บทที่367: เขาหนีไม่รอดแล้ว!

เตชิตพูดประโยคนี้เสร็จ พิงกี้ยังอยากฟังต่อ แต่ กลับพบว่าสายถูกตัดทิ้งไปแล้ว

พิงกี้มึนอยู่บนเตียงไปหนึ่งวินาที จากนั้นก็ดึงสติก ลับมาอย่างกระทันหัน โดดลงมาจากเตียงโดยตรงและ กํามือถือไว้วิ่งไปที่ห้องอ่านหนังสือ

ครั้งนี้ก็ลืมใส่รองเท้าอีกเช่นเคย

พุ่งมาที่ห้องอ่านหนังสือโดยตรง พิงกี้เอามือถือที่ อยู่ในมือตบใส่ที่ตรงหน้าของเควิน มือท้าวเอวและกระ หืดกระหอบ หายใจแรงๆสองทีถึงได้พูดอย่างรวดเร็ว ว่า “เมื่อกี้เตชิตโทรหาฉัน เกิดเรื่องแล้ว เควิน เกิดเรื่อง ใหญ่แล้ว! คุณต้องช่วยเตชิตนะคะ ฉันรู้สึกว่าตอนนี้เขา จะมีอันตราย มีแต่คนของคุณเท่านั้นที่สามารถช่วยเขา ได้ค่ะ!”

“อะไรนะ?” เควินขมวดคิ้ว

“คือแบบนี้ค่ะ……

ความจำของพิงกี้ถือว่าดีอยู่ เธอสามารถเล่าราย ละเอียดของเมื่อกี้ได้อย่างชัดเจน เธอได้ทวนซ้ำคำพูดที่เตชิตพูดคุยกับคนที่ชื่อMurrayในเมื่อกี้ให้เควินฟัง รอบนึง

ไม่กล้าพูดว่าไม่หล่นตกเลยสักคำ แต่ความหมาย ที่สื่อออกมาถือว่าไม่บิดเบือนเลย

พอฟังจบ เควินก็ไม่มีเวลามานั่งหึงหวงอะไร แต่ได้

โถมเข้าไปในความคิด

เรื่องนี้จัดการยากนิดหน่อย

เขาต่างกับพิงกี้ เขาไม่ได้เชื่อใจเตชิตสักเท่าไหร่ จึงย่อมไม่กล้าเอาชีวิตของลูกน้องตัวเองไปพนันอยู่ที่ บนตัวของเตชิตอยู่แล้ว แต่ถ้าไม่เชื่อใจ ดูเหมือนครั้งนี้ จะเป็นโอกาศที่พันปีก็ยากจะได้เจอครั้งนึง

ครุ่นคิดไปสองนาที เขาโทรออกสายนึง “นาย เฟิร์ส สถานการณ์ฝั่งนายเป็นยังไงบ้าง ลูกน้องที่ สามารถใช้งานมีอยู่กี่คน?

“ห้าสิบหกคน?”

“ยุทโธปกรณ์พร้อมมั้ย?”

“อืม…..ไม่ อย่าเพิ่งทำอะไรบุ่มบ่าม รอฉันสอง นาที อีกสองนาทีฉันให้คำตอบนาย”
“โอเค แค่นี้ก่อน”

พูดสั้นๆไปไม่กี่คำ เควินก็ได้วางสาย

ก็จับพลัดจับผลูเหมือนกัน

เดิมทีหลังจากพายุพบความเคลื่อนไหวของตระกูล มหาเจริญศิลป์ เขาได้โทรหาสายฟ้า ให้สายฟ้าตามเต ชิตไป แต่ตอนนั้นความเคลื่อนไหวของเตชิตกระทันหัน และเร็วเกินไป กว่าสายฟ้าจะออกจากL.K.Crystal วิลล่า No.1 ตามทันก็ยากมากแล้ว ถ้ายังรวบบรวมกำ ลังฉับพลันอีกก็จะยิ่งทำให้เสียเวลา

พอแบบนี้ปุ๊บ เควินก็เลยไม่ได้ให้สายฟ้าตามเตชิต

ไป

เขานึกถึงนายเฟิร์ส เลยได้ให้นายเฟิร์สที่เพิ่ง ปฎิบัติภารกิจกลับมา ที่ความเคลื่อนไหวสะดวกและ รวดเร็วพาทีมของเขาออกไปปฏิบัติภารกิจอีกครั้ง ตาม ติดเตชิตด้วยความฮึดสู้และกระชั้นชิด

ตอนนี้ พวกที่ตามติดเตชิตอยู่ก็คือทีมของนาย เฟิร์ส ยุทโธปกรณ์ต่างก็เตรียมการพร้อมทุกอย่าง จำนวนคนก็มีห้าสิบหกคนเต็มๆ ถ้าสู้รบในศึกที่มีการเต รียมพร้อมแบบนี้ กำลังของพวกเขาไม่แย่กว่าทางฝั่ง ของMurrayแน่นอน
แต่จะเชื่อเตชิตหรือไม่ นี่คืออีกปัญหานึง

ใครสามารถรับประกันได้ว่าเตชิตไม่ใช่ ภายนอกดู ซื่อสัตย์แต่แท้จริงคือไส้ศึก ดูเหมือนส่งข่าวให้พวกเขา แต่แท้จริงแล้วกลับรวมหัวกับMurrayก่าจัดสมาชิกที่ ฝีมือเก่งกาจของพวกเขาให้สิ้นซาก

เรื่องที่เกี่ยวข้องกับความเป็นความตายของลูกน้อง เควินไม่ระมัดระวังไม่ได้

เงยหน้ามองพิงกี้ที่จ้องเขาอยู่ตลอดเวลา เควินเปิด ปากถาม “คุณเชื่อเตชิตมั้ย?”

เขายังพูดไม่จบ พิงกี้ก็เริ่มพยักหน้าเหมือนไก่จิก ข้าว “เชื่อค่ะ ฉันเชื่อว่าคุณเตชิตไม่ใช่คนที่ชอบเล่นกล อุบาย ตอนนี้เขาอันตรายมาก คุณรีบตัดสินใจเร็วๆสิ คะ!ยังต้องรอสองนาทีอะไรอีก ที่รักคะ ยึกๆยักๆแบบนี้ ไม่ใช่นิสัยคุณเลยนะ!”

” เควินหน้าบึ้งทันที

เพื่อให้เขาตัดสินใจเร็วๆ แม้แต่ที่รักก็เรียกออกมา แล้ว เตชิตคู่ควรกับอภิสิทธิ์แบบนี้หรอ?

นึกถึงเรื่องที่คืนนั้นเขาเห็นหน้าตาของเตชิตที่กอด พิงกี้โดยที่ไม่ได้ตั้งใจ สีหน้าของเขายิ่งอยู่ยิ่งบูดบึ้ง แวว ตาที่มองพิงกี้ก็ได้มืดมนลงด้วย
พิงกี้ไม่เข้าใจ “คุณจ้องฉันอยู่อย่างนี้ทำไมคะ รีบ โทรศัพท์ซิคะ!”

“คุณเชื่อเตชิตจริงๆหรอ? พิงกี้ นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ นะ แต่นเกี่ยวข้องกับชีวิตของคนห้าสิบหกชีวิตเลยนะ ถ้าหากนี่เป็นกับดักที่เตชิตวางไว้ นั่นก็หมายความว่าคน ที่ผมส่งออกไปจะมีอันตรายถึงชีวิตนะ คุณเข้าใจมั้ย?”

พิงกี้อึ้งค้าง

ที่จริงเธอไม่ค่อยเข้าใจกลอุบายและแย่งชิงอำนาจ พวกนี้หรอก ยิ่งน้อยมากที่เธอจะเผชิญกับความตาย อย่างซึ่งๆหน้า ถูกคำพูดที่จริงจังมากของเควินหยุด ชะงักเอาไว้ จู่ๆเธอรู้สึกไม่ค่อยแน่ใจขึ้นมา

ชีวิตกว่าห้าสิบชีวิต ความแน่ใจคือภาระที่หนัก

หน่วงมาก

แต่ว่า…..

“ฉันเชื่อเขาค่ะ” พิงกี้พูดแค่ค่า ค่าเดียว

เควินกุมมือถือไว้ หัวเราะเย็นชาอยู่ในใจ

ต้องหาเวลาว่างไปฝึกฝนกับนายเตชินสักหน่อย

แล้ว!
เควินให้พิงกี้ไปนอน แต่พิงกี้เป็นตายร้ายดียังไง ก็นอนไม่หลับ มองดูเวลาก็ใกล้จะตีหนึ่งแล้ว เธอก็ยัง กระปรี้กระเปร่าไม่ง่วงนอนเลย

เธอตามตื้อตามราวีไม่ว่ายังไงก็จะอยู่ที่ห้องอ่าน

หนังสือ มองดูเควินสั่งการลงไป ก็นั่งรอผลอยู่บนโซฟา เควินเถียงเธอไม่ไหว ได้แต่เอาผ้าห่มขนแกะโยน

มาให้เธอ อย่างน้อยก็ให้เธอไม่ต้องหนาวขนาดนั้น

“คุณนั่งอยู่ตรงนี้แหละ เบื่อก็เล่นโทรศัพท์ไป พลางๆซะ”

“ค่ะ” พิงกี้รีบพยักหน้าอย่างเด็กน้อยเชื่อฟัง หน้าตาแบบนี้ อย่าให้พูดเลยว่าอ่อนโยนแค่ไหน เควินยกมุมปากขึ้น

แสร้งทำเป็นแบบนี้ เหมือนกับว่าเขาได้ความจำ เสื่อมลืมไปแล้วว่าก่อนหน้านี้เธอยอมตายก็ไม่ยอมก้ม หัวขนาดไหน

แต่ว่า เควินก็ไม่ได้ไล่เธอไปที่ห้อง ตัวพิงกี้เอง ที่กลับไม่เอาไหน บอกว่าจะรอ แต่รอไปรอมา เธอก็ ต้านทานความง่วงไม่ไหว พออารมณ์ผ่อนคลายลงมา ป๊บ ก็เอียงหัวหลับไปเฉยเลย
เควินจ้องมองเธอไปสักพัก คิดๆแล้วก็ไม่ได้อุ้มเธอ กลับไปที่ห้องนอน

บรรยากาศของในห้องเงียบสงบ แต่ทางฝั่งของเต ชิตกลับดุเดือดมาก

“คนล่ะ รีบไปเตรียมรถสิวะ พวกเราเตรียมตัวเผ่น เร็ว! ไอ้หนอนบ่อนไส้พวกนี้เจ้าเล่ห์จริงๆ แถมยังอึดมาก ด้วยโว๊ย ดีที่สุดพวกเราอย่าไปฝืนต่อต้านไอ้พวกที่ไม่ กลัวตายพวกนี้เลย ไม่งั้นจะพากันซวยไปหมด”

Murrayตะคอกอย่างกระหืดกระหอบ แม้แต่โทน เสียงก็เปลี่ยนแล้ว

ฐานที่มั่นนี้ของพวกเขาคือบ้านเดี่ยวหลังนึงที่ข้าง ถนน ดูแล้วธรรมดามาก แต่รอบๆกลับกว้างและโจ่งแจ้ง มาก ขอแค่ลมพัดหญ้าขยับก็จะสามารถมองเห็นได้ อย่างชัดเจน

นี่คือข้อที่ได้เปรียบมาก

Murrayเริ่มรู้สึกเป็นไปไม่ได้ที่เควินจะให้คนมาไม้ แข็ง เพราะยังไงซะพวกเขาอยู่ในบ้าน ก็ต้องเหนือกว่า ในการสู้รบอยู่แล้ว แต่ถ้าหากคนพวกนั้นพุ่งมาทางนี้ล่ะ ก็ไม่มีเกราะกำบังเลย ง่ายมากที่จะถูกลูกกระสุนยิงเข้า ถึงไม่ตายก็ต้องได้รับบาดเจ็บแน่ใครจะไปรู้ว่าคนเมืองZจะโง่ขนาดนี้นี้ รู้ทั้งรู้ว่ามี อันตราย แต่ก็ยังพุ่งมาที่ข้างหน้าอย่างไม่กลัวตาย?

“ให้ตายสิ!”

มองดูตรงหน้าไอ้พวกที่ไม่กลัวตายก็บุกเข้ามาใน บ้านแล้ว Murrayที่หวงชีวิตสุดขีดได้วิ่งลงไปที่ห้อง ใต้ดินโดยเร็ว

บ้านหลังนี้ดูเหมือนธรรมดา แต่แท้จริงแล้วข้างในมี ทางใต้ดินอยู่

ขอแค่เข้าไปถึงห้องใต้ดิน ก็จะสามารถเดินผ่าน ทางใต้ดินนั่งรถจากไปได้

ขอแค่หนีพ้นสายตาและการติดตามของคน เมืองZได้ พวกเขาก็จะสามารถแฝงเข้าไปในที่มืดต่อ และสามารถหลุดพ้นอย่างราบรื่นอีกครั้ง

Murrayเคลื่อนไหวตัวปุ๊บ เตชิตก็ได้ตามไปด้วย

“นายตามฉันมาทำไม?” Murrayหยุดฝีเท้าและ มองเตชิตด้วยความสงสัย

เตชิตยกมือขึ้น แววตากลับแฝงด้วยการเยาะเย้ย และเหมือนมีที่พึ่งพิงจึงไม่กลัว “นายไม่พาฉันไปด้วย หรือจะทิ้งฉันไว้ตรงนี้ให้โดนจับรึไง? ถ้าฉันถูกจับ นายคิดว่าพวกมันไม่สาวไปถึงที่พ่อฉันเหรอ? ถ้าพ่อฉันถูก จับงั้นก็ไม่รู้แล้วนะว่าจะพูดอะไรออกมาบ้าง………..

“เอาล่ะ ไม่ต้องพูดมากแล้ว ตามมาเร็วเข้า!” ไม่มี กะจิตกะใจราวีกับเตชิต Murray เปิดปากพูดตรงๆ แต่ ว่าก็ได้พูดอย่างตักเตือน “ฉันขอเตือนนายไว้ก่อนเลย นะว่าอย่าคิดจะเล่นตุกติกกับฉัน ไม่งั้นนายก็อย่าคิดว่า จะอยู่อย่างมีสุขเลย ในเวลาแบบนี้นายปรากฏตัวอยู่ที่นี่ ขอแค่ถูกคนพบเห็นเข้า ไม่ว่าเดิมทีนายมีความคิดยังไง ตอนนี้ก็หนีไม่พ้นเป็นผู้ต้องสงสัยแล้ว”

นี่ก็คือสาเหตุที่Murrayไม่ได้สงสัยเขามาก เพราะ มั่นใจว่าเตชิตไม่กล้าเสี่ยง

เตชิตก็ต้องพยักหน้าไว้ก่อนอยู่แล้ว “ฉันรู้”

“งั้นก็รีบไปกันเถอะ!

ทั้งพวกลงไปที่ห้องใต้ดินด้วยความเร่งรีบ เปิด ประตูลับออกมา Murrayได้พุ่งไปที่เบาะนั่งข้างคนขับ ในเวลาแรก ต่อมามือซ้ายและมือขวาของเขาก็ได้ขึ้น รถตามทีหลัง ในเวลานี้แววตาของเติชิตกลับแข็งตัวไว้ ล้วงปืนออกมาและยิงไปที่ล้อรถหน้ารัวๆหลายนัด

เขายิงปืนแม่นมาก ยิงติดต่อกันรัวๆ ไม่เพียงแต่ยิง จนพวกของMurrayมึนตึ๊บไปเลย แต่ยังยิงจนล้อรถ เป็นรขนาดใหญ่จนลมยางรั่วด้วย รถขับเคลื่อนไม่ได้แล้วด้วยซ้ำ

พูดง่ายๆก็คือ พวกของMurrayถึงจะวิ่งสุดชีวิตใน ทางใต้ดินนี้ ก็หนีไม่พ้นการจับกุมของคนที่อยู่ข้างหลัง

ใครใช้ให้ร่างกายของพวกเขาแข็งแรงสู้ทหารที่ ผ่านการฝึกฝนมาไม่ได้ล่ะ?

“Fuck!” Murrayตะคอกด้วยความโมโห แม้แต่ ดวงตาก็แดงก๋า

เขาแย่งปืนมาจากคนที่อยู่ข้างๆ จ่อมาที่เตชิตและ เหนี่ยวไก “ไอ้สารเลวเอ๊ย คอยดูวันนี้กูจะยิงให้ถึงตาย แม่งเลย!”

สีหน้าแววตาของเตชิตเยือกเย็นลงมา

เขาหนีไม่รอดแล้ว!