บทที่358ล่อตาล่อใจแบบซึ่งๆหน้าเลย

“ถ้าผมคาดการณ์ไม่ผิดล่ะก็ หลังจากคนไข้ ฟื้น เปอร์เซ็นต์ที่จะเป็นเอ๋อมีอยู่30% เปอร์เซ็นต์ที่จะ เป็นอัมพาตมีอยู่100% เพียงแต่แค่ระดับเบาหรือหนัก เท่านั้นเอง นี่ก็ต้องดูโชคแล้วครับ”

คุณหมอสรยุทธไม่ได้เกรงกลัวอะไรอีก และได้พูด ออกมาตรงๆ

อาการก็คือแบบนี้แหละ จะว่าดีก็ไม่ดี จะว่าแย่มัน …..….…….จริงติดอยู่ในเพลิงไฟนานขนาดนั้น สามารถ ได้แบบนี้ก็ถือว่าโชคดีแล้ว

พิงกี้ “

เควิน “

ทั้งสองสบตากันทีนึง เควินพูดอย่างบางเบา “พยายามในการรักษาที่สุดเถอะ ใช้ยาที่ดีที่สุด อย่ามา ช่วยผมประหยัดตังค์

“ผมรู้แล้วครับ” คุณหมอสรยุทธรีบพยักหน้าด้วย ความเกรงกลัว และถามด้วยความเคารพต่อว่า “คุณเค วิน คุณพิงกี้ ยังมีอะไรจะสั่งการอีกมั้ยครับ?

“ไม่มีแล้ว”
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ไม่รบกวนทั้งสองแล้ว ถ้าคุณสองคนมีข้อสงสัยอะไรก็ให้พยาบาลมาเรียกผม ได้เลยนะครับ ผมจะมาทันทีเลยครับ หลายวันนี้ผมจะ นอนพักที่โรงพยาบาลเพื่อดูแลคนไข้อย่างดีที่สุดครับ”

“อืม” เควินพยักหน้า

พยายามให้ถึงที่สุด ที่เหลือก็ดูโชคชะตาแล้ว

พยายามให้ถึงที่สุดแล้วก็พอ ส่วนอาการของ มาลาตี ก็ต้องแล้วแต่เวรแต่กรรมของเธอเอง

เสียเวลาอยู่บนถนนกับบนรถไม่น้อย พอเงยหน้า ขึ้นมาอีกที พิงกี้พบว่าท้องฟ้าได้สว่างขึ้นมาอย่างไม่รู้ ตัวแล้ว

“ผมให้รังสิตไปซื้ออาหารเช้า คุณทานหน่อยนะ” เควินยกข้อมือขึ้นมาดู นี่ก็หกโมงเช้าแล้ว

ตั้งแต่ตีสามจนถึงตอนนี้ ก็คงจะเหนื่อยแล้วแหละ

มาลาตียังไม่ฟื้น ย่อมไม่ต้องซื้อเผื่อของเธออยู่

“โอเคค่ะ” พิงกี้ลูบที่ท้องแล้วพยักหน้า

แต่แล้ว เควินยังไม่ได้โทรหารังสิต เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

ใคร?

เควินกวาดสายตาไปที่ประตู “เข้ามา”

พอประตูถูกเปิดออก คนที่เข้ามาคือสายฟ้า ด้าน หลังยังมีคนตามมาด้วยอีกคนคือAlice

“แก่นแท้นแท้น!” Aliceโผล่ออกมาจากด้านหลัง ของสายฟ้า ถุงพลาสติกที่อยู่ในมือแกว่งไปมาสองที “นี่คือน้ำเต้าหู้ ปาท่องโก๋ที่ฉันกับสายฟ้าซื้อที่ใต้ตึก ว่า กันว่านี่คืออาหารเช้าที่คนเมืองZชอบทานที่สุด ฉันทาน แล้วก็รู้สึกรสชาติโอเคเลยล่ะ”

พอดีเลย

พิงกี้เม้มปากและยิ้มเบาๆ “ขอบใจนะ Alice

“ไม่ต้องเกรงใจค่ะ สายฟ้าเป็นเด็กกำพร้า พี่สอง คนก็คือว่าเป็นฝ่ายแม่ของสายฟ้าแล้ว ฉันดูแลพวกพี่ก็ สมควรแล้วค่ะ” Aliceทุบที่ตรงอก ทำหน้าเหมือนหญิง เหล็ก

“แก๊ก แก๊กๆ……” สายฟ้ากำลังเตรียมจะพูด พอได้ยินคำพูดที่ไร้สาระของAliceแล้ว เขาเกือบจะ สำลักน้ำลายตายเลย
ยังมาฝ่ายแม่อีก

ผู้ชายมีฝ่ายแม่อะไรกัน?

เขาอยากอธิบายทาเนียมของคน เมืองZ ให้Aliceเข้าใจหน่อย แต่Aliceได้ดึงมือของพิงกี้ ไว้อย่างอดใจรอไม่ไหวแล้ว เธอรีบเม้าท์ว่าช่วงนี้ตัวเอง ไปเที่ยวที่ไหนมาบ้าง

ช่วงนี้พิงกี้งานยุ่ง ตั้งแต่กลับมาจากออนเซ็นที่ชาน เมือนก็ถูกมาลาตีตามราวี ต่อมาก็ได้ไปร่วมงานวันเกิด ครบรอบแปดสิบปีของคุณหญิงท่าน แถมยังต้องเลี้ยง น้องแอ๊ปเปิ้ลอีก ไม่เหมาะที่จะออกไปเที่ยวกับAlice

ส่วนเควินยิ่งเจียดเวลาว่างออกมาไม่ได้ ถึงมีเวลา ว่าง ก็ไม่มีทางไปเที่ยวเป็นเพื่อนกับAliceตัวคนเดียว หรอก ถ้าพิงกี้ไม่ไปเขาก็ไม่ไป

พอมาสุดท้าย หน้าที่ๆพาAliceไปเที่ยวก็ตกอยู่ที่

สายฟ้า

ระหว่างทั้งสองก็กำลังมีอะไรกุ๊กกิ๊กกันพอดี หลัง จากคืนที่สายฟ้าจับผลัดจับผลู“เขมือบ” Aliceไป ความสัมพันธ์ของทั้งสองยิ่งคลุมเครือและทำตัวไม่เป็น ธรรมชาติเข้าไปใหญ่……..เพื่อหวังดีกับทั้งสอง พิงกี้ เลยให้สายฟ้าพาAliceออกไปเที่ยวโดยตรงเลย
สายฟ้าปิดปากเงียบ แต่ก็ไม่ได้ปฎิเสธ

แต่Aliceน่ะได้ปฏิเสธอยู่ แต่พอเห็นใบหน้าแดง ก่ำของเธอก็รู้เลยว่าเธอไม่ได้ปฎิเสธจากใจจริง ดังนั้น พิงกี้ก็เลยปฎิเสธคำปฎิเสธของเธออย่างเย็นชา ก็ยังให้ สายฟ้าพาเธอไปเที่ยวเหมือนเดิมนั่นแหละ

ตอนนี้ดูแล้ว ความสัมพันธ์ของทั้งคู่พัฒนาไปได้ไม่ เลวเลยน เข้ากันได้ดีมาก

“พี่พิงกี้ ถึงแม่ของพี่จะเกิดเรื่อง แต่พี่ก็ไม่ต้อง เสียใจไปนะคะ คุณป้าต้องดีขึ้นแน่นอนค่ะ” เพิ่งปลอบ ใจพิงกี้ไปสองคำ Aliceก็อดชมตัวเองไม่ได้ทันที “ฉัน เพิ่งกลับมาถึงที่L.K.Crystal ยังไม่ได้ไปเล่นกับน้อง แอ๊ปเปิ้ลเลย พอรู้ข่าวนี้ก็รีบมาปลอบใจพี่ที่โรงพยาบาล ก่อนเลย”

พิงกี้

“พี่ซึ้งมั้ย?”

พิงกี้พูดแบบลวกๆ “อืม ซึ้ง”

“จริงหรอ?” Aliceกลอกตาไปมา “ งั้นพี่ซื้อของ อย่างนึงให้ฉันได้มั้ย?”

“เธออยากได้อะไรล่ะ?” พิงกี้อดแปลกใจไม่ได้
ถึงที่บ้านของAliceไม่ได้ร่ำรวยระดับประเทศ แต่ ก็เป็นครอบครัวที่มีชื่อเสียง เงินในกระเป๋าของAliceไม่ น้อยกว่าเธอแน่นอน

“ฉันกระซิบบอกพี่นะ……… หัวเราะแหะๆ Aliceใกล้เข้าไปที่ข้างหูของพิงกี้ พูดข้อเรียกร้องของ ตัวเองออกมาอย่างเบาๆ

พิงกี้ “

“พี่พิงกี้จะซื้อให้ฉันมั้ย? ถ้าพี่ซื้ออันนั้นให้ ฉัน ฉันจะให้ลิปสติกทั้งเซ็ตของCHRISTIAN LOUBOUTINให้พี่โอเคมั้ย?” Aliceพนมมือ พูดด้วย ดวงตาเปล่งประกาย “พี่ช่วยฉันเถอะนะ! ฉันถูกสายฟ้า ไอ้สารเลวนั่นจับตาดูทุกฝีก้าว เขาดันไม่ยอมให้ฉันซื้อ ของสิ่งนั้น น่าเบื่อจริงๆเลย

พิงกี้ “

ลิปสติก Christian Louboutin เป็นลิปในฝัน ของผู้หญิงเลย ลิปสติกแท่งนึงก็ต้องหลายพันบาท ยิ่งไปกว่านั้น Aliceยังบอกจะให้ครบทุกสีเป็นชุด เลย…………ไม่บอกว่ามูลค่าแพงกว่าที่เธอให้ซื้อ หลายเท่า คนทั่วไปอยากสะสมสีให้ครบ ยังต้องไปหา ซื้อทีละเคาน์เตอร์เลย นั่นก็ยุ่งยากมากเหมือนกันนะ
นี่มันล่อตาล่อใจแบบซึ่งๆหน้าเลยชัดๆ!

“พี่พิงกี้……….….” Aliceเริ่มออดอ้อนอีกแล้ว

“เอาล่ะๆ” พิงกี้เปิดปากพูดอย่างจนปัญญา “พี่ รับปาก แต่พี่ไม่ต้องการลิปสติกนั่นหรอก ขอแค่เธอเชื่อ ฟังแต่โดยดีก็พอแล้ว” เธอไม่ใช่คนบ้าลิปสติก ถึงแม้จะ ชอบอยู่ แต่ไม่คิดจะฟุ่มเฟือยขนาดนั้น

ยิ่งไปกว่านั้น ยังแลกเปลี่ยนของที่มูลค่าไม่เท่ากัน กับAlice งั้นก็ยิ่งไม่ดีเลย ดังนั้นพิงกี้จึงปฎิเสธโดยไม่ ต้องคิดเลย

Aliceทำปากจู๋ “งั้นก็ได้ค่ะ”

Aliceกับสายฟ้าอยู่ที่โรงพยาบาลได้สักพักก็ กลับL.K.Crystalวิลล่าก่อนแล้ว

เพราะมาลาตียังไม่ฟื้น พิงกี้กะจะรอจนกว่าเธอฟื้น หลังจากดูอาการของเธอแล้วค่อยกลับบ้าน เควินก็ได้ อยู่เป็นเพื่อนเธอด้วย เอาโน๊ตบุ๊คออกมาทำงานที่ห้องผู้ ป่วย

เวลาบ่ายสาม มาลาตีได้มีความเคลื่อนไหว
พิงกี้กำลังจะไปรินน้ำ จู่ๆได้ยินเสียงของมาลาตี พอเดินมาดูที่ข้างเตียง มาลาตีเหมือนรู้สึกได้ว่ามีคนเข้า มาใกล้ เธอเลยลืมตาขึ้นมาอย่างกระทันหัน

สายตาของเธอจากพร่ามัวกลายมาเป็นชัดเจน อารมณ์จากพร่าเลือนกลายมาเป็นตะลึง

“อ๊า…………..” เรียกสั้นๆไปสองคำ แววตา ของมาลาที่มีอารมณ์ที่ตื่นตระหนกโผล่ขึ้นมา เธออ้า ปาก ยิ่งรีบร้อนยิ่งยากที่จะพูดออกมาเป็นประโยค“ฉัน ทำไม ทำไมพูด…..ไม่ออก เป็นอะไรกันแน่?”

เสียงของเธอขาดๆหายๆ ยังมีบางคำที่ออกเสียงไม่ ชัดด้วย เหมือนสมองควบคุมลิ้นไม่ได้อย่างรอย่างนั้น

ดีที่พิงกี้ฉลาด เข้าใจความหมายที่เธอพูด

เธอพูดอธิบาย “เมื่อคืนบ้านดำรงกูลเกิดเหตุไฟ ไหม้ ตอนที่นักดับเพลิงช่วยคุณออกมาจากเพลิงไฟ เนื่องจากคุณสูดคาร์บอนมอนอกไซด์เข้าไปเยอะเลย สลบ อาการของคุณในตอนนี้ต้องรอให้หมอมาวินิจฉัย ก่อน”

ตอนนี้ดูแล้วอาการถือว่าไม่เลว อย่างน้อยก็ฟื้นขึ้น มาอย่างราบรื่น ไม่ได้กลายเป็นเอ๋อ

แต่เห็นได้ชัดว่าบาลาติไม่พอใจ
“ฉัน……” มาลาตีรีบร้อนปุ๊บ กำลังอยากถาม สถานการณ์ให้ชัดเจนกว่านี้ แต่จู่ๆท้องของเธอเกิด ความปั่นป่วน ตามมาด้วยเสียงที่ไม่น่าเสนาะหู กลิ่น เหม็นไม่พึงประสงค์ได้โชยมาจากช่วงล่างของเธอ

นี่คือ……….

กลั้นอุจจาระไม่อยู่หรอ?

ระหว่างพิงกี้กับมาลาตีเดิมทีก็เคยมีเรื่องบาดหมาง กันอยู่แล้ว สิ่งที่เรียกว่าแม่ลูกมันก็แค่มีความเกี่ยวพัน กันทางสายเลือดเฉยๆ ถ้าบอกว่ามีความรักนั่นต้อง เล่นตลกแน่นอน ครั้งนี้ที่เธอยอมเฝ้ามาลาตีอยู่ที่โรง พยาบาล นอกจากอยากให้ตัวเองสบายใจ สาเหตุส่วน ใหญ่ก็เป็นเพราะหน้าที่และภาระผูกพันเฉยๆ

มาลาตีกลั้นอุจจาระไม่อยู่ เธอไม่มีอารมณ์ไปเป็น ลูกสาวกตัญญูหรอก

“คุณเควิน หรือไม่อย่างงั้นฉันออกไปเดินเล่นเป็น เพื่อนคุณ หลีกเลี่ยงแป๊บนึงดีมั้ยคะ? ฉันให้พยาบาลมา เปลี่ยนเสื้อผ้าให้คุณมาลาตี คุณอยู่ที่นี้ก็ไม่ดี กลิ่นก็ เหม็น” พิงกี้ให้คำแนะนำ

เควินได้เดินมาที่หน้าประตูตั้งนานแล้ว พอได้ยิน คำพูดของเธอแล้วก็แค่พยักหน้าเบาๆ
“แก…..นี่แกอย่าไปสิ…..นัง…พิงกี้…….

ภายใต้สายตาที่ทั้งอายและรีบร้อนของมาลาตี พิงกี้ไม่ได้หยุดฝีเท้า เธอได้เดินจากไปจากห้องผู้ป่วย พร้อมเควิน

พอจัดเก็บทุกอย่างเสร็จ กลิ่นไม่พึงประสงค์ในห้อง จางหายใจหมด เธอถึงกลับมาอีกครั้ง

เห็นได้ชัดมากว่ามาลาตีฟื้นฟูกลับมาขึ้นเยอะแล้ว พูดจาก็ไม่ได้ล้ำๆอึ้งๆติดๆขัดๆเหมือนตอนแรกแล้ว อย่างน้อยก็สามารถพูดคุยสื่อสารได้ปกติแล้ว

พิงกี้ไม่ได้กลับมาตัวคนเดียว เธอยังได้พาหมอสร ยุทธกลับมาด้วย เพื่อมาตรวจเช็คร่างกายให้เธอ

พอตรวจเช็คร่างกายเสร็จ ผลลัพธ์ก็คือโชคดีที่มา ลาตีไม่ได้เป็นเอ๋อ แต่เพราะเป็นพิษก็ไม่ถือว่าเบา ดังนั้น เลยทำให้ช่วงล่างของเธอเป็นอัมพาต ต่อไปไม่ว่าถ่าย หนักถ่ายเบาก็ต้องคอยให้คนปรนนิบัติดูแล

ถ้าสถานการณ์ดีล่ะก็ อาจจะฟื้นฟูกลับมาเหมือน เดิมได้ ถ้าสถานการณ์แย่ล่ะก็ชาตินี้ก็ต้องนอนอยู่บน เตียงไปตลอดชีวิต

ส่วนเรื่องของชีวิตน่ะไม่ต้องเป็นห่วง
คุณหมอสรยุทธตรวจร่างกายเสร็จก็ได้ออกจาก ห้องแล้ว ได้ยินผลลัพธ์ที่เขาแถลงออกมา มาลาตีอึ้งไป หลายนาที จู่ๆแววตาได้เพ่งมองไปที่พิงกี้ แววตาค่อยๆมี ความหวาดกลัวและความโกรธเคืองสะสมเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

เธอโมโหจนหน้าแดง แววตาบ้าคลั่ง และตะคอก เสียงดังอย่างคนป่วยเป็นฮิสทีเรีย “แก….เพราะแกคน เดียว! ทำไมแกไม่ช่วยฉันออกมาให้ไวกว่านี้ ทำไมไม่ ไวกว่านี้หน่อย? ถ้าแกช่วยฉันออกมาไวกว่านี้ ฉันก็จะ ไม่เป็นแบบนี้แล้ว! ต้องโทษแกคนเดียว ต้องโทษแกนั่น แหละ! ฮือๆ ฮือๆ……….

มาลาตีร้องไห้เสียงดัง คว้าของข้างกายที่สามารถ คว้าได้เขวี้ยงใส่พิงกี้ จนกว่ากระเป๋า หมอนและแก้วเขวี้ ยงจนเต็มพื้น ไม่มีของอะไรให้เขวี้ยงอีก เธอถึงกุมหน้า ร้องไห้ด้วยเจ็บปวด เหมือนแบบนี้ก็จะสามารถหลบหนี สภาพของเธอในตอนนี้ และสามารถให้ตัวเองยืนขึ้นมา ได้ใหม่อย่างไรอย่างนั้น

“ฉันไม่ใช่นักดับเพลิงสักหน่อย จะให้ฉันช่วยคุณ ยังไง?” พิงกี้ไม่คิดจะตามใจเธอ จึงย้อนถามอย่างเยือก เย็น

เห็นเธอยังต่อปากต่อคำอีก มาลาตียิ่งโมโหเข้าไป ใหญ่ เธอตะคอกเสียงดัง “ฉันเป็นคนคลอดแกมา แกก็ ต้องไปช่วยฉัน ไม่งั้นแกก็คือคนอกตัญญู!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ