บทที่387 ไม่ต้องตื่นเต้น

การสัมผัสที่อบอุ่น พริบตาเดียวก็ทำให้พิงกี้ลืมคำ พูดที่ตัวเองจะพูดและอยากถาม

ความวุ่นวายทั้งหมดบนโลกใบนี้ ล้วนถูกผู้ชายที่ แข็งแกร่งและหนักแน่นบังไว้นออ้อมแขนของเขา เธอ ยังต้องครุ่นคิดอะไรอีกล่ะ? หนึ่งเดียวที่ต้องคิดคือจะ ทำให้ตัวเอง ให้เขา และใ ความสุขก็พอ ะให้ครอบครัวเล็กๆต่างก็นี้มี

แค่นี้เอง

หลับตาลงเบาๆ พิงกี้ตอบรับอย่างอ่อนโยน

ในนาทีนี้เธอสามารถทิ้งทุกอย่างเอาไว้ก่อน

ไม่ได้นัวเนียและรักใคร่สุดซึ้งแบบนี้มานานมาก แล้ว ครั้งนี้ทั้งสองต่างก็อินมาก

ฤดูกาลของตอนนี้ ถึงจะกลางคืนก็ไม่ค่อยหนาว เท่าไหร่ แต่แล้ว ตอนที่ทั้งสองซื่อสัตย์ต่อกันและกัน เสื้อลื่นหล่นมาจากบนเรือนร่าง พิงกี้ก็ยังอดไม่ได้ที่จะ ตัวสั่น

“เหอะ……” เควินหัวเราะเสียงต่ำทีนึง จากนั้นได้ ก้มหน้าจูบที่หน้าผากเธอ “ตื่นเต้นเหรอ?”

“ฉันไม่ได้ตื่นเต้นสักหน่อย”พิงกี้จ้องเขาด้วยความโกรธทีนึง

นี่ไม่ใช่เพิ่งจะครั้งแรกสักหน่อย เป็นไปได้ยังไงที่ เธอจะเหมือนคนไม่เคยผ่านอะไรมาก่อน

เธอก็แค่…

รู้สึกเขินเล็กน้อย ด้วยจิตใต้สำนึกเลยเป็นอย่างนี้

“อืม คุณไม่ตื่นเต้นหรอก ผมเชื่อคุณ แน่นอนว่า คุณก็ไม่ต้องตื่นเต้นด้วย……”เควินพยักหน้าพร้อม ปฏิบัติตามคำแนะนำที่ดี ในขณะที่เธอนึกว่าเขาจะใจดี ตามใจเธอ เขากลับเปลี่ยนประเด็นซะงั้น “คุณแค่รับ ผิดชอบ’ฟิต’ก็พอแล้ว โอเคมั้ย?”

พิงกี้ “

ใบหน้าเรียวสวยของเธอได้แดงก่ำขึ้นมาใน ทันที ยื่นมือไปหยิกเอวที่มีแต่ซิกแพคของผู้ชายทีนึง แสดงออกถึงอารมณ์เล็กน้อยของในใจ

แววตาที่รักใคร่เอ็นดูของเควินเข้มข้นจนใกล้จะ ล้นทะลักออกมา หน้าอกสั่นสะเทือน เสียงหัวเราะที่ รื่นรมย์และทุ้มต่ำออกมาจากมุมปากของเขา สามารถ ทำให้คนสังเกตเห็นได้อย่างง่ายดายว่าเขาอารมณ์ดี มาก
พอหัวเราะจนพอแล้ว

เขาได้ก้มหน้าจูบริมฝีปากที่อ่อนนุ่มของผู้หญิงอีก ครั้ง พยุงตัวเองไว้แล้วบุกเข้าไปที่ร่างกายเธอ

พิงกี้ทนไม่ไหวที่จะส่งเสียง“อื้อ”ออกมาเบาๆเสียง

นึง

เธอจําไม่ได้แล้วว่าไม่ได้นัวเนียกับเควินมานานเท่า ไหร่ แต่ที่ปฏิเสธไม่ได้คือในใจเธอก็ปรารถนาเหมือน กัน เหมือนที่เขาปรารถนาอยากได้เธออย่างไรอย่างนั้น เธอก็หวังให้เขาเข้าใกล้เธออยู่ในใจเหมือนกัน

ร่างกายที่เร่าร้อนของผู้ชายแผ่กระจายมาที่ผิวพร รณ์ของเธอ พิงกี้กัดริมฝีปากไว้เบาๆ มือทั้งสองที่คล้อง ไว้ที่เอวของเขาได้กอดแน่นยิ่งขึ้น

ทั้งสองแนบแน่นจนไม่อาจแยกจากกัน

เควินเข้าไปถึงในความอบอุ่นปุ๊บก็มีความรู้สึกตื่น โผล่ขึ้นมาจากในใจอย่างควบคุมไม่ได้ เขาพุ่งชนขึ้นมา อย่างแรง ลึกเข้าไปข้างในสุดของเธอครั้งแล้วครั้งเล่า เหมือนจะแทรกเข้าไปในร่างกายที่อ่อนโยนของผู้หญิง อย่างไรอย่างนั้น

พิงกี้ถูกเขาทรมานจนจะไม่ไหว แววตามีหมอ กบางๆเคลือบอยู่ชั้นนึง
เธอขอร้องเขา แต่เขากลับยิ่งกำเริบเสิบสานยิ่งขึ้น

ไปอีก

ตอนที่เข้าไปถึงจุดที่ลึกที่สุด เขายังพูดออกมา อย่างคิดมิดีมิร้ายอีก “เป็นเพราะผมไม่ได้พรวนดินให้ คุณนานใช่มั้ย ทำไมผมถึงรู้สึกว่าของคุณแน่นกว่าก่อน หน้านั้นขึ้นเยอะเลย?”

พิงกี้อายจนไม่อยากจะตอบ

เควินเปิดปากพูดเองเออเองคนเดียว “คุณผ่อน คลายหน่อย ถึงจะชอบมากที่ถูกผมทำแบบนี้ แต่ก็อย่า คึกคะนองเกินไปนะ จะได้ไม่ต้องหนีบของผมขาด โอเค มั้ย?”

พิงกี้ “

ผู้ชายคนนี้นี่คำพูดลามกเยอะจริงๆเลย!

ปกติดูเป็นคนสุภาพเรียบร้อย แต่เวลาด้วยกันอยู่ สองต่อสองชอบทะลึ่งใส่เธออยู่นั่นแหละ โดยเฉพาะ ช่วงนี้เขาไม่มีเวลา ไม่ได้ทำมิดีมิร้ายใส่เธอมานานมาก แล้ว เหมือนกลั้นจนจะโชว์ลีลาสุดซี๊ดออกมาอย่างไร อย่างนั้น

ทั้งอายทั้งโกรธ และสุดจะทน พิงกี้กัดเข้าที่ไหล่ของเขา
เควินทนอดหัวเราะออกมาไม่ได้ “กัดแรงอีกหน่อย ถึงจะเสียว’ ”

พิงกี้ “

ในห้องที่เงียบสงบ ได้ยินแต่เสียงหอบที่ทุ้มต่ำของ ผู้ชาย และเสียงครางเบาๆของผู้หญิง……

วันรุ่งขึ้น

พิงกี้ตื่นขึ้นมาจากแสงอาทิตย์ที่สดใสในยามเช้า ลืมตาขึ้นมาเห็นผ้าม่านที่ถูกสายลมพัดอยู่เบาๆ มุมปาก มีรอยยิ้มที่เกียจคร้านเผยออกมา

จัดการเรื่องของลิสาเสร็จ แป๊บเดียวเหมือนในใจ ของเธอก็ได้สงบลงมา

คนเราอยู่บนโลกนี้ สิ่งที่อุ่นใจที่สุดก็คงจะอยู่ที่ท่า ดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว

ลิสาตกอยู่ในสภาพแบบนี้ พิงกี้ไม่ได้เห็นใจ มีแต่ อุ่นใจเท่านั้น สมมุติถ้าเธอเห็นใจลิสาอย่างไม่แยกแยะ ผิดถูก แล้วจะมีใครไปสงสารคนที่ถูกลิสาทำลายจน ครอบครัวสาแหรกขาดล่ะ?
พิงกี้ตื่นมาได้สักพัก เควินก็ลืมตาขึ้นแล้ว

เมื่อคืน“ทำการบ้าน”หนักมาทั้งคืน แววตาลุ่มลึก ของท่านประธานเต็มไปด้วยเส้นเลือด แต่ร่างกายยัง กระปรี้กระเปร่ามาก

ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้อยู่ที่ผิวเนียนนุ่มดั่งไข่มุกของเธอ เขาก้มหน้าเป่าลมที่ข้างหูเธอเบาๆ และถามด้วยเสียง ทุ้มต่ำ “กำลังนั่งคิดอะไรอยู่ แอบมีความสุขอยู่คนเดียว เลย?”

คงไม่ใช่เพราะถูกเติมน้ำให้ชุ่มฉ่ำแล้ว ดังนั้นถึงได้ มีความสุขมั้ง? เขารู้แล้วเชียวว่าเธอก็ชอบเขาเหมือน กัน แน่นอน นี่ก็ต้องขอบคุณที่เขาขยันทำการบ้าน อย่างสุดกำลัง! ผู้ชายธรรมดาทั่วไปจะเทียบกับเขาได้ ยังไง?

พิงกี้ยิ้มละไม “คิดเรื่องที่มีความสุขค่ะ”

“อืม ผมรู้ว่าคุณมีความสุข……” เควินยิ่งตอบ อย่างรื่นรมย์เข้าไปใหญ่

แขนของเขาขยับลงไปข้างล่าง จับขาที่เรียวยาว ของเธอขึ้นมาและคล้องอยู่ตรงข้อพับของแขน รู้สึกมุม เหมาะสมแล้ว อาศัยความชุ่มชื้นที่ยังหลงเหลือจาก เมื่อคืน ถือโอกาศมุดเข้าไปที่ร่างกายของเธอ เอาอาวุธ ที่ตื่นตัวและดุดันล้วงลึกเข้าไป
“ตอนนี้ยังมีความสุขใหญ่เลยใช่มั้ย?” เขาถาม

พิงกี้นึกแล้วเชียวว่าต้องมาแบบนี้อีกแล้ว เธอ ปล่อยให้เขาทำมิดีมิร้ายอย่างตามใจชอบ และพูดอย่าง เกียจคร้านไปด้วย “คุณไม่กลัวอสุจิหมด คนก็จะเหี่ยว ฉาวตายตามไปด้วยหรอคะ?”

“นี่เพิ่งจะแค่วันแรกเอง กลัวอะไร?” เควินยกยิ้ม ปากอย่างไม่แคร์

เขาขยับไปด้วยและยิ้มไปด้วย

เห็นได้ชัดมากว่าแววตามีความได้ใจ

สำหรับประสิทธิภาพในการต่อสู้ของตัวเอง เขา มีความมั่นใจสูงมาก อีกอย่าง เขาก็ไม่ได้เร่งรีบในชั่ว ขณะ เวลายังมีอีกเยอะ

หลังจากจัดการเรื่องของลิสาเสร็จ เควินมีความคิด อยากจะพักผ่อนหลายวันหน่อย

เวลาต่อจากนี้ทั้งวัน พิงกี้ถือว่าถูกมัดอยู่ที่บน เตียง ถูกผู้ชายที่นอนหลับพักผ่อนไปหลายชั่วโมงจน กระปรี้กระเปร่าทรมานอย่างพลิกไปพลิกมา เหมือนจะ ชดเชยสิ่งที่เขา “ขาดดุล”ในช่วงนี้กลับคืนมาอย่างไร อย่างนั้น
เธอรับไว้อย่างสนุกสนานครึกครื้นและจนปัญญา ถูกทรมานจนจะไม่ไหว พอมาสุดท้ายเธอก็ได้ขอร้อง ด้วยน้ำตาขึ้นมาจริงๆ

แต่เธอไม่ได้โชคดีขนาดนั้นที่ถูกปล่อยตัวไป

จนถึงตะวันลับฟ้า จู่ๆมีสายเรียกเข้าจากดนัยว่าจะ

มาที่วิลล่า

สายเรียกเข้าจากดนัยสามารถบอกได้ว่าทำให้เค วินรับมือไม่ทันจริงๆ

มีสายเรียกเข้านี้เข้ามาเกี่ยวข้องผูกความคิดของ เควินไว้ ที่นี้พิงกี้ถึงได้กัดริมฝีปากและจ้องเขาอย่าง โหดทีนึง เอาผ้าห่มม้วนตัวเองขึ้นมาอย่างระมัดระวัง และโกรธกริ้วมาก

“ผมไปที่ห้องอ่านหนังสือแล้ว คุณพักผ่อนดีๆนะ”

วางมือถือลง เควินตบผ้าห่มที่ถูกพิงกี้ม้วนเป็น“ปอ เปี๊ยะ”เบาๆทีนึง

“ฮึ” พิงกี้ที่หลบอยู่ในผ้าห่มกลอกตาขาวใส่เควิน ทีนึง เขาก็รู้จักให้เธอพักผ่อนแล้วหรือ?
พอเควินไปปุ๊บ พิงกี้ถึงออกมาจากในผ้าห่ม และ หายใจออกแรงๆทีนึง

อบอ้าวอยู่แต่ข้างใน อึดอัดจะแย่อยู่แล้ว

เดินเข้ามาในห้องอ่านหนังสือ เควินได้ปิดประตู

ด้วย

ดนัยโทรศัพท์มาว่าจะมาหา เขายังปฎิเสธไม่ได้ ไม่ เพียงปฎิเสธไม่ได้ ที่จริงในใจเขาก็คาดหวังมากด้วยว่า ดนัยจะมาพร้อมข่าวดีอะไรหรือเปล่า

งานที่ดนัยวิจัยในตอนนี้สำคัญมาก เกี่ยวพันถึง วิธีแก้ไขเชื้อไวรัสที่รับมือยากที่อยู่บนตัวของเตชิต ไม่ เพียงแต่เกี่ยวข้องกับความเป็นความตายของเตชิต แต่ยังเกี่ยวข้องกับความเป็นความตายของคนที่จะถูก องค์กรSCทําลายในอนาคตด้วย

ถ้าเชื้อไวรัสตัวนี้แพร่ออกไป ผลลัพธ์ที่ตามมาแค่ คิดก็ทำให้คนขนหัวลุกจนตัวสั่น

อีกอย่าง เมืองZที่เป็นเมืองที่มีน้ำใจเอื้อเฟื้อเผื่อ แผ่มาก ไกรสรต้องโทษประหาร ในฐานะเตชิตที่เป็น ลูกชายของเขากลับมีคุณงามความดีที่ใหญ่หลวงมาก จุดนี้จะขีดฆ่าทิ้งไม่ได้

ถึงคนที่มีเจตนาไม่ดีแอบแฝงอยู่ ณ ตอนนี้ก็เต็มใจที่จะคุ้มครองชีวิตของเตชิต

เรื่องนี้คือเรื่องที่ต้องรีบแก้ไขในตอนนี้ สำคัญกว่า เรื่องรักใคร่ของชายหญิงมาก

ดนัยขับรถมาถึงกลางทาง ถูกคนขับเตือนถึงนึก ขึ้นได้ว่าต้องพูดกับเควินสักคำ นี่ถึงได้โทรไปหาเควิน เพราะเหตุนี้หลังจากวางสายไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เขาก็ถึงที่ หน้าวิลล่าแล้ว