจดหมายของคนอื่นเป็น เรื่องที่เสียมารยาทมาก เธออยากแกะซองจดหมาย ที่ดุสิตเขียนให้น้ำหวานจริงๆ ดูซิว่าข้างในเขียน อะไรบ้าง ถ้าเป็นคำพูดที่หน้าด้านไร้ยางอายขอ คืนดีพวกนั้นจริงๆ เธอก็จะไม่เอาจดหมายให้น้ำ หวานแล้ว จะได้เลี่ยงไม่ให้หัวใจของน้ำหวานหวั่น ไหวเพราะดุสิตอีก

เสียดาย……..เธอเป็นคนดีที่มีสามมุมมองที่

เที่ยงตรง

“คุณอยากถามก็ถามได้ แต่ผมไม่ถือสาที่คุณ ไปก้าวก่ายความรักของคนอื่นเกินไปหรอก” เสียง ของเควินหนักแน่นและใจเย็น

“เพราะอะไรคะ?

“เพราะคนเราบางทีไม่รู้ว่าตัวเองอยากได้อะไร ถ้าได้รับการก่อกวนของภายนอก เป็นไปได้ที่จะหลงทิศทาง”

พิงกี้ชักงงงวยแล้ว “งั้นถ้าน้ำหวานไม่รู้ว่าตัว เองอยากได้อะไร ส่วนฉันเป็นคนรอบข้างที่ตาสว่าง แล้วฉันบอกทางเลือกที่ถูกต้องให้กับเธอ จะไม่ดีกับ เธอกว่าเหรอคะ?”

อาจจะดีกว่าก็ได้

แต่ว่า ภรรยาของตัวเองมัวแต่ไปให้ความ สำคัญกับคนอื่น ไม่ว่าจะผู้หญิงหรือผู้ชาย นี่ต่างก็ ไม่ใช่เรื่องที่ทำให้คนรู้สึกรื่นรมย์

เควินหรี่ตา เอาหนังสือที่อยู่ในมือวางไปที่หัว

พิงกี้เขยิบไปด้านหลังหลายที

“หลบผมงั้นเหรอ?” เควินหัวเราะเสียงต่ำ โทนเสียงที่รื่นรมย์จับคู่กับรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ของเขา ทำให้พิงกี้หัวใจแทบจะละลาย

เขาพลิกตัวมากดทับเธอเอาไว้ มือที่เรียวยาว เสียบเข้าไปในซอกมือของเธอ ดวงตาคมเข้มจ้อง มองเธอ “มีเวลาเป็นห่วงคนอื่น สู้คิดดูว่าจะตอบสนองความพึงพอใจผมยังไงดีกว่า”

“คุณอยากเอาอีกแล้วเหรอคะ?”พริบตาเดียว ใบหน้าของพิงกี้ก็แดงก่ำ

อาจจะเพราะเห็นแฟนสำคัญกว่าเพื่อนจริงๆ นาทีนี้เธอก็ลืมเรื่องที่เมื่อกี้คิดอยู่ตลอดเวลาเลย

ทุกคนต่างก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว เพื่อนก็ยิ่งต้องการ พื้นที่ส่วนตัวมากกว่า

ริมฝีปากของเควินประทับลงมา ริมฝีปาก และลิ้นอันร้อนอุ่นหยอกล้อริมฝีปากของเธอ พิงกี้ หลับตาลงด้วยความเขินอาย

หนึ่งขวด สองขวด สามขวด…….……..

“ห้าขวดแล้ว…..” นับได้ทั้งหมดห้าขวด
ก่อนหน้านั้นตอนที่เธอทำงานได้ฝึกฝนจน คอแข็ง ปกติดื่มเบียร์เจ็ดแปดกระป๋องก็ไม่รู้สึก มึนเมาเลยสักนิด แต่วันนี้ก็ไม่รู้เพราะคิดแต่อยากจะ เมาหรือเปล่า ดื่มไปห้ากระป๋องก็รู้สึกมึนแล้ว

ถึงแม้ร่างกายของน้ำหวานสูญเสียการควบคุม แต่สมองยังตื่นตัวอยู่

พอเมาเหล้าแล้ว เธอก็รู้ว่าอยู่ที่ข้างนอกไม่ได้ มันไม่ปลอดภัย ตัวเองเจอเรื่องเฮงซวยคือซวย แต่ ถ้าหากตัวเองรนหาที่ตัวถูกคนจ้องจับตา งั้นก็สมน้ำ หน้าและทําตัวแล้ว

เธอเคยผ่านเรื่องที่เจ็บปวดอย่างลึกซึ้งมา ครั้งหนึ่ง ไม่อยากถูกลวนลามอีกครั้งเพราะความ สะเพร่าของตัวเอง

ดีที่L.K.Crystla วิลล่าเป็นหมู่บ้านคนรวย น่า จะไม่มีพวกจิ๊กโก๋……….หวานพยักหน้าอย่าง หนักหน่วง รู้สึกความคิดของตัวเองไม่ผิด

แต่เสียดาย คนเรากลัวอะไรก็มักจะเจออย่าง

นั้น

พวกที่มาย่อมไม่ใช่จิ๊กโก๋อยู่แล้ว แต่เป็นคนที่รับมือยากกว่าจิ๊กโก๋เสียอีก