บทที่364 ลูกธนู นสายเต็มเหนี่ยว แต่ก็ไม่สามารถยิงออกไป

“รับโทรศัพท์เถอะค่ะ” พิงกี้ผลักเควิน

เดิมทีเธอยังรู้สึกอายอยู่ นาทีนี้เสียงของโทรศัพท์ ดังขึ้น เธอรู้สึกเพียงว่านี่คือความหวังแบบนึงชัดๆ!

เควินชายตามองเธอทีนึง “ ไม่เต็มใจที่จะทำกับผม ขนาดนี้เลยหรอ ไม่กลัวผมจะจัดการคุณหนักยิ่งกว่า เก่าหรือไง?”

ขาดอีกแค่ก้าวเดียว เขาก็ยังไม่ยอมถดถอยเลย

จริงๆ

พิงกี้ก็ไม่กลัวเขาหรอก เธอหน้ามุ่ยย้อนถาม เขา “ถ้าเกิดมีเรื่องเร่งด่วนอะไรล่ะ?เพราะยังไงซะลูก น้องของคุณต่างก็รู้นิสัยของคุณอยู่ ดึกดึกป่านนี้ถ้า ไม่ใช่เรื่องสำคัญจริงๆ พวกเขาก็ไม่โทรมารบกวนคุณ หรอก!”

“ผมนิสัยยังไง?” เควินกลั้นหัวเราะไม่อยู่

ทำไมตัวเขาเองยังไม่รู้เลย?

โน้มตัวสำรวจไปที่ข้างหน้า เขาเอามือถือที่ดัง อย่างไม่หยุดไว้ในมือ ส่วนด้านล่างก็จงใจอาศัยโอกาศ นี้บุกรุกเข้าไป เอาของที่แข็งแกร่งของตัวเองมุดเข้าไป ในความอบอุ่นและนุ่มนวลของผู้หญิง
คาดไม่ถึงว่าเควินจะมาแบบนี้อย่างกระทันหัน พริบตาเดียวก็ถูกเติมเต็มอย่างตั้งตัวไม่ทัน พิงกี้กัดริม ฝีปากไว้เบาๆ ในปากกลับครางออกมาเสียงเบาอย่าง ควบคุมไม่ได้อีกเช่นเคย แก้มที่ขาวอมชมพูได้แดงก่ำ ขึ้นมาทันที

ผู้ชายคนนี้นี่……….

เธอจ้องเขาไว้

เควินมองมาที่เธอด้วยรอยยิ้ม “ไม่เสียงานทั้งสอง อย่าง”

พิงกี้ “

เธอถึงกับหมดคำพูดตอบโต้เลย

เควินรับสาย ดวงตาทั้งคู่มองพิงกี้ที่นอนราบอยู่ บนเตียง ช่วงเอวก็ได้ขยับอย่างช้าๆด้วย ความเชื่องช้า ที่สุดของที่สุดแบบนี้ ได้ทำให้ร่างกายของพิงกี้สั่นไหว อย่างควบคุมไม่ได้อีกเช่นเคย นิ้วมือที่เรียวยาวจับผ้าปู ไว้แน่น

ช่างทรมานจริงๆ

แต่ว่า ไม่นานความทรมานแบบนี้ได้กลายเป็นการ ฝืนทน เพราะสมาธิของเควินถูกเรื่องที่คุยในโทรศัพท์ดึงดูดไปหมดแล้ว แม้แต่กลั่นแกล้งเธอก็ลืมไปแล้ว

“อะไรนะ นายบอกว่ามาลาติยอมเปิดปากพูดแล้ว งั้นหรอ?” แววตาของเควินมีความดีใจโผล่ขึ้นมา “เธอ พูดยังไงบ้าง?”

คนที่โทรมาคือป้าจำปา

เสียงของป้าจำปาก้องมาจากโทรศัพท์ อยู่ใน ค่ำคืนที่เงียบสงบทำให้เสียงชัดเจนมากเป็นพิเศษ “วัน นี้ดิฉันได้พูดคุยกับมาลาตีไปสักพักตามที่คุณเควินสั่ง พูดจนเธอร้องไห้ฟูมฟายไปรอบนึง ต่อมาเธอก็เหม่อ ลอยอยู่บนเตียงตลอด น้ำตาไหลอย่างเดียว อย่างอื่น ไม่ได้ทําอะไรเลยสักอย่าง…….ตอนนี้น่าจะคิดได้แล้ว ค่ะ เธอบอกว่าจะบอกสายมืด ชาตรีเคยให้เธอไว้ให้ กับคุณพิงกี้ค่ะ หวังแค่ว่านี่จะสามารถปกป้องภูผากับ ตัวเธอเอง และรับประกันชีวิตวันข้างหน้าของเธอกับ ลูกชายด้วย”

“ข้อเรียกร้องของเธอเยอะจริงๆ” เควินหัวเราะ เย็นชาทีนึง “ปล่อยเธอไว้อย่างนั้นก่อน ให้รังสิตไปคุย กับเธอ บอกเธอว่าถ้าสิ่งที่เธอพูดไม่มีน้ำหนักพอ ผมจะ ไม่ไปเจอเธอ”

“ค่ะ” ป้าจำปาตอบ “ดิฉันจะไปจัดการเดี๋ยวนี้เลย

ค่ะ”
“อืม”

เควินกำลังเตรียมจะวางสาย ได้ยินป่าจำปาถาม อีกว่า “หัวหน้าคะ ก่อนหน้านี้พายุโทรหาคุณหลายสาย คุณคงจะมีธุระไม่ได้ยิน รู้สึกว่าเขาจะมีเรื่องเร่งด่วน รายงานคุณค่ะ”

(( .อืม”

มีธุระอีกแล้ว

เควินขมวดคิ้ว กุมมือถือไว้ ลังเลไปครู่นึงก็ได้โทร หาพายุ

ตั้งแต่พายุได้รับบาดเจ็บ รังสิตก็ได้มารับหน้าที่ แทนเขา ตอนนี้เป็นช่วงที่งานเยอะพอดี ถ้าให้รังสิต กับพายุมาสับเปลี่ยนงานกันอีกครั้ง เลี่ยงไม่ได้จะเพิ่ม ปัญหา เควินเลยให้เขาทำงานอยู่ในด้านมืด เฝ้าจับตาดู ความเคลื่อนไหวของไกรสร

ตอนนี้พายุมีเรื่องจะหาเขา ส่วนมากคงจะเป็น เพราะทางฝั่งของไกรสรมีความเคลื่อนไหวอะไร แน่นอน

โทรศัพท์สายนี้ ไม่โทรไม่ได้จริงๆ

“เจ้านายครับ!” เสียงรีบร้อนของพายได้ก้องมาจากโทรศัพท์ เขาพูดอย่างรวดเร็ว “วันนี้ไกรสรได้ซื้อ ตั๋วไปที่อเมริกา ว่ากันว่าจะไปคุยธุรกิจ ส่วนเตชิตได้ขับ รถไปที่เมืองQ ผมกลัวว่าตระกูลมหาเจริญศิลป์อาจจะรู้ เรื่องที่เราแอบเฝ้าจับตาดูความเคลื่อนไหวของพวกเขา แล้วครับ”

“ตอนนี้นายอยู่ไหน?”

“ผมก็ได้ซื้อตั๋วไปที่อเมริกาเหมือนกันครับ เดี๋ยวก็ จะขึ้นเครื่องพร้อมไกรสรแล้วครับ”

พายุพูดจบปุ๊บ ในโทรศัพท์ก็มีเสียงเร่งให้เตรียมตัว ขึ้นเครื่องของสนามบินก้องมา เควินถามอย่างเยือกเย็น “ทางฝั่งของเตชิตที่คนคอยสะกดรอยตามมั้ย?”

“ผมให้พี่ชายผมไปแล้วครับ แต่ว่า ไม่รู้ว่าเขาจะ ตามทันหรือเปล่า เราไม่สามารถดึงข้อมูลกล้องวงจรปิด ของปากทางทุกทางเพื่อค้นหาเคลื่อนไหวของเตชิต ไม่ งั้นคนของตระกูลมหาเจริญศิลป์ก็จะรู้ในเวลาแรกเลย ครับ”

ความสัมพันธ์บางอย่างสลับซับซ้อนมาก อำนาจ ของตระกูลมหาเจริญศิลป์ไม่แน่ว่าจะไม่สนิทกับตระกูล ภักดีวัฒนากุลเสมอไป ถ้าหากความเคลื่อนไหวใหญ่ไป เลี่ยงไม่ได้ที่จะแหวกหญ้าให้ตื่น

พายติดต่อเควินอย่างรีบร้อนขนาดนี้ ก็เพราะเหตุนี้
ถ้าเควินออกโรงแฮกเข้าระบบของกล้องวงจรปิด โดยตรง ก็จะสามารถติดตามทิศทางของเตชิตอย่าง เทพไม่รู้ผีไม่เห็นเลย ไม่ต้องเปลืองแรงแม้แต่น้อยเลย สักนิด

“ฉันรู้แล้ว นายขึ้นเครื่องเถอะ” เควินเปิดปากพูด ด้วยเสียงทุ้มต่ำ

เอามือถือโยนไปที่หัวเตียง เควินก้มหน้าก็เผชิญ กับสายตาที่อายถึงขีดสุดจนโกรธของพิงกี้

ทั้งคู่ยังรักษาท่าทางของเมื่อกี้อยู่ เขาอยู่ใน ร่างกายของเธอ ที่ๆเซนซิทีฟที่สุดคอยสัมผัสความ อบอุ่นที่เหมือนฤดูใบไม้ผลิอยู่เช่นเคย ไม่อยากดึงออก มาเลยด้วยซ้ำ

“พิงกี้.…….….……..”

น้ำเสียงแฝงด้วยความแหบแห้ง เควินเรียกชื่อของ พิงกี้ไปคำนึง จากนั้นก็ได้ใช้แรงขยับช่วงเอวดึงเข้าออก อย่างแรง ราวกับว่าในระยะเวลาที่จำกัดจะรับความ รื่นรมย์ที่ได้มากที่สุด และปล่อยเนื้อปล่อยตัวอย่าง ที่สุด

พุ่งชนเข้าไปในจุดที่ลึกที่สุดหลายที เขาถึงได้หาย ใจลึกๆทีนึงและดึงออกมา ดวงตาดำเข้มคู่นั้นยังจ้องเธอ ไว้ แทบอยากจะห่อเธอกลับบ้านอย่างไรอย่างนั้น
แต่ว่า ครั้งนี้อย่าคิดจะได้ทําจนถึงสุดท้ายเลย

ถูกท่าทางของเควินทำเอาจนหน้าแดงหูแดงและ หัวใจเต้นแรง พิงกี้อ้าปากเล็กน้อยหายใจหอบหืด รู้สึก คนทั้งคนอายจนเผาไหม้ขึ้นมา คาดไม่ถึงว่าผู้ชายที่ หนักแน่นสุขุมคนนี้จะมีด้านที่เหมือนเด็กแบบนี้ด้วย

ทั้งๆที่ไม่สามารถทำแล้ว แต่ยังดันจะทำแบบนี้กับ เธอให้ได้

เดิมทีพิงกี้ก็รู้สึกเสียใจแล้วที่สวมใส่ชุดแบบนี้ ตอน นี้เรื่องอย่างว่าถูกรบกวน ในใจรู้สึกค่อนข้างโชคดี แต่ก็ รู้สึก…….เอ่อ รู้สึกผิดหวังเล็กน้อยด้วย

แต่ว่า เธอก็ไม่กล้าแสดงออกมาให้เห็น

ทั้งคู่จัดเก็บทำความสะอาดด้วยความอึดอัดเล็ก น้อย จากนั้นเควินก็ได้ไปที่ห้องอ่านหนังสือ เรื่องแฮก เข้าไปในระบบมีความจำเป็นต้องทมาก จะล้าช้าไม่ได้ อีก

ส่วนพิงกี้กลิ้งเล่นอยู่บนเตียงเพราะนอนไม่หลับ สมองของเธอคิดถึงเรื่องของเตชิตอยู่

ไม่รู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้ของเตชิตเป็นยังไง บ้าง……กลาง กลางคืนเขาขับรถไปที่เมืองด้วยความเร่งรีบ คือจะตามล้างตามเช็ดสิ่งที่ไกรสรทำไม่ดี ไว้หรอ? ถ้าเป็นแบบนี้ล่ะก็ สุดท้ายเตชิตก็ตัดสินใจไม่ ละทิ้งพ่อของตัวเอง แต่ตัดสินใจละทิ้งความศรัทธาของ ตัวเอง?

ไม่รู้เพราะอะไร ในสมองมีความคิดนี้แว๊บเข้ามา พิงกี้รู้สึกค่อนข้างเสียใจ

ไม่เพียงแต่ตัวเองเสียใจ แต่เสียใจแทนเตชิตด้วย

เขาเคยทุ่มเทแรงกายทุ่มเทแรงใจชนาดนั้น แม้แต่ ชีวิตของตัวเองยังทิ้งไว้ข้างหลังได้ นั่นเป็นเพราะว่าเขา รักงานของตัวเองมาก และอยากคุ้มครองความยืนหยัด ของหัวใจตัวเองด้วยมั้ง?

เพียงแต่ ตอนนี้ทั้งหมดนี้ได้ถูกทำลายไปหมดแล้ว

มีเรื่องอยู่ในใจจนนอนไม่หลับ พิงกี้หยิบมือถือขึ้น มาเล่นด้วยความเบื่อหน่าย ในนะหว่างที่ไม่ได้ตั้งใจกลับ พบว่าน้ำหวานได้ส่งข้อความให้เธอ

(พิงกี้ ฉันไปอเมริกากับดุสิตอีกแล้ว ถ้าช่วงนี้ เธอหาตัวฉันไม่เจอล่ะก็ไม่ต้องเป็นห่วงนะ รอฉันกลับ มาเดี๋ยวจะเอาของขวัญที่เธอชอบไปฝากเธอ เธอก็ สามารถถามคุณเควินดูได้นะ ว่าเขาอยากได้ของขวัญ อะไรมั้ย เห็นแก่เธอแล้ว ฉันจะซื้อของขวัญให้เขาโดย

ไม่บ่นสักคำเลย อิอิ
พิงกี้ขมวดคิ้ว “ยัยบ๊องนี่เล่นอะไรกันเนี่ย?”

ต้องรู้ไว้นะ ปกติน้ำหวานไปเที่ยวต่างประเทศกับ ดุสิตน้อยมากที่จะส่งข้อความมาให้เธอ แต่จู่ๆครั้งนี้น้ำ หวานกลับบอกจะซื้อของขวัญมาฝากเธอ มันดูแปลกๆ นะ

เล่นมือถือไปได้สักพัก ในที่สุดพิงกี้ก็เริ่มง่วงนอน

แล้ว

เพิ่งวางหมอนเสร็จเตรียมจะนอน มือถือก็มีเสียง ข้อความดังขึ้นมาอีก

เธอหยิบมือถือขึ้นมาด้วยความแปลกใจ ไม่นึกเลย ว่าจะเป็นข้อความจากเตชิต (บอกให้คนของเควินไม่ ต้องตามติดผมขนาดนั้น ให้ความร่วมมือกับผมหน่อย ผมไม่ทำให้พวกคุณผิดหวังหรอก

ทันใดนั้น พิงกี้รีบดึงผ้าห่มออกและลุกจากเตียง แม้แต่รองเท้ายังไม่มีเวลาจะใส่ก็วิ่งไปที่ห้องอ่านหนังสือ แล้ว