บทที่382 ไม่คาดคิด

มาลาตีเกลียดลิสา

นอกจากจะแค้นที่ลิสาหลอกเธอแล้วยังแค้นที่ลิสา เป็นคนที่เลี้ยงไม่เชื่องอีก ไม่นึกเลยว่ายังอยากจะเอา ชีวิตเธออีกด้วย!

พักเรื่องพวกนี้เอาไว้ก่อน แค่ดูก่อนที่ลิสาจะหนีไป ยังไม่ลืมที่จะเอาทรัพย์สินเงินทองของเธอหอบไปจน หมดเกลี้ยง เธอต้องใจแข็ง เยือกเย็น โหดเหี้ยม และ ไร้เยื่อใยขนาดไหนถึงจะทำแบบนี้ได้ มาลาตีนึกๆแล้ว ถึงกับคาดเดาว่าตัวเองเทียบลิสาไม่ได้เลยแม้แต่เสี้ยว เดียว!

“แกนี่มันแพศยาใจดำอำมหิตชัดๆ ก่อนที่แกจะ จุดไฟเผาฉัน ฉันยังทำกับข้าวซักผ้าให้แกอยู่เลย! แก มีหน้ามาทำแบบนี้ได้ยังไง ทำไมแกถึงได้ไร้มนุษยธรรม แบบนี้ ต๊ะ?!”

มาลาตีวิ่งพุ่งเข้าไปหาลิสาด้วยความแค้น ยื่นมือ ไปจิกหัวของลิสาไว้ กระชากผมเธอไว้อย่างแรง เจ็บจน ลิสาที่ถูกมัดไว้กับเก้าอี้กรีดร้องเสียงดังออกมา

เครื่องประดับของเธอ

เงินทองของเธอ!

เสื้อผ้าและกระเป๋าที่เธอรักมากที่สุด อะไรที่เอาไปได้ก็เอาไปหมด ส่วนที่เอาไม่ได้ก็จุดไฟเผาจนเกลี้ยง! ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าเธอโชคดี เธอคงจะตายไป

แล้ว!

แค่นึกถึงเรื่องนี้ มาลาตีก็รู้สึกโกรธแค้นมาก ในใจ คิดแต่อยากจะฆ่าลิสาให้ตายๆไปซะ

ผู้หญิงทั้งสองคนต่างก็มีแรงฮึดสู้ไม่ยอมท้อถอย มาก ผู้หญิงสองคนก็สามารถเปรียบได้เหมือนละคร ฉากนึงเลย แถมยังเป็นละครที่มีทั้งความตื่นเต้น กระตุ้น อารมณ์และระทึกขวัญ ห้องเล็กๆก็เหมือนไก่บินเตลิด หมาวิ่งพล่านและคึกคักและขึ้นมาทันที

พิงกี้ได้เดินออกห่างจากสนามรบ แล้วยืนชมการ แสดงอยู่ที่หน้าประตูอย่างเฉยเมย

เดิมทีในใจของเธอก็ไม่รู้สึกมีความผูกพันเท่าไหร่ กับมาลาตีอยู่แล้ว ความรักความห่วงใยที่มีต่อเธอในวัย เด็กได้ถูกมาลาตีทำลายด้วยน้ำมือของเธอไปแล้ว และ ตอนนี้เธอเองก็ไม่มีอารมณ์ไปเป็นผู้ช่วยเธอหรอก

สำหรับลิสา…………

สามารถตายอย่างอนาถขนาดไหน เธอก็หวัง อยากให้ลิสาได้ตายอย่างอนาถขนาดนั้น!
คนแบบนี้ไม่ควรได้รับความเห็นใจ อย่าว่าจะให้ ช่วยลิสาเลย ตอนนี้ที่สิ่งที่เธออยากทำมากที่สุดก็คือ ตอนที่ลิสาตกลงไปในก้นบ่อ เธอจะโยนก้อนหินลงไป ทับเธอช้าจนตาย!

ระหว่างที่เจอหน้ากันสิบห้านาที การตบตีระหว่าง มาลาตีกับลิสาได้ใช้เวลาไปสิบนาที

ไม่เพียงแต่ผมที่เงาดกดำของลิสาถูกมาลาตี กระชากจนร่วงและยุ่งเหยิง แม้แต่ใบหน้าที่ศัลยกรรม มาก็ดูน่าอนาถอย่างมาก จมูกเบี้ยว คางก็เบี้ยว ลวกกับ สีหน้าที่ดุร้าย

มองแล้วรู้สึกน่ากลัวและน่าขยะแขยงมาก

อาจจะเป็นเพราะเจ็บมาก จนสุดท้าย ลิสาที่โกรธ จนเบ้าตาแดงก่ำดิ้นรนยังไงก็ดิ้นไม่หลุดจากกุญแจมือ และกุญแจเท้าที่ล็อคเธออยู่บนเก้าอี้ เธอลุกขึ้นยืนทั้งที่ ติดอยู่กับเก้าอี้โดยตรง กระโดดไปสองทีโดดไปที่ตรง หน้าของมาลาตี แล้วกัดเข้าไปที่หน้าของเธออย่างไม่ แคร์ไม่สนอะไร

มาลาตีที่นั่งอยู่บนรถเข็น เคลื่อนไหวก็ไม่ค่อย สะดวกเท่าไหร่ ถึงจะพยายามโบกมืออยากผลัก หน้าของลิสาออก พยายามจะหลบหนี แต่ก็หลบ ไม่ทัน ….
“ อ๊า! ” มาลาตีส่งเสียงร้องอนาถออกมาทีนึง เธอ ถูกลิสากัดหูไปครึ่งนึง

ทันใดนั้น เลือดที่แดงสดได้พุ่งออกมาเหมือนน้ำพุ จากแผลอย่างรวดเร็ว จนเปียกชุ่มเสื้อของเธอ ความ เจ็บปวดที่เจ็บจี๊ดเข้าไปถึงทรวงอกได้คบคลายมาจาก แผลของหู ราวกับภูเขาลูกใหญ่ได้พังทลายลงมา

มาลาตีเกือบจะสลบไป แต่ก็พยายามดึงสติเสี้ยว สุดท้ายเอาไว้ หันไปมองพิงกี้อย่างหมดหนทาง “พิงกี้ ช่วยฉันด้วย”

เธอเจ็บจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ร้องไห้ฟูมฟายขี้มูก

พิงกี้อึ้งอยู่สักพัก รีบวิ่งออกไปตามคนมาช่วย

เรื่องมันเกิดขึ้นอย่างเหนือความคาดหมายมาก

เธอนึกว่ามาลาตีกับลิสาก็แค่ตบตีกันธรรมดา มากสุดก็แค่ลิสาที่ถูกมัดมือมัดเท้าไว้เสียเปรียบหน่อย แต่เธอคิดไม่ถึงเลยว่าลิสาจะโหดเหี้ยมขนาดนี้ ถึง

แค่นึกถึงภาพที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ พิงกี้ก็รู้สึกท้องไส้ปั่น ป่วน แทบอยากจะอ้วกออกมาให้หมด
เธอปัดภาพน่าขยะแขยงที่อยู่ในสมองออก ขมวด คิ้วไว้แล้วไปตามคนมา

พอเธอตามคนมาถึง ที่จริงแค่ใช้เวลาสองนาที

เฉยๆ

กลับมาถึงห้องอีกครั้ง พิงกี้เห็นในปากของลิสายัง คาบหูครึ่งนึงที่กัดลงมาจากมาลาตีในเมื่อกี้เอาไว้ ทั้ง ปากเต็มไปด้วยเลือดสด มองแล้วราวกับเป็นปีศาจ ว ร้าย

ส่วนมาลาตีเจ็บจนหมดสติไป

พิงกี้หันหลังไป แล้วผะอืดผะอมใส่ผนังทีนึง แต่ก็ อ้วกอะไรไม่ออก

ตำรวจหญิงที่มาเคยเห็นอะไรมาเยอะ พอมาถึงก็ หยิบกระบองไฟฟ้าขึ้นมาช็อตที่ร่างของลิสาไปพักนึง จนเธอร้องดังและชักกระตุก ไม่นานก็ถูกช็อตจนหมด สติไป

“ขอโทษค่ะ คุณพิงกี้ ฉันก็ไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องแบบ นี้ขึ้นได้ ” หลังจากจัดการกับลิสาเสร็จ ตำรวจหญิงได้ เดินที่ตรงหน้าของพิงกี้อย่างรู้สึกผิด ดสีหน้าเต็มไปด้วย ความระระมัดระวัง แววตายังมีความลำบากใจและกังวล ใจ
“ไม่เป็นไรค่ะ………. ” พิงกี้หายใจลึกๆทีนึง แล้ว ฝืนยิ้มออกมา “รบกวนคุณหาคนมาช่วยคุณหญิง มาลา ทําแผลหน่อยได้มั้ยคะ? ต้องรีบช่วยเธอห้าม เลือดก่อน จากนั้นก็ส่งตัวเธอไปรักษาที่โรงพยาบาลต่อ และอีกอย่าง ……..

พิงกี้ชี้ไปที่ลิสา “หูครึ่งนึงที่อยู่ในปากของเธอ คงต้องเอาออกมาด้วย เผื่อเอาไปที่โรงพยาบาลยัง สามารถรักษาได้ทัน ”

“ได้ค่ะ ” เห็นพิงกี้ไม่มีทีท่าโกรธและไม่ได้จะ เอาผิดเธอ ตำรวจหญิงได้รีบรับปากคำขอของเธออย่าง เร็ว

แต่พอตำรวจหญิงเดินไปถึงตรงหน้าของลิสาที่ ล้มทั้งเก้าอี้อยู่นั้น บีบกรามของเธอไว้แล้วล้วงเข้าไป ในปากของเธออยู่รอบนึง แต่กลับหาหูอีกครึ่งนึงของ มาลาไม่เจอ

ที่พื้นก็ไม่มี

หาจนทั่วก็ไม่เห็น……

ตำรวจหญิงหันมามองพิงกี้ด้วยสีหน้าลำบากใจอีก ครั้ง “คุณพิงกี้คะ หูครึ่งนึงของคุณหญิงมาลาตีคง……คง คงเป็นเพราะเมื่อกี้ตอนที่ลิสากรีดร้องเลยได้กลืนลง

ไปโดยไม่ตั้งใจ แล้วค่ะ ”

พิงกี้ “.….…….

ท้องไส้ปั่นป่วนจนทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอใช้มือ ปิดปากเอาไว้และวิ่งออกจากห้อง อ้วกใส่ถังขยะบนริม ทางเดิน

พอมาลาตีตื่นขึ้นมาอีกที พอลืมตาขึ้นมาปุ๊บก็เห็น เพดานสีขาว

เธอเหม่อลอยและรู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ หันหน้า ไปทางขวาด้วยสัญชาตญาณ หูขวาของเธอได้แตะโดน หมอนที่นอนอยู่ ทันใดนั้นความเจ็บปวดที่ดุเดือดได้พุ่ง ขึ้นมาทันที พริบตาเดียวเจ็บจนน้ำตาของเธอไหลอย่าง ไม่หยุด

“พยาบาลๆ หูของฉัน หูฉันเจ็บจังเลย โอ๊ย!”

เธอกรีดร้องเสียงดังมาก มือข้างนึงกุมหูของเธอไว้ สาวนมืออีกข้างก็สะบัดอยู่อย่างนั้น แววตาเต็มไปด้วย ความหวาดกลัว

“คุณอย่าขยับสิคะ อย่าขยับค่ะ!”ป้าจำปาที่นั่งเฝ้าอยู่ข้างๆรีบพุ่งมาที่ตรงหน้าของเธอ ใช้แรงจับมือ ของเธอเอาไว้ กลัวว่ามือของเธอจะไปโดนแผล “คุณ หญิง คุณอย่าขยับค่ะ อยู่เฉยๆไว้ก่อน เดี่ยวแผลก็มี เลือดออกอีกหรอกค่ะ!”

ป้าจำปาได้พูดย้ำไปหลายรอบ มาลาตีถึงได้ยอม ฟังเธอและหยุดดิ้นรนต่อ

แต่พอถึงเวลานี้ จากที่เธอโวยวายอยู่สักพัก แผลที่ ถูกพันไว้อย่างดี ก็ถูกเธอทำจนเลือดออกอีกจนได้ ผ้าก็ อตสีขาวที่เปื้อนเลือดสีแดงสด มองแล้วน่ากลัวมาก

ป้าจำปาที่ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ไปตามพยาบาลมา แล้วทําแผลให้มาลาตีที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นใหม่อีกครั้ง

หลังจากทําแผลให้มาลาตีเสร็จมาลาตีเหมือนสูญ เสียไปครึ่งชีวิต

เธอไม่สามารถรับได้ที่หูของตัวเองต้องเสียไปครึ่ง นึง เรื่องที่ต่อจากนี้เธอได้กลายเป็นคนพิการหู แต่ถึงจะ เขวี้ยงของที่อยู่ใกล้มือจนหมดความจริงนี้ก็ไม่สามารถ เปลี่ยนแปลงได้แล้ว

เขวี้ยงข้าวของจนเหนื่อย มาลาตีนอนหอบอยู่บน เตียง นึกถึงคนที่ทำร้ายตัวเอง สายตาที่มีแต่ความโกรธ แค้นหันไปทางป้าจําปาแล้วถาม “ใครเป็นคนส่งฉัน กลับมา?นังพิงกี้หรอ?”
ป้าจำปาหลุบตา “ใช่ค่ะ ”

“แล้วพิงกี้ได้บอกอะไรแกหรือเปล่า ว่าเธอจะ จัดการยังไงกับลิสานังแพศยานั่นยังไง?เธอลงมือกับ ฉันขนาดนี้แล้ว จะไม่ลงโทษเธอเลยและยอมปล่อยเธอ ไปแบบนี้คงไม่ใช่แล้วมั้ง? ”

ป้าจำปาส่ายหัว “เรื่องนี้ดิฉันก็ไม่ทราบเหมือนกัน ค่ะ ถ้าคุณอยากรู้ งั้นสู้โทรไปหาคุณพิงกี้ดีกว่าค่ะ”