บทที่353: ฐานะของจอยถูกเปิดเผย

หลังจากมาลาตีกลับมาถึงบ้าน ก็นั่งตื่นตกใจอยู่บน

โซฟา

ความวิตกกังวลนี้ พอจอยที่ถูกเฆี่ยนจนเนื้อตัวแตก ยับถูกส่งกลับมาได้พุ่งขึ้นไปถึงจุดสูงสุดโดยตรง

“ทำไม……ทำไมถึงถูกเฆี่ยนจนกลายเป็นแบบนี้? มองจอยที่ถูกบอดี้การ์ดสองคนจับตัวไว้ สายตากลอกไป มาอยู่บนเสื้อผ้าที่เปรอะเปื้อนด้วยเลือดของเธอ มาลาตี ตื่นเต้นจนเสียงสั่นไหว

“คุณหญิงมาลาตี คนได้ส่งกลับมาให้คุณแล้ว พวก เราขอตัวก่อนครับ

บอดี้การ์ดสองคนก็ไม่สนว่ามาลาตีจะมีปฏิกิริยาอะไร เอาจอยโยนไปที่พื้นอย่างไม่ใยดีเสร็จก็หันหลังจากไป เลย

มาลาตียังอึ้งอยู่

อยากไปประคองจอยสักหน่อย แต่ก็รังเกียจเธอ สกปรก แต่ถ้าไม่สนใจเลย ก็เหมือนจะทำเกินไปหน่อย

ในระยะเวลาสั้นๆ มาลาที่เดินลังเลไปมา
“คุณ คุณผู้หญิงคะ….. จอยเงยหน้าขึ้นมาจากพื้น อย่างยากล่ามาก ซ่อนความอำมหิตของแววตาไว้ ขอร้อง อย่างน่าสงสาร “คุณผู้หญิงคะ ขอร้องช่วยดิฉันด้วย ค่ะ……………….”

“แต่ฉันพยุงเธอขึ้นมาไม่ไหวหนี่” มาลาตีลำบากใจ

“นํา นําดวน……

ใช่สิ!

ที่บ้านยังมีลำดวนอยู่นี่น่ะ ยังต้องถึงขั้นให้คุณผู้หญิง อย่างเธอลงมือด้วยหรอ?

หายใจออกมาอย่างผ่อนคลายทีนึง มาลา เดิน ไปที่ห้องโถงด้วยและตะโกนเสียงสูงไปด้วย “ลำ ล่าดวน…..

บ้านดำรงกุลเป็นเทาวน์เฮ้าส์ ไม่มีแยกตึกหลักตึก รอง ดังนั้นคนรับใช้ก็อยู่แค่ในห้องคนรับใช้ ไม่ได้อยู่แยก อีกตึกนึง

มาลาตีไม่นอน ป้าลำดวนที่เป็นคนรับใช้ ก็ย่อมไม่ กล้านอนอยู่แล้ว
แต่มาลารําคาญที่ข้างกายมีคนที่เหมือนแมลงวัน เฝ้าเธอไว้ รู้สึกรำคาญก็เลยไล่ป้าลำดวนไปพักผ่อนอย่าง อารมณ์เสียชะมัด นาทีนี้ป้าลำดวนกำลังหลับฝันหวานอยู่ ถูกมาลาคีตะโกนเรียกขึ้นมา ในใจยังรู้สึกตื่นตกใจอยู่ ไม่รู้ ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น รองเท้าก็ยังสวมใส่ไม่เสร็จก็ได้มา เปิดประตูก่อนแล้ว

“คุณผู้หญิง เกิดเรื่องอะไรขึ้นคะ?”

“ไม่มีอะไร ก็แค่จอยถูกส่งกลับมาจากบ้านภิรมย์ ภักดี ถูกเฆี่ยนจนขยับตัวไม่ได้ เธอช่วยจอยเปลี่ยนเสื้อผ้า ทําความสะอาดหน่อย แล้วส่งเธอไปที่โรงพยาบาล

ป้าลําดวนรู้สึกรําคาญ แต่ก็ไม่กล้าแสดงความไม่ พอใจออกมา จึงได้รีบพยักหน้าตอบ “ได้ค่ะ คุณผู้หญิง นี่ แค่เรื่องเล็กเองค่ะ เดี๋ยวดิฉันจัดการเองค่ะ คุณผู้หญิงไม่ ต้องเป็นห่วง”

“อืม” มาลาตีพยักหน้า

เธอเฝ้าจนถึงตอนนี้ไม่ใช่เพราะเป็นห่วงจอย แต่เป็น เพราะเรื่องนี้ยังไม่ชัวร์ เธอไม่รู้ท่าทีของตระกูลภิรมย์ภักดี ก็เลยอกสั่นขวัญแขวนอยู่ตลอดเวลา ตอนนี้ตระกูลภิรมย์ ภักดีส่งจอยที่ถูกเฆี่ยนจนใกล้ตายกลับมา และไม่มีทีท่าว่า จะหาเรื่องเธอต่อ เธอก็วางใจแล้ว
หาวไปทีนึง เธอก็เตรียมตัวไปพักผ่อนแล้ว

ถึงแม้ชาตรียังอยู่ในคุก ถึงชีวิตไม่สุขสบาย แต่ไม่ รักตัวเองไม่ได้นี่น่ะ ตอนนี้ตระกูลดำรงกูลก็เหลือแค่ผู้นำ ครอบครัวอย่างเธออยู่คนเดียวแล้ว ถ้าเธอก็ล้มไปอีกคน นั่นสิถึงจะเป็นเรื่องแย่

ในใจคิดแบบนี้ มาลาตียิ่งรักตัวเองขึ้นมา

จอยถูกทิ้งอยู่บนพื้น รออย่างเหลือแค่ลมหายใจเฮือก สุดท้ายอยู่ตั้งนาย ถึงได้ยินเสียงเท้าเดินใกล้เข้ามาที่ข้าง

เธอเงยหน้าขึ้นมาดูด้วยความยากลำบาก เห็นป้า ลำดวนกำลังมองเธอจากที่สูงลงมาที่ต่ำ สีหน้าเต็มไปด้วย การถากถาง

“โถๆๆ นี่ไม่ใช่จอยที่ได้รับความชื่นชอบจากคุณ ผู้หญิงมากที่สุดหรอ? วันนี้ทำไมน่าอนาถขนาดนี้ นอน พะงาบอยู่บนพื้นเหมือนหมาตายตัวนึง? เชอะ…….ดู หน้าตาแกแล้วเหมือนถูกคนเฆี่ยนตีอย่างแรงที่ไหนล่ะ? คงไม่ใช่เพราะคนอื่นก็รู้ว่าแกไม่ใช่ของดีอะไรมั้ง

พลอาเป็นแบบไปรอบป้าดาบก็ไม่ลืมเรื่องที่มาลา สั่งการเอาไว้

เพียงแต่ จะเช็ดเนื้อล้างตัวให้จอยน่ะจะทำอยู่ จะส่ง ไปโรงพยาบาลน่ะจะส่งอยู่ แต่จะเช็ดเนื้อล้างตัวยังไง จะ ส่งไปโรงพยาบาลเมื่อไหร่ มาลาไม่มาสนใจเยอะขนาด นั้นหรอก เธอสามารถกลั่นแกล้งจอยที่น่าหมั่นไส้คนนี้ได้ เสียที

ยื่นมือจับข้อมือของจอยไว้ ป้าลำดวนลากจอยจาก ห้องโถงไปที่ห้องคนรับใช้เหมือนลากไม้ถูกพื้นอย่างไร อย่างนั้น

ทั้งเนื้อทั้งตัวของจอยเต็มไปด้วยเลือด บนพื้นถูกลาก จนมีคราบเลือดติดอยู่เป็นเส้นยาว เห็นแล้วน่าสยดสยอง มาก

ป้าลำดวนเอาเธอทิ้งลงไปที่พื้น ถุยน้ำลายใส่เธอและ พูดว่า “นี่แกดูซิ นังแพศยาอย่างแกนี่มันตัวปัญหาชัดๆ จะ ตายมิตายแหล่ ยังมาทำพื้นที่บ้านสกปรกอีก ทำให้ฉันต้อง ไปถูพื้นอีก โอ๊ย~น่าโมโหจริงๆ”

พอพูดเสร็จก็ไม่สนใจจอยอีกก็เดินไปถูพื้นแล้ว พอ เธอทำความสะอาดเสร็จ กลับมาที่ห้องของจอยอีกทีก็ผ่าน ไปครึ่งชั่วโมงแล้ว
จอยในตอนนี้ได้หมดเรี่ยวแรงแล้ว

เธอกลัว กลัวว่าตัวเองจะตาย ถึงแม้ป้าล่าดวนจะโหด เหี้ยมจงใจทรมานเธอขนาดนี้ เธอก็ไม่กล้าเผยความโกรธ เคืองออกมาแม้แต่น้อย ได้เพียงแต่อ้อนวอนอย่าง อย ต่ำขอร้องล่ะ ป้าลำดวน เรียกหมอให้ฉันทีเถอะ…….ขอ ล้องป้าล่ะนะ…….

“ฮ! ” ป้าล่าส่งเสียงเย็นชาออกมาทีนึง แต่ไม่มีปฏิ กิริยาอะไร

ถึงจะเกลียดจอยแค่ไหนที่ได้ความชื่นชอบจาก มาลาตี เบียดเอาตำแหน่งของตัวเองไป แต่ป้าลำดวนก็ไม่ อยากให้คนมาตายด้วยน้ำมือของตัวเอง

มองดูจอยที่ยอมอ่อนข้อให้แล้ว เธอก็เริ่มทำงานแล้ว

ทําความสะอาดให้จอยด้วยความรังเกียจ ป้าลำดวน ก็ฉวยโอกาศนี้หยิกจอยไปหลายครั้ง ไม่ก็จงใจไปแตะ บาดแผลเธอบ้าง เจ็บจนจอยร้องโหยหวนออกมาด้วย ความเจ็บปวด ส่วนแววตาเธอก็มีความสุขเผยออกมา

เวลาประมาณตีสองกว่าๆ ป้าลำดวนถึงโทรหาเบอร์ ฉุกเฉินของโรงพยาบาล ให้โรงพยาบาลมาลากคนไป
ตัวเองกลับเปิดปากพูดอย่างไม่จริงใจ “ขอโทษด้วย นะจอย ในใจฉันคิดแต่อยากจะเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เธอเร็วๆ เลยลืมไปเลยว่าตัวเองยังไม่ได้โทรหาเบอร์ฉุกเฉิน ทีนี้ เธอคงต้องรอสักพักแล้วล่ะ”

จอยหมดเรี่ยวแรงจนพูดไม่ออกแล้ว ได้แต่จําความ แค้นนี้ไว้ในใจอย่างลับๆ

เธอกลับไม่รู้ แววตาที่ป้าลำดวนมองเธอซับซ้อนมาก

วันรุ่งขึ้น

มาลาตีผ่านความตื่นกลัวมาอีกคืนแล้ว เธอหลับไม่ สนิทเลย หกโมงกว่านิดๆก็ตื่นแล้ว

ปกติเธอตื่นสาย ป้าลำดวนทำอาหารเช้าก็สาย แต่วัน นี้เธอตื่นเช้า ป้าลำดวนก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะรีบร้อนจนทำอะไร ไม่ถูก มาลาตีเห็นเธอแบบนี้แล้วก็รู้สึกรำคาญ

“ลำดวน ไม่ใช่ฉันว่าเธอนะ เธอก็อายุปูนนี้แล้ว ทำงานยังสู้เด็กสาวอย่างจอยไม่ได้เลย เฮ้อ……..ต่อไป เธอหัดเรียนรู้กับจอยเยอะๆหน่อย

ป้าลำดาบเเล้มอยู่ในใจ
มาลาตีไม่รู้เลยว่าตัวเองได้สร้างความแค้นให้จอยซะ แล้ว เธอถามต่อ “ใช่แล้ว ส่งจอยไปที่โรงพยาบาลแล้วใช่ มั้ย?”

“ใช่ค่ะ พอรถฉุกเฉินของโรงพยาบาลมาถึง ดิฉันได้ ไปโรงพยาบาลกับจอย จัดการทุกอย่างให้เธอเรียบร้อยถึง กลับมาค่ะ” ป้าลำดวนสีหน้ายิ้มแย้ม แต่ในใจกลับไม่ได้ เป็นแบบนั้น

“นี่ยังต้องพูดอีกหรอ? ในบ้านก็มีกันอยู่แค่นี้ ถ้าเธอ ไม่ส่งจอยไปโรงพยาบาล หรือยังจะต้องให้ฉันเป็นคนไป จัดการหรือยังไง?” มาลาตีไม่อยากพูดประเด็นนี้ต่อ “เช้า นี้ฉันไม่อยากทานโจ๊ก เธอทำปอเปี๊ยะให้ฉันทานก็แล้ว กัน”

” ป้าลำดวนอดทนไว้ “ค่ะ” มาลาตีไม่มีหัวจิตหัวใจ แต่ป้าลำดวนกลับซ่อนเรื่อง ในใจไว้

เรื่องในใจนี้จนกว่ามาลาตีทานอาหารเช้าเสร็จ เตรียม ตัวขึ้นไปพักผ่อนที่ชั้นบน นี่ถึงลังเลเสร็จ

“คุณผู้หญิงคะ ดิฉันมีเรื่องเรื่องสำคัญมากจะบอก กับคุณผู้หญิงค่ะ!” ก่อนที่มาลาตีจะเดินขึ้นไปชั้นสอง ในที่สุดป้านําดวนก็ได้เรียกเธอไว้

“มีเรื่องอะไร?”

หายใจล็กๆ นึง ป้าล่าดวนพูดตรงๆ “คุณผู้หญิง ดิฉันสงสัยว่าจอยก็คือลิสา ลิสาลูกเลี้ยงของคุณผู้หญิง ค่ะ!”

“หา อะไรนะ?”

เหมือนถูกฟ้าผ่ามากลางสมอง มาลาตีตะลึงงันมาก

เห็นเธอที่เป็นแบบนี้ อยู่ในสายตาของป้าลําดวนได้ กลายเป็นความกังวลและหวาดผวา ทันใดนั้นป้าลำดวน รู้สึกวางใจลงอย่างลืมตัว และยิ่งพูดอย่างอุกอาจ “เมื่อ คืนตอนที่ดิฉันเช็ดตัวให้เธอ เห็นเท้าของเธอและแผลที่ หลังเอวของเธอ เหมือนลิสาที่หายตัวไปเป๊ะๆไม่มีผิดเลย! ตอนนี้ลิสาได้กลายเป็นอาชญกรที่ถูกหมายจับทั้งประเทศ ตอนนี้เธอแฝงตัวอยู่ที่ข้างกายของคุณผู้หญิง ต้องคิดจะ ทำเรื่องชั่วๆอะไรบางอย่างแน่นอนค่ะ!

มาลาตี “…………………….”

ให้มาลา ได้สงบสติพักนึง ป้าลำดวนถามต่ออีก “คุณผู้หญิงคะ ตอนนี้เราจะทำยังไงดีคะ จะไปแจ้งให้ตำรวจทราบไหมคะ? ตอนนี้คุณผู้หญิงกำลังขัดสนเรื่อง เงินไม่ใช่หรอคะ ในข่าวบอกแล้วว่าถ้าแจ้งเบาะแสให้กับ คํารวจ จะได้รับเงินห้าแสนบาทนะคะ”

“ใครบอกว่าฉันขัดสนเรื่องเงิน?”

“คุณผู้หญิงคะ……

จู่ๆมาลาพูดขัดจังหวะป้าลำดวน จ้องเธออย่างโหด ทีนึง “เอาล่ะ เธอไม่ต้องพูดแล้ว เรียกนายเก๋ามาซิ ฉันจะ ไปเยี่ยมจอยที่โรงพยาบาล ไม่……ไปเยี่ยมลิสาลูกสาว ฉัน ลิสาเป็นเด็กดีขนาดนี้ เธอต้องเป็นเพราะว่าคิดถึงฉัน ถึงได้ปิดบังฐานะตัวเองเพื่อมาอยู่ข้างกายฉันแน่ๆเลย ฉัน ว่าแล้วเชียวคนอื่นไม่รู้ความเคยชินของฉัน ทำไมเธอถึง อย่างรู้ชัดเจนขนาดนี้………..ลิสาลูกแม่!

มือที่กุมอยู่ตรงหน้าท้องของป้าลำดวนได้กุมไว้แน่น กัดฟันไว้แน่นด้วยความแค้น

เรียกคนขับ ชื่อเต๋ามา มาลาก็รีบออกจากบ้านไป

ในทันทีเลย

แต่ว่ารถยังขับออกไปได้ไม่ไกล มาลาตีก็คิดอะไรขึ้น มาได้หนึ่งปัญหา จึงสั่งการให้ลุงเต๋า “นายเต๋า นายกลับ บ้านเดี๋ยวนี้ ไปควบคุมตัวลำดวนไว้ใช้เชือกมัดแล้วทิ้งไปที่ชั้นใต้ดิน”

ลุงเต๋าถามด้วยความแปลกใจ “คุณผู้หญิง ลำดวน ทําอะไรผิดหรือครับ?”

“นายไม่ต้องถาม ฉันบอกให้นายไปก็ไปสิ เร็วๆ หน่อย เดี๋ยวลําดวนก็หนีหรอก”

.ครับ”

มองดูลุงเต๋าเดินเข้าไปในบ้าน ทีนี้มาลาตีถึงโล่งอก

ไปที

ถ้าเธอไปโรงพยาบาลปุ๊บ ลำดวนก็ไปแจ้งเรื่องของลิ สาให้ตำรวจทราบเพื่อเอาเงินรางวัล งั้นจะทำยังไง? ยังดี ที่เธอฉลาดที่นึกขึ้นได้ว่าลำดวนไว้ใจไม่ได้ จึงรีบควบคุม ตัวเธอไว้ตั้งแต่เนิ่นๆดีกว่า

พอลุงเต๋ากลับมาอีกครั้ง มาลาตีถามสถานการณ์ เขา รู้ว่าเขาจับตัวลำดวนมัดเรียบร้อยแล้ว ทีนี้ถึงได้ไปโรง พยาบาลอย่างสบายใจ

สําหรับเหตุผลเพราะอะไร มาลาก็ไม่ได้บอก

ลุงเต๋ากับลำดวนต่างก็เป็นแค่คนรับใช้ของตระกูลดำรงกูลเฉยๆ เธอที่เป็นเข้าของบ้านจะทำอะไร จำเป็น ต้องรายงานคนรับใช้พวกนี้ให้ทราบด้วยหรอ?

รถขับมาถึงที่โรงพยาบาล มาลาตีสั่งให้ลุงเต๋รออยู่ ที่ด้านล่าง สาวนมาลาตีได้ขึ้นไปหาลิสาที่ห้องผู้ป่วยชั้น บนเอง

ลิสาที่ปลอมตัวว่าชื่อจอย บาดแผลของเมื่อคืนจะว่า สาหัสก็ไม่ถือว่าสาหัส ที่จริงก็แค่แผลภายนอกเฉยๆ แต่ถ้า บอกว่าไม่สาหัส ตามนิสัยคุณหนูของเธอในก่อนหน้านั้น สำหรับผู้หญิงคนนึงแล้ว ถูกเฆี่ยนจนเนื้อหนังแตก ไม่ใช่ แค่ทรมานธรรมดาจริงๆ

ตอนที่มาลาที่เดินเข้ามาในห้องผู้ป่วย ลิสาตื่นอยู่ บน ตัวใส่เสื้อผู้ป่วยไว้ นั่งเหม่อลอยอยู่บนเตียง ไม่รู้กำลัง ครุ่นคิดอะไรอยู่

ใบหน้าเธอยังสวมแมสอันใหญ่เหมือนเดิม ได้บังรอย ทั้งหน้าของเธอไว้ ดูแล้วน่าสงสารมาก

ทำไมเห็นภาพนี้แล้ว มาลาตีก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ ขึ้นมาทันทีเลย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ