บทที่385 จัดการลิสาเรียบร้อยแล้ว

ป้าจำปาวางกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่ถือไว้บนมือ ลงที่พื้น เหนื่อยจนเอามือเช็ดเหงื่อ เห็นได้ชัดว่ากระเป๋า ใบนั้นหนักจนทำให้เธอเหนื่อยไม่เบา

มาลาตีไม่สนใจเรื่องนี้

ป้าจำปาเป็นคนรับใช้ เธอไม่สนหรอกว่าป่าจำปา จะอยู่หรือตาย

มาลาตีขมวดคิ้วแล้วหมุนล้อรถเข็นไปข้างหน้า มองไปที่ท้ายรถ ปรากฎว่าไม่มีอะไรเลย มองไม่เห็นตัว ของลิสา ทันใดนั้นเธออารมณ์เสียขึ้นมาทันที

“แกเอาคนของฉันไปไว้ที่ไหนแล้ว?” เธอจ้องมอง ป้าจำปาด้วยสายตาโมโห เหมือนกับว่าป้าจำปาโกหก เธออย่างไรอย่างนั้น

เสียงของเธอแหลมคมปนด้วยเสียงแหบ ฟังแล้ว

ขัดหูจริงๆ

ก่อนหน้านี้เธอสลบในไฟไหม้ครั้งนั้น ถึงแม้เธอจะ ถูกช่วยชีวิตเอาไว้ได้ แต่ไม่เพียงแค่กลายเป็นคนพิการ เท่านั้น ควันที่เธอสูดเข้าไปก็ทำลายคอของเธอ จนถึง วันนี้เธอดีขึ้นมากแล้ว แต่ก็ยังไม่หายเป็นปกติ

ป้าจำปาอดประชดไม่ได้ “คุณหญิง คุณอยากจะ อาละวาดจนทำให้ทุกคนรู้หมดเลยรึไงคะ?”
“ห้า?”

“ระแวกนี้มีสายตามากมายจ้องมองอยู่ คุณกับฉัน ยกคนที่สลบอยู่ทั้งคนเข้ามาในห้อง คนอื่นจะไม่เกิด ความสงสัย หรือจะไม่คิดว่าคุณจะทำเรื่องทั่วๆอะไรรึ เปล่าเหรอ?”

“แก……”มาลาตีพูดไม่ออก “นี่แกพูดกับฉันแบบ นี้ได้ยังไง?”

ป้าจําปาก็ไม่เปลืองน้ำลายกับคนโง่อย่างมาลาตี ต่อ เธอตบที่กระเป๋าเดินทางเบาๆ“อยู่ในนี้ค่ะ!”

มาลา ขมวดคิ้วคิ้วมองไปที่กระเป๋าเดินทาง เห็น ป้าจําปาลากกระเป๋าเดินไปข้างหน้าอย่างเสียแรง เธอ ถึงได้ไม่พูดอะไรอีก และหยุดอยู่ที่เดิมด้วยสีหน้าไม่ พอใจรอให้ป้าจำปาจัดการเรื่องในมือเสร็จแล้วกลับมา เข็นเธอเข้าไป

ป้าจำปาเสียทั้งแรงกายและแรงใจเพื่อลากตัวลิสา ที่หนักสี่สิบกว่ากิโลเข้าไปในห้อง แล้วสังเกตว่ามาลาตี ไม่ได้ตามมาด้วย จึงเดินออกไปมองดู กลับเห็นมาลาตี นั่งอย่างชิวๆรอให้เธอไปปรนนิบัติ วินาทีนั้น เธอแทบ อยากจะบ้าตาย

เธอคิดว่า รอให้มาลาตีทำลายวาสนาที่เหลือน้อย นิดของตัวเองไปแล้ว หลังจากนั้นคณพิงกี้จะไม่มาเหลียวแลแม่ของเธออีก เธอต้องเป็นคนแรกที่จะวิ่ง เข้าไปตบหน้ายายแก่นี้ให้สะใจไปเลยแน่นอน!

พอเข้ามาถึงในห้อง มาลา รีบสั่งป่าจําปา “รีบเปิด กระเป๋าสิ อย่าทําให้เธอขาดใจตายซะล่ะ”

ป้าจำปาตบหน้ามาลาตีอยู่ในใจแรงๆทีนึง แล้ว ค่อยพูดอย่างชิวๆว่า “ไม่ตายหรอกค่ะ กระเป๋าใบนี้ เตรียมการมาโดยเฉพาะ ได้เจาะรูไว้สี่รู ไม่ทำให้คน ขาดใจตายหรอกค่ะ”

“บอกให้แกเปิดแกก็เปิดสิ ยังจะมาพูดมากอะไร อีก?”

ป้าจำปา “..………..

หายใจลึกๆ ป้าจำปาวางกระเป๋าไว้บนพื้นแล้วเปิด

เดิมทีลิสาก็ตัวผอมมากอยู่แล้ว ถูกใส่เข้าไปใน กระเป๋าเดินทางใบใหญ่ก็ไม่ได้ถือว่าคับแคบ มองดูป้า จําปาดึงตัวลิสาออกมาจากกระเป๋าเดินทาง มาลาตีแค้น จนตาลุกเป็นไฟ

“ในที่สุดนังแพศยาคนนี้ก็ได้ตกอยู่ในมือของฉันแล้ว!” แววตาของมาลาตีเต็มไปด้วยความเจ็บแค้น

ตอนนี้เธอไม่รีบร้อนที่จะจัดกันลิสา เธอจะเก็บแรง เอาไว้รอให้ลิสาตื่น เธอค่อยจัดกันเธอและฟังเสียงกรีด ร้องของเธอไปด้วย นั่นสิถึงจะสะใจ!

มาลาตีอยู่รอในห้องครึ่งชั่วโมง ในที่สุดลิสาที่ถูก มัดตัวและทิ้งอยู่บนพื้นก็ได้ค่อยๆตื่นขึ้นมา

ลิสาตื่นมาก็รู้ตัวว่าตัวเองมาถึงที่ๆไม่เคยมา ทุกสิ่ง ที่มองเห็นไม่ชัดได้ค่อยๆเห็นชัดขึ้น ตอนที่เธอมองเห็น ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความแค้นของมาลาตีแล้ว เธออึ้ง ไปครู่นึง“แกก็ตายแล้วหรือ?”

เธอคิดว่าตัวเองตายแล้ว ได้มาถึงที่นรก เพราะ ฉะนั้นที่เธอมองเห็นมาลาตีอยู่ที่นี่ก็เป็นคนที่ตายไปแล้ว เหมือนกัน

“ตายแล้วก็ดี! ฉันตายแล้ว แกก็อยู่ได้ไม่นานนี่น่ะ ฉันดีใจจริงๆเลย!” ลิสาถูกกระตุ้นจนหัวเราะ55ขึ้นมา อย่างได้ใจ

เพียงแต่ ไม่นานเธอก็หัวเราะไม่ออกแล้ว

รอยยิ้มแข็งทื่อค้างไว้ที่บนใบหน้า

เธอไม่ได้โง่จริงๆ แค่เวลาครู่เดียวก็เพียงพอให้เธอแยกแยะออกว่าเธอไม่ได้ตายแล้วตกลงมาในนรก แต่ ว่าเธอไม่ได้ตาย แถมยังถูกมาลาตีพามาในที่ๆแปลก ด้วย

เธอไม่ได้ตาย ส่วนมาลาตีที่สีหน้าเต็มไปด้วยความ แค้นที่อยู่ตรงหน้านี้ก็เป็นคนเป็นๆเหมือนกัน!

…………จะทำยังไง?

ศัตรูได้เจอหน้ากัน ย่อมต้องโกรธแค้นจนตาแดง เป็นพิเศษอยู่แล้ว ลิสาไม่รู้สึกเลยด้วยซ้ำว่ามาลาตีหวัง ดีกับเธอ ถึงได้พาเธอหนีออกมาจากความตาย

ถ้าจากการใช้ความคิดของตัวเองไปคาดเดาล่ะก็ เธอคิดว่ามาลาตีอยากจะเอาเธอตายแน่นอน.……….ถึง แม้ไม่รู้ว่ามาลาตีเอาเธอออกมาจากในคุกได้ยังไง แต่ ตอนนี้ชีวิตน้อยๆของเธอได้ตกอยู่ในกำมือของมาลาตี อย่างสิ้นเชิงแล้ว!

ในสมองมีความคิดต่างๆนาๆโผล่ขึ้นมา ลิสากระ พริบหางตาปุ๊บก็มีน้ำตาไหลรินลงมา

“คุณแม่ คุณแม่คะ คุณแม่ที่ลิสารักและเคารพ ที่สุด!” ลิสาปล่อยโฮ ทำหน้าเหมือนเกิดความเสียใจ ทีหลังอย่างมาก และได้กลับเนื้อกลับตัวใหม่ สายตาที่ มองมาลาตีมีความแค้นเสียที่ไหน นาทีนี้มีแต่ความรักที่ ลูกมีต่อแม่
เธอขยับร่างกายมาที่ข้างขาของมาลาตี ก้มหัวลง ที่เท้าของมาลาตีอย่างต่ำต้อย ร้องไห้พร้อมขอบคุณ เธอ “คุณแม่คะ โลกนี้ก็มีแต่คุณแม่ที่ดีกับลิสาที่สุด คุณแม่ช่วยลิสาออกมาจากคุก ก็เท่ากับว่าได้ให้ชีวิต ใหม่กับลิสา ลิสาจะขอบคุณๆแม่ไปทั้งชาติเลยค่ะ!”

“ขอบคุณฉัน จากนั้นก็เอาฉันตายใช่มั้ย?”มาลาตี

พูดประชด

ถึงเธอจะโง่ยังไง แต่เกือบจะถูกลิสาทําเอาจนตาย ไปแล้วครั้งนึง เธอไม่มีวันเชื่อคำพูดหลอกลวงของลิสา อีกต่อไปแล้ว

เสียงร้องไห้ของลิสาหยุดชะงักไว้ทันที

มาลาตีกระชากผมของเธอขึ้นมา จับไม้หน้าสาม ที่เธอเตรียมเอาไว้ฟาดไปที่ลิสาอย่างโหด ฟาดไปด้วย และพูดไปด้วย “ฉันจะบอกแกให้นะ ที่ฉันเอาตัวแก ออกมาก็ไม่คิดจะให้แกได้อยู่ดีมีสุขหรอก!แกคิดว่า ทำไมฉันต้องช่วยแกออกมา? นั่นเป็นเพราะว่าถ้าให้แก ตายไปอย่างง่ายดายมันดีกับแกเกินไปน่ะสิ!”

“พอแล้ว พอได้แล้ว!” ลิสาถูกมัดไว้ จะหลบก็ หลบไม่พ้น ไม่นานหน้าผากของเธอก็ถูกมาลาตีฟาดจน เลือดไหลออกมา

เลือดสีแดงสดไหลลงมาตามผิวเหลืองแห้งของเธอลิสารู้สึกตัวเองเหมือนปลาตัวนึงที่ถูกโยนไปที่เขียง

เธอมีใจอยากขอร้องให้ป้าจำปาขัดขวางมาลาตี แต่ตอนที่เธอมองไปที่ป้าจําปา กลับสบตากับดวงตาที่ เย็นชาไร้เยื่อใยยิ่งกว่ามาลาตี ทันใดนั้นเธอหัวใจสั่น รู้ ว่าชีวิตลำบากของตัวเองได้มาถึงแล้ว

สู้หน้ากับลิสาที่ไม่สามารถจะต่อต้าน มาลาตี ระบายความแค้นในใจอย่างโหด พอเธอทุบตีจนเหนื่อย แล้ว ลิสาก็ถูกจัดการจนปางตายแล้ว เหลือแค่ลม หายใจเฮือกสุดท้ายแล้ว

“ฮึดฮาด….…..

มาลาตีโยนไม้หน้าสามที่อยู่ในมือทิ้ง พิงอยู่ที่รถ เข็นอย่างหอบหืด เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว

แต่นี่ไม่ใช่จุดมุ่งหมายสุดท้ายของมาลาตี

มาลาตีมองไปที่ป้าจำปา แววตาเต็มไปด้วยความ โหดเหี้ยม “อย่าให้คนตายล่ะ เรื่องต่อจากนี้แกจัดการ เอาเองเถอะ ฉันมอบหมายให้แกไปหมดแล้ว แกยังจำ ได้ใช่มั้ย?”

“ดิฉันจำได้ค่ะ” ป้าจำปาพยักหน้า
มาลา มองป่าจําปาด้วยสายตาซับซ้อนทีนึง นี่ ไม่ใช่ครั้งแรกแล้วที่เธอรู้สึกว่าพยาบาลที่อยู่ข้างกาย คนนี้ไม่ใช่คนจิตใจดีงาม เธอกำลังคิดอยู่ว่าเวลานี้ ไม่รู้ สึกว่าตัวเองก็เป็นคนโหดเหี้ยมเหมือนกันเลยสักนิด

ตอนนั้นรักและเอ็นดูลูกสาวคนนี้ขนาดนั้น ตอนนี้ก็ ทุบตีจนปางตายได้

พอกลับมาโรงพยาบาลแล้ว มาลาตียังคิดเรื่องของ ป้าจำปาอยู่ เธอรู้สึกเธอต้องเปลี่ยนพยาบาลคนใหม่ แล้ว ครั้งนี้ตัวเองจะต้องเลือกที่ซื่อสัตย์และอ่อนโยน หน่อย ดีที่สุดคือฟังเธอทุกเรื่องเลย

ในขณะนี้เอง ป้าจำปาเอามือถือยื่นมาให้เธอ “จ๊ดการลิสาเรียบร้อยแล้วค่ะ”

มาลา รับมือถือมา

หน้าจอมือถือเปิดหน้าสนทนาอยู่ที่วีแชท คือรูปที่ลิ สาถูกเอาไว้