บทที่453: งั้นก็ยิ่งเย็ดเข้แล้ว

“เตชิต……” เควินเรียบเรียงคำพูด และพูดด้วย เสียงซีเรียส “แม่ของเตชิต เมื่อกี้ฆ่าตัวตายแล้ว……..

“ห้า อะไรนะ?” พิงกี้อึ้งและดึงสติกลับมาไม่ได้ใน ชั่วขณะ

ฆ่าตัวตาย………

เธอกระพริบตาปริบๆ จู่ๆรู้สึกเบ้าตาร้อนและเปียกชุ่ม

“กินยานอนหลับเกินขนาด ตอนนี้ถูกส่งไปที่โรง พยาบาลแล้ว แต่…..อาการไม่สู้ดีนัก คาดว่าคงช่วย กลับมาไม่ได้แล้ว” แววตาของเควินมีความลังเลแว๊บ เข้ามา แต่นิ่งไปครู่หนึ่งก็ได้ถามขึ้นมาว่า “คุณจะไปดู หน่อยมั้ย?”

เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ตามนิสัยของพิงกี้แล้ว เขา รู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะสามารถนิ่งเฉยได้

ในเวลานี้ เขาอยากทำตามใจเธอทุกอย่าง

ไปค่ะ” พิงกี้พยักหน้าอย่างช้าๆ แต่ว่า เธอกลับนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม่ได้ขยับ

เควินมองเธอด้วยการสอบถาม เธอถึงพูดอย่างเสียงเบาจนแทบจะไม่ได้ยินว่า “เควิน ฉัน….ขาฉัน อ่อนแรงมาก รู้สึกเหมือนจะลุกไม่ขึ้นค่ะ”

‘ลุกไม่ขึ้นไม่เป็นไร มีผมอยู่

เควินก้มหน้าจูบที่แก้มของเธอ และโน้มตัวอุ้มเธอ ขึ้นมาในอ้อมอก

พิงกี้ซบอยู่ที่อ้อมกอดอบอุ่นและแข็งแรงของ ผู้ชาย ดมกลิ่นหอมเฉพาะที่คุ้นเคยของเขาแล้วทำให้ รู้สึกสบายใจและมีความปลอดภัยมาก

ในที่สุดน้ำตาก็ไหลรินลงมาอีก

ช่วงนี้เธอยิ่งอยู่ยิ่งชอบร้องไห้แล้วนะ แบบนี้จะดี

หรือ?

ดี และไม่ดีด้วย

การรักษาของจงเจตก็จบลงไปแบบนี้เฉยเลย ตอน ที่พิงกี้กับเควินมาถึงที่หน้าห้องผ่าตัดของโรงพยาบาล แว๊บแรกก็เห็นเตชิตที่สองมือชันอยู่บนเข่า ก้มศีรษะไว้ มือทั้งสองเสยอยู่ที่ผม

ได้ยินเสียงฝีเท้า เตชิตเงยหน้าขึ้นมามอง

“พวกคุณมาแล้วหรอ?” เขามองไปทางเควิน แล้วหันมามองพิงกี้ต่อ

เขาฟังเสียงฝีเท้าของเธอออก

“อืม” เควินพยักหน้า สีหน้าสงบ

เขาไม่ได้มีสีหน้าที่มากไปกว่านี้ และไม่มีคำถาม และการปลอบโยนที่มากไปกว่านี้ วิธีที่เงียบไม่พูดจา แบบนี้ทำให้เตชิตรู้สึกว่าตกอับน้อยลง ดูเหมือนอารมณ์ ก็ไม่มีอัดอั้นตันใจขนาดนั้นแล้ว

ที่สำคัญกว่าคือ พิงกี้นั่งลงมาที่ข้างกายเขา

“เอ่อ…..เล่นเกมส์ราชาแห่งนักสู้มั้ยคะ?” พิงกี้ คิดๆแล้วพูด “ฉันยอมให้คุณสามรอบก็ได้”

เตชิตหัวเราะแล้ว หัวเราะอย่างความสุขมาก

“ผมแย่ขนาดนี้แล้ว คุณ…อืม คุณยอมผมแค่สาม

รอบเหรอ?”

พิงกี้จริงจังมากอีกเช่นเคย และอดหัวเราะไม่ได้ เหมือนกัน “อืม เพราะตอนนี้ฉันก็แย่มากเหมือนกัน แย่ จนไปเข้าร่วมรายการThe vioce โค้ชทั้งสี่ท่านก็ยัง ต้องพุ่งมาหาฉันเลย ทำไมฉันจะต้องยอมคุณด้วย?”

ทั้งคู่สบตากัน ดูเหมือนว่าในใจต่างก็วางภาระลงไปบ้างและผ่อนคลายลงแล้ว

เสแสร้งเป็นผ่อนคลายก็คือผ่อนคลายเหมือนกัน

เควินยืนตัวตรงอย่างสง่าผ่าเผย หรี่ตาไว้ จู่ๆเขา รู้สึกหัวใจของตัวเองแข็งแกร่งเกินไปแล้ว เขาก็ควรจะ ทําอะไรออกมาสักอย่างเพื่อสายสัมพันธ์กันมั้ย?

ใช่ คือสายสัมพันธ์!

แต่ว่า พอเตชิตพูดคำนี้ออกมาปุ๊บ จู่ๆความรู้สึกหึง หวงที่มีอยู่ในใจของเควินก็จางหายไปหมดเลย

เตชิตพูดว่า “ต่อจากนี้ บ้านของผมก็คงจะเหลือ แค่ผมคนเดียวแล้ว”

พูดน่าฟังหน่อย นั่นคือบ้าน

พูดอย่างมีสติสัมปชัญญะหน่อย นั่นก็คือวิลล่าหลัง หนึ่ง วิลล่าที่เหลือแค่คนๆหนึ่ง วิลล่าใหญ่เกินไป วิลล่า ที่อากาศจะอบอุ่นยังไงก็ไม่สามารถทำให้บ้านหลังนี้ อบอุ่นขึ้นมาได้

ตอนที่คุณหญิงเพียงดาวถูกส่งมาที่โรงพยาบาล อาการก็แย่แล้ว ผลลัพธ์ก็เหมือนที่คาดการณ์เอาไว้ จากใจที่เดิมทีหนักหน่วงอยู่แล้ว ตอนนี้ก็เหมือนมีก้อน หินใหญ่ทับลงมาอีกก้อนหนึ่ง
“ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ เราพยายามสุด ความสามารถแล้วครับ” คุณหมอถอนหายใจทีหนึ่ง แล้วมองเตชิตด้วยความรู้สึกผิด แม้แต่ท่าทางที่จะไป ตบไหล่เตชิต เพื่อเป็นการปลอบใจเขาก็ยังไม่กล้าทำ เลย

กลัวตบแล้ว เตชิตก็จะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ

เตชิตเหมือนตะกั่ว แต่เป็นพลุที่ยังไม่ได้ระเบิดออก มา ไม่มีคนกล้าเดินไปดูว่าเป็นอะไร เพราะไม่มีใครรู้ว่า พลุเสียหรือว่าล่าช้าในการระเบิด

คุณหญิงเพียงดาวถูกเข็นออกมา บนตัวมีผ้าสีขาว ชั้นหนึ่งคลุมเอาไว้ บังสีหน้าที่ซีดเซียวของคนตายไว้

งานศพของคุณหญิงเพียงดาวเรียบง่ายมาก

ก็ยังคงเป็นสุสานT ที่เดียวกับที่ฝังลูกของพิง กี้ เพราะเตชิตเป็นลูกค้าเก่าแก่ เจ้าของสุสานได้ให้ ส่วนลดพิเศษกับเขา เตชิตเหลือบมองเขาด้วยสายตา เย็นชาทีหนึ่ง สิ่งที่เห็นคือรอยยิ้มที่ประจบสอพลอของ เจ้าของสุสาน

พอทุกอย่างจบสิ้น เจ้าของสุสานส่งพวกเขาถึงที่ หน้าประตูสสาน
วันนี้เตชิตไม่ได้ขับรถมาเอง สภาพจิตใจอย่างเขา ในตอนนี้ ถ้าขับรถเองไม่แน่อาจจะก่อให้เกิดอุบัติเหตุ ยาวหลายๆทอดได้อย่างง่ายดายเลย เขาไม่อยากไป ทําร้ายคนอื่น

เขานั่งรถของเควิน

พิงกี้นั่งข้างคนขับ เขานั่งด้านหลังของข้างคนขับ

พอรถขับออกไปได้ครู่หนึ่ง จู่ๆเตชิตถามขึ้นมาว่า “ฉันคงต้องกลับหน่วยสืบหมาป่าแดงแล้วสินะ?”

“ใช่” เควินตอบเลี้ยงทุ้มต่ำ

“นายเป็นคนช่วยเหรอ?”

“ฉันไม่อยากเห็นนายที่หน่วยสืบลับ”

‘……เชอะ” เตชิตหัวเราะเยาะทีหนึ่งอย่างเย็น ชา จากนั้นก็หันไปมองวิวนอกกระจกรถ แต่ไม่ว่ายังไง ความเย็นชาของแววตาคงที่ไว้ไม่ถึงห้าวินาที ถึงแม้เขา อยากยืนหยัดมาก

“เย็ดเข้!” เขาพิงที่เบาะนั่ง “ไม่นึกว่าฉันจะถูก ศัตรูหัวใจช่วยเหลือเอาไว้

“นายไม่มีสิทธิ์พอที่จะเป็นศัตรูหัวใจกับฉันด้วย
” เตชิตอึ้ง ดวงตามีเสน่ห์กลอกตาขาวที หนึ่ง “งั้นก็ยิ่งเย็ดเข้แล้ว!”

แต่ความหดหู่ในใจ กลับรู้สึกเหมือนจางหายไป เยอะเลย

จะพูดยังไงดีล่ะ?

ก็เหมือนช่องว่างสีดำที่ว่างเปล่า ในที่สุดข้างหน้าก็ มีแสงสว่าง แสงสว่างนั้นคือสิ่งที่ไม่ว่าจะในอดีต ปัจจุบัน หรืออนาคตเขาก็จะรักและทะนุถนอม แสงสว่างนั้น เป็นความศรัทธาของเขา เพื่อความศรัทธานั้นแล้ว เขา ตัดขาดโซ่ตรวนของมนุษยธรรมไปเยอะมากอย่างไม่ เสียดายอะไรเลย

มีอยู่ช่วงหนึ่งแสงสว่างนั้นจางหายไป เขาตื่นตกใจ ไม่รู้จะไปตามหาที่ไหน

แต่ตอนนี้ แสงสว่างนั้นได้โผล่มาอีกแล้ว

แถมยังเป็นศัตรูหัวใจของเขานำพามาให้เขาด้วย เย็ดเข้.……..จริงๆ!

ทั้งสองตอบโต้กันไปมา พิงกี้ที่นั่งข้างคนขับก็แค่ เม้มปากยิ้มตาม เควินหันมามองเธอ รอยยิ้มของเธอยิ่งเข้มข้นขึ้น

เหมือนดอกไม้ผลิบานในฤดูหนาว

ทุกอย่างเหมือนกลับสู่ปกติ

การตายของคุณหญิงเพียงดาวเหมือนหญ้าก้าน สุดท้ายที่ทับอูฐตาย บีบจนไกรสรที่ดื้อด้านพังทลายลง

ลืมตานั่งอยู่ในคุกมาทั้งคืน เวลาตีห้า ไกรสรที่ ดวงตาแดงก่ำไม่ได้หลับตามาทั้งคืนเรียกตำรวจที่เข้า เวรมา

“ฉันมีเรื่องจะพูด” ไกรสรเปิดปาก

ตำรวจหาวไปทีหนึ่ง “มีอะไรจะพูดก็พูดมาเลย” เขานึกว่าไกรสรแกล้งหาเรื่องให้เขาทำ จึงไม่มีท่าทีที่ดี ใส่ กะว่าจะพูดพอเป็นพิธีสองสามคำก็กลับไปงีบต่ออีก สักพัก

“เรียกเควินมา” ไกรสรพูด “เขาไม่ใช่อยากได้ รายชื่อหรือ? ตอนนี้ฉันยอมพูดแล้ว แต่มีเงื่อนไข ให้เขา มาคุยกับฉันเอง”

” ตำรวจเข้าเวรจ้องตาโต ช็อกจนวุ่นวายสับสนไปหมด

มาอย่างกระทันหันขนาดนี้?

ช็อกไปหลายวินาที เขาเปิดปากพูดอย่างอดใจรอ ไม่ไหว “คุณรอก่อนนะครับ ผมจะติดต่อคุณเควินเดี่ยว นี้เลย เดี๋ยวนัดเวลาเสร็จจะรีบมาแจ้งคุณครับ

“บอกเขาว่าอย่าชักช้า ถ้ายืดเยื้อเวลานาน ฉัน ไม่แน่ใจว่าฉันจะเปลี่ยนความคิดหรือเปล่า?” ไกรสร สีหน้าเมินใส่

ตอนนี้ตำรวจอยู่เวรไม่ถือสาอากัปกิริยาของเขา แล้ว “คุณวางใจได้เลย ไม่มีปัญหาแน่นอน”