บทที่399: ให้เธอหนีไปก็ดีเหมือนกัน

น้ำหวานหมดคำพูดจริงๆ

เดี่ยวAliceก็บอกว่าสายฟ้ายอดเยี่ยม เดี๋ยวก็ดูถูก สายฟ้า บอกว่าจะสำรวจความจริงเพื่อเอาให้สายฟ้า หน้าแหก..……..ขัดแย้งกันขนาดนี้ มันจะดีจริงๆหรอ?

“เอาล่ะๆ” เห็นน้ำหวานสีหน้าหมดคำพูด Alicev หน้ามุ่ย ตัดสินใจกู้ภาพลักษณ์ตัวเองกลับมาหน่อย “ที่ จริงฉันไม่ใช่ผู้หญิงสำส่อนแบบนั้นนะ ฉันแค่ค่อนข้าง อยากรู้อยากเห็นเฉยๆ

“เหอะๆ ขอให้มันจริงเถอะ.……….”

น้ำหวานไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว ถึงแม้เธอเองก็เป็นคน ร่าเริงแจ่มใส แต่ลึกๆก็มีความเป็นกุลสตรีและความอาย อยู่ รู้สึกไม่มีจุดที่เหมือนกับAliceเลยไม่พอ แต่เธอยัง ตามจังหวะของAliceไม่ทันด้วยซ้ำ

“เอาล่ะ อย่ามัวแต่มาเสียเวลาอยู่ที่นี่เลย เรารีบไป กันเถอะ” Aliceเปิดปากเร่งรัด

น้ำหวานรู้สึกไม่ค่อยอยากทำเรื่องที่แอบดูและมี อันตรายถึงขั้นอาจจะถูกเควินตีจนตายแบบนี้เลย แต่ เธอก็ยิ่งไม่อยากตัวคนเดียว ก็เลยได้แต่พลิกแพลงไป ตามสถานการณ์

เดินไปไม่กี่ก้าว Aliceก็คิดอะไรขึ้นมาได้อีก เธอกลอกตาไปมาและแอบหัวเราะออกมา “ไม่ว่าเธอ จะเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย แต่ในใจเธอคงจะเต็มใจ แน่นอน! คืนนี้ยากที่จะได้สบโอกาศ ฉันจะต้องไปดูว่า ซิว่าของๆเควินเป็นยังไงบ้าง จะใหญ่กว่าของสายฟ้า เหมือนที่สายฟ้าพูดหรือเปล่า?”

“งั้นความหมายของเธอคือ เธอรู้ว่าของสายฟ้า ใหญ่มากงั้นหรอ?”

จู่ๆ น้ำหวานย้อนถาม

“ก็ต้องแหงอยู่แล้วน่ะสิ ฉันเคยเสิร์ชหาใน เน็ต……” พูดถึงตรงนี้ จู่ๆAliceปิดปากไว้และจ้องน้ำ หวาน “นี่เธอหลอกถามฉันหรอ?”

“เหอะๆ!” พิงกี้กลอกตาขาวทีนึง

ทั้งสองพูดกันไปมา ถึงแม้ไม่ถือว่าคุยถูกคอกัน แต่ อย่างน้อยก็ไม่ถือว่าวังเวง

ไม่นาน หัวใจของน้ำหวานก็เหมือนหล่นกลับมาอยู่ ที่เดิม มีความผ่อนคลายที่ได้หลุดพ้นชั่วคราว

เพียงแต่เธอก็อดคิดไม่ได้อีกว่าตอนนี้ดุสิตกำลัง ทำอะไรอยู่ ถ้าครั้งนี้เธอยังจะกลับไปที่ข้างกายเขาอีก เขาจะเฝ้าจับตาเธอให้แน่นหนากว่านี้มั้ย ต่อไปจะเรียก ร้องเธอเยอะกว่าเดิมมั้ย?ดุสิตจุดบุหรี่ขึ้นมามวนนึง

ไฟที่แดงสดเดี่ยวสว่างเดี๋ยวดับอยู่ในนิ้วมือที่เรียว ยาวของเขา เขาดูดบุหรี่ไปคำนึง ควันที่พ่นออกมาปก คลุมใบหน้าที่ดูดีของเขา ทำให้คนมองสีหน้าของเขาไม่ ชัดเจน

ยิ่งแยกแยะไม่ออกว่าแววตาของเขามีความสุข หรือความเศร้า

ถ้าเทียบกับหนึ่งปีที่แล้ว นาทีนี้กลิ่นไอของความ มืดมนและความเยือกเย็นบนตัวเขายิ่งเข้มข้นขึ้นมาก อีกอย่างไม่ใช่แค่มืดมนและเยือกเย็นเฉยๆ ราวกับว่ายัง แบกของที่หนักหน่วงเอาไว้ด้วย

ปีนี้ เขาสูบบุหรี่ยิ่งอยู่ยิ่งจัด ตอนที่ดูดหนักที่สุด วัน นึงสามารถดูดได้หลายซอง

น้ำหวานจากไปกับAlice ในห้องได้เงียบสงบมาก

เป็นพิเศษ

ดุสิตเอามือถือออกมา และนั่งลงที่โซฟา

เขาเลื่อนดูบันทึกการสื่อสาร มีใจอยากจะโทรไป บอกเหตุการณ์ที่เปลี่ยนแปลงในคืนนี้ แต่จู่ๆในสมอง กลับมีภาพนาทีที่Aliceควักปืนออกมา และน้ำหวานก็ มาบังอยู่ที่ตรงหน้าเขาโดยที่ไม่แคร์อะไร มือที่จับมือถือไว้ของเขาได้หล่นลงมาอยู่ที่บนเข่าอย่างหมดเรี่ยวแรง

สีหน้าเหมือนจะร้องไห้และเหมือนจะยิ้ม เขาถอน

หายใจต่ำๆทีนึง

ช่างมันเถอะ

ให้มันเป็นแบบนี้เถอะ

ถ้ามีคนสามารถหนีออกไปจากขุมนรกนี้ได้ มันก็ เป็นเรื่องดีไม่ใช่หรอ?

เพราะไหนๆเขาก็ได้ถลำลึกเข้ามาในดินโคลน เหม็นเน่านี้จนไม่สามารถถอนตัวได้แล้ว เรื่องนี้คือบาป ที่ตระกูลภักดีวัฒนากุลสร้างขึ้นมา ถึงแม้จะต้องให้เขา แบกรับเยอะกว่านี้ เขาก็ไม่มีอะไรจะตำหนิ

ก็แค่ถลำเข้าไปยิ่งลึกเฉยๆ ไม่เป็นไรหรอก……..

ทางกลับกัน ถ้าการเสียสละของเขาสามารถแลก มาด้วยอิสระของน้ำหวาน อาจจะไม่ถือว่าเสียเปรียบ ก็ได้

เพื่อขอแต่งงานสำเร็จ และมีค่ำคืนที่สวยงาม เควิน ใช้ความพยายามอย่างยิ่ง
เขาไม่เพียงแค่ประดับตกแต่งออนเซ็นเป็นอย่างดี ไปรอบนึง กลีบกุหลาบพวกนั้นล้วนแต่เป็นดอกกุหลาบ ที่ขนส่งมาทางอากาศแล้วเด็ดออกมาเป็นกลีบทั้งนั้น แสงไฟก็มีช่างไฟคอยปรับเปลี่ยนจากระบบ

เพื่อจะมีสิ่งแวดล้อมที่เงียบสงบ เขาไม่เพียงแต่ จัดเตรียมให้ลูกค้าอยู่ไกลจากลานเล็กๆของตัวเอง แต่ ยังให้รังสิตจัดเตรียมบอดี้การ์ดคอยปฎิบัติหน้าที่และ กระจายอยู่รอบๆลานด้วย เพื่อที่จะได้ไม่ให้คนมารบก วน

ก็เพราะเหตุนี้ กว่าAliceจะพาน้ำหวานมาได้ ก็ ลงแรงไปไม่น้อยจริงๆ

เดินเท้ามานานไม่พอ หลบบอดี้การ์ดก็เป็นงานเท คนิกเหมือนกัน

ดีที่ตั้งแต่เด็กเธอก็เคยผ่านการฝึกฝนด้านนี้มาแล้ว บอดี้การ์ฝีมืออ่อนหัดพวกนี้ทำอะไรเธอไม่ได้หรอก ถ้า ไม่ใช่ถูกเธอหลบผ่านไป ก็ถูกเธอฉีดยาจนสลบไป

แฝงตัวมาถึงหน้าห้องของเควินและพิงกี้อย่างราบ รื่น Aliceยิ้มให้น้ำหวานอย่างได้ใจ “แหะๆ ฉันเก่งมาก เลยใช่มั้ย?”

น้ำหวาน “. ..ใช่ๆ เก่งมาก”“ทีนี้ก็มาเริ่มการแสดงของฉันแล้ว!” ภายใต้แวว ตาที่หมดคำพูดของน้ำหวาน Aliceตบประตูขึ้นมาอย่าง กระทันหัน ตบไปด้วยและตะโกนขึ้นมาอย่างอารมณ์ คึกคักไปด้วย “เควินเปิดประตู เปิดประตูๆๆ! คุณมี ปัญญาทำเรื่องชั่ว แต่ไม่มีปัญญาเปิดประตูหรอ?”

ท่อนแรกที่เริ่มต้นนี้ยังถือว่ามีจังหวะอยู่ พอมา ท้ายๆAliceก็ไม่ให้ความสำคัญอะไรแล้ว

“อ๊าๆๆ! เปิดประตูเร็วๆสิ! ฉันพาน้ำหวานมาแล้ว พวกเราน่ากลัวมากเลยนะจะบอกให้ รีบให้เราเข้าไป เดี๋ยวนี้!”

“เอ๊ะ ทำไมฉันเคาะเสียงดังขนาดนี้ ยังไม่เปิดประ ตูน๊า?”

น้ำหวานจนปัญญา

กลับเป็นAliceที่ยังมีอารมณ์คึกคักไม่ลดเลย แต ไม่ว่าเธอจะเคาะยังไง เคาะจนมือเจ็บแล้วก็ยังไม่มีคน มาเปิดประตูให้สักที

น้ำหวาน “ ..………….”

Alice”.

สบตากันทีนึง Aliceขยี้ผมอย่างเป็นทุกข์ “พวกเขาไม่เปิดประตู รู้สึกเหมือนเราก็ไม่มีวิธีบุกเข้าไปเลยนี่ น่ะ”

“เธอบุกเข้าไปได้นะ”

“ไม่……ฉันกลัวตาย”

(( .………….” ที่แท้Aliceที่ไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดินยังรู้จัก กลัวตายด้วย น้ำหวานอดขำไม่ได้ “ ในเมื่อเธอกลัวตาย งั้นเราก็รอที่ด้านนอกเถอะ ถ้าถึงเวลา พวกเขาต้องมา เปิดประตูให้พวกเราแน่นอน”

ก็ไม่มีวิธีอื่นแล้วจริงๆด้วย Aliceได้แต่คอตกและ พยักหน้า “งั้นก็ได้”

เธอไม่เคยคิดมาก่อนจริงๆ ถ้าเควินเป็นตายยังไงก็

ไม่เปิดประตูจะทำยังไง

แต่นาทีนี้เธอยังคิดวางแผนเล็กๆอยู่ในใจ รู้สึกถึง ไม่สามารถเห็นเหตุการณ์สดๆของเควินและพิงกี้ แต่ถ้า สามารถก่อกวนตอนที่พวกเขาทำเรื่องอย่างว่ากันอยู่ ทำให้เควินไปไม่ถึงก้าวสุดท้าย ดูหน้าตาที่กระหืดกระ หอบของเขาก็ไม่เลวเหมือนกัน

ใครใช้ให้เขามีสีหน้าหนักแน่นและใจเย็นอยู่เสมอ แถมสีหน้าหมื่นปีก็ยังไม่เปลี่ยนครั้งนึงล่ะ?
ก็เพราะแบบนี เธอถึงอยากเห็นเขาโมโหจนขนชี ตั้งจริงๆ!

แต่เสียดาย ไม่มีโอกาศแล้ว

เฮ้อ~

ที่จริงเควินกับพิงกี้ได้ยินตั้งแต่แรกแล้วว่า Aliceกับน้ำหวานมาถึงแล้ว

ประตูห้องถูกตบจนสั่นสะเทือน นอกจากหูหนวก เท่านั้น ไม่งั้นไม่มีทางที่ไม่รู้สึกถึงหรอก

ถึงแม้เควินเคยพูดเรื่องที่น้ำหวานจะมาให้กับพิงกี้ ฟังตั้งแจ่เมื่อกี้แล้ว แต่เขาก็บอกแล้วว่าจะมาประมาณ เที่ยงคืน แต่ตอนนี้เพิ่งจะห้าทุ่มกว่าเอง พิงกี้ยังไม่ได้ เตรียมใจเลยด้วยซ้ำ

เพราะถูกทำเอาจนตกใจ นาทีที่ประตูถูกตบ จน“โพ่งๆๆ” พิงกี้อดไม่ได้ที่จะเกรงร่างกาย ตากลมโต จ้องมองไปที่ประตู กลัวว่าวินาทีต่อมาAliceยัยตัวแสบ จะพังประตูแล้วบุกเข้ามาจริงๆ

สถานการณ์ของเธอกับเควินในตอนนี้กำลังดุเดือด อยู่ ถ้าถูกคนอื่นเห็นพวกเขาเป็นแบบนี้ เธอไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้วจริงๆ!