บทที่447: เลือกได้แค่หนึ่งคน

จริงๆซะด้วย………..

เตชิตไม่ได้หลบ

เขาปล่อยให้เควินกำเสื้อไว้ และเปิดปากอย่างด้าน ชา “พ่อเป็นเป็นคนยิงเธอ….ตอนนี้เธออยู่ในห้องผ่าตัด สถานการณ์ไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่…..ขอโทษ ขอโทษ จริงๆ”

ระหว่างคิ้วของเตชิตมีความเสียใจที่ไร้เสียงก่อตัว เอาไว้ เขาหลุบตาลง น่าอนาถเหมือนขอทานข้างถนน ที่ใกล้จะหิวตายในฤดูหนาว หัวใจเต็มไปด้วยความสิ้น หวัง มองไม่เห็นความหวังเลยแม้แต่น้อย

ขอโทษ?

เขามีสิทธิ์อะไรบอกขอโทษ?

คำขอโทษของเตชิต มีแต่จะทำให้ไฟแห่งความ โกรธที่อยู่ในใจของเควินยิ่งลุกท่วมขึ้นไปอีก เขากำคอ เสื้อเขาไว้แน่น อยากจะชกเข้าที่หน้าของเขาอย่างแรง!

ในขณะนี้เอง ทั้งสองยังพูดไม่จบ ประตูของห้อง ผ่าตัดได้เปิดออก คุณหมอที่สวมแมสสีขาวได้เดินออก มา

“ใครเป็นญาติของผู้ป่วยครับ?” คุณหมอมองทั้งสองทีหนึ่ง เห็นทั้งสองชักดาบขึ้นลูกธนูกำลังจะต่อสู้ กัน ทันใดนั้นหมอรู้สึกโกรธอย่างควบคุมไม่ได้ “ตอนนี้ คนไข้ที่อยู่ข้างในสถานการณ์น่าเป็นห่วงขนาดนั้น คุณ สองคนยังมีอารมณ์มาชกต่อยกันอีกเหรอ?”

“นี่มันอะไรกันแน่?” เควินหายใจแรงๆทีหนึ่ง และ ถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ตอนนี้อาการของเธอเป็นยังไง บ้าง?”

พลานุภาพของเขาอยู่ภายใต้ความโกรธยิ่งเพิ่มทวี คุณขึ้นไป ทำเอาคนเกรงกลัวมาก

แม้แต่หมอเองก็ยังตกใจ หมอรีบพูด “ตอนนี้คนไข้ อาการแย่มาก กระสุนทำให้ไตได้รับบาดเจ็บ ทำให้เสีย เลือดเยอะ คนไข้ช็อกไปสองครั้ง ถึงถ่ายเลือดก็ถ่าย ไม่ได้เร็วขนาดนั้น…….ตอนนี้อาการเข้าขั้นวิกฤตครับ ระหว่างเด็กกับผู้ใหญ่สามารถรักษาเอาไว้ได้แค่คน เดียว คุณตัดสินใจหน่อยว่าจะรักษาใครไว้กันแน่?”

“รักษาผู้ใหญ่!” เควินยังไม่ได้เปิดปากพูด เตชิตก็ ชิงพูดก่อนแล้ว

“นายหุบปากเดี๋ยวนี้!” เควินตะคอกทีหนึ่ง พอ ตะคอกเสร็จก็มองคุณหมอด้วยสีหน้าเยือกเย็น “พยายามรักษาเอาไว้ทั้งสองคน! ถ้าหาก…..ถ้าหาก ไม่ได้จริงๆก็รักษาผู้ใหญ่ไว้
เขาไม่อยากสูญเสียลูก เขายิ่งรู้ว่าถ้าสูญเสียลูก คนที่เจ็บปวดที่สุดอาจจะไม่ใช่เขา แต่เป็นพิงกี้

แต่ว่า เขายิ่งเสียเธอไปไม่ได้

ไม่ได้เด็ดขาด!

นอนอยู่บนเตียงผ่าตัด พิงกี้ที่สีหน้าซีดเซียวฟังคุณ หมอพูดการตัดสินใจของเควินอย่างสะลึมสะลือแล้ว ดวงตาก็มีน้ำตาไหลออกมาอีก

แต่เธอไม่เห็นด้วย “ฉันจะเอาลูก ถึงฉันตาย ก็ต้อง รักษาลูกเอาไว้”

เธอไม่อยากละทิ้งลูก……..ตั้งครรภ์มาหลายเดือน ถึงจะไม่เคยพบหน้ากัน แต่ลูกในท้องก็เป็นเลือดเนื้อ

ของเธอ

นาทีนี้ถ้าจะให้เลือกอย่างใจเย็น บางทีรักษาชีวิต ตัวเองเอาไว้ถึงจะเป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุด เพราะ อย่างไรซะเด็กคนนี้ต้องการรัก น้องแอ๊ปเปิ้ลที่ยังไม่ถึง หนึ่งขวบก็เสียความรักจากแม่ไม่ได้ เควินก็เสียเธอไป ไม่ได้. …..แต่ว่า แล้วเธอจะใจเย็นลงได้ยังไง?

ตอนนี้ เธอแค่อยากให้ลูกของตัวเองปลอดภัย ถึง แม้ต้องแลกด้วยชีวิตของเธอเองก็ตาม
คุณหมอลำบากใจมาก “แต่ว่า สามีคุณบอกว่าให้ รักษาผู้ใหญ่ไว้นะครับ

“รักษาลูกเอาไว้!”

“แต่ว่า……..”

“ไม่มีแต่ว่าอะไรทั้งนั้น พวกคุณก็เก่งหน่อย สิ รักษาเอาไว้ทั้งสองชีวิตไม่ได้เลยหรือไง?” พิงกี้ หมดเรี่ยวแรง ช่วงล่วงไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด แต่ หัวใจเหมือนถูกบีบคั้น “ฉันจะเอาลูก ฉันเสียลูกไปไม่ ได้………….……….”

ถึงไม่มีเหตุผล แต่ตอนนี้ในใจของพิงกี้ก็เกลียด หมอพวกนี้ที่บ่นพึมพำไม่หยุดมาก

ภายใต้การขอร้องของพิงกี้ คุณหมอเริ่มงานยุ่ง ขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น แต่แล้ว หลังจากคุณหมอได้ พยายามอย่างสุดความสามารถแล้ว ตอนที่หมอพูดคำ ว่า“เสียใจด้วครับ เด็กในท้องหัวใจหยุดเต้นแล้วครับ” พอคำพูดนี้ดังเข้ามาในหูของพิงกี้ พิงกี้อึ้งไปหลายวิ แววตาที่ไม่อาจคาดเดามองไปที่ผนังด้านข้างของเตียง ห้องผ่าตัดแล้วสลบไป

“เป็นไงบ้าง วันนี้พิงกี้อารมณ์ดีขึ้นมาหน่อยหนึ่งหรือยัง?”

เควินกลับเข้ามาในบ้านปุ๊บ เรื่องแรกก็คือถาม อาการของพิงกี้ก่อนเลย

หลังผ่าตัดเสร็จ พักที่โรงพยาบาลมาหลายวัน และ กลับมาจากโรงพยาบาลก็ใกล้จะหนึ่งสัปดาห์แล้ว แต่ ครึ่งเดือนมานี้เขาไม่เคยเห็นพิงกี้ยิ้มเลยสักครั้งเดียว

ร่างกายเธอยังไม่หายดี บวกกับแท้งลูกต้องอยู่ไฟ จึงนอนพักผ่อนอยู่ที่ห้องทั้งวัน

ทุกวันเธอลืมตาขึ้นมาก็ซึมเศร้า ไม่มีรอยยิ้ม ไม่ ชอบพูดจา คนทั้งคนดูเย็นชา แม้แต่อุณภูมิที่ร้อนตับ แตกของอากาศก็ไม่สามารถแพร่เอาความอบอุ่นนี้มาสู่ ตัวเธอ

เธอเหมือนน้ำแข็งก้อนหนึ่ง ทุกอิริยาบถเฉื่อยชา ราวกับว่าอาจจะเงียบเหงาจนเดินไปสู่ความตายคน เดียวได้ทุกเมื่อ

พิงกี้ที่เป็นแบบนี้ ทำให้เควินรู้สึกบีบคั้นหัวใจมาก

กลัวและกังวลมากด้วย

เมื่อก่อนเขารู้สึกรอยยิ้มของเธอทั้งสวยใสและ มีเสน่ห์ ชอบรอยยิ้มของเธอมาก เขารู้สึกเธอเป็นคนที่นิสัยร่าเริงและปรับตัวได้เก่งมาก ถึงจะได้รับเรื่องที่ กระทบกระเทือนมากแค่ไหน ก็จะไม่กลายเป็นคนที่ น้ำตาอาบหน้าทั้งคืนทั้งวันแน่นอน

ยังเคยรู้สึกโชคดีที่ภรรยาตัวเองเป็นคนเข้มแข็ง เพราะเขารับมือผู้หญิงที่ร้องไห้ฟูมฟายไม่ไหว

แต่ตอนนี้เขารู้แล้ว ไม่ใช่เธอเข้มแข็งเกิน เพียงแต่ เรื่องที่ทําร้ายเธอ เมื่อก่อนยังถือว่าโชคดีที่ไม่ได้เหยียบ โดนฟางเส้นที่ทำให้เธอปล่อยวางไม่ได้ เจ็บและร้องไห้ ไม่นานก็ผ่านไปแล้ว

ครั้งนี้เธอเสียใจอย่างสิ้นเชิงแล้วจริงๆ

ตอนนี้ไม่เห็นหน้าตาที่ยิ้มแย้มแจ่มใสของเธอ เขา รู้สึกเจ็บปวดใจและคิดถึง ไม่เพียงแต่ไม่รู้สึกเหมือนเมื่อ ก่อนว่าผู้หญิงร้องไห้เป็นเรื่องที่ปวดหัว กลับกันยังอยาก ให้เธอกอดเขาและร้องไห้ระบายความทุกข์ทรมานของ ในใจออกมาด้วยซ้ำ

เขาไม่กลัวเธอร้องไห้ กลัวแต่เธอจะเป็นแบบนี้ไป เรื่อยๆ น้ำตาทั้งหมดไหลเข้าไปแต่ในใจ บาดแผลใน ใจแช่อยู่ในน้ำตาที่ขมเค็ม จะยิ่งเจ็บกว่าเดิมและรักษา หายยากกว่าเดิม

สำหรับคำถามที่ถามทุกวันเหมือนเดิมของเควิน ป้า มะลิก็ได้แต่ตอบเหมือนก่อนหน้านั้นอีกเช่นเคย “วันนี้อารมณ์ของคุณผู้หญิงก็ไม่ค่อยดีค่ะ หลังจากตื่นเช้า มาก็ไม่อยากทานข้าว ตอนเที่ยงฝืนใจไปหน่อยหนึ่ง ไม่ นานก็อ้วกออกไปหมดแล้วค่ะ………….

กินน้อย อ้วกเยอะ ช่วงนี้พิงกี้ซูบผอมไปเยอะมาก เควินขมวดคิ้ว ฝีเท้าเดินขึ้นไปชั้นบนอย่างไม่หยุด