บทที่416: เยาะเย้ยอย่างโหด

กระเป๋าสัมภาระหลายใบกองอยู่ที่หน้าห้องV.I.P ในนั้นยังมีถุงพลาสติกใสที่ใส่แก้วน้ำ ใบชาและของ จุกจิก มีถึงพลาสติกกั้นไว้ชั้นนึงแต่ก็ยังสามารถมอง เห็นของที่อยู่ด้านในได้อย่างชัดเจน

มาลาตีแค่มองก็รู้ว่าของพวกนี้คือของๆเธอ

ของพวกนี้จัดวางได้เรียบร้อยมาก ถึงแม้จะถูกเอา มาวางไว้ที่หน้าประตู แต่ก็ไม่เหมือนถูกนำมาวางทิ้ง เรี่ยราด แต่ตำแหน่งที่วางข้าวของพวกนี้สิ ทำให้มาลาตี ไม่คิดมากไม่ได้

ทิ้งอยู่ที่หน้าห้องนี่มันหมายความว่ายังไง?

นึกอะไรขึ้นมาได้ ทันใดนั้นมาลาตีก็ตื่นตระหนก และรู้สึกไม่สบายใจเหมือนมีค้อนทุบอยู่ที่ในใจ

“นี่มันอะไรกัน?”

มาลาตีควบคุมรถเข็นมาถึงที่หน้าประตู เห็น พยาบาลคนนึงออกมาจากห้องผู้ป่วยพอดี ในมือยังหิ้ว ของที่เพิ่งจัดเก็บเสร็จออกมาด้วย มาลาตีรีบดึงแขนเสื้อ เธอไว้และถาม

“คุณมาลาตีคะ ห้องของคุณได้ทำการคืน ห้องไปเรียบร้อยแล้วค่ะ เรื่องออกจากโรงพยาบาล ของคุณก็ทำเสร็จเรียบร้อย เพราะร่างกายคุณไม่สะดวก พยาบาลจึงได้ช่วยคุณเก็บข้าวของทุกอย่าง ไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ ตอนนี้คุณสามารถออกจากโรง พยาบาลได้เลยค่ะ” พยาบาลพูดด้วยสีหน้าอ่อนโยน

“ทําไมฉันต้องออกจากโรงพยาบาลด้วย?” มาลาตีกลับไม่เห็นด้วย เธอซักถามด้วยเสียงแหลมปรี๊ด “ฉันพักอยู่ที่นี่ดีๆ ฉันไม่ออกจากโรงพยาบาลหรอก! ใครเป็นคนบอกแกว่าฉันจะออกจากโรงพยาบาล ไหน? คนไหนพูด? ให้มันมาพูดกับฉันเองซิ! ”

บ้านดำรงกูลถูกเผาจนแทบไม่เหลือชิ้นดี จะอยู่ยัง ไง? เธอก็ไม่มีเงินไปตกแต่งใหม่ด้วย

ถ้าไม่พักบ้านดำรงกูล ทรัพย์สินของตระกูลดำรง กูลถูกสะสางบัญชีไปหมดแล้ว บริษัทของตระกูล ดำรงกูลเพราะโทษของชาตรีจึงถูกหน่วยงานรัฐยึดไป สุดท้ายทรัพย์สินส่วนตัวที่อยู่ในนามของเธอก็มีแค่บ้าน ดำรงกูลหลังนั้นหลังเดียวแล้ว

แม้แต่บ้านหลังนั้น ยังเป็นเควินออกหน้าแทนถึงปก ปักรักษาเอาไว้ได้

เธอไม่มีที่ๆจะสามารถไปได้ และไม่มีเงินด้วย เธอ ต้องน้ำเข้าสมองถึงไม่อยู่โรงพยาบาลต่อ!

ห้องV.I.P ของโรงพยาบาลอบอุ่นและสะดวก เหมือนอยู่ที่บ้าน ปกติก็มีพยาบาลคอยดูแลทุกอย่าง มีตรงไหนก็สบายก็เรียกพยาบาล……..เธอไม่ไปเด็ด ขาด เธอจะอยู่ที่นี่ตลอด

“อันนี้ไม่ใช่หน้าที่ของฉันค่ะ” เผชิญหน้ากับ มาลาตีที่โกรธ สีหน้าของพยาบาลก็ยังอ่อนโยนอีกเช่น เคย “คนที่ทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลให้คุณคือผู้ ช่วยของคุณเควินค่ะ ถ้าคุณมีข้อข้องใจอะไร สามารถ ติดต่อสอบถามคุณเควินโดยตรงเลยค่ะ”

เควิน?

จู่ๆ มาลาตีนึกถึงเรื่องที่วันนี้ตัวเองไปโวยวาย ที่L.K.Crystal วิลล่า

แต่ว่า..

ก่อนหน้านั้นเธอก็โวยวายมาจนนับครั้งไม่ถ้วน ทุก ครั้งพิงกี้ก็พยายามอดกลั้นและอ่อนข้อให้เพื่อให้เรื่อง ราวสงบลง ทำไมครั้งนี้เธอถึงเด็ดขาดขนาดนี้?

หรือว่า ในที่สุดครั้งนี้เธอไปแตะโดนฟางเส้น สุดท้ายของพิงกี้แล้ว?

หรือว่า มีเควินคอยให้ท้าย พิงกี้ก็เลยกล้าอวดดี พอได้ดีแล้วลืมตัวขึ้นมาจริงๆ

ในใจตื่นตระหนกมาก แต่มาลาตีก็ยังตะคอกอย่างแข็งนอกอ่อนใน “ฉันพักหรือไม่พักที่โรงพยาบาล แม้แต่ตัวฉันเองยังตัดสินใจไม่ได้แล้วงั้นหรอ? นี่มัน เป็นเรื่องของฉันทางโรงพยาบาลจะปล่อยให้คนอื่น มาตัดสินใจแทนฉันอย่างตามใจชอบได้ยังไง นี่มัน หมายความว่ายังไง? ฉันจะบอกพวกแกให้นะ ทางที่ดี ที่สุดพวกแกรีบเอาข้าวของๆฉันไปใส่ที่เดิมและจัดวาง ให้เรียบร้อยเดี๋ยวนี้เลย ไม่งั้นฉันจะไปฟ้องพวกแกถึงที่ ศาลแน่นอน!”

ร่างกายของคุณ ณ ตอนนี้ไม่จำเป็นที่จะต้อง พักโรงพยาบาลตลอด ดังนั้นมีคนทำเรื่องออกจากโรง พยาบาลให้คุณ ทางโรงพยาบาลก็เลยรับเรื่องไว้ค่ะ นี่ เป็นกระบวนการที่ปกติมาก ถึงคุณไปฟ้องถึงที่ศาล ทางโรงพยาบาลเราก็มีเหตุมีผลเพียงพอค่ะ” พยาบาล ยิ้มเล็กน้อย

“นี่แก………..

มาลาตีจะโมโหอยู่แล้วจริงๆ แต่ทันใดนั้นพยาบาล ได้ยื่นนามบัตรที่เตรียมไว้ตั้งแต่เนิ่นๆให้เธอใบนึง “ ฉัน สนิทกับทนายท่านนี้มาก ความสามารถในการทำงาน ของเขาก็ดีเยี่ยมมากเหมือนกัน ถ้าคุณจะสู้คดีกับโรง พยาบาลของเรา ฉันขอแนะนำเขาให้คุณด้วยมิตรภาพ เลยค่ะ รับรองคุณต้องพึงพอใจแน่นอนเพียงแต่……คดี ที่แค่ดูก็รู้ว่าต้องพ่ายแพ้แบบนี้ ไม่แน่ทนายท่านนี้ก็อาจ จะไม่รับด้วยซ้ำนะคะ”
มาลาตี “ ….……….………”

เธอหายใจลึกๆสองที โมโหจนจมูกจะเบี้ยวอยู่แล้ว

เควินออกหน้าปุ๊บ พยาบาลที่ปกติเคารพเธอ ใน ที่สุดก็เผยด้านที่ทุเรศออกมา ถึงขั้นกล้าพูดประชด เหน็บแนมเธอแล้วใช่มั้ย?! ดี ดีมาก!

แต่ว่า ตอนนี้มาลาตีก็รู้ว่าเรื่องที่ออกจากโรง พยาบาลนี้อาจจะไม่มีวิธีรับมือแล้ว

เธอจึงถาม “แล้วเงินที่อยู่ในบัญชีของฉันล่ะ? ฉัน จำได้ว่าในบัญชีของฉันยังมีเป็นแสนอยู่ เงินพวกนี้แก ยังไงก็คงต้องคืนฉันอยู่มั้ง?

“ค่ารักษาก่อนหน้านี้ของคุณล้วนแต่เป็นคนอื่นที่ จ่ายคุณออกค่ารักษา เวลานานขนาดนี้แล้ว ค่าใช้จ่าย ของแต่ละสันก็ไม่ใช่น้อยๆ เงินที่เหลืออยู่ในบัญชีก็ไม่ เยอะแล้วค่ะ ตอนที่ทําเรื่องออกจากโรงพยาบาล ทาง เราก็ได้โอนเงินคืนให้กับบัญชีเดิมที่โอนเข้ามาแล้วค่ะ นอกจากนี้ คุณมาลาตีคะ……..ฉันว่าคุณก็ควรจะคิด เผื่อคนอื่นบ้างนะคะ อย่าอาศัยที่ตนมีอายุมากและทำ เป็นผู้อาวุโส เดิมทีเงินนั่นก็ไม่ใช่ของๆคุณอยู่แล้ว คุณ ยังมีหน้าเอาอีกหรอคะ?”

ใช้ทั้งไม้อ่อนและไม้แข็งพูดซะยาวเหยียด พยาบาลไม่ดูสีหน้าของมาลาตีเลยด้วยซ้ำ เอาเธอที่งงเป็นไก่ตาแตกทิ้งไว้ที่หน้าห้อง จากนั้นก็เดินไปอย่าง ชิวๆ

“นี่แกหยุดนะ กลับมาเดี๋ยวนี้! นังแพศยา แกบอก ซินี่แกหมายความว่ายังไง ฉันเป็นคนที่แกจะตำหนิได้ ..อ๊าๆๆ!” หรอ? แกรู้มั้ยว่าฉันคือใคร? อ๊า……..

มาลาตีโมโหจนกรี๊ดเสียงดัง แต่พยาบาลไม่แม้แต่ จะหันกลับมามองเลยด้วยซ้ำ

เธอยื่นมือผลักพยาบาลที่ยืนอยู่ข้างกาย และพูด ด้วยสีหน้าที่ร้ายกาจ “ลำเจียด นี่แกรีบไปตบสั่งสอนนัง แพศยานั้นหน่อยซิ!”

ป้าลำเจียดกลับมองเธอยิ้มอย่างฝืนใจ “คุณ มาลาตีคะ นี่มันไม่เหมาะมั้งคะ?”

“ทำไมจะไม่เหมาะ?” เธอใช้สายตาดุร้ายจ้องป้า

ลําเจียด

“ฉันเป็นแค่พยาบาลที่คุณจ้างมาดูแล ไม่ใช่คนที่ คุณจ้างมาตบตีสักหน่อย เรื่องใช้กำลังแบบนี้ฉันไม่ทำ หรอกค่ะ “ป้าลำเจียดเปลี่ยนประเด็น “อ้อ ใช่แล้วค่ะ ในเมื่อคุณเองก็จะออกจากโรงพยาบาลในวันนี้แล้ว งั้น ฉันก็ไม่ทำกับคุณต่อแล้วค่ะ ค่าแรงของวันนี้……….

กวาดสายตามาที่มาลาตีทีนึง ป้าลำเจียดกลอกตาขาวทีนึง “เฮ้อ~เรื่องค่าแรงช่างมันเถอะ ฉันดูท่า แล้วคุณก็คงไม่ให้ฉันหรอก ฉันเองก็ขี้เกียจเสียเวลามา คุยเหตุผลกับคุณ วันนี้ฉันทำงานฟรีๆมาทั้งวันก็ถือว่า ทำบุญก็แล้วกัน!”

พอพูดจบ ป้าลำเจียดก็หันหลังจากไป

เธอถูกมาลาตีจ้างมาทำงาน เดิมทีก็จ่ายค่าแรงวัน ต่อวันอยู่แล้ว วันนี้เห็นมาลาตีถูกโรงพยาบาลไล่ออก แม้แต่ค่าแรงของวันนี้ก็ขี้เกียราวีกับมาลาตีแล้ว เธอได้ ไปหางานใหม่โดยตรง

แบบนี้ถึงจะไม่เสียเวลา

เพื่อค่าแรงวันนึง แล้วมานั่งราวีไม่เลิกกับหญิงแกที่ น้ำเข้าสมอง ไม่แน่ยังจะทำให้เสียเวลาหางานใหม่แน่ะ

ป้าลำเจียดคิดได้ปลงมาก

แต่ละคนล้วนแต่เยาะเย้ยตัวเองทั้งนั้น

เรื่องก็ไม่ได้ดั่งใจหวังเลยสักเรื่อง

พยาบาลไปแล้ว พยาบาลที่จ้างมาส่วนตัวก็ไปแล้ว มาลาตีโทรหาเบอร์ของพิงกี้ก็โทรไม่ติด โทรหาเบอร์ ของภูผาก็ไม่มีคนรับสาย
เธอเอ๋ออยู่ที่หน้าห้องไปพักนึง จู่ๆก็รู้สึกปวด ปัสสาวะ แต่ในขณะนี้เธอกลับพบว่าเธออยากเข้า ห้องน้ำก็หาคนมาพยุงไม่ได้ ทันใดนั้นเธอรีบตะโกน เสียงดังเรียกพยาบาล

“ คนล่ะ? คนตายไปไหนกันหมด?

พยาบาล พยาบาล!

ถ้าไม่มีคนมาดูแลฉันอีก คอยดูฉันจะเผาโรง พยาบาลทิ้งแม่งเลย!

สีหน้าท่าทางของมาลาตีเข้มงวดเหมือนปีศาจที่ ดุร้าย แต่ที่เธอไม่รู้คือ เธอยิ่งดุร้าย ก็ยิ่งทำให้คนถอย หางออกจากเธอ

เธอที่นึกว่าตัวเองเป็นคนสูงศักดิ์และเย่อหยิ่ง อาย ที่จะตะโกนเรื่องที่ตัวเองปวดปัสสาวะออกมา ผลลัพธ์ที่ แลกมาคือเธอตะโกนไปอย่างเปล่าประโยชน์ครึ่งชั่วโมง สุดท้ายอั้นไม่ไหวเลยฉี่ราดกางเกงโดยตรงไปเลย