บทที่360: เควินออกหน้า หนึ่งเทียบได้สอง

“เอ่อ…….” พิงกี้รู้สึกตัวเองเปลี่ยนประเด็นอย่าง มีสติหน่อยจะดีกว่า เธอกระแอมทีนึงแล้วพูดว่า “ฉันคิด ว่าเราต้องเอาข่าวที่ได้มาเมื่อกี้บอกให้รังสิตนะ จากนั้น ก็เริ่มตามหาลิสาได้แล้ว”

“อืม”

“ลิสาแฝงตัวอยู่ที่ข้างกายมาลาตีนานขนาดนี้ ถ้า บอกว่าไม่มีจุดประสงค์อย่างอื่นแอบแฝงนี่ไม่มีใครเชื่อ แน่นอน เราจะต้องตรวจสอบออกมาให้ได้ว่าเธอจะทํา อะไร!”

“อืม”

“ยังมีอีกค่ะ คุณว่าหน้าเธอดูแปลกๆหรือเปล่าคะ? คืนนั้นที่เราเห็นเธอ เหมือนเธอหน้าตาเปลี่ยนไปใช่มั้ย คะ?”

สมองพลิกกลับมาปุ๊บ จู่ๆพิงกี้นึกถึงเรื่องนี้ ทันใด นั้นแววตามีความสงสัยที่เข้มข้นโผล่ขึ้นมา และไม่จงใจ เปลี่ยนประเด็นอีก แต่ว่าเธอไม่เข้าใจจริงๆ

ถ้าดูตามสถานการณ์ปกติ ถึงแม้ใบหน้าของคนๆ นึงถูกตบจนบวม แต่ยังไงก็ยังสามารถเห็นเค้าโครงเดิม เดิมอยู่มั้ง? แต่ใบหน้าของลิสาเปลี่ยนไปจากเดิมอย่าง สิ้นเชิงเลย………..เหมือนกับว่า…….
สมองของพิงกี้ก็เกิดไหวพริบขึ้นมา ยังคิดไม่ถึง จุดสำคัญ จู่ๆก็ได้ยินเสียงที่ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวของ ผู้ชายตอบว่า “อืม” มาขัดความคิดเธอเฉยเลย

ทันใดนั้น เธอรู้สึกหดหู่ขึ้นมาทันที

“คุณก็รู้แต่พูดคําว่า ‘อืมๆๆ’ อย่างเดียว พูดอย่าง อื่นไม่เป็นรึไง?” ดวงตากลมโตของเธอจ้องมองเขาด้วย สายตาดูถูก

“…….อย่างอื่น”

พิงกี้ “ ..….……….”

((

เชื่อฟังจริงๆ!

กวนประสาทจริงๆเลย!

“เอาล่ะ กลับไปคุยที่เตียงเถอะ” เควินยิ้มมุมปาก และโอบพิงกี้ที่โมโหมาที่อ้อมอกโดยตรง “ เมื่อคืนคุณ ก็ไม่ได้พักผ่อนดีๆ วันนี้ก็ควรจะนอนเอาแรงหน่อยแล้ว นะ”

สถานการณ์ในการสู้รบที่เขาได้ฝึกแสดงมานาน มาก ยังไงก็ต้องไปปฎิบัติที่สนามรบหน่อยถึงจะดี

พิงกี้ “ ………….
รถขับมาถึงครึ่งทาง เควินได้รับสายจากรังสิต

รังสิตไม่ได้อยู่ข้างกายเควิน เพราะเขาเฝ้าจับตา ดูสถานการณ์ของโรงพักที่ใกล้บ้านดำรงกูลอยู่ ตอนนี้ โทรศัพท์มา ต้องมีเรื่องเร่งด่วนมารายงานแน่นอน

จริงๆซะด้วย

พอรับสายปุ๊บ เสียงที่ร้อนรนใจของรัสิตก็ดังขึ้น “คุณเควินครับ ระบบกล้องวงจรปิดของบ้านดำรงกูล ที่เราตรวจสอบได้เมื่อคืนถูกไวรัสโจมตี เสื่อมสลาย ไปหนักมาก ข้อมูลหายไปเรื่อยๆอย่างไม่หยุด หลัง จากผ่านการกู้ข้อมูลมาหลายชั่วโมง สถานการณ์ก็ยัง ไม่สดใส ไวรัสชนิดนี้ยังกินรายการบันทึกของกล้อง วงจรปิดอย่างไม่หยุด ยากที่จะแก้ไขมากครับ! ตอนนี้ เราควรจะทํายังไงดีครับ?”

“ตอนนี้สถานการณ์ที่ชัดเจนเป็นยังไงบ้าง?

“ตอนนี้กู้กลับมาได้80% แต่อีก20%ที่เหลือกู้ ยังไงก็กู้กลับมาไม่ได้ครับ จำเป็นต้องให้คนจับตาดูอยู่ ตลอดเวลา ไม่งั้นอาจจะถูกดึงข้อมูลกลับได้ครับ ยิ่ง ช้ายิ่งทำให้สูญเสียข้อมูลเยอะขึ้น สถานการณ์ฝั่งนี้ ค่อนข้างวุ่นวาย หรือคุณเควินมาดูด้วยตัวเองหน่อยมั้ย ครับ?”

รังสิตเปิดปากพูด เขารู้ว่าฝีมือการแฮกข้อมูลของเควินไม่เลว ไม่แน่อาจจะเฉพาะทางกว่าคนของโรงพัก ก็ได้ ดังนั้นถึงได้โทรหาเขา

เควินเงียบไปครู่นึง

มองพิงกี้ไปครู่นึง เขาเปิดปากพูด “ฉันจะรีบไป เดี๋ยวนี้”

“คุณจะไปโรงพักหรอคะ?” พิงกี้ถาม

“อืม” เรื่องนี้เร่งด่วน เควินพยักหน้า “ผมลงข้าง ถนนก็พอ เดี๋ยวให้คนขับส่งคุณกลับบ้าน คุณกลับไป พักผ่อนก่อน ไม่ต้องรอผมนะ”

“ไม่ ฉันจะไปกับคุณค่ะ”

“เมื่อคืนคุณไม่ได้พักผ่อนดีๆ วันนี้ไม่ง่วงหรอ? เชื่อฟังนะ คุณกลับไปก่อน ไปดูแอ๊ปเปิ้ลด้วย ตอนเช้า เขาตื่นขึ้นมาไม่เจอหน้าคุณ น่าจะร้องไห้ขี้งอแงใหญ่ แล้ว”

พิงกี้คิดๆแล้ว ก็ได้ส่ายหัวอีก เธอกอด แขนของเควินไว้โดยตรง “คุณให้ฉันไปด้วยเถอะน้ำ ตามความสามารถของคุณแล้ว ไม่แน่อาจจะสามารถ กู้ข้อมูกลับมาก็ได้ ฉันอยากกลับบ้านพร้อมคุณ มากกว่า ”
เธอไม่อยากกลับบ้านก่อน

น้องแอ๊ปเปิ้ลมีพยาบาลเฉพาะทางคอยดูแลอยู่ ไม่เห็นเธอที่เป็นแม่พักนึงก็ไม่เป็นไรหรอก แต่ทางฝั่ง ของเควินจะเรียกรถกระทันหันก็คงจะยุ่งยากอยู่ ถ้า หากล่าช้าก็จะมีผลกระทบกับการกู้ข้อมูลของกล้อง วงจรปิด เรื่องนี้จะละเลยไม่ได้

อย่างไรก็ตาม นี่ถึงจะเป็นเรื่องสำคัญที่สุดในตอน

นี้

อีกอย่างเธออยากรู้สถานการณ์ก่อนอันดับแรก ไปโรงพักด้วยกันดีกว่า

“…….โอเค”

เควินไม่ได้ยืนกรานต่อ กำชับให้คนขับยูเทิร์นที่ ข้างหน้า และขับตรงไปที่ทิศทางของโรงพัก

พอมาถึงโรงพัก เควินได้รีบรับช่วงกู้ข้อมูลต่อ

นั่งอยู่ที่หน้าคอมพิวเตอร์ จ้องหน้าจอไว้อย่างไม่ คลาดสายตา นิ้วมือที่เรียวยาวเคาะที่แป้นพิมพ์อย่างไม่ หยุด

ในโรงพักที่กว้างใหญ่ มีคนมามุงดูเยอะมาก แต่ กลับมีระเบียบและเงียบสงบมาก เงียบจนสามารถได้ยินเสียงหายใจ ทุกคนล้วนแต่มีเป้าหมายเดียวกัน กลัวก็ แต่จะรบกวนสมาธิของเควิน

รหัสสีเขียวเสมือนสายน้ำไหลลงมาจากหน้าจอ สีดำ ทำให้คนมองจนสายตาพร่ามัว ที่ตื่นเต้นที่สุด คือตำารวจที่รับผิดชอบความปลอดภัยของข้อมูลบน อินเตอร์เน็ต สายตาจ้องมองอย่างจริงจัง เหมือนครุ่นคิด อะไรเป็นครั้งคราว ในใจรู้สึกทึ่ง………

เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมง

เควินเคาะแป้นพิมพ์ตัวสุดท้าย จากนั้นก็ได้บีบนวด ที่ระหว่างคิ้ว และลุกขึ้นมาพูดอย่างบางเบาว่า “โอเค แล้ว ‘

“ดีเยี่ยมไปเลยครับ!” หัวหน้าตำรวจชูกำปั้น ด้วความตื่นเต้น และเดินมาก่อนในเวลาแรก “คุณเค วินครับ ครั้งนี้ต้องขอบคุณๆมากเลยครับ วันหลังถ้า มีโอกาศ ไม่ทราบว่าคุณจะมีเวลาว่างมาให้คำชี้แนะ กับไอ้เด็กเวรพวกนี้มั้ยครับ ให้พวกเขาได้ฝึกฝนวิชา หน่อย? พวกเราจะไปรบกวนคุณตลอดก็คงจะไม่ดี ครับ.……..……….”

หัวหน้าตำรวจคนนี้ช่างใจกล้า คนปกติอยู่ตรงหน้า ของเควินต่างก็ต้องเคารพมากยิ่งขึ้น ก็มีแต่เขาเท่านั้น แหละที่ยังกล้าเรียกร้องอีก
แต่ว่า ไม่นานหัวหน้าตำรวจก็ได้พูดเสริมคำนึง “ความสัมพันธ์ของผมกับวิโรจน์ไม่เลวครับ แหะๆ”

เควินยักคิ้ว ค่อนข้างรู้สึกเหนือความคาดหมาย แต่ ว่าเห็นแก่วิโรจน์แล้ว เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธ “ได้ครับ”

“ขอบคุณครับ ขอบคุณมากจริงๆครับ” หัวหน้า ตำรวจดีอกดีใจจนควบคุมไม่ได้ ยิ้มจนหน้าบานเหมือน ดอกทานตะวัน

เขารู้เลยว่าแอบอ้างชื่อของวิโรจน์ใช้ได้ผล ก็ ไม่รู้ว่าถ้าเขารู้เรื่องนี้แล้วจะรีดไถเหล้าจากเขา ขวด……เฮ้อ!

“เรื่องของกล้องวงจรปิดแก้ไขได้แล้ว แต่กล้อง วงจรปิดของเมื่อคืนเหมือนจะถูกทำลายไปแล้ว เดี๋ยว ผมหาคนที่เฉพาะทางกว่ามาลองกู้ข้อมูลดู ไม่แน่อาจจะ กู้กลับมาได้”

เรื่องที่เหลือ ถึงเขาอยู่ที่นี่ก็แก้ไขปัญหาไม่ได้

“ได้ครับๆ”

เควินเปิดปากพูด หัวหน้าตำรวจก็ได้แต่พยักหน้า เพราะยังไงซะนี่ก็มีประประโยชน์ต่อการไขคดีนี้

หยิบมือถือออกมา เควินส่งข้อความออกไปหนึ่งข้อความ

รอจนได้รับข้อความ เขาเปิดดูข้อความไปครู่ นึง แล้วได้บอกกับหัวหน้าตำรวจ “คนที่ผมเรียกจะมา ในอีกไม่นาน ถ้าหากสมาชิกที่รับผิดชอบเรื่องรักษา ความปลอดภัยของข้อมูลของพวกคุณอยากเพิ่มความ สามารถของตัวเอง สามารถไล่เรียงปัญหาของตัวเอง พอเขามาแล้วสามารถสอบถามเขาได้ พวกคุณก็ไม่ ต้องรอหลังจากกล้องวงจรปิดกลับมาปกติถึงตรวจสอบ ข้อมูล เริ่มหาตั้งแต่กล้องวงจรปิดที่อยู่ระแวกของบ้าน ดำรวกูลก่อน ดูซิว่าสามารถหาเบาะแสได้มั้ย ช่วงเวลา นั้น รถที่วิ่งอยู่บนถนนน่าจะน้อยมาก น่าจะไม่ยากต่อ การค้นหาหรอก ”

“ได้ครับ คุณเควิน”

ที่เหลือก็คือรอให้กล้องวงจรปิดของบ้านดำรงกูล ฟื้นฟูกลับมาเหมือนเดิม ลองดูว่าข้างในมีอะไรกันแน่

เธอนึกว่าทุกสิ่งที่เธอทำ จะไร้ข้อผิดพลาดทั้งนั้น

หรอ?