บทที่475: ผู้หญิงน่ากลัวจริงๆ!

ห้องที่ไม่ถือว่าใหญ่จุดเทียนไว้แท่งหนึ่ง นายเปา ถูกมัดมือมัดเท้านั่งอยู่บนเก้าอี้ พอได้ยินเสียงเปิดประตู ของนํ้าหวาน ก็มองมาที่ทิศทางของเธออย่างยาก ลําบาก

ดูออกว่าการสอบสวนของก่อนหน้านี้ทำให้นาย เปาได้รับความทุกข์ทรมานไปเยอะมาก บนตัวเต็มไป ด้วยรอยเลือดไม่พอ ใบหน้าที่ดุร้ายน่าเกลียดนั้นยัง บวมเหมือนซาลาเปาอีก ทำให้คนเห็นแล้วยิ่งขยะแขยง

เพื่อให้เขารักษาความสงบ หลังจากสอบสวนเสร็จ ก็ได้เอายัดกลับไปที่ปากของเขาอีก เห็นน้าหวาน เขา พูดไม่ออก ได้แต่ร้อง“อื้อๆๆ” ก็ไม่รู้ว่าเขากำลังพูด อะไรอยู่

น้ำหวานก็ไม่ได้มีความแปลกใจอะไร เอาตีนก่าย หน้าผากก็รู้ว่าปากหมาอย่างนี้ก็พูดคำดีๆอะไรออกมา ไม่เป็นหรอก

อีกอย่าง เธอก็ไม่อยากได้ยินเสียงน่ารำคาญของ เขา ทำให้คนรู้สึกสะอิดสะเอียน!

นอนไม่หลับ พอนอนลงไปในสมองก็มีแต่ภาพถูก ล่วงละเมิดของตัวเอง เรื่องมันเพิ่งจะผ่านไปไม่กี่ชั่วโมง ร่างกายของเธอยังรู้สึกไม่สบายเป็นอย่างมาก ความ รู้สึกที่หลงเหลืออยู่อย่างนั้น ทำให้หัวใจเธอทรมานทุก วินาทีเหมือนอยู่ในกระทะร้อน
ในเมื่อเธอไม่ได้อยู่ดีมีสุข งั้นเธอก็ไม่ให้ตัวการที่ ก่อความชั่วกับเธอได้อยู่ดีมีสุขแน่

เควินบอกแล้วไม่ใช่เหรอ ขอแค่เธอไม่ทำให้ผู้ชาย น่าขยะแขยงคนนี้ตาย อย่างอื่นก็แล้วแต่เธอจะเล่น?

เหอะๆ…………

น้ำหวานหัวเราะเย็นชาอยู่ในใจ มือถือไม้เสียบที่ เพิ่งทานปิ้งย่างเสร็จ เดินเข้าไปใกล้นายเปาที่สีหน้า โกรธกริ้วและดุร้ายทีละก้าว

เดิมาถึงตรงหน้าของนายเปา น้ำหวานค่อยๆนั่งลง มาที่ตรงหน้าเขา ดวงตากลมโตจ้องมองเขาไว้

“อื้อๆๆ……” นายเปายิ่งอยู่ยิ่งอารมณ์ขึ้น เสียงใน

ลําคอก็ยิ่งเร่งรีบขึ้นมา

ความโกรธเคืองลดลง ความหวาดกลัวเพิ่มมากยิ่ง

ขึ้น

เพราะอะไรนน่ะเหรอ? ก็เพราะแววตาของน้ำหวาน น่ากลัวเกินไปน่ะสิ

เธอจ้องมองเขาไว้ ไม่เหมือนสายตาของผู้เสีย หายที่มองนักโทษที่ข่มขืนผู้หญิง แต่เหมือนสายตาขอ งอาชญกรที่เย็นชามองดูเหยื่อที่กำลังจะถูกทารุณจนตาย นายเปารู้สึกตัวเองก็เหมือนเนื้อปลาที่อยู่บนเขียง วินาทีต่อไปก็จะถูกกรีดเข้าแผลหนึ่ง

ถึงแม้ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าไม่มีของมีคมใดๆอยู่ใน มือเลยก็ตาม

“เหอะ….…….”

จ้องมองนายเปาอยู่ตั้งนาน จู่ๆน้ำหวานส่งเสียง หัวเราะออกมาเบาๆที่หนึ่ง

หน้าตาที่เย็นชาและเหมือนโรคประสาทแบบนี้ ยิ่ง ทำให้นายเปาเกร็งไปทั้งตัว

เขารู้สึกครั้งนี้เขาคงควักเอาผลประโยชน์อะไรไม่ ได้แล้ว อย่าว่าแต่ผลประโยชน์เลย ผู้หญิงคนนี้บ้าคลั่ง ขึ้นมา คงจะน่ากลัวกว่าผู้ชายด้วยซ้ำ………..

เขาคิดไม่ผิด

น้ำหวานเอาไม้เสียบลูกชิ้นวางไว้ข้างๆ ดวงตาของ นายเปาถึงจะพยายามเบิกตากว้างแค่ไหนก็เหลือแค่ ช่องโหว่เล็กๆ เธอยื่นมือไปที่หัวกางเกงของเขา

นายเปาต่อต้านไม่ได้ เธอไม่ได่เปลืองแรงเท่าไหร่ ก็ดึงหัวกางเกงเขาออกแล้ว ปลดปล่อยของที่สกปรก ของเขาออกมาจากกางเกงด้วยสีหน้ารังเกียจ
ผู้ชายบางคนมันก็ต่ำช้าจริงๆ ตกอยู่ใน สถานการณ์ที่รู้ว่าไม่ได้เจอดีแน่อย่างนี้ ท่อนเอ็นที่น่า ขยะแขยงได้โดนสัมผัสนิดหน่อยก็ยังแข็งขึ้นมาได้อีก

น้ำหวานมองดูท่อนเอ็นที่ยิ่งอยู่ยิ่งแข็งและขยาย ตัวใหญ่ขึ้น เธอหยิบไม้เสียบลูกชิ้นทิ่มไปที่หัวแหลม ของท่อนเอ็น ทันใดนั้นนายเปาเจ็บจนหายใจเข้าทาง ปาก เสียงร้อง“อื้อๆ” ก็ดังยิ่งขึ้นไปอีก

“คิดว่าตัวเองเป็นผู้ชายก็แน่มากใช่มั้ย? รังแก

เป็นแต่ผู้หญิง และอยากโอ้อวดเรี่ยวแรงในฐานะที่เป็น ผู้ชายใช่มั้ย?” น้ำหวานหัวเราะ “ฉันจะบอกอะไรให้ ยั่ว จนโมโหผู้หญิงมันก็น่ากลัวมากเหมือนกันนะ! ในเมื่อแก ยโสโอหังขนาดนี้ งั้นฉันก็จะให้แกได้ทนทุกข์ทรมานดู รับรองว่าต่อไปถึงจะหญิงงามมากแค่ไหนมาแก้ผ้าอยู่ ตรงหน้าแก แกก็จะไม่สามารถแข็งตัวหรอก!”

ก็ไม่ใช่แค่อาศัยของน่าขยะแขยงนี้ รังแกผู้หญิง

หรอ?

งั้นเธอก็จะให้ของสิ่งนี้กลายเป็นแค่ของโชว์ ดูซิว่า ต่อไปเขายังจะกล้าแข็งต่อหน้าเธอไหม?!

รอยยิ้มอ่อนหวานบนใบหน้าของน้ำหวานไม่มีการ เปลี่ยนแปลง แต่สายตากลับเย็นชาจนไม่มีอะไรมา เทียบได้ เธอใช้ไม้เสียบลูกชิ้นเอาไอ้ท่อนเอ็นสกปรก นั่นทับไว้บนหัวกางเกงเขา มือขวาเอาไม้เสียบลูกชิ้นอีกหนึ่งไม้เสียบเข้าไปในท่อปัสสาวะของเขา

เข้าไปทีละนิ้วๆ ค่อยๆเสียบเข้าไปอย่างไม่หยุด

เลือดไหลออกมาจากท่อปัสสาวะ นายเปาก็เจ็บจน ส่งเสียงร้องครามเหมือนสัตว์ป่า ตัวสั่นไปหมด เหมือน กำลังทนรับความเจ็บปวดอย่างมหันต์อย่างไรอย่างนั้น แต่น้าหวานก็ไม่สะทกสะท้านอีกเช่นเคย ท่าทางของ มือเธอก็ไม่ยอมหยุด

รังสิตที่สังเกตการณ์น้ำหวานอยู่ในที่ลับก็ยังรู้สึก เสียวสันหลังเลย เขาหนีบขาทั้งสองไว้ด้วยจิตใต้สำนึก

ผู้หญิงช่างน่ากลัวจริงๆ

เดิมทีก็อยากค่อยๆทรมานนายเปาอยู่แล้ว น้ำ หวานเอาไม้เสียบลูกชิ้นเสียบเข้าไปในท่อปัสสาวะของ เขาทีละไม้ๆ สุดท้ายในมือไม่มีของแล้ว เธอถึงลุกขึ้นมา ชื่นชมผลงานของตัวเอง แล้วถึงหันหลังจากไป

ให้คนที่ทำให้ตัวเองทุกข์ทรมานต้องทนทุกข์ ทรมานเป็นพันเท่าหมื่นเท่า มันช่างเป็นเรื่องที่สะใจจริงๆ

ทำเรื่องพวกนี้เสร็จ เดินออกมาจากห้องของนาย เปา น้ำหวานรู้สึกหมอกควันของในใจได้จางหายไป เยอะเลย ความรู้สึกเจ็บปวดจนถึงขั้นอยากจะฆ่าตัว ตายแบบนั้นไม่มีแล้ว
ใช่ ถูกข่มขืนเป็นเรื่องที่แย่มาก

แต่ถ้าฆ่าตัวตายเพราะเหตุนี้ งั้นมันได้ไม่คุ้มเสีย เลย แบบนี้ช่างโง่เขลาเหลือเกิน

เธอไม่ฆ่าตัวตายหรอก เธอจะมีชีวิตอยู่ดีๆ เธอจะ ให้ไอ้สัตว์เดียรัจฉานที่ทำเรื่องชั่วไปตายเสียยังจะดี กว่ามีชีวิตอยู่!

น้ำหวานยังไงก็ไม่รู้สึกง่วงนอนเลย เธอยกเก้าอี้มา นั่งอยู่นอกห้องแถว เริ่มเฝ้าเวรอย่างจริงจัง

ไม่รู้ว่านั่งไปนานเท่าไหร่ อาจจะแค่ไม่กี่นาที หรือ อาจจะครึ่งชั่วโมง จู่ๆมีเสียงเท้าเดินดังขึ้นจากข้างหลัง

น้ำหวานหันไปมอง “ทำไมเธอถึงออกมาได้ล่ะ

ไม่ใช่หลับอยู่หรอ?”

“ฉันก็นอนไม่หลับเหมือนกัน” พิงกี้เป็นห่วงเธอ เลยถามด้วยความระมัดระวัง “น้ำหวาน ฉันนอนไม่หลับ อ่ะ อืม……เธอคุยเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้มั้ย?