บทที่437: โคตรพ่อง!

ดูจากในกล้องวงจรปิด เตชิตอยู่บ้านคนเดียวทั้งวัน ก็ไม่มีสีหน้าอะไร แต่ทุกครั้งพอพิงกี้ไปปุ๊บ รอยยิ้มบน ใบหน้าเขาก็บานเหมือนดอกทานตะวันเลย

ยิ้มร่าเริงขนาดนี้ อยากโชว์ฟันขาวมากหรือไง?

มองดูกล้องวงจรปิดแล้ว เควินรู้สึกบาดตามาก แต่ดันทำอะไรไม่ได้

เตชิตรู้แผนของเขาเป็นอย่างดีมาก ขอแค่พิงกี้ไป ที่วิลล่าNo.3 ทุกครั้งเขาจะไม่ให้เธอกลับมาอย่างไร้ คุณงามความดี ถึงแม้พิงกี้เองไม่ได้ไปสอดแนมข้อมูล เตชิตก็จะพูดข้อมูลใส่หน้ากล้องวงจรปิดบ้างนิดหน่อย

นี่ทําให้เห็นอย่างชัดเจนว่ากำลังแลกเปลี่ยนกับเขา

อยู่

ขอแค่เขายอมให้พิงกี้ไปที่วิลล่าNo.3 เตชิตก็จะ ให้เขาได้บรรลุเป้าหมาย ถึงแม้ข้อมูลที่เขาให้ทุกครั้งจะ เล็กน้อย แต่จะบอกว่าไม่มีประโยชน์เลยก็ไม่ได้

ท่าทีที่กวนประสาทสุดขีดแบบนี้ ทำให้เควินโมโห อย่างมาก เขาถูกกระตุ้นจนใกล้จะกระอักเลือด แต่ก็ได้ แต่อดทนไว้ ยิ่งใส่อารมณ์กับพิงกี้ที่ซื่อและไม่รู้อิโหน่อิ เหน่ไม่ได้ ก็ได้แต่ทุกคืนตอนที่“จัดการ”เธอ เพิ่มแรง ในการ“จัดการ”เธอเฉยๆ
นอกจากนี้ ครั้งหน้าตอนที่ให้พิงกี้ไปวิลล่าNo.3

ให้บอดี้การ์ดติมตามเพิ่มหลายคนหน่อย จะได้ เพิ่มความปลอดภัย”

พิงกี้แสดงว่า โคตรพ่องสิ!

แสงอาทิตย์ยามบ่ายเจิดจ้าอีกเช่นเคย

ดอกกุหลาบตูมแช่อยู่ในน้ำสะอาดใสที่เติมน้ำผึ้ง ลงไปนิดหน่อย พอเจอความร้อนก็เบ่งบานออกมาเป็น ดอกกุหลาบชมพูอ่อน พิงกี้ยกแก้วน้ำชาขึ้นมา คลื่น น้ำในแก้วขยับเล็กน้อย แก้วเซรามิคสีขาวที่เพ้นท์ลาย ดอกไม้สีเงินเสมือนกับว่าก็ขยับเล็กน้อยตามคลื่นน้ำ

เธอนั่งอยู่บนโซฟาที่กว้างใหญ่และนุ่มนวล เตชิต นั่งไขว่ห้างอยู่ฝั่งตรงข้ามเธอ ท่าทางดูชิวๆมาก

“คุณกะว่าจะอยู่แต่ในบ้านแบบนี้ตลอด และจะ ใช้ชีวิตอยู่แบบนี้หรือคะ? ไม่รู้สึกเบื่อหรือไง เอางี้หรือ ว่า……ให้ฉันเล่นเกมส์เป็นเพื่อคุณมั้ย?”

ถึงแม้พิงกี้ได้รับคำสั่งจากเควิน ให้มาสอดแนม ข้อมูลจากเตชิต แต่เธอชอบลืม “ภาระหน้าที่ของตัว เองอยู่เป็นประจำ หลายครั้งมากที่แค่มาเที่ยวหาจริงๆ แม้แต่ภารกิจของทุกครั้งก็ต้องเตชิตเป็นคนช่วยเหลือ” เธอถึงสามารถทำสำเร็จได้

เธอไม่รู้ตัวในด้านนี้เลย

เพราะเหตุนี้ ทุกครั้งเธอถึงวางตัวตามสบายมาก ไม่มีความรู้สึกตื่นเต้นและกดดันเลย ไม่สามารถพูด ได้ว่าละอายใจ…..อาจจะละอายใจอยู่บ้าง แต่ทุกครั้ง กลับไปเผชิญหน้ากับเควิน ในใจถึงจะมีความรู้สึกแบบ นั้นโผล่ขึ้นมา

“ตอนนี้คุณสามารถทนรับการกระตุ้นได้หรือ?” เตชิตหัวเราะ

“เชอะ…. ” พิงกี้ยักคิ้วอย่างได้ใจ “คุณดูถูกฉัน ใช่มั้ย? แต่ก็อย่างว่าล่ะนะ คนที่เคยพ่ายแพ้ให้กับฉัน คงไม่สามารถเข้าใจได้อะไรเรียกว่าเก่งจนไร้คู่ต่อสู้! ถึงฉันจะตั้งครรภ์อยู่ แต่ก็สามารถเอาชนะคุณได้อย่าง ขาดลอยอีกเช่นเคย

“คุณพอเถอะ ถึงคุณไม่แคร์ร่างกายตัวเอง แต่เค วินแคร์นะ ถ้าวันนี้ผมดึงคุณมาเล่นเกมส์ชกมวย งั้นพรุ่ง นี้เขาก็ต้องมาชกมวยกับผมแน่นอน” เตชิตหัวเราะเบาๆ “ที่จริง เขาก็ดีกับคุณมากเลยนะ”

พิงกี้หน้าแดงขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด “ทำไม จู่ๆคุณถึงพูดแบบนี้คะ
อยู่ตรงหน้าของผู้ชายที่แสดงตนว่าชอบตัวเอง ทั้งทางมืดและทางสว่าง จู่ๆพอพูดถึงเรื่องที่สามีรักใคร เอ็นดูตัวเองมาก พิงกี้รู้สึกฉากนี้เหมือนฉากแฟนตาซี เลย

แต่ว่า พิงกี้ก็ถือว่านึกถึงสาเหตุที่ตัวเองมาได้สักที เธอไม่ใช่มาพูดคุยแก้เซ็ง แต่เธอมาสอดแนม

ข้อมูล!

คิดถึงตรงนี้แล้ว พิงกี้แกล้งถามอย่างชิวๆ “คุณเต ชิต ช่วงนี้คุณมีข่าวของคุณพ่อคุณมั้ยคะ?

พอถามคำถามนี้ออกมาปุ๊บ เธอก็รู้สึกเสียใจแล้ว ทันใดนั้นเธอรีบผายมือปฎิเสธและพูด “ที่จริงฉันไม่ ได้อยากจะสอดแนมอะไรนะคะ เอ่อคือ……ถ้าคุณไม่ อยากพูด ไม่ต้องพูดก็ได้นะคะ จริงๆนะ”

“มี” เตชิตกลับพยักหน้า มองเธอด้วยแววตา อมยิ้ม ใจกว้างและเปิดเผยจนราวกับว่าอยู่ตรงหน้า เธอ เขาไม่อยากปิดซ่อนอะไรทั้งนั้น “ผมได้ข่าวมา ว่า ช่วงนี้เขาปรากฎตัวอยู่ที่อเมริกา ดูเหมือนว่าจะอยู่ที่ แคลิฟอร์เนีย”

“จริงหรอคะ?” พิงกี้จ้องตาโต

“อืม ใช่”
“แต่ว่า คุณได้ข่าวนี้ยังไงคะ?” พิงกี้ถามด้วย ความแปลกใจ “ฉันเห็นคุณก็ไม่เคยออกจากบ้านเลย และไม่เคยโทรศัพท์ด้วย คุณ…….

พิงกี้ปิดปากไว้อย่างกระทันหัน

แย่แล้ว

เธอเปิดเผยออกมาหมดแล้ว!

เรื่องที่เตชิตไม่เคยออกจากบ้าน คนที่มีใจสังเกต หน่อยก็สามารถรู้ได้ทั้งนั้น

แต่ว่า………เรื่องที่ไม่เคยโทรศัพท์และโทรศัพท์ ไปกี่ครั้ง ถ้าไม่ใช่ว่าตรวจสอบบันทึกรายการโทรของ เตชิต ก็คือติดตั้งกล้องวงจรปิดในบ้านหรือไม่ก็ส่งคนมา เฝ้าจับตาดูถึงจะรู้……..

พริบตาเดียวพิงกี้ก็รู้สึกคำโบราณที่กล่าวไว้ว่า “คลอดลูกไปครั้งหนึ่งก็จะโง่ไปสามปี” ไม่ใช่คำพูด โคมลอยจริงๆ

แต่บางคนที่ทั้งชาติก็ไม่มีทางท้อง กลับยิ่งโง่กว่า

เธอเสียอีก

เตชิตพูดช่องทางที่ตัวเองได้รับข้อมูลออกมาตรงๆ “ผมจะเข้าไปในเว็บทุกวัน มีสายมืดของผมคอยปล่อยข้อมูลที่ในเน็ต ผมแค่ผ่านการไขรหัสพิเศษก็สามารถ อ่านข่าวที่พวกเขาถ่ายทอดมาให้ผมแล้ว

พิงกี้ “

เห็นเธอสีหน้าเหมือนถูกฟ้าผ่า เตชิตรู้สึกน่ารักมาก อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเสียงดังไปสักพัก จากนั้นเขาถึง ถาม “ยังมีอะไรที่อยากรู้ไหม?”

ยากที่เธอจะเป็นฝ่ายถามเรื่องพวกนี้กับเขาก่อน เขาเหมือนสมองพิการอย่างไรอย่างนั้นที่ไม่อยากจะ ปิดบังเธอ

“ไม่…ไม่มีแล้วค่ะ” พิงกี้ทำตัวไม่ถูก จนไม่รู้จะเอา มือเท้าไปวางไว้ที่ตรงไหนแล้ว ใบหน้าก็ยิ่งแดงผิดปกติ ด้วย

พอเธอดื่มชาหมดแก้ว ก็ได้ขอตัวกลับก่อนแล้ว

เตชิตส่งเธอมาถึงที่หน้าบ้าน

ก่อนจะไป พิงกี้ยังแกล้งถอยหลังก้าวนึง พูดเสียง เบากับเตชิตอย่างรวดเร็ว “คุณระมัดระวังหน่อย อย่า เที่ยวพูดออกไปข้างนอกเรื่อยเปื่อย! แน่นอนว่าอย่าทำ เรื่องชั่วด้วย”

เตชิตมีรอยยิ้มที่เข้มข้นขึ้น เขาตอบเธออย่างระมัดระวังและเสียงเบา “โอเค ผมรับปากคุณ”

พิงกี้ “ .…..….. ((

ไม่รู้เพราะอะไร เธอรู้สึกไม่พอใจ

เธอตักเตือนเตชิตด้วยความหวังดีแท้ๆ ทำไมถึง รู้สึกผู้ชายคนนี้ไม่ได้เอามาใส่ใจเลยนะ?

ล้อเล่นใช่มั้ยเนี่ย?!

สายตาจ้องมองร่างเงาที่เดินไปไกลของพิงกี้ จนกว่าร่างเงาของเธอถูกต้นไม้บดบัง เตชิตยังยืนอยู่ที่ หน้าบ้านอยู่ตั้งนาน มองดูทิศทางที่พิงกี้จากไปไกล

ความรักก่อตัวขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว แถมยังยิ่งอยู่ยิ่ง

ถลำลึกเข้าไปจนยากที่จะถอนตัว

ก่อนที่จะเจอกับพิงกี้ ชีวิตของเขาชิวๆและสบายๆ แม้กระทั่งเขาที่เสเพลและเพลย์บอยไม่เคยคิดมาก่อน ว่าสักวันจะชอบผู้หญิงคนนึงมากขนาดนี้ ยิ่งคิดไม่ถึงว่า ตัวเองจะกลายเป็นคนโง่เขลาได้ขนาดนี้

แต่เสียดาย ดอกไม้บางชนิด ชาตินี้ทั้งชาติก็ไม่ สามารถออกผลได้
หันหลังเดินกลับเข้าไปในบ้านทีละก้าวๆ รอยยิ้ม บนใบหน้าของเตชิตค่อยๆจางหายใจ สุดท้ายแววตาได้ กลายมาเป็นความสงบ สงบถึงขั้นเยือกเย็น แต่ก็ราวกับ ว่ากําลังหมักบ่มความดุเดือดที่ไม่มีคนรู้

กลับมาที่ห้องอ่านหนังสือ

เตชิตเปิดคอมพิวเตอร์โดยที่ไม่ได้หลบเลี่ยงกล้อง วงจรปิดของในห้องเลยแม้แต่น้อย เขาเข้าสู่ระบบของฟ อรัมอย่างโจ่งแจ้งแบบนี้เลย

ฟอร์มนี้ดูแล้วไม่ได้มีอะไรแปลกอีกเช่นเคย

เตชิตกดเข้าไปที่พาดหัวข่าวของบันเทิง หาข่าวที่ ค่อนข้างฮอตฮิตในช่วงนี้ จากนั้นก็รีบส่งโพสต์ที่ดูแล้ว ปกติมาก แต่ถ้าตั้งใจศึกษาอย่างจริงจังกลับลึกลับซับ ซ้อน

ต่อมา เขาก็ได้อ่านโพสต์อื่นๆในฟอรัมอีก แบบที่ว่า รีบดูแล้วรีบปิดแบบนั้น

ต่อจากนั้น เขาก็เข้าไปเว็บไซต์อื่น และโพสต์ไป สามโพสต์ ดูหน้าเว็บไปหลายสิบหน้าเว็บ ประมาณ สามสิบกว่านาทีได้ก็ปิดคอม และนอนลงบนโซฟาของ ห้องรับแขก

ไม่มีคนพูดจา ทุกอย่างของรอบๆได้ค่อยๆสงบลงมา ราวกับว่าบนโลกนี้มีเขาอยู่แค่คนเดียว