บทที่394: รู้สึกคุณแปลกๆ

“ข็นรถเถอะ”

เดินมาที่ตรงหน้าของมายบัคสีดำ เควินได้เปิด ประตูข้างคนขับให้พิงกี้โดยตรงอย่างสุภาพบุรุษมากๆ

ครั้งนี้เขาไม่ได้ให้รังสิตขับรถ และไม่ได้ให้พายุ ติดตามมาด้วย พิงกี้มองเขาทีนึงด้วยความสงสัย ส่วน เขามีสีหน้าแววตาที่สงบและอบอุ่น มุมปากมีรอยยิ้ม อ่อนๆ

แต่สีหน้าแววตาของเขาก็เด็ดเดี่ยวมาก พิงกี้รู้ถ้า ถามในตอนนี้คาดว่าก็คงถามไม่ได้ความอะไรหรอก

เขานําหน้าลับๆล่อๆ

แต่ว่า เขาไม่มีทางขายเธอทิ้งหรอก จุดนี้เธอวางใจ

ได้

พิงกี้ขึ้นรถพร้อมกับความสงสัย เพิ่งคาดเข็มขัด นิรภัยเสร็จ เควินก็ได้เดินอ้อมมาที่ฝั่งคนขับและสตาร์ท รถ

พอขับมาได้สักพัก พิงกี้พบว่านี่ไม่ใช่เส้นที่ทาง กลับL.K.Crystalวิลล่า ทันใดนั้นเธอยิ่งรู้สึกแปลกใจ เข้าไปใหญ่

“เราจะไปไหนกันคะ?” เธอถาม
“เดี๋ยวคุณก็รู้เอง”

พิงกี้กลอกตาขาวทีนึง และหันหน้าไปมองวิวนอก หน้าต่างต่อ

เธอรู้อยู่แล้ว

อยู่กับผู้ชายคนนี้มานานขนาดนี้ สีหน้าเล็กน้อย ของเขา หรือแม้แต่จะแค่ความรู้สึกเล็กน้อย ก็สามารถ ทำให้เธอมีเซ้นส์อย่างใจตรงกันเลย……..บางทีเธอก็ คิดนะว่าที่ก็คือสามีภรรยาที่เขาว่ากันใช่มั้ย?

แต่ว่า ตอนนี้พอมานึกถึงคำว่า“สามีภรรยา” ในใจ ของเธอก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะผิดหวังเล็กน้อย

เขาอาจจะอยากง้อเธอ เพื่อให้เธอมีความสุขมั้ง?

สิ่งที่เธอสามารถคิดได้ก็มีเพียงเท่านี้เอง

ที่จริงเควินไม่ได้ผิดอะไร หรือต้องบอกว่าที่จริง เขาก็ทำดีมาโดยตลอด เพียงแต่ยังไงซะเขาก็เป็น ผู้ชายคนนึง ไม่มีนิสัยอ่อนโยนอละอ่อนหวานชวนให้ คล้อยตามเหมือนผู้หญิง เขาถึงเดาความคิดของเธอไม่
ตอนที่ขึ้นรถพระอาทิตย์ก็ใกล้ตกดินแล้ว ขอบฟ้า ที่พลบค่ำมีเมฆที่ถูกพระอาทิตย์สาดส่องจนแดง

พอพระทิตย์ตกดิน ท้องฟ้าเริ่มมืดสลัว รถมายบัคสี ดำก็ได้ขับขึ้นเขาลูกนึงแล้ว

นาทีนี้พิงกี้ก็รู้จุดมุ่งหมายของพวกเขาแล้ว

ออนเซ็นในชานเมือง

เห็นป้ายใหญ่ๆของออนเซ็น พิงกี้เอียงศีรษะพิงอยู่ ที่กระจกรถ เธอก็ไม่ได้เสนอความคิดเห็นคัดค้านอะไร ออกมา

พักผ่อนที่นี่หน่อยก็ไม่เลว

เตชิตผ่าตัดเสร็จแล้ว สองสามวันไปเยี่ยมเขาทีนึง ก็ไม่ดี ไม่เพียงแต่ต้องแคร์ความรู้สึกของท่านประธาน ใหญ่คนนี้ เธอเองก็ต้องระมัดระวังความเหมาะสมของ การเป็นเพื่อนด้วย

สนิทแนบแน่นเกินไป กลับจะทำให้เรื่องมากมาย เสียการควบคุมได้

ในด้านนี้เธอก็ยังใจเย็นมากอยู่

แต่ว่า เธอก็ยังมีคำถามอย่
“เราจะอยู่ที่นี่นานเท่าไหร่คะ?” พิงกี้ถามเสร็จก็ พูดต่ออีก “ที่จริงฉันไม่ได้โกรธคุณแล้ว คุณไม่จำเป็น ต้องอธิบายอะไรกับฉันหรอกค่ะ ที่จริง…..มันก็ไม่เกี่ยว กับคุณหรอก เป็นเพราะฉันอารมณ์ไม่ดีเอง ครึ่งเดือน มานี้ฉันไม่ได้เจอแอ๊ปเปิ้ลเลย ไม่แน่เขาอาจจะโกรธฉัน แล้วก็ได้ หรือว่าเรากลับพรุ่งนี้เถอะมั้งคะ?”

.อืม” เควินตอบแบบคลุมเครือคำนึง ไม่ ได้บอกโอเคหรือไม่โอเค เขาพูดเพียงว่า “ในเมื่อมา แล้ว งั้นก็อย่าคิดเรื่องอย่างอื่น เรื่องกลับไปเดี๋ยวผมจัด เตรียมเองนะ”

ค่ะ”

มองเควินอย่างลึกซึ้งทีนึง พิงกี้ก็ได้หันหน้ากลับไป

อีก

ในรถเปิดเพลงไว้ เป็นเสียงดนตรีที่โรแมนติกมาก นี่มันไม่ใช่สไตล์ของเควินนี่น่ะ ทำให้เธอรู้สึกแปลกใจ มาก

รถได้ขับเข้ามาในออนเซ็น พิงกี้ออกมาปุ๊บ พบว่า ครั้งนี้ก็ยังพักลานเล็กๆของครั้งก่อนเหมือนเดิม

หลังจากเข้าห้อง เธอกลับพบว่ามีอะไรแตกต่างไปจากเดิม

ในห้องนอนถูกประดับตกแต่งอย่างปราณีตและโร

แมติกมาก

พอเปิดประตูห้องปุ๊บ กลิ่นหอมอ่อนๆของกลีบ กุหลาบก็โชยมาเตะจมูก ในห้องไม่ได้เปิดไฟ แต่แล้ว ที่ระเบียงกลับมีโต๊ะไม้วางอยู่พร้อมเก้าอี้ไม้สองตัว บน โต๊ะไม้มีเชิงเทียนที่สวยหรูปักด้วยเทียนสีแดง แสง เทียนถูกหมอกของออนเซ็นปกคลุมจนล่องลอยและ พร่าเลือน กำลังมีแสงอบอุ่นกระจายอยู่

แสงสว่างของเทียนเอ่อล้นอยู่ทั่วห้องนอน บน เตียงมีกลีบกุหลาบที่สวยสดวางเรียงเป็นรูปหัวใจ การ ประดับตกแต่งของอย่างอื่นก็ใช้ใจทำและสวยงามมาก

นี่คือ…………

พิงกี้หันหน้าไปอย่างตะลึงงัน สบตากับดวงตาดำ เข้มของเควิน “เข้าไปก่อนสิครับ”

ค่ะ”

เธอตอบพึมพำ

เดินเข้าประตู นั่งอยู่บนเก้าอี้ มองดูอาหารเย็น เลิศหรบนโต๊ะ พิงกี้ค่อนข้างอึ้งจนดึงสติกลับมาไม่ได้…….นี่มันน่าช่างแปลกใจเกินไปแล้ว

คนที่แทบจะไม่มีมีเซลล์โรแมนติกเลย จู่ๆจะมาทำ แบบนี้ได้ เธอไม่เพียงแต่รู้สึกตื่นตะลึงเพราะได้รับความ เมตตาอย่างไม่คาดคิด แต่ยังรู้สึกกลัวเล็กน้อยด้วย

เธอเงยหน้ามองไปที่เควิน “คุณ…..เอ่อ พายุบอก ให้คุณง้อฉันแบบนี้ใช่มั้ยคะ?”

เควินสีหน้าบูดบึ้ง

พิงกี้รีบส่ายหัว “ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไร ถึงเขาจะ เป็นคนสอนคุณก็ไม่เป็นไร ฉันชอบมากค่ะ” พิงกี้เม้ม ปากไว้ แต่ในใจลึกๆกลับดีใจมาก

ที่จริงเธอเป็นคนง้อง่ายมาก แค่ใช้ใจทำสิ่งเล็กๆ เพื่อเธอหน่อย เธอก็มีความสุขมากแล้ว

ผู้ชายที่ไม่มีเซลล์โรแมนติกคนนี้ยอมเปลี่ยนแปลง เพราะเธอ เธอยังต้องการอะไรที่มันมากไปกว่านี้อีกล่ะ?

อาหารมื้อนี้คือสเต็กกับไวน์แดง พิงกี้หั่นไปหลายที เควินที่เห็นภาพนี้ก็ได้ยกจานที่อยู่ในมือของเธอไป จาก นั้นสเต็กที่ถูกหั่นเป็นชิ้นๆอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยก็ ถูกวางอยู่ที่ตรงหน้าเธอแล้ว

“ขอบคุณค่ะ” รอยยิ้มของเธอยิ่งเข้มข้นขึ้น
“ไม่ต้องเกรงใจครับ คุณเป็นผู้หญิงของผม” แวว ตาของเควินก็มีความได้ใจ

น้อยมากที่เขาจะระมัดระวังปัญหาของราย ละเอียดแบบนี้ แต่เพื่อเธอแล้ว เขายอม

อาหารมื้อนี้ทานได้อย่างมีความสุขมาก

บรรยากาศก็ดีเยี่ยม

พิงกี้คิดอยู่ ตามนิสัยของท่านประธาน พอกินอิ่มก็ ต้องคิดถึงเรื่องอย่างว่าแล้ว……. นี่น่าจะเป็นท่วงทำนอง แบบนี้อยู่แล้ว เพราะยังไงซะทำสงครามเย็นมาครึ่ง เดือนแล้ว เขาก็คงหิวโหยจะแย่อยู่แล้ว

แต่ว่า ครั้งนี้เธอกลับเดาผิดอีกแล้ว

“จะออกไปเดินเล่นหน่อยมั้ย?” เควินหลุบตามอง

มาที่เธอ

ถึงแม้จะเป็นคำถาม แต่ความคาดหวังและความ แน่วแน่ในน้ำเสียง ชัดเจนมากว่าไม่อยากให้เธอปฎิเสธ

“ได้สิคะ!” พิงกี้พยักหน้า

เดินเล่นหน่อยก็ดีเหมือนกัน เธอก็อยากดูพอดีเลย ว่าเขาจะเป็นลูกไม้อะไรกันแน่
เดินออกมาจากลาน เควินได้จูงมือของพิงกี้ไว้

ฝ่ามือใหญ่ของเขาห่อหุ้มมือเรียวเล็กของเธอไว้ ด้านใน จากนั้นก็เสียบเข้าที่ซอกนิ้วของเธออย่างถูก จังหวะเป็นขั้นเป็นตอน

พิงกี้เงยหน้ามองเขา ส่วนเขาก็ยิ้มให้เธอ

อยู่ภายใต้แสงไฟ ทำให้ใบหน้าหล่อเหลาของ ผู้ชายยิ่งดูคมชัดมากยิ่งขึ้น ดวงตาของเขาราวกับว่า มีดวงดาวแฝงอยู่ แต่ก็เหมือนหลุมดำที่มีแรงดึงดูดมาก จนทำให้เธอกระวนกระวายใจ ราวกับว่านาทีต่อมาก็จะ เกิดเรื่องอะไรขึ้นอย่างไรอย่างนั้น

“เป็นอะไรไปครับ?”

เห็นพิงกี้อึ้ง เควินจึงรีบถาม

เขาหวังว่าทั้งหมดของคืนนี้จะเป็นเพอร์เฟค สมบูรณ์แบบหมด ไม่อยากเกิดเรื่องผิดพลาดอะไรขึ้น

มา

“เปล่าค่ะ……..” พิงกี้ส่ายหัว “ก็แค่รู้สึกว่าวันนี้ คุณแปลกๆยังไงไม่รู้

เมื่อกี้ ตอนที่เขายิ้มให้เธอ ถึงแม้ความหล่อเหลา ของเขาได้ทำให้เธออึ้งค้างไปสองวิ แต่ไม่นานเธอก็มีความรู้สึกว่าเธอเป็นแค่เหยื่อตัวนึงที่ใกล้จะถูกเขา เขมือบ

เควิน “

นี่คือภาพยนต์ศิลปะที่เขาจัดเตรียมไว้ แต่กลับถูก เธอมองเป็นหนังลึกลับซะงั้น……….