บทที่354: เกิดเรื่องแย่แล้ว!

เสียงฝีเท้าของมาลาตี ทำให้ลิสาสะดุ้งและตื่นตัว

ลิสาหันหน้าไปมอง เรียกอย่างไม่แน่ใจ “คุณผู้ หญิง?”

ในใจเธอมีความรู้สึกแปลกๆ

หรือว่ามาลาตีรู้ว่าเธอเป็นใครแล้ว ถ้าไม่อย่างงั้น ทำไมถึงมาร้องไห้กับเธอล่ะ? เมื่อวานตอนที่เธอถูกบอดี้ การ์ดของตระกูลภิรมย์ภักดีลากไป เธอไม่พูดเข้าข้าง ตัวเองเลยสักคำ!

“ลิสาลูกแม่!” มาลาตีทนไม่ไหวตั้งนานแล้ว กระโจนไปที่ตรงหน้าของลิสาแล้วร้องไห้ฟูมฟาย “ลูก เรียกคุณผู้หญิงอะไรกัน? ต้องเรียกแม่สิถึงจะถูก ลูก หายไปไหนตั้งนาน ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้? หน้าของ ลูก……..หน้าของลูกเป็นอะไรไป?”

ลูบจับใบหน้าของลิสาด้วยมือที่สั่นไหว มาลาตีรู้ หน้าตาใต้แมสของเธอว่าเป็นยังไง ถึงขั้นไม่กล้าดึงแมส เธอออก

ลิสาสะดุ้ง หัวใจเต้นแรง

แววตาของเธอเต็มไปด้วยความสับสันและวุ่นวาย ถามอย่างหยั่งความคิดเห็น “คุณแม่……ดูออกได้ยังไงคะว่าเป็นลิสา”

“ว่าไปแล้วโชคดีที่ได้ลำดวนนะ ถ้าไม่ใช่เพราะ เมื่อคืนลำดวนเช็ดตัวทำความสะอาดให้ลูก ดูออกว่า ผิดสังเกต แม่ยังถูกลูกปิดบังมาโดยตลอดเลย” มาลาตี เช็ดน้ำตา มองดูในห้องไม่มีคน ที่นี้ถึงได้ถามเสียงต่ำ “ทำไมลูกช่างโง่จริงๆเลย ทั้งๆที่กลับมาแล้ว แถมยัง ช่วยชีวิตแม่ไว้ด้วย ทำไมไม่ยอมบอกความจริงกับแม่? ยังมาปิดบังแม่อีก นี่ลูกไม่เชื่อใจคนเป็นแม่คนนี้หรอ?”

“ก็ไม่เชิงค่ะ” ลิสาส่ายหัว

สํารวจมาลาตีไปรอบนึง ลิสารู้สึกมาลาตีถือว่า จริงใจอยู่ ที่นี้ถึงได้มีการป้องกันตัวน้อยลง

เธอกลับมาก็ไม่เคยคิดว่าจะมาให้มาลาตีรู้ว่าเธอ คือใคร เธอก็ไม่คิดจะนับมาลาตีเป็นแม่อีก แต่ตอนนี้ ฐานะถูกเปิดโปงแล้ว งั้นเธอก็ต้องเป็นฝ่ายริเริ่มคิดเรื่อง ที่จะทําต่อไปแล้ว

จะเป็นฝ่ายรับอย่างเดียวก็ใช่เรื่อง

อีกอย่าง ไม่แน่มีฐานะที่เป็นลูกสาวของตระกูล ดำรงกูลอยู่ ยังสามารถหลอกใช้มาลาตีให้ได้ตามเป้า หมายของตัวเอง

“ลิสาจะไม่เชื่อแม่ได้ยังไงคะ? ก็ลิสากลัวจะสร้างความเดือดร้อนให้คุณแม่ไม่ใช่หรอคะ?” กระพริบตา ปริบๆ น้ำตาของลิสาก็ไหลพรากลงมาอย่างไม่หยุด กระโจนไปที่อ้อมกอดของมาลาตีแล้วร้องไห้ฟูมฟาย “คุณแม่คะ ลิสาคิดถึงคุณแม่มากเลยค่ะ!”

เพียงแต่ แววตาของเธอมีแต่การวางแผนที่ไม่มีที่

สิ้นสุด

ความรักสำหรับเธอในตอนนี้ไม่มีประโยชน์อะไร

“ในเมื่อลูกคิดถึงแม่ ทำไมยังปิดบังแม่มาโดย ตลอดล่ะ? ปิดบังแม่เอาไว้แบบนี้ลูกมีความสุขมาก ใช่มั้ย? น้องชายลูกยังอยู่ต่างประเทศ ตอนนี้พิงกี้นั่ง แพศยาคนนั้นก็ไม่สนใจความเป็นความตายของบ้าน เราแล้ว คนที่สามารถออกไอเดียให้แม่ได้ ก็มีแค่ลูกคน เดียวแล้ว ลูกใจร้ายปิดบังแม่ได้ลงคอได้ยังไง?”มาลาตี ก็อดร้องไห้ไม่ได้

ลิสาพูดอย่างสะอึกสะอื้น “ลิสาก็อยากบอกคุณ แม่นะคะ แต่ตอนนี้ลิสาไม่กล้าเปิดเผยฐานะของตัวเอง จริงๆค่ะ ลิสาถูกจับไม่เป็นไร อย่างมากก็แค่ให้คนอื่นได้ สมปรารถนา ถูกคนทำร้ายจนตาย แต่ถ้าฐานะของลิสา ถูกเปิดโปง ลิสาก็อยู่ข้างกายคุณแม่ไม่ได้แล้วนะคะ”

“ลูกนะลูก ทำไมโง่เขลาอย่างนี้!”
แม่ลูกที่ได้กลับมาเจอกันอีกครั้งกอดคอกันร้องไห้ ช่างเป็นภาพที่ซึ้งมาก

ร้องไห้ไปสักพัก ลิสาเงยหน้าขึ้นมา “คุณแม่คะ คุณแม่ห้ามบอกเรื่องของลิสาให้คนอื่นรู้เด็ดขาดนะ คะ ถ้าเกิดมีคนอยากแจ้งเบาะแสของลิสาจะทำยังไง คะ? ใช่แล้ว ป้าลำดวนรู้ฐานะของลิสาแล้ว เธอพูดยังไง บ้างคะ? เมื่อคืนเธอก็ทำตัวแปลกๆกับลิสาแล้ว ก็ไม่ใช่ อยากรังแกลิสาที่เป็นคนรับใช้ใหม่หรอ? คนอย่างป้า ลําดวนเนี่ยรังแกคนที่อ่อนแอกว่าแต่กลัวคนที่แข็งแกร่ง กว่า อีกทั้งยังเป็นคนโลภเห็นแก่ได้ ตอนนี้รู้ฐานะของลิ สาแล้ว เกรงว่าจะมีผลเสียกับลิสานะคะ”

“ก็ใช่น่ะสิ ลำดวนยังเกลี้ยกล่อมให้แม่ไปแจ้ง เบาะแสให้ตำรวจ แต่แม่ไม่ฟังเธอหรอก!”

“ห้า อะไรนะ?” ลิสาตื่นตกใจจนหน้าซีด “งั้นตอน นี้ป้าลำดวนอยู่ไหนคะ?

เธอร้อนรนใจจนดึงผ้าห่มออกแล้วลงมาจากเตียง ใส่รองเท้าไปด้วยและพูดอย่างรีบร้อนไปด้วย “ลิสาจะ ให้ป้าลำดวนแจ้งข่าวของลิสาไม่ได้ ตอนนี้ลิสาจะไปจับ เธอ ให้เธอลงมือกับลิสาไม่ได้! โอ๊ย…….

เพราะเคลื่อนไหวฉับพลันอย่างไม่ระมัดระวังเลย กระทบแผล ลิสาเจ็บจนเหงื่อไหลซิบ
“ลูกอย่าขยับ!ลูกวางใจนะๆ’ มาลสตีรีบขวางเธอ ไว้ “ร่างกายลูกมีแต่แผลเต็มตัว มาห่วงเรื่องนี้ทำไม กัน? ลูกคิดว่าแม่เป็นแม่พระหรือยังไง จะยอมทนดู ลำดวนไปแจ้งความมาจับลูกได้ยังไง? ตอนที่แม่ออกมา ก็ได้ให้นายเต๋าจับเธอมัดเอาไว้แล้วเอาไปทิ้งที่ชั้นใต้ดิน แล้ว เดี๋ยวกลับไปค่อยไปจัดการเธอ ถ้าเธอเชื่อฟังแม่ก็ เก็บเอาไว้ ถ้าไม่เชื่อฟัง……..”

“ถ้าไม่เชื่อฟัง คุณแม่จะทำยังไงคะ?” ลิสาจ้อง มาลาตีไว้

“เอ่อ……” มาลาตีก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว มองไปที่ ลิสาเหมือนถาม “แล้วลูกว่าเราควรจะทำยังไงดี?”

“เรื่องนี้มอบให้ลิสาจัดการเองค่ะ” ลิสาหัวเราะ อย่างเยือกเย็น

มองดูรอยยิ้มที่เยือกเย็นของเธอแล้ว มาลาตี ขนลุกตัวสั่นอย่างห้ามไม่ได้ รู้สึกเพียงว่าลูกสาวที่ตัว เองเคยภาคภูมิใจนักภาคภูมิใจหนาเปลี่ยนไปเยอะมาก เปลี่ยนไปเยอะจนเธอเองใกล้จะไม่รู้จักเธอแล้ว

บาดแผลบนร่างกายของลิสาเป็นแค่แผลถลอกที่ ถูกเฆี่ยนตี แค่สองสามวันมาทำแผลครั้งเดียวก็พอแล้ว หรือจะทำแผลที่บ้านเองก็ได้ ไม่จำเป็นต้องพักที่โรงพยาบาลเสมอไป

กังวลว่าทางฝั่งของป้าลำดวนจะเกิดเรื่องเหนือ ความคาดหมายอะไรขึ้นมา ลิสาได้ทําเรื่องออกจากโรง พยาบาลโดยตรง เตรียมกลับบ้านดำรงกูล

เพราะฐานะของลิสาในตอนนี้เปิดเผยไม่ได้ ดังนั้น ยังใช้ชื่อจอยทํากิจกรรมอยู่ในที่สว่าง เรียกมาลาตีก็ยัง เรียกคุณผู้หญิงอีกเช่นเคย

แต่แล้ว พอทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลเสร็จ มาลาตีโทรหาลุงเต๋าจะให้เขาโทรมารับที่หน้าโรง พยาบาล กลับพบว่าเบอร์ของลุงเต๋าโทรไม่ติดแล้ว

“เป็นอะไรคะ?” ลิสาเดินมาถาม

“ไม่รู้เป็นอะไร ทำไมโทรศัพท์ของนายเต๋าสายไม่ ว่างตลอดเลย โทรยังไงก็ไม่มีคนรับ”

นายเต๋าทำงานอยู่ที่บ้านดำรงกูลก็หลายปีแล้ว ปกติก็เป็นคนขยันและซื้อสัตย์ ไม่เคยมีเหตุการณ์ที่ โทรไปแล้วไม่รับสายเลย

มาลาตีโทรอีกครั้ง ก็ไม่มีคนรับอยู่ดี

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้คะ?” ลิสาขมวดคิ้ว จู่ๆในใจมี การคาดเดาที่ไม่ดีโผล่ขึ้นมา ทันใดนั้นเธอสีหน้าเปลี่ยนไปทันทีและรีบถามมาลาตีว่า “คุณผู้หญิง ดิฉันจำได้ ว่ามือถือของคุณผู้หญิงสามารถดูกล้องวงจรปิดของที่ บ้านได้ไม่ใช่หรอคะ?”

“ใช่ ทำไมเหรอ?” มาลาตีข้องใจ

“คุณผู้หญิงรีบเปิดกล้องวงจรปิดออกมาดูเร็วๆว่า ลุงเต๋ากลับไปหาป้าลำดวนหรือเปล่า? เรื่องที่โทรหาลุง เต๋าไม่ติดนี้มันน่าแปลกใจมาก ก่อนหน้านี้เขาเป็นคนมัด ป้าลำดวนด้วย ถ้าเกิดเขาสองคนรุมหัวด้วยกันจะทำยัง ไง? เร็วเข้า!”

มาลาติมาโรงพยาบาลได้ประมาณสองชั่วโมงแล้ว ลุงเต๋าจะทําอะไรสักหน่อยก็มีเวลาเพียงพอแล้ว!

เกิดเรื่องแย่แล้ว!

สมองของมาลาตีเหมือนถูกค้อนทุบอย่างแรงทีนึง คิดไม่ถึงว่าเรื่องจะกลายเป็นแบบนี้

มือเธอสั่นไหว กดแอปพลิเคชั่นของกล้องวงจรปิด ออกมาอย่างสั่นคลอน พอเปิดกล้องวงจรปิดของชั้น ใต้ดิน พบว่าป้าลำดวนที่เดิมทีขังอยู่ได้หายสาบสูญไป แล้วจริงๆซะด้วย

“ย้อนกลับไปดูเร็วๆ!” ลิสาเร่งรัดอีกแล้ว
มาลาตีตื่นเต้นจะแย่อยู่แล้ว กดไปหลายครั้ง แต่นิ้ว มือก็ทิ่มไม่โดนปุ่มกดนั้นสักที

ลิสาก็ไม่มีเวลามานั่งเสแสร้งแล้ว แย่งมือถือมา จากมาลาตีโดยตรงและลงมือกดดูเอง

กดปุ่มย้อนกลับไป ยี่สิบนาทีก่อนหน้านี้ลุงเต๋าได้ ปล่อยตัวป้าลำดวนไปจริงๆด้วย ทั้งคู่ออกไปจากบ้าน ดำรงกูลด้วยความเร่งรีบ ก็ไม่รู้ว่าจะไปไหน จะไปทำ อะไร………

“นี่ นี่จะทำยังไงดี?” มาลาตีตกใจจนหน้าซีด อ้า ปากอยากร้องไห้ “ลิสา ลิสาลูกแม่! นี่ลูก.………….

“เอาล่ะๆ!” ลิสาเปิดปากพูดอย่างหมดความ อดทน “นี่แม่อยากให้ทุกคนรู้ฐานะของลิสาหรอคะ?”

มาลาตีถูกแววตาที่เฉียบคมของเธอทำเอาตกใจ ตกใจจนน้ำตาหดกลับไป

ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าคนนี้คือลูกสาวของตัวเอง แต่ ก็ไม่เหมือน….…….

นาทีนี้ อารมณ์ของมาลาตีซับซ้อนมาก

“ขอโทษค่ะคุณแม่ ลิสาไม่ได้ตั้งใจจะดุคุณแม่นะ คะ ลิสาก็แค่ตื่นเต้นเกินไป” ลิสาสังเกตเห็นอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของมาลาตี รู้ว่าการแสดงออกของตัวเองใน เมื่อกี้ทำเธอตกใจ จึงรีบทําเสียงให้ซอฟลง “คุณแม่คะ คุณพ่อยังมีคนที่สามารถเรียกใช้งานได้ใช่มั้ยคะ? เขา น่าจะทิ้งสายมืดไว้ให้คุณแม่อยู่มั้งคะ? คุณแม่รีบติดต่อ คนพวกนั้นให้จับตัวลุงเต๋ากับป้าลำดวนกลับมาเลย ค่ะ!”

“ทิ้งอ่ะได้ทิ้งไว้ให้อยู่ แต่คุณพ่อหนูบอกแล้วว่า สายมือพวกนั้น ไม่ถึงคราวจำเป็นจริงๆเรียกใช้งานไม่ ได้”

ตอนนี้ยังไม่จำเป็นอีกหรอคะ? ถ้าฐานะของลิสา (( ถูกเปิดเผย ลิสาก็จะถูกจับตัวไป ถ้าลิสาถูกจับตัวไป ใครจะไปรู้ว่าคนพวกนั้นจะทำอะไรกับลิสา? ตอนนี้คุณ พ่ออยู่ในคุกคนเดียว เพราะหลักฐานยังไม่ครบถ้วน ยัง ไม่ได้ตัดสินโทษอย่างเป็นทางการ ถ้าลิสาเกิดเรื่องต้อง กระทบคุณพ่อแน่นอนค่ะ!”

“แต่ว่า………..

“คุณแม่คะ ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาลังเลนะคะ เร็วเข้า

ซิคะ!”

ตอนที่ลิสาแทบอยากจะฆ่าคน ในที่สุดมาลาตีก็ไม่ ลังเลแล้ว “โอเค งั้นก็ได้.………….”

เธอหยิบมือถือไว้เดินไปอีกทาง กดเบอร์ที่จำจนขึ้นใจ พูดเสียงต่ำไปสักพัก หลังจากวางสายก็ได้ลบ รายการโทรเข้าออกทิ้งด้วยความระแวดระวัง ให้คน ตรวจสอบเบอร์ที่เพิ่งโทรออกไปนี้ไม่ได้

ลิสามองดูท่าทางของเธอ ความร้ายกาจของแวว ตายิ่งลึกมากขึ้น แต่เธอยับยั้งชั่งใจไว้

มาลาตีเดินมา ลิสารีบถามว่า “คุณแม่คะ คนๆนั้น จะช่วยมั้ยคะ?”

“อืม ช่วย” มาลาตีพยักหน้า

“งั้นก็ดีแล้วค่ะ……. ” ลิสาบีบน้ำตาออกมาสอง หยด “ขอบคุณนะคะ คุณแม่ ถ้าไม่ได้คุณแม่ ลิสาก็ไม่รู้ จะทำยังไงแล้วค่ะ”

“ลิสาเป็นลูกแม่ ถ้าแม่ไม่สนใจลูก แล้วใครจะ สนใจลูกล่ะ?”

เรื่องแก้ไขได้แล้ว ทั้งสองก็กลับมาเป็นแม่ลูกที่ดี

อีกครั้ง

ลุงเต๋าหายตัวไป มาลาตีได้แต่นั่งTAXIกลับบ้าน

มาลาตีติดต่อคนๆนั้น แต่ที่จริงเธอก็ไม่รู้ว่าคนที่คยโทรศัพท์กับเธอคือใคร

ตอนที่คนๆนั้นคุยกับเธอได้ใช้เครื่องเปลี่ยนเสียง ตอนที่ส่งลุงเต๋ากับป้าลำดวนกลับมาก็ไวมาก แถมยัง ได้มัดทั้งสองคนไว้แล้วโยนเข้ามาในลานบ้านของบ้าน ดำรงกูลโดยตรง

ตอนที่มาลาตีกับลิสากลับมา พอเดินเข้ามาในลาน บ้านก็เห็นป้าลำดวนกับลุงเต๋านั่งส่งเสียง“วูๆๆ อยู่บน

สบตากันทีนึง ทั้งสองตัดสินใจเอาป้าลำดวนกับลุง เต๋าไปทิ้งที่ชั้นใต้ดิน

ลิสามีแผลเต็มตัว เรื่องลากคนส่วนใหญ่ได้ตกมา เป็นหน้าที่ของมาลาตี พอเธอลากป้าลำดวนกับลุงเต๋า มาถึงที่ชั้นใต้ดิน ร่างกายที่ไม่เคยออกกำลังกายมา ก่อนเสียเปรียบมาก รู้สึกคนทั้งคนใกล้จะล้มฟุกไปเลย เหงื่อท่วมตัวเหมือนเพิ่งถูกล้วงออกมาจากในน้ำ

มาลาตียกกระเป๋าขึ้นมาก็ฟาดไปที่ใบหน้าของ ลุงเต๋าอย่างกระหืดกระหอบ “ไอ้สารเลว บอกให้ แก…..บอกให้แกรอฉันที่โรงพยาบาล นึกไม่ถึงเลยว่า แกจะหน้าไหว้หลังหลอกขนาดนี้ นังลำดวนทำเสน่ห์ ยาแฝดใส่แกใช่มั้ย ฮะ?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ