บทที่467: ขับรถเร็วอยู่บนเครื่อง

ขับรถเร็วอยู่บนเครื่องบินรู้สึกเป็นยังไงบ้าง?

ในฐานะคนขับรถเก่าที่ได้รับขับขี่ตั้งนานแล้ว พิงกี้ แสดงว่ามีแค่ความรู้สึกเดียว

เพลีย!

เพลียมาก ขอสลบแป๊บ!

ไม่ได้ขาดใจตายในกระเป๋าเดินทาง นั่นเป็นเพราะ ว่ากระเป๋าเดินทางถูกเธอจัดการมาอย่างลับๆ แต่ตอน นี้……เธอรู้สึกตัวเองอาจจะตายอยู่บนเฮลิคอปเตอร์ได้

พนักเก้าอี้ของเฮลิคอปเตอร์ไม่กว้างเลย พิงกี้ ถูกเควินพลิกตัวอยู่บนพนักเก้าอี้ มือทั้งสองแบกรับ ร่างกายเอาไว้ ขาข้างหนึ่งคุกเข่าไว้ ส่วนขาอีกข้างยก ขึ้นมา โพสต์ท่าเหมือนเล่นโยคะท่ายาก

มองจากมุมของเควิน เอวที่นุ่มนวลของเธอจมลง ไปเป็นองศาที่สวยงาม

เอวที่ผอมเพรียวของเธอถูกฝ่ามือใหญ่ของเขา ควบคุมเอาไว้ ผิวสีแทนและผิวขาวเนียนเป็นการเปรียบ เทียบที่เด่นชัดมาก ยิ่งแสดงให้เห็นว่าเอวเล็กๆของเธอ บอบบางมาก ราวกับว่าแค่ใช้แรงหน่อยก็จะขาด

เสื้อผ้าของทั้งคู่ไม่ได้ถอดออกจนหมด เควินก็อดใจรอไม่ไหวที่จะเอาท่อนเอ็นของตัวเองบุกเข้าไป แล้ว

อยู่บนอากาศที่สูงขนาดนี้ ยังเป็นครั้งแรกจริงๆ

มหัศจรรย์ แปลกใหม่………..

และเสียวซาบซ่านมาก

ถูกเติมเต็มกระทันหัน พิงกี้ร้องอ๊าวทีหนึ่ง ส่งเสียง ร้องเหมือนแมวน้อย

ถึงรู้ว่าเสียงเฮลิคอปเตอร์ดัง และรู้ว่ารังสิตไม่ สามารถได้ยินความเคลื่อนไหวของด้านหลัง แต่ ว่า……..เธอก็ยังรู้สึกอายอยู่ดี!

ต่อจากนี้ ไม่ว่าเควินจะใช้แรงมากแค่ไหน กระแทก ไปมาเหมือนสัตย์ดุร้าย เธอก็กัดริมฝีปากไว้แน่นไม่ส่ง เสียงออกมา

ดื้อด้านจะแย่

แต่ว่า ในใจก็อยากรู้อยากเห็น

ถึงแม้พิงกี้จะถูกความเสียวที่มาเป็นระลอกๆทำเอา แทบเป็นแทบตาย เธอก็อดไม่ได้ที่จะลืมตามองดูนอกหน้าต่าง

เธอกำลังอยู่ฝั่งตรงข้ามของหน้าต่าง มองออกไป ด้านนอกสามารถมองเห็นผืนดินกว้างใหญ่

มองไปคร่าวๆ สีเขียวชอุ่มคือต้นไม้ สีเทาขาวคือ เมือง สีเหลืองคือผืนดินที่โล่ง……..

“อื้อ….ซี้ด!!!! เควิน……เบา เบาหน่อยค่ะ.………….

ในขณะที่พิงกี้กำลังมองดูด้วยความแปลกใจ เควิน ที่อยู่ด้านหลังก็พุ่งชนเข้ามาอย่างแรง และดึงสมาธิเธอ กลับมาได้สำเร็จ ทันใดนั้นการกระตุ้นที่รุนแรงแทรกซึม เข้ามาในทุกเซลล์ทันที ทำให้เธอที่หละหลวมในการ ระวังตัวอดไม่ได้ที่จะครวญครางเสียงเบาออกมา อีกนิด เดียวก็มีออ่อนล้มลงไป

ดีที่เควินสายตาและท่าทางว่องไวคว้าเธอขึ้นมา ไม่ให้หน้าเธอกระแทกโดนที่พนักเก้าอี้

ในหูฟัง เสียงที่แหบแห้งของเควินดังขึ้น “น่าดูมั้ย

ยิ้ม?”

พิงกี้ทำปากจู๋อย่างไม่กลัวตาย และพยัก หน้าไปด้วย “ก็ไม่เลวนะคะ คุณจะมาดูด้วยกันไหม?

ที่จริงไม่มีอะไรน่าดูหรอก
ถ้าตอนนี้คือยามค่ำคืน ที่ๆบินผ่านคือเมืองใหญ่ ไม่แน่แสงไฟของในเมืองอาจจะเป็นวิวยามค่ำคืนที่ สวยงาม แต่ตอนนี้กลางวันแสกๆ ด้านล่างก็ไม่ใช่จุดชม วิวอะไร ไม่มีอะไรน่าดูจริงๆ

แต่เธออยากยั่วโมโหเควิน ก็เลยตอบแบบนี้

ใครใช้ให้เขารังแกเธอไปด้วย แล้วยังมาได้ใจ

ขนาดนี้?

เห็นเธอเป็นผู้ที่อ่อนแอกว่าขนาดนั้นเลยใช่มั้ย?

“ ……โอเค” เควินพยักหน้าจริงๆซะด้วย

เขาทับไปด้านหน้า ร่างกายของทั้งสองแนบชิด อยู่ด้วยกัน ในที่สุดพิงกี้ก็รู้ว่าอะไรคือยกหินขึ้นมากลับ หล่นทับใส่ขาตัวเองแล้ว

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ พิงกี้หมดเรี่ยวแรง อ่อนยวบยาวอยู่ในอ้อมอกของเควิน หายใจหอบอยู่เล็ก น้อย ใบหน้าแดงก่ำ เหมือนดอกซากุระที่สวยสะดุดตา

ในกระเป๋าเดินทางจะยัดพิงกี้ที่ตัวโตขนาดนี้ ก็ยัด ของอย่างอื่นไม่ได้แล้ว หลังคู่ทำกิจกรรมเสร็จก็พบว่า จะจัดเก็บทำความสะอาดให้กลับไปเหมือนเดิมก็เป็น เรื่องที่ยากลำบากเหมือนกัน
ดีที่เควินคุ้ยหาไปสักพัก ในที่สุดก็เจอทิชชูเปียก ถุงหนึ่ง จึงได้แก้ไขปัญหาที่เร่งด่วนให้

เฮลิคอปเตอร์ถ้าเติมน้ำมันเต็มถังก็สามารถบิน ได้ประมาณสองชั่วโมง เฮลิคอปเตอร์ลำนี้เป็นเฮลิตอ ปเตอร์ที่ใช้ในค่ายทหาร หลังจากติดต่อกับพื้นที่ของ วงในก็ได้เติมน้ำมันบนอากาศโดยตรง ทำให้ประหยัด เวลาไปเยอะเลย

กว่าพิงกี้จะสังเกตเห็นว่าปฏิบัติการครั้งนี้ของเควิน เร่งรีบมาก และเร่งรีบจนผิดสังเกต ก็หลังจากเติมน้ำมัน บนอากาศแล้ว

คิดๆแล้ว เธอก็ไม่สบายใจขึ้นมาทันทีเลย

ตั้งแต่รู้ว่าน้ำหวานอยู่ที่หมู่บ้านB เควินก็เริ่มจัดการ เรื่องนี้ ถ้าเร่งรีบจริงๆล่ะก็ คืนนั้นก็สามารถรีบบินไปที่ หมู่บ้านBเลย ทำไมต้องรอให้ถึงวันนี้ค่อยบินมาอย่าง เร่งรีบล่ะ?

หรือว่าเกิดเหตุขัดข้องอะไรขึ้น ทางฝั่งของน้ำ หวานจะเกิดอุบัติภัยอะไรขึ้นหรือเปล่า?

พิงกี้รู้สึกกังวล จึงถามออกมา
เดิมทีเควินอยากปิดบังพิงกี้เอาไว้ แต่ในเมื่อตอน นี้เธอตามมาอย่างดื้อด้าน แถมยังถูก“จัดการ”ไปรอบ หนึ่ง ถึงปิดบังก็ไม่มีความหมายอะไรแล้ว

เขาพยักหน้า “ใช่ เดิมทีครั้งนี้ไม่จำเป็นต้องรีบ ร้อนถึงขั้นที่ต้องใช้เฮลิคอปเตอร์ แต่ตามสายที่สะกด รอยตามน้ำหวานรายงานมาว่า ตั้งแต่เมื่อวานน้ำหวาน ก็ไม่ได้ออกจากโรงแรมอีกเลย เรื่องราวอาจจะมีการ เปลี่ยนแปลง เพราะฉะนั้นผมจึงต้องรีบไป

“ต๊ะ อะไรนะ?” พิงกี้ตื่นตกใจจนสีหน้าเปลี่ยน “คุณบอกว่าน้ำหวานหายตัวไปหนึ่งวัน?”

“ไม่ใช่หายตัวไป แค่ไม่ได้ออกมาจากโรงแรม เฉยๆ” เควินแก้ไขคำพูดของพิงกี้ให้ถูกต้อง “สายของ ผมไปหยั่งท่าทีที่โรงแรม พบว่าน้ำหวานยังอยู่ในห้อง เพียงแต่ไม่ได้ออกไปเดินเล่นด้านนอกเลย”

ตามคำพูดของสาย ตั้งแต่น้ำหวานถึงหมู่บ้านB เธอจะแต่งตัวเฉิดฉายออกไปเดินเล่นที่ข้างนอกทุกวัน เดิมทีเขาอยากอาศัยโอกาศนี้ติดต่อกับเธอ แต่ ตั้งแต่ เมื่อคืนเธอก็ไม่ได้ออกจากโรงแรมอีกเลย นี่มันผิดปกติ มาก

อยู่ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ สายของเควินก็ไม่ กล้ามีความเคลื่อนไหวใดๆ เควินก็เลยต้องไปด้วยตัว

เอง
“งั้นสามารถแฮกข้อมูลเข้าไปที่ระบบของโรงแรม แล้วตรวจสอบกล้องวงจรปิดเพื่อความชัวร์มั้ยคะ?” พิง กี้ถาม “ถ้าหากน้ำหวานได้เกิดเรื่องแล้ว แต่แค่คนอื่นไม่ ได้สังเกตเห็นล่ะ?”

“โรงแรมนั้นมีคอมพิวเตอร์เครื่องหนึ่งอยู่ก็จริง แต่ในห้องกับห้องพักแต่ละชั้นของโรงแรมไม่มีกล้อง วงจรปิดเลย เราจึงตรวจสอบไม่ได้”

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้?” พิงกี้ขมวดคิ้ว

“หมู่บ้านB เป็นแค่หมู่บ้านเล็กๆ แถมยังล้าหลัง มาก มีคอมพิวเตอร์ก็ถือว่าไม่เลวแล้ว คุณยังคาดหวังว่า พวกเขาจะติดตั้งกล้องวงจรปิดอีกเหรอ?” เควินส่ายหัว “เรื่องสำคัญเร่งด่วนที่ต้องจัดการในทันทีคือพยายาม รีบไปถึงโดยเร็ว ดูซิว่าสถานการณ์เป็นยังไงกันแน่?”

“อืมๆ ” พิงกี้พยักหน้า

ไม่ว่ายังไง เธอก็ได้แต่สะกดความกังวลของใจไว้ ภาวนาอยู่ในใจขอให้น้ำหวานอย่าเป็นอะไร

พอเฮลิคอปเตอร์จอดแลนด์ดิ้ง ก็ผ่านไปหลาย ชั่วโมงแล้ว
พื้นราบแห่งหนึ่งที่ใกล้กับหมู่บ้านB เสียงดังกระ หมค่อยๆลดลง ยามค่ำคืนที่มืดสนิทได้กลับคืนสู่ความ เงียบสงบ

พิงกี้นั่งอยู่บนเครื่องประมาณสิบกว่าชั่วโมง นอน ก็นอนไม่หลับ ใกล้จะเหนื่อยตายอยู่แล้ว หลังจากถูกเค วินอุ้มลงมาก็ได้กระโดดโลดเต้นยืดเส้นยืดสาย ท่าทาง ที่มีชีวิตชีวานี้ทำเอารังสิตอดดูไม่ได้

นี่มีกำลังวังชาดีเกินไปแล้วมั้ง?

เขารู้สึก ที่พิงกี้ยังสามารถมีชีวิตชีวาได้ขนาด นี้ เป็นเพราะว่าอยู่บนเฮลิคอปเตอร์หัวหน้าเควินยัง พยายามไม่พอหรือเปล่า เพราะฉะนั้นถึงสามารถ กระโดดโลดเต้นได้ขนาดนี้?

ถ้าพยายามพอล่ะก็ ป่านนี้คุณผู้หญิงน่าจะ อ่อนเพลียหมดเรี่ยวแรงแล้วมั้ง?

ในระหว่างที่รังสิตกำลังกระจายความคิดอยู่ จาก นั้นก็รู้สึกว่ามีสายตาเย็นชาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองอยู่ เขา หันไปมอง เผชิญกับสายตาเยือกเย็นของเควิน อีกนิด เดียวเข่าเกือบจะทรุดและคุกเข่าลงไปโดยตรงแล้ว

พอดึงสติกลับมา เขารีบดึงสายตากลับเพื่อความ ปลอดภัย
พอลงจากเฮลิคอปเตอร์ ก็นั่งรถที่เตรียมเอาไว้มุ่ง หน้าไปที่หมู่บ้านB

ถนนขรุขระมาก ดีที่รถยนต์ไม่เลว กระทบ กระแทกไม่ได้รุนแรงมาก พิงกี้ซบอยู่ในอ้อมอกของเค วิน มองดูวิวนอกกระจกรถอย่างใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว และคิดเรื่องของน้ำหวานไปด้วย

แต่แล้ว ที่เธอไม่รู้คือ เธอกำลังคิดถึงน้ำหวาน น้ำ หวานก็กำลังคิดถึงเธออยู่เหมือนกัน

หมู่บ้าน B

ในห้องของโรงแรม น้ำหวานถูกคนกระชากผมไว้ ใบหน้าที่ถูกซ้อมจนบวมเผยอยู่ใต้แสงไฟ เห็นแล้วน่าสะ พรึงกลัวมาก