บทที่504: กินปูนร้อนท้อง

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก…

สุดท้าย ภายใต้การจ้องมองของต้นข้าว น้ำ หวานก็ได้จูงเธอขึ้นไปชั้นสองอย่างไม่มีอะไรต้อง แคร์แล้ว พอมาถึงหน้าห้องก็ได้เคาะประตู

“ใคร?”

เคาะไปหลายที ถึงมีเสียงแหบแห้งก้องออกมา

“ฉันเองค่ะ” น้ำหวานรีบเปิดปากพูด “คุณว่าง มั้ยคะ ฉันอยากรบกวนคุณเรื่องหนึ่งค่ะ”

เสียงฝีเท้าที่เดินอย่างช้าๆก้องมา เตชิตเปิด ประตูออก หาวใส่ตรงหน้าเธอก่อน นี่ถึงได้ใช้ ดวงตาพราวเสน่ห์มองมาที่เธอ “มีอะไรก็ว่ามา

พริบตาเดียวเธอก็เข้าใจความหมายแอบแฝง ของเขาแล้ว—ถ้าไม่มีธุระก็ไสหัวไป

เธอรีบเปิดปากพูด “คืออย่างนี้ค่ะ อาทิตย์หน้า ต้นข้าวก็จะไปโรงเรียนแล้วไม่ใช่เหรอคะ แต่ฉัน เป็นห่วงกลัวเธอจะไม่ชินกับสิ่งแวดล้อมของทาง โรงเรียน ดังนั้นเลยอยากไปโรงเรียนเป็นเพื่อนเธอ หนึ่งวัน ต้นข้างเชื่อใจคุณมากกว่า คิดว่าคุณเก่งมาก เพราะฉะนั้นฉันอยากให้คุณไปด้วยกัน ได้มั้ย คะ?”

ต้องรู้ไว้นะ อยู่ในใจของต้นข้าว เตชิตคือมือตี ที่เก่งกาจ อยู่บ้านหลังเดียวกันมาหลายวัน ก็ฝืนใจ ถือว่าเชื่อใจได้อยู่

“คุณให้ผมไปโรงเรียนอนุบาลกับเด็กเมื่อ วานซืน? แถมยังไปกับคุณ?” ถูกเรื่องนี้ทำเอา ประหลาดใจ เตชิตหาวถึงกลางคันก็ได้หยุดค้างไว้ ดวงตาทั้งคู่จ้องมองน้ำหวานไว้

“ใช่ ไปกับฉันค่ะ”

“เราสองคน….ไปเป็นเพื่อนเธอ…..” เตชิต ชี้ตัวเองกับน้ำหวาน แล้วชี้ไปที่ต้นข้าว จากนั้นก็ ถามต่อ “คุณไม่รู้สึกว่ามันแปลกๆเหรอ?”

“แปลกตรงไหนคะ?”

“มันจะไม่แปลกได้ยังไง ถ้าผมไปกับพวกคุณ ไม่แน่คนอื่นอาจจะนึกว่าผมมีลูกนอกสมรสตัวโต ขนาดนี้ก็ได้ ที่โรงเรียนอนุบาลมีคุณสวยๆอยู่หลาย คน แต่ละคนหุ่นดีๆทั้งนั้น ถ้าผมพาเด็กไป คนอื่นยัง จะยอมพัฒนาความสัมพันธ์กับผมอีกขั้นเหรอ?”
“คุณยังอยากไปวางยาพิษใส่คุณครูที่โรงเรียน อีก?” น้ำหวานช็อกไปเลย “เตชิต คุณซื่อตรง หน่อยได้มั้ย?”

“ผมไม่ซื่อตรงตรงไหน?”

ภายใต้การดูถูกที่รุนแรง น้ำหวานอดพูดจา วู่วามไม่ได้ “เอะอะก็ชี้ตั้งขึ้นมาใส่คนอื่น นั่นยังเรียก ว่าทําตัวซื่อตรงแล้วเหรอ?”

เตชิต “

น้ำหวาน “

พอพูดคำนี้ออกมาปุ๊บ ทั้งคู่ก็ตกอยู่ในภาวะที่ เก้อเขินอึดอัด

ในขณะนี้เอง จู่ๆน้ำหวานพบว่าบนตัวเตชิตใส่ กางเกงขาสั้นที่สะอาดอยู่แท้ๆ แต่ช่วงเอวยังคลุมผ้า ขนหนูผืนหนึ่งอีก…………การคือการจับคู่บ้าอะไร เนี่ย?

ยังเป็นต้นข้าวที่ทำลายความเงียบ “พี่น้ำหวาน คะ ถ้าคุณลุงเตชิตไม่อบากไปโรงเรียนกับพวกเรา ก็ช่างเถอะค่ะ หนูรู้สึกว่าแฟนของพี่พิงกี้เก่งกว่าคุณลุงเตชิตเยอะเลย เราไปรบกวนพวกเขาดีกว่าค่ะ”

น้ำหวานก้มหน้าถามเธอ “ต้นข้าวหมายถึงคุณ ลุงเควินหรอ?”

“ไม่ใช่คุณลุงค่ะ แต่เป็นพี่ชาย

(( ……..” เตชิตชักจะไม่พอใจแล้ว เอาความ เก้อเขินความอึดอัดทิ้งไปข้างหลังก่อน หยิกแก้ม ของต้นข้าวด้วยความหดหู่แล้วถามว่า “ยัยตัวแสบ ทำไมถึงเรียกฉันว่าลุง แล้วเรียกเควินว่าพี่?”

ต้นข้าวสะบัดศีรษะเล็กน้อย ดิ้นให้หลุดจากมือ ของเขา พริบตาเดียวก็เหมือนลูกอ๊อดไปหลบอยู่ที่ ด้านหลังของน้ำหวาน ชะโงกครึ่งศีรษะออกมามอง เขา “คนดีก็คือพี่ชาย คนร้ายก็คือลุงแก่!”

“ต๊ะ?”

“ฮึ!” ต้นข้าวที่ภาคภูมิใจซ่อนอยู่ที่ด้านหลัง ของนําหวาน

เตชิตยืนตัวตรงด้วยความมึนตึ๊บ แต่ปรากฎ ว่าถูกน้ำหวานที่ฝืนยิ้มจ้องมองมาอีกที “ งั้นฉันก็ไม่ รบกวนคุณลุงเตชิตแล้วนะคะ ต่อไปคุณลุงก็ไปจีบคุณครูอย่างเต็มที่เลยค่ะ ขออวยพรให้คุณลุงโสด ตลอดชีวิตนะคะ!”

เพิชิต “

“อ้อใช่ ฉันจะไปบอกให้พิงกี้ทราบถึงความ ทะเยอทะยานของคุณที่จะไปจีบคุณครูของ โรงเรียนจนทั่วเดี๋ยวนี้เลย”

“นี่คุณอย่านะ….…….”

เตชิตแทบอยากจะร้องไห้ แต่น้ำหวานได้จูงมือ ของต้นข้าวไปแล้ว มีแต่ต้นข้าวที่หันมาทำหน้าผีใส่ เขา

เตชิต “

มองผ้าขนหนูที่คลุมอยู่บนเอว เขานวดขมับ ด้วยความหดหู่

ค่อยยังชั่วหน่อย

อย่างน้อยต่อหน้าน้ำหวานครั้งนี้ก็ไม่ได้ เสียมารยาท ไม่ต้องถูกเธอหัวเราะเยาะจุดนี้ แต่ ว่า……….คลุมผ้าขนหนูทำไมวะ?
เตชิตเบิกตาโตขึ้นมากระทันหัน เขาพูดเอง เออเอง “แม่ง ปฎิกิริยาก่อนหน้านั้นของกูเกิดจาก สรีรวิทยา ตอนนี้กูไม่ได้เพิ่งตื่นนอนสักหน่อย ทำไม ต้องกินปูนร้อนท้องคลุมผ้าขนหนูด้วยวะ?!

ถึงว่าล่ะ ยัยตัวแสบที่สมควรตายคนนั้นถึงได้ หัวเราะอย่างแปลกประหลาด!

เธอต้องหัวเราะเยาะเขาอยู่ในใจแน่ๆเลย!

ถึงแม้ต้นข้าวจะยังเด็กอยู่ แต่เป็นคนเย่อหยิ่ง ในศักดิ์ศรีมาก นิสัยก็ดื้อรั้นมาก

ถึงแม้เตชิตแค่ล้อเล่น แต่เธอยังเด็กอยู่

แยกแยะไม่ออกว่าอันไหนพูดเล่นอันไหนพูดจริง

เธอเห็นเตชิตไม่ตอบตกลง ต่อมาเตชิตบอกจะ ไปโรงเรียนกับเธอและน้ำหวาน เธอก็ไม่ยอมตอบ ตกลงแล้ว

ตอนที่ทานข้าวพูดถึงเรื่องนี้ เธอก็เม้มปากไว้ ตั้งหน้าตั้งตาทานข้าวอย่างเดียว ตีให้ตายก็ไม่ยอม ส่งเสียง
เตชิตก็ไม่แคร์

เขาบอกว่าจะไปเป็นเพื่อนนี่ก็ถือว่ามีความ อดทนมากแล้ว

อาจจะเพราะธรรมชาติของความเป็นผู้ชาย

เตชิตไม่เหมือนน้ำหวาน เขาไม่ได้ห่วงใยเด็ก มากเป็นพิเศษไม่ว่า แต่ยังไม่ได้มีความคิดที่ละเอียด อ่อนขนาดที่จะให้เขาใช้ความอดทนที่มีทั้งหมดไป กล่อมคน

ในเมื่อแสดงถึงเจตนาที่ดีแล้ว คนอื่นจะรับไม่ รับก็แล้วแต่เถอะ

ต้นข้าวไม่อยากให้เตชิตไปด้วย น้ำหวานก็ไม่

ไปรบกวนเควินจริงๆหรอก

เธอรู้ว่าช่วงนี้เควินมัวแต่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของ องค์กรSC เรื่องเล็กแค่นี้ไม่จำเป็นต้องไปรบกวนเขา เลยด้วยซ้ำ สุดท้ายได้พูดคุยกับต้นข้าว ตกลงกันว่า ตัวเองกับพิงกี้จะไปส่งเธอที่โรงเรียน

เพียงแต่ เดิมทีน้ำหวานนึกว่าต้องอยู่เป็นเพื่อน ต้นข้าวทั้งวัน แต่ที่ทำให้เธอคิดไม่ถึงคือ ต้นข้าวจูงมือเธอสองคนเข้ามาถึงในโรงเรียน เหมือนบีเกิ ลน้อยที่ลาดตระเวนมองดูสิ่งแวดล้อมของโรงเรียน ไปรอบหนึ่ง จากนั้นก็บอกให้เธอสองคนว่าสามารถ กลับได้แล้ว

น้ำหวานไม่วางใจ เธอนั่งลงมาถามต้นข้าว “ต้นข้าว ไม่ต้องให้พี่อยู่เป็นเพื่อนจริงเหรอคะ?

“ไม่ต้องค่ะ” ต้นข้าวพยักหน้าด้วยความแน่ใจ ตัวเองมีกฎชุดหนึ่งที่สามารถวิเคราะห์ว่าอันตราย หรือไม่ “เมื่อกี้หนูสำรวจดูแล้ว ห้องของหนูมี ทั้งหมดแค่สิบสองคน นอกจากไอ้คนตัวใหญ่ๆอ้วนๆ ที่เวลาตีต้องใช้แรงหน่อย คนอื่นสู้หนูไม่ไหวแน่นอน ค่ะ”

ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง

น้ำหวานถึงกับปาดเหงื่อเลยทีเดียว “ต้นข้าว หนูมาโรงเรียนคือมาคบเพื่อน ไม่ใช่มาชกต่อยกันนะ รู้มั้ย? ต่อไปหนูต้องเข้าหากับเพื่อนดีๆ เล่นและเรียน ด้วยกัน หนูอย่าให้ตัวเองถูกคนอื่นรังแก แต่ก็ห้าม รังแกคนอื่นเด็ดขาดนะ”

ต้นข้าวพยักหน้าอย่างแก่แดด “หนูจะลองคิดดูนะคะ”
น้ำหวาน “

เธอก็ยังไม่วางใจ จะทำยังไงดี?

สุดท้ายยังดีที่คุณครูของต้นข้าวเดินมาปลอบ ใจและเกลี้ยกล่อมน้ำหวานไปรอบหนึ่ง บอกว่าพวก เธอจะดูแลเด็กให้ดีๆ ไม่ให้เด็กร้องไห้และได้รับบาด เจ็บ นี่ถึงทำให้น้ำหวานวางใจลง

พอเดินออกมาจากโรงเรียน น้ำหวานยังดึงสติก ลับมาไม่ได้ พิงกี้ที่มาเป็นเพื่อนเธอก็อดหัวเราะไม่ได้ แล้ว

“เธอหัวเราะอะไรอ่ะ?” น้ำหวานจ้องพิงกี้ด้วย ความเก้อเขิน

เห็นได้ชัดว่าแข็งนอกอ่อนใน

“ฉันเห็นเธอกังวลเด็กขนาดนี้ รู้สึกน่ารักจัง เลย” พิงก็อดขำไม่ได้ “ต่อไปถ้าเธอมีลูกของตัว เอง จะกังวลและตื่นเต้นมากกว่านี้มั้ยน้อ?”

“ฉันมีลูก ฉันจะไปมีลูกกับใคร?” น้ำหวานอึ้ง ไม่นานก็ยิ้มอย่างขมขื่นขึ้นมา
“อยู่กับใครก็มีกับคนนั้นซิจ๊ะ” พิงกี้กระพริบ ตาปริบๆด้วยความเจ้าเล่ห์ “อย่างเช่น……ฉันรู้สึก ว่าDNAของเตชิตไม่เลวเลยนะ”