บทที่486: จู่ๆมีความคิดที่แปลกประหลาด

น้ำหวานวิ่งออกมาจากบ้านก็รู้สึกเสียใจทีหลังแล้ว

ตอนนี้ก็ใกล้จะย่างเข้าเดือนสิบ ใกล้จะเข้าฤดู ใบไม้ร่วงแล้ว แต่อุณภูมิไม่มีทีท่าจะลดลงเลย!

ร้อนตับแตก!

อากาศแบบนี้ไม่เพียงแต่ไม่เหมาะกับการเศร้าโศก เสียใจ แต่ยังไม่เหมาะกับหญิงสาวออกมาเดินเล่นอยู่ บนนถนน เหมาะจะอยู่ในห้องที่เปิดแอร์เย็นสบายและ จัดเบียร์มาสักลังหนึ่ง ดื่มเมามายและใช้ชีวิตชิวๆอย่าง เซียน!

น้ำหวานซับเหงื่อบนหน้าผาก รู้สึกตัวเองที่ถูกเต ชิตยั่วโมโหจนวิ่งออกมาจากบ้านช่างโง่เขลาสิ้นดี

ทั้งๆที่ตอนแรกแค่กะว่าจะเดินเล่นอยู่ในสวนหน้า บ้าน ตอนนี้ต้องเดินอยู่ท่ามกลางอากาศที่ร้อนอบอ้าว เป็นกิโลถึงจะถึงบ้าน

ร้อนจะแย่อยู่แล้ว แต่ก็ไม่อยากกลับไปเห็นหน้าเต ชิตที่กวนส้นตีนคนนั้น ถ้ามีโอกาศน้ำหวานแทบอยาก จะชกหน้าหล่อๆของเขาให้เละไปเลยถึงจะดี เธอเดินมา นั่งพักที่เก้าอี้หินอ่อนที่วางอยู่ใต้ต้นไม้ที่ร่มเย็น กะว่าจะ นั่งอยู่ที่นี่สักพักแล้วค่อยกลับบ้าน

นั่งไปนั่งมา เธอเริ่มรู้สึกง่วงนอน
ที่ทำให้เธอคาดไม่ถึงคือ เพิ่งจะหลับตาลง ข้างหู เธอก็มีเสียงคุ้นเคยที่ทำให้เธอรำคาญดังขึ้น น้ำเสียง แฝงด้วยการหยอกล้อที่กวนประสาท “น้ำหวาน คุณ แบบนี้ไม่ถูกนะ ปิ้งย่างอยู่ใต้พระอาทิตย์ต้องเรียนรู้ที่จะ กลับด้านเป็นสิ ไม่งั้นจะไหม้ได้นะ”

น้ำหวานลืมตาขึ้นมาอย่างตื่นตกใจ และแล้วก็เห็น

ใบหน้าหล่อเหลาที่แฝงด้วยรอยยิ้มเจตนาร้ายจริงๆซะ ด้วย

“เหอะๆ”

เสียงเหอะๆแค่คำเดียวก็สามารถแสดงออกถึงการ เชิดใส่ของน้ำหวาน

“การพูดคุยมักจะจบลงหัวเราะเหอะๆเนี่ยแหละ

คุณไม่รู้หรือไง?”

“แล้วคุณไม่มีตาหรือยังไง ดูไม่ออกหรอว่าฉันไม่ อยากคุยกับคุณเลยด้วยซ้ำ

“ทำไมคุณถึงไม่อยากคุยกับผม เป็นเพราะว่าคุณ ขี้เหร่เกิน ส่วนผมหน้าตาหล่อเกินเลยทำให้คุณมีความ กดดันใช่มั้ย?”

“เหอะๆ”
“ผมบอกแล้วว่าอย่าหัวเราะเหอะๆ แบบนี้มันไม่มี ความเป็นผู้หญิงเลย

“เหอะๆ! ฉันไม่มีความเป็นผู้หญิง แต่ก็ดีกว่าคุณ ที่เป็นผู้ชาย แล้วมีความเป็นผู้หญิงมากกว่าฉันก็แล้ว กัน!”

“แหม….. ” เตชิตยักคิ้ว เห็นได้ชัดว่าถูกการตอบ สนองของน้ำหวานที่รวดเร็วนี้ทำให้เกิดความสนใจ

เก้าอี้หินอ่อนใต้ต้นไม้ยาวมาก เขานั่งลงที่ข้าง กายของนํ้าหวาน และหันข้างก็เอามือยันไว้ที่อีกด้าน หนึ่งของเก้าอี้ ดวงตาพราวเสน่ห์มองดูเธออย่างมีความ สนใจ นัยน์ตาสีดำลุ่มลึก และไม่กระพริบตาเลย

น้ำหวาน “

ทั้งสองใกล้กันมาก แทบจะแค่พริบตาเดียว ใบหน้า เธอก็แดงก่ำขึ้นมาแล้ว

สถานการณ์แบบนี้มันแปลกประหลาดเกินไปแล้ว

เธอเพิ่งได้รับบาดเจ็บจากดุสิตมา กับผู้ชายและ ความรักมีความรู้สึกที่ไม่เชื่อใจและขับไล่ เหตุการณ์ใน นาทีนี้ ทำให้เธออยากหลบหนี

เธอไม่กล้าลุกขึ้น กลัวแค่ลุกก็จะชนเข้าไปที่บนตัวเขา แต่เธอก็ไม่อยากถูกห้อมล้อมอยู่ในบรรยากาศ ที่แปลกประหลาดแบบนี้ เหมือนกับว่า……เธอถูกเขา แต๊ะอั๋ง

“นี่คุณ…..ทำอะไรน่ะ?” น้ำหวานหันหน้าไปข้างๆ ถามด้วยเสียงที่ค่อนข้างจะโกรธ “เตชิต คุณนี่ขยะแข ยงจริงๆเลย พอจีบพิงกี้ไม่ติดก็มาแกล้งฉัน นี่คุณสนุก มากงั้นเหรอ?”

“อย่างคุณเนี่ยนะจะสามารถเทียบกับพิงกี้ได้? ผมจีบเธอคือแบบที่ผู้ชายชอบผู้หญิง ผมแกล้งคุณ ก็พอๆกับที่ฝึกอบรมเจ้าBuddyของผม ไม่ใช่แบบที่ ผู้ชายชอบผู้หญิง สิ่งสำคัญที่สุดก็เพื่อให้คุณรู้ว่าผม เป็นผู้ชายที่สามารถทำให้คุณหน้าแดงและใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆได้! และเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์มากด้วย!

“เฮ้ย! เตชิต คุณแม่งเอาฉันไปเทียบกับหมางั้น เหรอ? คุณเป็นผู้ชาย อย่าขี้เหนียวไปหน่อยเลยจะได้ ไหม? เมื่อกี้คุณเป็นคนหาเรื่องฉันก่อน ฉันว่าคุณหน่อย ก็เป็นเรื่องปกติมาก นี่คุณอย่ามาใจแคบขนาดนี้ได้ไหม เนี่ย?”

คนแบบนี้ ให้เวลาเธอคิดทบทวนหนึ่งร้อยปี เธอก็ ไม่มีทางชอบเขาหรอก ยังกล้าบอกว่าตัวเองเป็นผู้ชาย มีเสน่ห์อีก เชอะ

อย่านึกว่าตัวเองมีความสามารถขนาดนั้นเชียวนะ!
“ทำไมจิตใจคุณถึงได้มืดมนขนาดนี้? ผมบอกเมื่อ ไหร่กันว่าBuddyเป็นหมา?” เสียงของเตชิตเต็มไป ด้วยความไม่อยากเชื่อ และมีความกล้ำกลืนที่ถูกด่า

น้ำหวานใกล้จะเชื่ออยู่แล้ว

“…………..” เธอมองเขาด้วยความสงสัย “ฉันเข้าใจ คุณผิดไปแล้วจริงเหรอ?”

“ก็ใช่น่ะสิ! Buddyจะเป็นหมาได้ยังไงกัน? มัน เป็นเต่าที่ผมเพิ่งจะเลี้ยงได้แค่ไม่กี่วันเอง!”

น้ำหวาน “ ….………….

เผยรอยยิ้มที่เยือกเย็นออกมา เธอเหยียบไปที่ ฝ่าเท้าของเตชิตอย่างไม่ต้องคิดอะไรเลย เห็นเขาเจ็บ จนอ้าปากร้องโอ๊ย เธอก็อารมณ์ดีแล้ว

น้ำหวานเดินมาถึงที่หน้าบ้านวิลล่าNo.1 ก็เจอพิงกี้ ที่วนหาไปรอบหนึ่งแล้วไม่เจอเธอ

“น้ำหวาน!” เห็นน้ำหวานปุ๊บ พิงกี้ก็รีบเดินมาที่ ข้างกายเธอ ตรวจเช็คร่างกายเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าไป รอบหนึ่ง “เธอไม่เป็นไรใช่ไหม? ทำไมฉันโทรหาเธอๆก็ ไม่รับสายเลย อยากให้ฉันร้อนใจตายใช่มั้ย?”
น้ำหวานหยิบมือถือออกมา “ขอโทษ พอดีมือถือ ฉันแบตหมดน่ะ”

“แบตหมดไม่เป็นไร ตอนนี้อารมณ์เธอเป็นยังไง บ้าง?” พิงกี้สังเกตสีหน้าเธอด้วยความระมัดระวัง

น้ำหวานอึ้ง “ ……ก็ถือว่าโอเคมั้ง”

เดิมทีอารมณ์ยังเลวร้ายอยู่ แต่หลังจากได้เถียงกับ เตชิตรอบหนึ่ง และได้ออกไปเดินเล่น ในใจเธอกลับไม่ ได้คิดเรื่องที่ทำให้เสียใจพวกนั้นแล้ว มัวแต่ไปโต้วาที กับไอ้คนถ่อยอย่างเตชิตแล้ว

ต่อมาเตชิตปะทะกับเธอจริงๆ ด้วยความที่เธอได้ เปรียบกว่า ยังทำให้เธอได้ใจอยู่สักพัก

ถ้าบอกว่าอารมณ์ไม่ดี………

ที่จริงก็ไม่ขนาดนั้นหรอก

คิดถึงตรงนี้แล้ว น้ำหวานเผยรอยยิ้มออกมา “ “ฉัน อารมณ์ดีมาก”

“จริงอ่ะ?” พิงกี้สงสัยมาก พูดอย่างคิดไตร่ตรอง แล้ว “เอ่อ…..ฉันฟังเตชิตไอ้ปัญญาอ่อนนั่นพูดแล้ว ว่า เขามีเรื่องกับเธอ?”
“ไม่เป็นไร ฉันได้แก้แค้นให้ตัวเองแล้ว” น้ำหวาน ยกมือพัดที่หน้าของตัวเอง “ยืนที่ข้างนอกร้อนจะแย่อยู่ แล้ว เราเข้าไปด้านในเถอะ”

“โอเค”

เห็นน้ำหวานปกติดีทุกอย่าง ในที่สุดพิงกี้ก็วางใจ

ลงสักที

จู่ๆเธอมีความคิดที่แปลกประหลาดมาก

ที่จริง……..ปากที่ทำให้คนเครียดตายของเตชิตก็ ใช่ว่าจะไม่มีประโยชน์เลยนี่หน่ะ! เธอคิดว่า ต่อไปต้อง เรียกเขามาบ่อยๆแล้ว

“ที่รัก ตอนนี้คุณว่างคุยกับฉันไหมคะ?” พิงกี้เปิด ประตูห้องอ่านหนังสือออกเล็กน้อย ชะโงกศีรษะเข้าไป มองเขาด้วยความสงสาร

หมดหนทางแล้วจริงๆ เธอถึงได้หน้าด้านมารบกวน

เดิมที ตามประสบการณ์ที่ถ่ายทอดมาจากพลัง แห่งชีวิตและฟอรัมของคนมีประสบการณ์ต่างๆนาๆ บอกว่าหลังจากผู้ชายร่วมรักเสร็จ เวลานั้นจะถูกผู้หญิงกลอกหูได้ง่ายที่สุด รับปากเงื่อนไขที่ไม่ควรจะรับปาก อะไรพวกนั้น…….พิงกี้ก็กะว่าจะทำแบบนี้เหมือนกัน

แต่ว่า ก็ต้องให้เธอจับตัวให้ได้ก่อนหนึ่

ก่อนที่น้ำหวานเข้ามาพักที่วิลล่า เควินก็งานยุ่ง หนักมาหลายวันแล้ว ออกเช้ากลับดึกทุกคืน ถึงกลับมา เช้า เวลาส่วนใหญ่ก็อยู่ในห้องอ่านหนังสือถึงยามดึก

พอเขากลับถึงห้องนอน พิงกี้ก็ทนง่วงไม่ไหวหลับ ไปตั้งนานแล้ว พอตื่นเช้ามาอีกที ผู้ชายที่นอนอยู่ข้าง กายก็ไม่อยู่อีกแล้ว

พิงกี้ก็เพราะเป็นห่วงเรื่องของน้ำหวาน นี่ถึงได้ ทำลายความเคยชินที่ไม่มารบกวนเควินทำงาน ได้แต่ ฉวยโอกาศที่คืนนี้เขากลับมาเช้าหน่อย หน้าด้านมา เคาะประตูห้องอ่านหนังสือของเขา

“เข้ามา ” เควินวางงานในมือลง

“อืมๆๆ!” พิงกี้รีบกระโดดเข้าไปในห้องอ่าน หนังสือ

รู้ว่าช่วงนี้ตัวเองเพิกเฉยพิงกี้ แววตาของเควินมี ความอ่อนโยนโผล่ขึ้นมา “คิดถึงผมแล้วใช่ไหม?”

“ก็ต้องคิดถึงแน่นอนอยู่แล้วสิคะ!” พิงกี้กอดเขาไว้และจูบที่ริมฝีปากเขาทีหนึ่ง “สามีของฉันจากหมา พุดเดิ้ลกลายมาเป็นคนเซ็กส์เสื่อม ฉันรู้สึกไม่ชินเลย จริงๆ ”

หลายวันมานี้พิงกี้และน้ำหวานต่อปากต่อคำกับเต ชิตจนชินแล้ว พิงกี้จึงพูดคำนี้ออกมาโดยที่ไม่คิด

เควิน “…”