บทที่349: เสียใจที่ไม่ได้นอนกับคุณ

“นี่คุณทำอะไรน่ะ?”

พิงกี้รู้สึกตื่นตกใจก่อน จากนั้นก็ได้โกรธทวีคูณขึ้นมา

เธอขัดขืนสุดฤทธิ์อยากดิ้นให้หลุดจากอ้อมอกของ เตชิต ใช้ข้อศอกแทงเขา ใช้เท้าเหยียบเขา แต่เขากลับ กอดเธอจากข้างหลังไว้แน่น แขนที่แข็งแรงกำยำล็อคตัว เธอไว้แน่น ควบคุมเธอไว้ในอ้อมอกของเขาอย่างแน่น

ลมหายใจอุ่นๆของผู้ชายฟุ้งอยู่ที่ซอกคอของเธอ ทำให้เธอยิ่งรู้สึกตกที่นั่งลำบาก

ที่นี่อยู่ไม่ไกลจากตึกหลัก ไม่กล้าส่งเสียงดังเรียกคน มา พิงกี้ได้แต่พูดเสียงต่ำอย่างกระหืดกระหอบ “เตชิต อิ ตาบ้า คุณรีบปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ!คุณดื่มเหล้ามาใช่มั้ย สมองเพี้ยนหรือเปล่าเนี่ย?

ถึงว่าล่ะเธอรู้สึกเขาผิดสังเกตุ ที่แท้วันนี้เขาออกจาก บ้านลืมพกสมองติดตัวมาด้วยนี้เอง!

“ผมไม่ได้ดื่มเหล้า สมองก็ปกติดี ผมก็แค่อยากกอด คุณเฉยๆ” เสียงของเตชิตมีความผ่อนคลายเสี้ยวนึง พูด พร้อมรอยยิ้มที่ยั่วยวน “พิงกี้ คุณก็รู้ว่าผมชอบคุณ อยาก ทำแบบนี้กับคุณมาตั้งนานแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวคุณ เกลียดผม ผมอยากทับคุณไว้ที่ใต้ร่าง และทำแบบนั้นกับคุณอย่างแรง…….คุณก็รู้ว่าผมไม่ใช่คนที่จิตใจบริสุทธิ์ไร้ ตัณหาอยู่แล้ว!”

พิงกี้ “………

“ถ้าตอนนั้นเควินตายจริงๆ คุณจะอยู่กับผมไหม?”

“ไม่มีทาง! คุณอย่าฝันกลางวันอีกเลย!” พิงกี้ขัดขืน ไปด้วยและพูดอย่างเฉียบขาดไปด้วย “สามีฉันไม่มีทาง ตายหรอก ถ้าจะตายก็ต้องคุณนั่นแหละที่ตาย!

“งั้นถ้าผมข่มขืนคุณ บีบบังคับให้คุณต้องอยู่กับผม ล่ะ?” เตชิตยังยิ้มอยู่ เสียงของเขาต่ำและแหบแห้งเล็ก น้อย “คุณไม่รู้ว่าผมเสียใจแค่ไหน เสียใจที่ตอนนั้นผมไม่ ได้ตัดสินใจมีอะไรกับคุณอย่างเด็ดขาดในยามมีโอกาศ!

ในปากพูดคำพูดที่ไร้ยางอายขนาดนี้ แต่เขากลับ ไม่มีท่าทางล่วงเกินเธอเลย แค่อยากกอดเธอไว้ เอาคาง วางไว้ที่ไหล่ของเธอ

“เตชิต คุณนี่แม่งบ้าไปแล้วมั้ง!

ดิ้นยังไงก็ก็ดิ้นไม่หลุด พิงกี้จะบ้าตายอยู่แล้วจริงๆ

น้ำตาคลออยู่ในดวงตา แต่เธอดันไม่อยากร้องไห้ไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้เห็นได้ชัดว่าไม่มีความ สามารถขนาดนี้

ข้างหูได้ยินความเคลื่อนไหวเล็กน้อย เตชิตเงยหน้า มองข้างหน้าทีนึง ก้มหน้าปุ๊บก็ได้จูบลงที่ซอกคอของพิงกี้ มือก็ลูบไล้เอวของเธออย่างไม่เชื่อฟัง “พิงกี้ คุณหอมจัง เลย.…….…….”

“เตชิต คุณนี่ไร้ยางอายจริงๆเลย!” ทนไม่ไหว พิงกี้ ร้องไห้ออกมาจริงๆ

“นายเตชิต!”

ในขณะที่พิงกี้หวาดกลัวและทำอะไรไม่ถูก เสียง ตะคอกด้วยความโกรธและความร้อนรนใจได้ดังขึ้น ร่าง เงาที่แข็งแกร่งพุ่งมาเหมือนเสือดุร้าย กระทืบไปที่บนตัว ของเตชิตที่กำลังควบคุมตัวของพิงกี้อยู่ ไม่นานทั้งสองก็ ชกต่อยกันขึ้นมา

พิงกี้เช็ดน้ำตาบนใบหน้าให้แห้ง พบว่าคนที่มาคือเค วิน ทันใดนั้นเธอรู้สึกวางใจลง

ทั้งสองชกต่อยกันไม่นาน หลังจากเตชิตหลบหลีก แล้วยกมือขึ้นมา พูดอย่างไม่มีความจริงใจเลยสักนิด “วัน นี้พอแค่นี้ก่อน ขอโทษด้วย ฉันดื่มเหล้าไปหน่อย
ตอนที่เขาพูดสีหน้ายังยิ้มแย้ม ใครก็ฟังออกว่าเขา พูดแบบลวกๆ นี่ยิ่งทำให้คนโมโหขึ้นไปอีก

เควินโมโหจนหน้าเขียว

สายตามืดครึ้ม กำลังอยากเข้าไปชกเตชิตอีกหลาย หมัด เตชิตกลับยิ้มมุมปาก หันหลังแล้วเดินไปที่ทิศทาง ของตึกหลัก

ถ้าหากเควินจะตามไป งั้นเรื่องนี้ต้องกลายเป็นเรื่อง ใหญ่แน่นอน ถึงเวลาคนที่ขายหน้าไม่เพียงแค่เตชิต เท่านั้น ยังมีพิงกี้ที่ถูกเตชิตหยอกล้อด้วย แต่ถ้าหากไม่

“เควิน ช่างเถอะ” พิงกี้ดึงมือของเควินไว้ “วันนี้เขา คงอารมณ์ไม่ดี”

“อารมณ์ไม่ดีก็สามารถมาทำบ้าใส่คุณได้งั้นหรอ?” ดวงตาของเควินแดงก่ำ จ้องพิงกี้ไว้อย่างไม่คลาดสายตา “พูดมา เขาแตะต้องตรงไหนของคุณ?!”

พิงกี้อึ้ง “เขา…….

“เขาแตะต้องตรงไหนของคุณ?
พิงกี้ไม่อยากพูดเยอะ “แค่กอดเฉยๆ ไม่ได้แตะต้อง ที่ไหนเลย”

“ไม่ได้แตะต้อง? เมื่อผมเห็นเขาลูบเอวของคุณ แถม แถมยัง…..ถ้าผมมาช้าอีกหน่อย ใครจะไปรู้ว่าพวก คุณจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น?

เขาเห็นเตชิตยังจูบที่ซอกคอของเธอแท้ๆ!

แต่ว่า เขาพูดไม่ออกจริงๆ

ที่ผ่านมาเควินเป็นคนที่ใจเย็นและเคร่งขรึม ทุกครั้ง ที่โกรธ เขาก็จะรู้สึกว่าต่อไปตัวเองคงไม่เสียการควบคุม ขนาดนี้อีกแล้ว แต่พอทุกครั้งมีเรื่องที่เลวร้ายกว่ามาทำให้ ไฟแห่งความโกรธของเขาปะทุขึ้นมา ก็ได้ทำให้เขาระเบิด ออกมาเหมือนภูเขาไฟระเบิดอีก

เขาเกลียดความรู้สึกแบบนี้มาก

“แล้วคุณโกรธฉันไหม?” พิงกี้เม้มปาก ดวงตาสวย ใสมองดูเขาด้วยความดื้อรั้น พร้อมถามด้วยเสียงเยือกเย็น “ผู้ชายคนอื่นมาทำบ้าใส่ฉัน ลงไม้ลงมือกับฉัน คุณก็จะ รู้สึกว่าฉันไม่สะอาด มีความคิดเห็นกับฉัน รู้สึกว่าฉันทำตัว ต่ำไปยั่วสวาทเขาใชมั้ย?”
มองดูหน้าตาของเขาในตอนนี้ ก็คือสงสัยเธอไม่ใช่

หรอ?

เควินสีหน้าอึ้ง ความโกรธบนใบหน้าจางหายไปเล็ก น้อย แต่ยังขมวดคิ้วไว้แน่นอยู่ “ผมไม่ได้หมายความว่า อย่างนั้นอยู่แล้ว แต่คุณดึงผมไว้ไม่ให้ผมไปหาเรื่องนาย เตชิต ไม่ใช่ว่ากำลังปกป้องเขาอยู่หรอ?”

“ถ้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น คุณมีสิทธิ์อะไร มาบอกว่าพวกเราจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น?” พิงกี้โมโหจะแย่ อยู่แล้ว น้ำตาที่เมื่อกี้ไหลลงมาไม่ทันตอนนี้ได้ไหลลงมา เหมือนฝนกระหน่ำ

เธอกล้ำกลืนจะแย่อยู่แล้ว “คุณถามแบบนี้คือสงสัย ฉันชัดๆ! เควิน คุณแม่งก็เลวพอๆกันแหละ!

เธอหันหลังอยากจากไป ไม่อยากทะเลาะอย่าง อึดอัดแบบนี้ต่อไป แต่กลับถูกเควินล็อคข้อมือไว้อย่างไว ขัดขวางฝีเท้าของเธอไว้

“คุณยังดึงฉันไว้ทำไม อยากทะเลาะกันหรอ?”

“ไม่อยาก”

หายใจลึกๆทีนึง พิงกี้ใช้แรงปัดมือของผู้ชายที่จับข้อมือเธอไว้ ทิ้งเขาไว้ที่นี่ แล้วเดินไปที่ตึกหลักอย่างไม่หัน กลับมามอง

ทั้งหมดนี้ หล่นอยู่ในสายตาคู่ที่เยือกเย็นของใครบาง

คน

พอเควินไปแล้ว เตชิตที่หลบอยู่ใต้พุ่งไม้ถึงออกมา จากมุมมืด มองดูทิศทางที่พิงกี้จากไปอย่างอึ้ง เขาหลับตา ลง มุมปากมีรอยยิ้มที่เศร้า

ในที่สุดเขาก็ได้ผลักเธอออกไปอย่างสิ้นเชิงแล้ว

ก็ดีเหมือนกัน

ต่อไปคนๆนั้นก็จะไม่สามารถบีบบังคับให้เขาไปเข้า

ใกล้เธออีกแล้ว

ต่อไปก็ให้มันเป็นแบบนี้เถอะ

พิงกี้วิ่งเข้าไปในห้องน้ำอย่างเร่งรีบ

ปิดประตูห้องน้ำ นั่งอยู่บนฝาโถส้วมไปพักใหญ่ นี่ถึง ควบคุมความโกรธและความทรมานของหัวใจได้
เตชิตไอ้สารเลวนั่น ไม่รู้จริงๆว่าทำไมเขาถึงกลาย เป็นแบบนี้!

หรือว่าก่อนหน้านั้นเธอตามใจเขามากเกินไป?

เธอนึกมาตลอดว่าถึงเขาบอกรักเธอ แต่เขาก็รู้ว่าใน ใจเธอมีแค่เควินเท่านั้น ปกติก็ไปมาหาสู่กันแบบเพื่อน นึก ว่าในใจเขาก็มีความเข้าใจแบบนี้เหมือนกัน…………..

แต่ว่า เธอนึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะทำแบบนี้กับ

ดูท่าแล้วต่อไปอยู่ห่างๆหน่อยจะดีกว่า ดีที่สุดอย่าไป มาหาสู่กันเลย!

ยังมีเควินไอ้ผู้ชายควรตายคนนั้นอีก เหอะๆ เรื่องของ วันนี้ถือว่าจดใส่บัญชีแล้ว! เธอไม่ใช่คนที่นิสัยดีนะจะบอก ให้ สงสัยเธอขนาดนี้ ดูซิว่าเธอจะทรมานเขาตายยังไง!

ทะเลาะกัน อารมณ์ย่อมไม่ดีแน่นอน

ในใจไม่รู้ด่าเควินกับเตชิตไปกี่รอบแล้ว พิงกี้นั่งเซ่อๆ ไปครึ่งชั่วโมงถึงจัดการอารมณ์ของตัวเองได้ เดินออกมา จากห้องน้ำ ส่องกระจกเติมแป้งอย่างละเอียดให้คนอื่นดู ไม่ออกว่าเธอเพิ่งร้องไห้มา ทีนี้ถึงได้เดินออกจากห้องน้ำอย่างหดหู่