บทที่506: ซุปคากิเสริมขนาดหน้าอก

แตกต่างกับที่น้ำหวานกังวลไว้ ต้นข้าวทําความ คุ้นชินกับที่โรงเรียนได้ดีมาก

เพราะน้ำหวานซื้อขนมจุกจิกให้เธอเยอะมาก ทุกวันก่อนที่เธอจะไปโรงเรียนจะใส่ขนมไว้ใน กระเป๋าให้เธอเยอะมาก พอถึงโรงเรียนเธอเอาขนม ไปแบ่งให้เพื่อนๆ และมีเกมส์ต่างๆคอยชักชวนให้ เพื่อนๆเล่นด้วยกัน ไม่นาน เธอก็กลายเป็นเด็กที่ได้ รับความชื่นชอบจากเพื่อนๆในโรงเรียนแล้ว

ผลลัพธ์นี้ คือผลลัพธ์ที่ถึงน้ำหวานจะใจกล้า มากแค่ไหนก็คิดไม่ถึง

เดิมทีแค่คิดว่าต้นข้าวคุ้นชินกับที่การใช้ชีวิตที่ โรงเรียนก็โอเคแล้ว สามารถเข้าหากับเพื่อนๆด้วย ความรื่นรมย์เธอก็รู้สึกดีใจมากแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่า ต้นข้าวจะกลายเป็น“เจ้ใหญ่”ซะงั้น

เป็นเพราะเธอไม่เข้าใจรัก หรือว่าโลกใบนี้ เปลี่ยนแปลงไวเกิน?

สรุปก็คือ น้ำหวานรู้สึกว่าตัวเองจะต้องเสริม ทักษะทางด้านจินตนาการของตัวเองซะหน่อยแล้ว

เสื้อชั้นในที่สั่งก็มาถึงแล้ว
หลังคนรับใช้เซ็นต์รับของเสร็จก็ได้เอามาให้ น้ำหวาน หลังจากเธอกล่าวขอบคุณเสร็จก็ได้เอา ของกลับไปที่ห้องด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อน กะว่าจะ แอบเปิดกล่องออกมาดูคนเดียว

ถึงแม้ตอนนั้นซื้อเสื้อชั้นในหลายตัวมาเพราะ ความวู่วาม แต่เสื้อชั้นในพวกนี้ล้วนเป็นไซส์ของเธอ แค่ซื้อเยอะไปหน่อยเฉยๆ แต่ก็ไม่ถือว่าสิ้นเปลือง ค่อยๆใส่เดี๋ยวก็ใส่หมดเองแหละ………

น้ำหวานระมัดระวังมาก

เธอแกะกล่องอยู่ในห้องนอน เอาเสื้อชั้นในออก มาตรวจสอบไปครู่หนึ่ง ผู้หญิงอาจจะชอบซื้อของ เป็นนิสัยอยู่แล้ว ของที่ตัวเองซื้อก็ตรงตามความ ชอบตัวเองมาก เธอยิ่งดูยิ่งรู้สึกชอบ ความโกรธที่ ค่อนข้างเหมือนงอนอยู่ในใจก็ได้จางหายไปแล้ว

ในใจเต็มไปด้วยความสุขเพราะซื้อของได้ ถูกใจมาก

เพราะอารมณ์ดี ความระมัดระวังตัวก็เลยลด ฮวบลงไปเฉยเลย

ตัดป้ายเสื้อในทิ้ง น้ำหวานพบว่าถังขยะในห้องของตัวเองเต็มแล้ว ตอนนี้เธออยู่บ้านของเตชิต ไม่ ได้มีนิสัยทําอะไรก็เรียกคนรับใช้มาปรนนิบัติ ชอบ ลงมือทําเองมากกว่า

เปลี่ยนถุงขยะเสร็จ เธอหิ้วถุงขยะไว้เตรียมจะ ออกไปทิ้งขยะ คิดไม่ถึงว่าเพิ่งออกจากห้องก็เจอเต ชิตที่ถือถ้วยน้ำชาอยู่ ทั้งคู่ไม่ทันระวังก็พุ่งชนเข้า อย่างจัง ทันใดนั้นถุงขยะที่อยู่ในมือของได้เธอหล่น ลงพื้นเฉยเลย

“คุณทิ้งขยะเองเหรอ?” เตชิตถามไปงั้นๆ จู่ๆ สายตาไปเห็นป้ายเสื้อในที่หล่นออกมาจากถุงขยะ ทันใดนั้นเขาถามด้วยความแปลกใจ “คุณซื้อเสื้อเห รอ?”

น้ำหวาน “ …. ”

ที่จริงเตชิตถามแบบนี้ก็แค่แปลกใจเลยถามไป อย่างนั้นเฉยๆ แต่น้ำหวานฟังแล้วกลับเพราะมีความ ลับอยู่ในใจ จึงเหมือนกินปูนร้อนท้อง ทันใดนั้นเธอ อธิบายล้ำๆอึ้งๆ “เปล่า เปล่า……ไม่ ใช่ แต่ว่าไม่ใช่ เสื้อผ้าพิเศษอะไรหรอก ก็แค่เสื้อผ้าธรรมดาเอง!”

…..จริงอ่ะ?”
นําหวานอธิบายอย่างยิ่งปกปิดยิ่งเห็นได้ชัด เต ชิตกลับไม่เชื่อคำพูดของเธอแล้ว

เขาท่าทางว่องไวมาก ยื่นมือไปแย่งป้ายเสื้อชั้น ในพวกนั้นจากในมือของน้ำหวาน เหลือบมองอย่าง ไวทีหนึ่งก็รู้เลยว่านั่นคือของอะไร ทันใดนั้นอดไม่ ได้ที่จะก๋ากรักออกมา “แหมๆๆ ยังคัพBซะด้วย ทรง ดันหน้าอกให้ดูมๆ…..ดูท่าแล้วหลังจากผ่านการ เตือนของผมไปเมื่อคราวก่อน คุณก็รู้ตัวว่าของตัว เองไม่เต็มอิ่มแล้วเหรอ? แต่ทำไมคุณดันต้องหลอก ตัวเองซื้อคัพBด้วย คุณมันอกไข่ดาวไม่ใช่เหรอ?”

“ฉัน….…….” น้ำหวานทั้งอายทั้งโมโห เอาถุง (( ขยะวางไว้ที่บนพื้นก็ไปยื่นป้ายที่อยู่ในมือของเตชิต “เอาของๆฉันคืนมานะ! ฉันจะเป็นอกไข่ดาวหรือ ไม่แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย คุณไม่เคยจับสัก หน่อย จะรู้ได้ยังไงว่าของฉันเป็นอกไข่ดาว

“ผมมีประสบการณ์เรื่องผู้หญิงมานับไม่ถ้วน ยังต้องใช้มือจับด้วยเหรอ แค่ใช้ตามองก็รู้แล้ว

“ฉันว่าคุณมันตาบอดมากกว่า! เตชิต คุณเอา ของคืนให้ฉันเดี๋ยวนี้!

“ของที่คุณทิ้งไปแล้ว ผมจะเอาหรือไม่เอาแล้วคุณยุ่งอะไรด้วย?

“คืนให้ฉันเดี๋ยวนี้นะ!”

“งั้นคุณขอร้องผม……..

น้ำหวานอยากแย่งป้ายเสื้อในกลับมา เตชิต เหมือนกำลังหยอกสัตว์เลี้ยงอย่างไรอย่างนั้นที่ไม่ ยอมให้เธอ ทำธอโมโหจนแยกเขี้ยวยิงฟันก็ไม่รู้จะ ทำยังไงดี สุดท้ายโมโหจนสูญเสียความพอดี เธอได้ พุ่งชนไปที่เตชิตโดยตรง

พอชนปุ๊บ เตชิตที่คาดไม่ถึงว่าจะถูกเธอพุ่งชน ได้ล้มลงพื้น ตอนที่ล้มลงไปก็ดึงข้อมือของน้ำหวาน ด้วย น้ำหวานก็“อ๊า “ล้มลงไปทับที่บนตัวของเขา

ที่ยิ่งเอาชีวิตคือ มือของเตชิตได้ทำท่าทางที่ ปฎิเสธอยู่ตลอด ตอนที่น้ำหวานทับลงมา หิมะขาว ที่นุ่มนวลทั้งสองก้อนได้หล่นทับโดนฝ่ามือใหญ่ ของเขาพอดี ราวกับว่าเป็นแม่เหล็กที่มีแรงดึงดูด อย่างไรอย่างนั้น พอดีมือเป๊ะๆ

เสียงดัง“ปังๆๆ” ในหัวของน้ำหวานราวกับว่ามี ประทัดแตกอยู่จนนับไม่ถ้วน
“ไอ้สารเลว พ่องมึงดิ! ”

เธอดึงสติกลับมาได้ในทันที ลุกขึ้นมาจากบน ตัวของเตชิตอย่างรีบร้อน ป้าเสื้อใน หรือไม่ป้ายเสื้อ ในอะไรก็ไม่มีเวลามาสนใจแล้ว หลังจากตะคอก เสร็จก็จำได้แต่หิ้วถุงขยะพุ่งออกไปจากบ้าน สีหน้า เหมือนโมโหจนสามารถวิ่งห้าพันเมตรได้

เตชิตลุกขึ้นมาจากพื้น สีหน้าและแววตาค่อน ข้างแปลก

สักพัก เขาก้มหน้ามองดูมือของตัวเอง ทำท่า ทางกุมมือด้วยความแข็งกระด้าง จากนั้นก็ส่ง เสียง“ชิ”พร้อมพูดเสียงเบา “ยังบอกว่าของตัว เองไม่เล็กอีก ถึงกูจับแล้วก็แค่ยอมรับว่าเป็นแค่ คัพAแหละ มาดุใส่กูขนาดนี้ทำไมวะเนี่ย……

เตชิตไม่ได้เอาอุบัติเหตุครั้งนี้มาใส่ใจ แต่ถึงนี่ เป็นเรื่องที่ใครก็คาดไม่ถึง แต่อย่างไรซะตัวเองก็ได้ เอาเปรียบผู้หญิงจริงๆ เขาก็จะชดเชยด้วยความ หวังดีสักหน่อย

คนรับใช้ของในบ้านเป็นผู้หญิงวัยกลางคนที่ อายุประมาณสี่สิบกว่าเกือบห้าสิบ ชื่อป้าแดง
ก่อนหน้านั้นป้าแดงก็ทำงานอยู่ที่ตระกูลมหา เจริญศิลป์ แต่ว่าทำอยู่ที่คฤหาสน์มหาเจริญศิลป์ มาห้าหกปีแล้ว รู้นิสัยและความชอบของเตชิตมาก ตั้งแต่ไกรสรและคุณหญิงเพียงดาวเสียชีวิต เตชิต ก็ได้ให้เธอมาทำงานที่วิลล่าหลังนี้

เตชิตเดินไปที่ห้องครัว พบว่าป้าแดงกำลังเริ่ม เตรียมอาหารเย็นแล้ว เขาจึงเปิดปากพูดว่า “ป้า แดง ที่บ้านมีคากิมั้ยครับ?”

“มีค่ะ คุณผู้ชายอยากทานเหรอคะ?” ป้าแดง

“ใช่ครับ…..” เตชิตจับจมูกอย่างจนปัญญา เขาพูดอย่างร้อนตัว “งั้นป้าตุ่นคากิหน่อยนะครับ”

“ได้ค่ะ” ป้าแดงตอบด้วยรอยยิ้ม

ตอนที่เดินขึ้นไปชั้นบน เตชิตมือข้างหนึ่งถือ ถ้วยชาเอาไว้ มืออีกข้างก็ยังไม่วายที่จะพิมพ์ส่ง ข้อความให้น้ำหวานด้วย

น้ำหวานทิ้งขยะเสร็จแต่ไม่อยากกลับเข้าไปที่ บ้าน กลัวเจอเตชิตแล้วจะเก้อเขินแล้วทำอะไรไม่ ถูก เธอก็เลยเดินเล่นอย่างชิวๆอย่างข้างนอก แต่นาทีนี้เสียงมือถือกลับดังขึ้น

หรือว่าเตชิตจะส่งข้อความมาขอโทษเธอ?

ไม่……ต่างก็บอกว่าหมาที่กัดคนจะไม่เห่า แต่ เตชิตนี่เป็นหมาที่ทั้งชอบกัดคนและชอบเห่า เขา ไม่มีทางขอโทษหรอก ไม่แน่เขาอาจจะคิดคำพูดที่ เฉียบคมและใจดำมายั่วโมโหเธออีกก็ได้

พอเปิดอ่านข้อความ จริงๆซะด้วย……..

[คืนนี้ให้ป้าแดงตุ๋นคากิแล้ว คากิช่วยบำรุง หน้าอกให้ดูมๆ คุณทานเยอะๆหน่อย อย่าหาว่าผม ไม่เตือนล่ะ

น้ำหวาน”…”