บทที่370.เตชิตฟื้นแล้ว

พิงกี้อยากเฝ้าอยู่ที่นี่ แต่แล้วเควินกลับส่ายหัว

“คุณไม่ต้องเฝ้าที่นี่………

“คุณเควิน!” พิงกี้พูดขัดจังหวะเขา “เราจะมอง ดูอย่างเพิกเฉยไม่สนใจไม่ได้นะคะ คุณอย่าลืมสิคะว่า คืนนี้คุณเตชิตช่วยเราเยอะแค่ไหน ตอนนี้เขาเป็นแบบ

พูดถึงตรงนี้ แล้วมองเตชิตที่เป็นไข้นอนสลบอยู่ พิงกี้ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจเข้าไปใหญ่

เพื่อนแท้ไม่ได้อยู่ที่ว่าเยอะแต่อยู่ที่ว่าจริงใจ ชีวิต นี้เธอมีเพื่อนสนิทอยู่ไม่กี่คน แต่เพื่อนทุกคนก็คบด้วย ความจริงใจ เธอรู้ว่าเตชิตมุ่งหวังให้เธอดี เธอเองก็หวัง ให้เตชิตดีเหมือนกัน

ตอนที่เพื่อนต้องการความช่วยเหลือ เป็นไปไม่ ได้ที่เธอจะถอถอย

“คุณเห็นผมเป็นคนแบบไหนกัน คิดว่าผมจะเพิก เฉยไม่สนใจงั้นหรอ?” เควินยื่นมือขยี้ศีรษะของพิงกี้ อย่างจนปัญญา แล้วยื่นมือเช็ดน้ำตาที่หางตาเธอ

“หืม?” พิงกี้ค่อนข้างงงงวย

“เป็นแม่คนแล้ว นิสัยยังใจร้อนขนาดนี้อีก แบบนี้ไม่ดีเลยนะ” เควินส่ายหัวอย่างจนปัญญา “เตชิตพักที่ โรงพยาบาลไม่สบายเท่าพักที่บ้าน ให้พยาบาลดูแลเขา ก็ไม่สะดวก ยิ่งเป็นห่วงเขาจะถูกองค์กรSCแก้แค้น ดัง นั้นผมกับดนัยจึงปรึกษากันแล้วว่า ผมจะเจียดห้องของ ที่บ้านเราออกมาห้องนึงให้เตชิต ดนัยจะหาหมอที่ฝีมือ เก่งกับพยาบาลไปดูแลเขาที่บ้านด้วย ส่วนดนัยก็จะมา ดูอาการของเตชิตทุกๆสามวัน

ถ้าเป็นแบบนี้ ก็ถือว่าคิดพิจารณาได้อย่างถี่ถ้วน

ที่เควินไม่ได้พูดคือ เขารู้ว่าผู้หญิงของตัวเองมีนิสัย ยังไง ให้เตชิตพักอยู่ที่โรงพยาบาลเธอไม่วางใจแน่นอน ถ้าเขาดันจะขัดขวางให้ได้ เธอจะต้องงอนเขาเพราะ ความละอายใจแน่นอน

นั่นไม่ใช่ภาพที่เขาอยากเห็น

งั้นก็เอามาดูแลอยู่ที่บ้านซะเลย แบบนี้จะได้ดี กับทุกฝ่ายและยิ่งสะดวกขึ้นด้วย เขาไม่ยอมรับไม่ ได้ว่าครั้งนี้ติดหนี้บุญคุณเตชิตจริงๆ ครั้งนี้ถ้าไม่ใช่ เตชิตเคลื่อนไหวด้วยความเด็ดขาดแบบนี้ เขาก็ จับMurrayและพวกไม่ได้

“ที่รัก คุณดีจังเลยค่ะ” พิงกี้ฟังปุ๊บ ก็เปลี่ยนจาก ร้องไห้มาเป็นหัวเราะเลย
ยื่นมือกอดเอวของเควินไว้ เธอเงยหน้ามองเขา แววตาที่ใสสะอาดเต็มไปด้วยความปลาบปลื้มและ ความดีใจ

เควิน “

เขารู้สึกเขาต้องหาที่ๆนึงที่ไม่มีคน แล้วพูดคุยเรื่อง ที่เกี่ยวกับการเรียกชื่อ “กับสาวน้อยของเขาดีๆแล้ว ตอนที่ชอบเขาก็เรียกที่รัก อารมณ์ไม่ดีก็เรียกคุณเค

มีคำสั่งของเควินแล้ว ไม่นานป้าจำปาก็ได้ทำความ สะอาดเตรียมห้องให้เตชิตเรียบร้อย

ตอนที่พิงกี้กับเควินไปจากโรงพยาบาล ก็ได้พาเต

ชิตกลับด้วย

ผ่านมาสามวันติดต่อกัน พิงกี้มีเวลาว่างปุ๊บก็จะมา นั่งเล่นอยู่ที่ห้องของเตชิต

ถ้าเธอไม่นั่งดูทีวีอยู่บนโซฟา ก็นั่งพูดคุยกับ พยาบาลที่ดูแลเตชิต หรือไม่งั้นก็หยอกเล่นกับน้อง แอ๊ปเปิ้ลที่ฟันน้ำนมเริ่มขึ้นแล้ว

สำหรับภายนอก ได้ปล่อยข่าวออกไปว่าที่เตชิตหายตัวไปเพราะไปปฏิบัติภารกิจที่สำคัญ

ตามนิสัยของดนัย ได้พบเชื้อไวรัสตัวใหม่ ไม่ต้อง ให้เควินเร่งรัด ตัวเขาเองก็ได้อดหลับอดนอนอยู่ในห้อง วิจัยมาสามวันแล้ว แทบจะไม่ได้หลับตาเลย

ในที่สุดวันนี้ก็มีข่าวส่งมาว่ามีความคืบหน้าหน่อย

แล้ว

ดนัยนัดเจอกับเควินสี่โมงเย็น บ่ายสามพิงกี้ก็มานั่ง รออยู่ที่ข้างเตียงของเตชิตแล้ว คิดไม่ถึงว่าเตชิตจะตื่น ขึ้นมาในเวลานี้

เตชิตลืมตาขึ้นมาปุ๊บ นึกว่าตัวเองฝันไป หรือไม่งั้น

ก็ตายไปแล้ว

“พิง……แก๊กๆๆ พิงกี้?” เตชิตเรียกคนที่อยู่ตรง หน้าอย่างไม่แน่ใจ

แต่ว่า สายตาของเขากลับจ้องมองเธออยู่ตลอด ไม่อยากกระพริบตา กลัวแค่กระพริบตาเธอก็จะหายใจ ไป

“คุณ คุณเตชิต?” พิงกี้ตื่นตกใจจนกระโดดขึ้นมา

เธอยืนอึ้งอยู่กับที่ไปสองวินาที จากนั้นก็หันหลัง พ่งออกไปที่นอกประต “คุณหมอร่งกิตต์คะ คณเตชิตตื่นแล้วค่ะ!”

“มาแล้วครับ”

คุณหมอรุ่งกิตต์ที่ถูกดนัยสั่งการให้มาดูแลที่นี่แค่ ไปในน้ำแป๊บเดียวคนไข้ก็ฟื้นแล้ว ทำเขาตื่นตกใจจน รีบวางแก้วลงแล้ววิ่งเข้าไปในห้อง

“นี่ช่างปฎิหาริย์จริงๆ เดิมทียังคิดว่าคุณจะสลบไม่ ฟื้น คิดไม่ถึงว่าแค่สามวันคุณก็ฟื้นแล้ว”

“คงเป็นเพราะว่าผมโชคดีมั้งครับ” เตชิตเผยรอย ยิ้มที่อ่อนเพลียออกมา

“ไม่ใช่คุณโชคดี แต่เป็นเพราะสัญชาตญาณ ความเป็นมนุษย์ที่ต้องการเอาตัวรอดของคุณแข็งแกร่ง มาก” คุณหมอรุ่งกิตต์ส่ายหัวและพูดอย่างเสียใจ “ถ้า คนไข้อื่นเข้มแข็งเหมือนคุณก็ดีแล้วครับ”

สามวันก่อน คนไข้คนนึงที่คุณหมอรุ่งกิตต์รับ ผิดชอบได้พยายามฆ่าตัวตาย ตอนนี้อาการหนักมาก เดิมทีสามารถมีชีวิตอยู่ได้หลายปี ตอนนี้สาทารถอด ทนได้หลายเดือนก็ถือว่าไม่เลวแล้ว

ดังนั้นเขาถึงได้ส่งเสียงทอดถอนใจออกมา

เพียงแต่ เขาพดออกมาเหมือนจะไม่ค่อยเหมาะสม
เขาหันไปมองเตชิตอย่างจิตใจไม่สงบ พบว่า คุณชายเตชิตที่ล่ำลือกันว่าปรนนิบัติยากไม่ได้แคร์การ ล่วงเกินของเขา ทีนี้ถึงได้โล่งอกไปที

ที่จริงแล้ว ในใจของเตชิตก็รู้สึกทอดถอนใจมาก เหมือนกัน

ได้ยินคำพูดของคุณหมอรุ่งกิตต์ความคิดหนึ่ง เดียวในสมองของเขาก็คือความพยายามที่อยากเอา ชีวิตรอดของเขาแข็งแกร่งจริงๆ

เขามีเรื่องที่ยังปล่อยวางไม่ได้

นอกจากอยากช่วยไกรสรคิดหาวิธีแล้ว ยังอีกเรื่อง

นึงนั่นก็คือ……….

สายตามองไปยังพิงกี้ที่ยืนอยู่ไม่ไกลและไม่กล้า เข้าใกล้มารบกวนตลอด แววตาพราวเสน่ห์ของเตชิต เหนื่อยล้าแต่เต็มไปด้วยความอบอุ่น เขาถามด้วยเสียง แหบแห้ง “คงจะทำให้คุณตกใจมากสินะ?”

“เปล่าค่ะ” พิงกี้ส่ายหัว

พอคุณหมอรุ่งกิตต์ออกไปบอกสถานการณ์ของ ฝั่งนี้ให้ดนัย และเร่งให้ดนัยรีบมาด้วย พิงกี้ก็ได้มายืน ที่ๆคุณหมอรุ่งกิตต์เว้นออกมาแล้ว
“คุณอยากดื่มน้ำมั้ยคะ?” เธอพยุงเตชิตขึ้นเล็ก น้อย และยัดหมอนที่ข้างหลังเขาหนึ่งใบ จากนั้นก็ได้ยิน น้ำอุ่นมาให้เขาแก้วนึง

ตอนนี้อย่าบอกว่าให้เตชิตดื่มน้ำเลย ให้เขาดื่มมีด เขาก็จะพยักหน้า

ดื่มน้ำที่พิงกี้รินมาให้จนหมดแก้ว เตชิตถึงได้รู้สึก

ซุ่มคอขึ้น

เขาถามว่า “ตอนนี้อาการของผมเป็นยังไงบ้าง?