บทที่470ปฏิบัติการ

“พี่…… อพิงก็ใช่มั้ยคะ? เป็นเพื่อนของพี่สาวคน สวยใช่มั้ยคะ?”

เด็กน้อยก็คือต้นข้าวที่วิ่งหนีออกมา เธอมองพิงกี้ ด้วยสีหน้าร้อนรนใจ อยากแตะต้องตัวเธอ แต่ก็ไม่กล้า เอามือดึงเธอ กลัวมือของตัวเองสกปรกแล้วจะทำให้พิง กี้เปรอะเปื้อน

เธอได้แต่เดินห้อมล้อมอยู่ที่ข้างกายของพิงกี้ และ พูดอย่างรีบร้อน “พี่คะ พี่สาวคนสวยที่ชื่อน้ำหวาน เธอ เคยให้หนูดูรูปของพี่ พี่เป็นเพื่อนของเธอใช่มั้ยคะ? พี่ รีบไปช่วยพี่สาวคนสวยเร็วๆเถอะค่ะ เธอใกล้จะถูกคน ซ้อนตายอยู่แล้ว ฮือๆๆ…….หนูขอร้องพี่ล่ะ พี่รีบไป ช่วยพี่สาวคนสวยเถอะค่ะ……

ระหว่างพูด ต้นข้าวก็คุกเข่าลงมาอย่างกระทันหัน กลัวว่าพิงกี้จะไม่รับปาก

“ต๊ะ อะไรนะ หนูบอกว่าพี่น้ำหวานเป็นอะไรนะ? พิงกี้ตื่นตกใจจนหน้าซีด ไม่มีเวลามาดึงต้นข้าวลุกขึ้น เธออยากจะรีบพุ่งไปที่โรงแรมโดยเร็วที่สุด

เธอไม่ใช่ว่าได้ยินคำพูดของต้นข้าวไม่ชัด แต่แค่ รู้สึกช็อกเฉยๆ

เธอก็ว่าล่ะทำไมตาของตัวเองถึงกระตุกอยู่ตลอด เวลา ที่แท้ก็น้ำหวานเกิดเรื่องจริงๆซะด้วย
“คุณอย่าเพิ่งวู่วาม เควินรีบขัดขวางพิงกี้ที่จะ วิ่งไป “คุณรอผมหนึ่งนาที ให้ผมคอนเฟิร์มเรื่องหนึ่ง ก่อน”

“ยังมีเรื่องอะไรอีกคะ?” พิงกี้ใจร้อน

เควินไม่ได้อธิบาย เพราะแบบนี้จะยิ่งเสียเวลา

เขาได้หยิบมือถือออกมาโดยตรง และยื่นให้ต้น ข้าวดู “พี่สาวคนสวยที่หนูว่าคือคนนี้หรือเปล่า? หรือว่า เป็นคนนี้?”

เควินให้ต้นข้าวดูรูปสองใบ ใบหนึ่งคือรูปของน้ำ หวาน ใบหนึ่งคือรูปของพิงกี้ ตอนนี้คือกลางคืน พิงกี้ ได้ทำการเปลี่ยนโฉมเล็กน้อย ถึงอยู่ใกล้กันแค่นี้ น่าจะ ไม่มีคนพบเห็นพิรุธอะไร

ที่สำคัญที่สุดคือ นอกจากรูปถ่ายของภรรยาตัว เอง ในระยะเวลาอันสั้นเควินก็หารูปถ่ายของผู้หญิงคน อื่นไม่เจอ

“คือคนนี้ค่ะ” ต้นข้าวแค่เห็นรูปถ่ายของน้ำหวาน ก็ร้องไห้แล้ว เธอพยักหน้าอย่างสะอึกสะอื้น ร้องไห้จน ขี้มูกโป่ง ดูแล้วมอมแมม “คนนี้คือพี่สาวคนสวย อีกคน หนึ่งไม่ใช่ค่ะ”

“หนูรู้จักพี่คนนี้ได้ยังไง?”
“พี่สาวคนสวยคนนี้ช่วยหนูเอาไว้ เอ่อ…….

“เธอยังให้หนูออกมาหาคนช่วย?”

“ใช่ค่ะ ” ต้นข้าวพยักหน้า ถึงแม้อายุยังน้อย แต่ พูดจาฉะฉานมาก “พี่สาวคนสวยบอกว่าหนูกับเธอจะมี อันตรายมาก ถ้าหากเกิดเรื่องไม่ดีอะไรขึ้นมา ให้หนูรีบ หนีและตามหาคนไปช่วยเธอ หนูเคยเห็นรูปถ่ายของพี่ สาวคนนี้ เมื่อกี้ตอนที่หนูหลบอยู่ข้างๆก็เห็นพวกพี่แล้ว ก็เลยอยากลองดูค่ะ…….

พูดถึงตรงนี้ เควินก็แค่ตัดสินว่าต้นข้าวเชื่อได้หรือ ไม่ก็พอแล้ว

เขาเชื่อ!

“ไป!”

ไม่ได้เสียเวลาต่อ เควินนำหน้าเดินไปที่โรงแรม อย่างไว

ถ้าการคาดเดาก่อนหน้านั้นของพิงกี้ไม่ผิด น้ำ หวานแฝงตัวอยู่ที่ตระกูลภักดีวัฒนากุลทำเรื่องที่มี ความเสียหายต่อผลประโยชน์ของตระกูลภักดีวัฒนา กุล ถ้าอย่างนั้นหลังจากทุกอย่างของน้ำหวานถูกเปิด เผย สถานการณ์ของเธอก็จะอันตรายมาก!
ส่วนเขา จะไม่ยอมให้ผู้ที่มีใจบริสุทธิ์คนไหนๆ ก ทําร้ายเด็ดขาด

ยิ่งไปกว่านั้นยังมีพิงกี้อยู่ ถึงเขาอยากตรวจสอบ เรื่องให้ละเอียดถี่ถ้วนก่อนค่อยลงมือ เธอก็ไม่มีความ อดทนรอหรอก

เดิมทียังอยากหามุมที่เหมาะสมสังเกต สถานการณ์ของห้อง307 แต่ตอนนี้มีต้นข้าวโผล่มา สถานการณ์ของด้านในเลวร้ายถึงขั้นต้องการกู้ภัย งั้น ขั้นตอนการตรวจสอบนี้ก็ประหยัดเวลาไปได้เลย

เควินกับพิงกี้และรังสิตกลับมาที่ห้อง เปิดกระเป๋า เดินทางออก และเอาอาวุธออกมาเตรียมพร้อมไว้บนตัว

พิงกี้ก็หยิบปืนกระบอกเล็กออกมาจากในกระเป๋า

เธอเคยเรียนการยิงปืนมา เดี๋ยวถ้าคนของฝ่ายตรง ข้ามเยอะ เธออาจจะพอช่วยเหลือได้บ้าง

เพียงแต่ เธอเพิ่งถือปืนขึ้นมาไว้ในมือเตรียมจะไป หยิบกระสุน ก็ถูกเควินชิงปืนไป ดวงตาเยือกเย็นจ้อง มองเธอไว้ “พิงกี้ ถ้าวันนี้คุณดื้อด้านที่จะบุกเข้าไปกับ เรา งั้นแผนการทั้งหมดนี้ก็ยกเลิกไปเถอะ!

ทันใดนั้น พิงกี้ใจก็ร้อนแล้ว “ฉัน……
“หุบปาก คุนอยู่ที่นี่แหละ!

พิงกี้ “

นาทีนี้ เควินมีหน้าตาเลือดเหล็กเป็นหัวหน้าของ หน่วยสืบลับอย่างเต็มที่ แววตาเฉียบคมของเขาจ้อง มองเธอไว้ เหมือนจะกรีดผิวที่ใบหน้าเธอ ทำให้เธอรู้สึก กลัวจนตัวสั่น

พอเควินกับรังสิตออกไปแล้ว เธอถึงหายใจลึกๆที หนึ่ง และบรรเทาลง

เธอคอยติดตามความเคลื่อนไหวของ ห้อง307อย่างใกล้ชิด

เควินกับรังสิตใช้วิธีแยบยลในการไขประตูออก พังประตูเข้าไปอย่างไม่ให้ซุ่มไม่ให้เสียง นึกว่าต่อจาก นี้สิ่งที่รอพวกเขาอยู่จะเป็นสงครามที่ดุเดือด แต่ปรากฎ ว่าในห้องกลับว่างเปล่า

สายตาหันไปมองทิศทางของห้องน้ำ ได้ยิน

ทางโน้นมีเสียงเคลื่อนไหวแว่วมา เควินขมวดคิ้วแน่น โบกมือส่งสัญญาณให้รังสิตมั่งหน้าเดินเข้าใกล้พร้อม กัน
ยิ่งอยู่ยิ่งใกล้ เสียงของในห้องน้ำก็ยิ่งอยู่ยิ่งได้

ชัดเจน

เสียงหายใจหอบของผู้ชายทำให้เควินสีหน้า เปลี่ยน

“โพ่ง!”

เควินกระทืบประตูของห้องน้ำออก ผู้ชายที่กำลัง ข่มขืนน้ำหวานอยู่ตื่นตกใจจนหันหน้ามามอง เสียงที่ หยาบกระด้างกำลังจะเปิดปากด่าทอ นาทีต่อมาก็ถูกเค วินใช้ปืนทุบไปที่ท้ายทอย ทันใดนั้นเขากลอกตาขาวที หนึ่ง จากนั้นก็สลบลงไปบนพื้น

เงียบงัน

ในห้องน้ำ นาทีนี้เงียบจนได้ยินแต่เสียงของฝักบัว ยังพ่นน้ำออกมา เหมือนซาวด์แทร็กของศิลปินละครใบ้

ในห้องน้ำที่คับแคบ น้ำหวานเหมือนตุ๊กตาที่แตก สลายปล่อยให้คนรังแกเหยียดหยามอย่างตามใจ ชอบ สีหน้าซีดเซียว ผมเผ้ายุ่งเหยิง แววตาว่าง เปล่า..………ภาพนี้ทำให้เควินกับรังสิตก็ทนดูไม่ได้

เควินถอดเสื้อบนตัวออก และคลุมที่บนตัวของน้ำ หวาน หันหน้ามองไปที่รังสิต “ไปเรียกคนมา
เรียกใคร?

ก็ย่อมเรียกพิงกี้มาอยู่แล้ว

แต่ไม่ต้องให้รังสิตไปเรียกโดยเฉพาะ เพราะพิงกี้ ที่ไม่ได้ยินเสียงของห้องนี้ตั้งนานแล้ว ก็ไม่สนคําข่มขู่ ของเควินก็วิ่งมาเลย

“นี่มันอะไรกันคะ?” เสียงของพิงกี้ดังขึ้น พอเธอ พ่งมาที่หน้าห้องน้ำ เห็นภาพของในห้องน้ำ ทันใดนั้น เธอปิดปากตัวเองไว้แน่น เพื่อให้ตัวเองไม่กรีดร้องออก มาอย่างกระทันหัน

น้ำตาเม็ดใหญ่ไหลลงมาจากเบ้าตาของพิงกี้ เธอ มองไปที่เควิน กลับเห็นเควินพยักหน้าอย่างจนปัญญา และซีเรียส ทันใดนั้นหัวใจยิ่งเย็นวูบจนกระสับกระส่าย เหมือนถูกโยนไปที่น้ำแข็งขั้วโลกเหนือ