บทที่422: ตายแล้ว

ยาทําแท้ง นี่คือจะให้พิงกี้ฆ่าลูกในท้องทิ้งโดยตรง

ใช้ยาถึงแม้อาจจะขับเลือดออกมาได้ไม่หมด เกลี้ยง แม้กระทั่งยังมีผลเสียเยอะร่างกายของกับผู้ หญิง แต่ฆ่าเด็กในท้องไม่มีปัญหาแน่นอน

ส่วนให้พิงกี้อยู่ข้างกายเธอหนึ่งชั่วโมงเต็มๆ นี่ก็คือ ความฉลาดของมาลาตีแล้ว

ถึงยาจะแรงแค่ไหน กว่ายาจะออกฤทธิ์ก็ต้องใช้ เวลาอยู่ เป็นไปไม่ได้ที่เพิ่งกินลงไปก็ออกฤทธิ์เลย มาลาตีกลัวว่าพิงกี้เพิ่งกินยาทำแท้งเสร็จ ก็จะรีบไปล้าง กระเพาะและอาเจียนยาออกมา

ครั้งแรกที่เธอลักพาตัวน้องแอ๊ปเปิ้ลออกมาจาก L.K.Crystal วิลล่าถือว่าใช้กลยุทธที่คู่ต่อสู้คาดไม่ถึง จริงๆ เธอทำสำเร็จแล้ว แต่ถ้าอยากทำครั้งที่สองอีก มัน คงไม่ง่ายแล้ว ยังไม่พูดถึงพิงกี้ เควินคนแรกแหละที่จะ ทำให้เธอรับผิดชอบถึงผลที่ตามมาอย่างแน่นอน

เหตุผลข้อนี้ ถึงมาลาตีจะน้ำเข้าสมอง เธอก็รู้ดีแก่

แต่เธอก็ไม่กลัว ยังจะกล้าทำอีก

เธอคาดการณ์ได้อยู่ว่าตัวเองต้องทนทุกข์ทรมาน แต่หลังจากพิงกี้แท้งลูกไป ท้ายสุดก็ต้องช่วยภูผาอย่างแน่นอน เพราะอย่างไรซะ พิงกี้ก็อดทนกับเธอมาโดย ตลอด เป็นไปไม่ได้ที่มีโอกาศช่วยภูผาก็ยังจะไม่ช่วย อีก

ถ้าตัวเองทนทุกข์ทรมานหน่อย แต่สามารถทําให้ ภูผามีทางรอดได้ มาลาตีก็ยินยอมแน่นอน!

ดังนั้น นาทีนี้เธอโยนยาทำแท้งให้พิงกี้กล่องนึง ด้วยสีหน้าร้ายกาจ ให้พิงกี้ลงมือฆ่าลูกตัวเอง บีบบังคับ จนพิงกี้ไม่ไปช่วยภูผาไม่ได้

มือที่ห้อยอยู่ข้างกายของพิงกี้กำแน่นไว้

โน้มตัวหยิบยาทำแท้งที่ทิ้งอยู่บนพื้นขึ้นมา เธอดู วิธีรับประทานที่หน้ากล่อง ดูผลข้างเคียงของยาอย่าง ละเอียด ทีนี้ถึงได้แกะกล่องเหมือนยอมจำนนต่อชีวิต จากนั้นก็ได้แกะยาออกสามเม็ดไว้ในอุ้งมือ

“ขอแค่กินยานี้ลงไป และอยู่ที่นี่หนึ่งชั่วโมง คุณก็ จะไม่ทำร้ายแอ๊ปเปิ้ลใช่มั้ย?” พิงกี้ถาม

“แน่นอน!” มาลาตีรับปากแล้ว และทนไม่ไหวที่จะ เร่งรัดอย่างดุร้าย “แกรีบๆกินเข้าไปซะ ถ้าภายในหนึ่ง นาทีแกยังไม่กินยาลงไปอีก ฉันก็จะบีบคอลูกชายแก ตายต่อหน้าแกเหมือนกัน! กระดูกของเด็กอ่อนแอกว่า ของผู้ใหญ่เยอะนะ แกว่าแกจะแย่งเด็กได้ไวกว่า หรือ ว่าฉันฆ่าคนไวกว่ากัน?”
มาลาตีหัวเราะอย่างร้ายกาจ

พิงกี้หัวใจเต้นแรง เธอได้อมยาสามเม็ดไว้ในปาก ไม่มีแม้แต่น้ำเปล่า จากนั้นก็ได้กลืนยาที่ขม ลงไปใน ลำคอ

“ตอนนี้คุณพอใจหรือยัง?”

“ยังไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงเลย แกจะรีบร้อนอะไร?” มาลาตีได้ใจจนยักคิ้ว “แต่ว่า ถ้ายาออกฤทธิ์เร็วล่ะก็ ไม่แน่อาจจะแค่ครึ่งชั่วโมงเลือดก็ขับออกมาแล้ว ทีนี้แก ก็จะได้รีบพาลูกชายแกกลับไง”

พิงกี้แววตาขยับ “คุณไม่กลัวว่าถึงฉันจะแท้งลูก ไปแล้ว แต่ก็ไม่บริจาคไขสันหลังให้ภูผาหรือ?”

“ฉันไม่กลัวหรอก” มาลาตีมองพิงกี้ที่หน้าเขียว “จะบอกว่าแกเป็นคนไร้เยื่อใยแกก็ไร้เยื่อใยจริงๆ จะ บอกว่าแกให้ความสำคัญกับความรู้สึกก็ให้ความสำคัญ กับความรู้สึกจริงๆ แกตัดใจทำให้คนที่ดีกับแกลำบาก ใจไม่ได้หรอก ก็เหมือนหมาตัดใจทิ้งกระดูกไม่ลง ภูผาไม่เคยทำอะไรผิดต่อแก เมื่อก่อนยังติดแกอย่าง งอมแงม ถึงแกมีความแค้นอะไรก็จะพุ่งมาที่ฉัน ไม่มีทาง เห็นภูผาตายก็ไม่ยอมช่วยหรอก”

“แล้วคุณไม่กลัวว่าฉันจะจัดการคุณหรือยังไง?”
“ถ้าแกกล้าจัดการฉัน ฉันก็จะเอาเชือกไปผูกคอ ตายที่หน้าบ้านแก ให้คนอื่นได้รู้ว่าแกเป็นคนที่จิตใจ โหดเหี้ยมเยี่ยงหมาป่า ลมหายใจดั่งสุนัข เป็นสารเลวที่ บีบบังคับให้แม่ตัวเองต้องตาย ให้คนอื่นไม่เพียงแต่ดูถูก แก แต่ยังชี้นิ้วต่อว่าเควินด้วย 555!”

พิงกี้หัวเราะเย็นชาทีนึง

ใครบอกว่ามาลาตีเป็นคนโง่?

ดูท่าแล้ว มาลาตีคิดเรื่องราวได้ทะลุปรุโปร่งเชียว

ไม่นาน ยาก็ออกฤทธิ์แล้ว

พิงกี้เจ็บจนโน้มตัวลงก่อน ต่อมาก็ทนไม่ไหวจนล้ม ลงไปกับพื้นโดยตรง

เธอกุมท้องไว้แน่นและเจ็บจนหน้าซีด

อากาศที่ด้านนอกร้อนอบอ้าวมากแต่ในโรง พยาบาลกลับเปิดแอร์เย็นเฉียบ พิงกี้นอนอยู่บนพื้นที่ เย็นเฉียบ พื้นที่เย็นเฉียบราวกับว่าสามารถแทรกเข้าไป ในกระดูกของเธอ ทำให้เธอหนาวจนตัวสั่น

เธอหดตัวไว้ เหมือนกุ้งตัวนึงที่ไม่อาจต่อต้านโชค ชะตาได้ แต่ดวงตาทั้งคู่กลับจ้องมาลาตีไว้ตลอด
เธอไม่อยากร้องไห้ แต่ดวงตากลับเหมือนถูก สมองสั่งการ น้ำตาได้ไหลพรากลงมาดั่งสายน้ำ เหมือ นปฎิกิริยาของสรีรวิทยาอย่างไรอย่างนั้น ทำให้ตัวเธอ ตัดสินใจเองไม่ได้ด้วยซ้ำ

ตอนแรกมาลาตียังสบตากับพิงกี้อยู่ จ้องเธอไว้ อย่างโหด แต่พอสบตากันนานเข้า เธอก็ได้“ฮึ! “อย่าง เย็นชาทีนึงแล้วดึงสายตากลับ

ตอนนี้ยาออกฤทธิ์แล้ว ขอแค่รอเดี๋ยวลูกแท้งไป แล้ว เธอก็ถือว่าบรรลุเป้าหมายแล้ว เธอไม่มีอารมณ์มา ชื่นชมสภาพย่ำแย่ของพิงกี้หรอก เธอเป็นคนที่จิตใจ ออกจะดีงาม ไม่อยากเห็นเลือดแล้วกลางคืนเอามาฝัน ร้ายหรอก

บรรยากาศตื่นเต้นและตึงเครียดมาก ดูเหมือนน้อง แอ๊ปเปิ้ลรู้สึกได้ถึงความผิดปกติของพิงกี้ เขายิ่งอยู่ร้อง “อุแว้ๆ”อย่างแทบจะขาดใจอย่างไรอย่างนั้น จนพิงกี้ที่ ฟังแล้วรู้สึกกระวนกระวายใจ

แต่ว่า เธอแค่ยื่นมือ มาลาตีก็ควบคุมรถเข็นขยับไป ด้านหลัง มือยังวางไว้ที่คอของน้องแอ๊ปเปิ้ลด้วย

ทีนี้ พิงกี้ยิ่งไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่ามแล้ว

เวลาผ่านไปทีละนิดๆ พิงกี้เริ่มอดไม่ได้ที่จะร้อง เสียงดังอย่างเจ็บปวดขึ้นมา
มาลา ขมวดคิ้ว “แกเบาเสียงหน่อย นี่แกอยากให้ คนอื่นมาได้ยินเข้าหรือยังไง?”

ที่เลือกชั้นบนสุด ก็เพราะว่าที่นี่มีคนน้อย ถ้าพิงกี้ ร้องจนคนอื่นได้ยินและขึ้นมาถึงที่นี่ ไม่แน่แผนของเธอ ก็จะล้มเหลวแล้ว

ขาดอีกแค่ก้าวสุดท้ายก็ประสบความสำเร็จแล้ว เธอจะยอมให้มีการเปลี่ยนแปลงได้ยังไง?

มาลาตีต่อว่าไปทีนึง พิงกี้ก็ได้เงียบสงบลงมาจริงๆ

แต่ว่า เธอทนยังไงก็ทนไม่ไหว สุดท้ายมือได้ล้วง ไปเปิดกระเป๋า มือที่สั่นไหวดูเหมือนอยากจะหยิบของ อะไรออกมาจากด้านใน

ทันใดนั้นมาลาตีสังเกตเห็นทันที “นี่แกจะทำอะไร

น่ะ?”

พิงกี้ไม่ได้สนใจเธอ เธอเอากระดาษเช็ดมือออกมา ถุงนึงและกัดเอาไว้ที่ปาก

กระดาษเช็ดมือไม่โอเค เธอก็กัดไปที่กระเป๋า

โดยตรงเลย

พอสักพัก ถึงเธอจะมีท่าทียังไง มาลาตีก็ไม่มีการ ป้องกันตัวแล้ว มือที่เดิมทีวางไว้ที่คอของน้องแอ๊ปเปิ้ลก็ได้ห้อยลงมา แต่ควบคุมไว้ที่บนตัวของน้องแอ๊ปเปิ้ล ไว้แน่น

ถึงเวลาแล้ว

พิงกี้ที่นอนอยู่บนพื้นกำลังอดทนกับความเจ็บปวด ก็จริง แต่สมองของเธอกลับตื่นตัวมาก แม้กระทั่งยังแฝง ด้วยความโหดและเลือดเย็น

เธอรีบเอาปืนที่เหนี่ยวไกไว้แล้วออกมาจาก กระเป๋า จากนั้นก็ยิงเข้าที่หน้าผากของมาลาตีนัดนึง

“ปัง!”

ไม่ได้ยิงโดนที่กลางหน้าผาก แต่มาลาตีแค่ทัน ร้อง“อ๊า ”ไปครึ่งเสียง ก็ถูกกระสุนที่ยิงเข้าสมองและ สังหารชีวิตไปแล้ว ทันใดนั้นมือของเธอทิ้งตัวลงมา แวว ตาก็เริ่มมืดมนและหงอยเหงาเศร้าซึมขึ้นมา

มาลาตีตายแล้ว

น้องแอ๊ปเปิ้ลที่สูญเสียการควบคุมของมาลาตี ได้ร้อง“อุแว้ๆ”ขึ้นมาทันที ทันใดนั้นพิงกี้มีพลังและ เรี่ยวแรงขึ้นมาทันที เธอได้อุ้มน้องแอ๊ปเปิ้ลที่หล่นลงมา จากอ้อมอกของมาลาตีอย่างไว

มือสั่นอยู่ตลอดเวลา น้ำตาไหลอย่างไม่หยุด
“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะๆ …….. “ลูบหลังของน้องแอ๊ปเปิ้ล ไว้ พิงกี้อุ้มเขาไว้ในอ้อมอกและคอยปลอบโยน น้ำตาก็ ไหลลงมาอย่างไม่หยุด

ก็ไม่รู้เพราะน้องแอ๊ปเปิ้ลใจกล้าเกินไปหรือว่ารู้สึก สบายใจเกินที่ได้กลับมาอยู่ในอ้อมอกที่คุ้นเคย ร้องอยู่ ดีๆก็หยุดเฉยเลย

น้องแอ๊ปเปิ้ลไม่ร้องไห้แล้ว พิงกี้รีบหยิบมือถือออก มาแล้วโทรหาเควินชั้นล่างมีคนกำลังรออย่างร้อนรนใจ