บทที่344: รัก เรารวยแล้วค่ะ!

พิงกี้

“คุณน่าจะเข้าใจความหมายของผมนะ

.” พิงกี้ลังเลไปครู่นึงแล้วยิ้มอย่างร่าเริง ต่อ หน้าผู้คนเธอได้เขย่งขาและคล้องคอเขาไว้ จูบลงไปที่ริม ฝีปากบางของเขา จากนั้นได้ถามเขาด้วยเสียงอ่อนโยน “คุณเควิน แบบนี้พึงพอใจหรือยังคะ?”

สายตาหวานหยาดเยิ้ม ดูแล้วเหมือนจิ้งจอกน้อยที่มี

เสน่ห์

เมื่อกี้ยังกระหืดกระหอบอยู่ ตอนนี้กลับ กระปรี้กระเปร่ามาก

“ยังไม่ค่อยพอใจ” เควินพูดอย่างเบาบาง

“งั้น……เอ่อ…….

พิงกี้ยังพูดไม่จบ ผู้ชายที่สีหน้าเรียบเฉยก็ใช้มือข้าง นึงกอดเอวของเธอไว้อย่างได้คืบจะเอาศอก มืออีกข้างจับ ที่ท้ายทอยของเธอ

จูบริมฝีปากเธอไว้ ลิ้มรสอย่างรักใคร่สุดซึ้ง ภายใต้ สายตาผู้คนมากมาย เขาได้จูบเธออย่างลึกซึ้งมาก จนเธอ หน้าแดงแดง แม้แต่หายใจก็ยังยากลำบากขึ้น เขาถึงได้ยอมปล่อยเธอไปอย่างอารมณ์ค้าง

พิงกี้ “ ….…….”

ฐาปกรณ์ “

ผู้คน

เห็นภาพนี้แล้ว ไม่เพียงแต่ฐาปกรณ์ตื่นตะลึงจนคิด อะไรไม่ออกแล้ว คนอื่นก็เช่นกัน คนที่แอบสังเกตความ เคลื่อนไหวของที่นี่อย่างลับๆอยู่ที่ไกลๆ ยิ่งตะลึงจนอ้า ปากค้าง

คุณเควินไม่เพียงแต่ยอมรับสถานะทางสังคมของ คุณหนูรองแห่งตระกูลดำรงกูล ครองตำแหน่งว่าที่ภรรยา ของเขา แต่ยังได้แสดงความรักใคร่เอ็นดูคุณหนูรองต่อ หน้าผู้คนมากมายขนาดนี้ เห็นได้ชัดเลยว่านี่คือให้ท้าย เธอ!

ไล่บรรยินออกไปเพื่อคุณพิงกี้ ให้การเชื้อเชิญฐา ปกรณ์ล่วงหน้า นี่ยิ่งเป็นการชมฐาปกรณ์ว่าเมื่อกี้เขาตาถึง มาก!
ดูท่าแล้ว คุณพิงกี้อยู่ในใจของคุณเควิน ไม่ใช่แค่คน

รักธรรมดาแน่นอน

นี่มันเรียกได้ว่าราวีไม่ยอมเลิกลาชัดๆ!

“มๆ….. เควินเป็นคนริเริ่มทำเรื่องแบบนี้ขึ้นเอง ก่อน แต่ถูกคนจ้องดูอยู่อย่างนี้ ใบหน้าหล่อเหลาจากที่ แดงก่ำก็ได้ดำลงมา เขากำหมัดกระแอมสองทีแล้วถามว่า “พวกคุณจ้องผมทำไม คุยต่อสิ

“ครับๆ คุยๆๆ ฮ่าๆๆ……….ฐาปกรณ์เป็นคนดึงสติก ลับมาก่อน “ได้ยินมาว่าช่วงนี้แถวชานเมืองมีสนามกอล์ฟ เปิดใหม่ที่นึง พวกนายรู้สึกที่นั่นเป็นยังไงบ้าง?

มีฐาปกรณ์เริ่มหาประเด็นขึ้นมาคุยก่อน จากนั้นคนอื่น ก็เริ่มพูดคุยอย่างเป็นมิตรไมตรีขึ้นมา

ที่นี้เควินกับพิงกี้ที่เป็นที่จับตาดูของผู้คนถึงถอนตัว ออกมาได้ พิงกี้เดินไปข้างหน้าพร้อมรอยยิ้ม และหยิกเนื้อ ข้างเอวของเควินอย่างไม่ให้สังเกตุเห็น “คุณเควิน ตอนนี้ คุณยิ่งอยู่เก่งแล้วนะ!

เควิน “ ……..

พิงกี้ ” .………….
หุ่นของผู้ชายคนนี้ช่างดีเกินไปแล้ว เขาแค่ใช้แรง หน่อย มือของเธอก็หยิกลงไปไม่ได้แล้ว………กล้ามเนื้อ ทุกส่วนแข็งแรงแน่นปึกมาก นี่ไม่ใช่ทำให้เธอลำบากใจ หรอ?

“ทำไมคุณถึงแข็งขนาดนี้?” ทำมิดีมิร้ายไม่ได้ พิงกี้ จึงได้ถามด้วยความโกรธ

“ผู้ชายแข็งหน่อย คุณไม่ชอบหรอ?” เควินยิ้มอย่าง ลึกซึ้งจนคาดการณ์ไม่ได้ ผมนึกว่า ผู้หญิงต่างก็ชอบ ผู้ชายที่แข็งเสียอีก”

พิงกี้ “ …….……….”

ในขณะที่เธออายจนโกรธอยู่ ด้านหลังมีเสียงเรียกดัง ขึ้น“เควิน”

เควินกับพิงกี้หันหลังไปดูพร้อมกัน ด้านหลังคือหทัย รัตน์ที่แต่งตัวหรูหราดูดี

“แม่ครับ”

“คุณหญิงหทัยรัตน์” พิงกี้ทักทายอย่างเรียบเฉย

คำนึง
เธอไม่อยากทําให้สถานการณ์ตึงเครียด เพราะ อย่างไรซะถ้าทำให้สถานการณ์ตึงเครียดในสถานที่แบบนี้ ไม่เพียงแต่ไม่ถูกกาละเทศะ แถมยังขายขี้หน้าตัวเองด้วย แต่เธอก็ไม่ได้หน้าด้านเรียกตามเควินว่าแม่

เธอรู้ว่าหทัยรัตน์ไม่มีความรู้สึกดีกับเธอ ถึงขั้นไม่ ชอบเธอมากด้วย เธอย่อมไม่หาเรื่องใส่ตัวอยู่แล้ว

อีกอย่าง เธอเองก็เกลียดชังหทัยรัตน์มาก ที่น้อง แอ๊ปเปิ้ลต้องคลอดก่อนกำหนด ก็เพราะการดูแลดีเป็น พิเศษของหทัยรัตน์ ลูกชายคือเลือดเนื้อที่หล่นมาจาก ร่างกายตัวเอง ชาตินี้เธอไม่มีวันลืมเรื่องนี้ได้ไ

พิงกี้นึกว่าครั้งนี้หทัยรัตน์ก็คงจะไม่พูดดีด้วยอีกเช่น เคย แต่คิดไม่ถึงเลยว่าหทัยรัตน์แค่มองเธอแว๊บเดียว จาก นั้นก็พยักหน้าอย่างเงียบๆเท่านั้น “วันนี้เป็นวันเกิดของ คุณย่า ไปเจอหน้าย่าก่อนเถอะ”

“ครับ” เควินตอบ

หทัยรัตน์เดินนำทางอยู่ข้างหน้า เควินเดินตามหลัง เธอขึ้นไปชั้นสอง พิงกี้ไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องตามไปด้วยมั้ย เธอรู้สึกลังเลเล็กน้อย

รู้สึกคนข้างกายไม่ได้ตามมาด้วย พอหันไปดู เควินกําลังจากเปิดปากพูดว่าให้พิงกี้ตามมาด้วย หทัยรัตน์กลับ เปิดปากพูดก่อนเขา “หนูพิงกี้ตามมาด้วย คุณย่ายังไม่ เคยเจอเธอเลย เธอต้องทําตัวดีๆนะ

” พิงกี้อึ้งไปครู่นึง จากนั้นได้รับพยักหน้า “ค่ะ”

เดินมาจนถึงห้องโถงดอกไม้ที่ชั้นสาม เควินกับพิงกี้ก็ เห็นคุณนายหญิง คุณท่าน สุรพลและญาติทั้งหลาย เควิน ก็ได้แนะนำให้พิงกี้รู้จักกับทุกคน พิงกี้ก็ได้ทักทายสวัสดี กับญาติๆทุกคน

พอทักทายทุกคนเสร็จ คุณนายหญิงก็ยิ้มและกวักมือ เรียกพิงกี้ “ได้ทำความรู้จักกับทุกคนเรียบร้อยแล้ว ทีนี้มา ให้ย่าดูหน้าหลานสะใภ้หน่อยซิ”

พิงกี้ค่อนข้างตื่นเต้น ด้วยจิตใต้สำนึกเธอหันไปมอง

เควิน

เควินพยักหน้าให้กับเธอ

เธอรู้สึกสบายใจขึ้นมาหน่อยนึง ปรับอารมณ์เสร็จ ก็ เดินไปที่ตรงหน้าของคุณหญิงท่าน

คุณหญิงท่านอายุแปดสิบแล้ว ผมก็หงอกทั้งหัวแล้วแต่ริ้วรอยบนใบหน้าไม่ถือว่าเยอะ ดวงตาทั้งคู่เต็มไปด้วย ความรักและเมตตา ถึงแม้มือจะผอมแห้งมาก แต่ตอนที่จับ ฝ่ามือของพิงกี้กลับอบอุ่นมาก

“อืม โหงวเฮ้งไม่เลว ต้องเป็นคนนิสัยดีแน่นอน” สํารวจพิงกี้ไปสักพัก คุณนายหญิงพยักหน้าด้วยความพึง พอใจ จากนั้นได้หยิบกล่องใส่เครื่องประดับมากล่องนึง และยื่นให้พิงกี้ “นี่เป็นของขวัญที่เจอหน้ากันครั้งแรกที่ย่า ให้ หนูลองเปิดออกมาดูสิ

พิงกี้เปิดกล่องตามที่คุณหญิงท่านบอก พบว่าข้างใน เป็นกําไลหยกที่ งามมาก

“คุณย่าคะ ของชิ้นนี้มันล้ำค่าเกินไปค่ะ” พิงกี้รีบปฏิ

เสธ

“ผู้ใหญ่ให้ของห้ามปฏิเสธ นี่คือกฎที่สืบทอดกันมา ตั้งแต่บรรพบุรุษเชียวนะ อีกอย่าง หนูได้คลอดหลานชาย ให้ตระกูลของเราคนนึง แต่แค่ตอนนั้นเพราะครรภ์ไม่ คงที่ถึงได้ทำให้เรื่องจัดงานแต่งต้องล่าช้าออกไป ที่จริง แล้วก็คือหลานสะใภ้ของตระกูลเราเนี่ยแหละ ทำไมยังไม่ กล้าที่จะรับกำไลหยกชิ้นนี้ไว้อีกหรอ?” คุณหญิงท่านพูด ตำหนิ

คุณท่านที่สีหน้าเคร่งขรึมหยิบคั่งเปาออกมาซองนึงและพูดตรงไปตรงมาว่า “ไม่มีทองคำหรือหยกที่ผู้หญิง ชอบกันหรอก ให้เช็คหนูใบนึง อยากได้อะไรก็ไปซื้อเอา เอง ไม่ต้องประหยัดนะ!”

พิงกี้ ” .…….….……..”

เควินกลั้นหัวเราะไม่อยู่ ลูบที่ไหล่ของพิงกี้เบาๆ “รับ เอาไว้เถอะ นี่คือของขวัญที่คุณปู่ให้คุณ”

“ค่ะ” ทีนี้พิงกี้ถึงได้รับเอาไว้ และกล่าวขอบคุณด้วย ความจริงใจ

คุณหญิงท่านกับคุณท่านได้ให้ของขวัญแล้ว สุร พลก็ได้หยิบคั่งเปาและสัญญาออกมาฉบับนึง “ผู้อาวุโส อย่างพ่อกับแม่ก็ไม่มีของแปลกใหม่อะไรให้ มีเช็คใบนึง กับวิลล่าหลังนึง รู้ว่าธุรกิจของลูกสองคนเยอะ วิลล่าถ้าไม่ ชอบล่ะก็สามารถขายแล้วเปลี่ยนเป็นเงินสดได้

ทีนี้ ผู้คนที่อยู่ในห้องโถงดอกไม้ได้มองพิงกี้ด้วยแวว ตาที่เปลี่ยนไป

รับของขวัญเสร็จ คุณหญิงท่านก็ได้พูดคุยกับพิงกี้ อีกสักพัก ตอนนี้ถ้าใครบอกว่าพิงกี้ไม่สามารถแต่งเข้ามา เป็นสะใภ้ของตระกูลภิรมย์ภักดี สมองของคนๆนั้นคงจะมี ปัญหาแน่นอน
คนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็เป็นคนมีเล่ห์เหลี่ยม ภาย ใต้สัญญาณและภายในระยะเวลาอันสั้น คนอื่นๆก็ได้เริ่ม เตรียมของขวัญกันขึ้นมา เพราะความเร่งรีบ ทุกคนมาไม้ เดียวกับคุณท่านหมด ได้เขียนเช็คใบนึงใส่แล้วในซองอัง เปา

ในเวลานี้ ก็คือเวลาที่ทดสอบสัญญาลับแล้ว เพราะ ไม่มีที่ให้ปรึกษาหารือกัน ตัวเลขบนเช็คนี้จะเขียนเท่าไหร่ ก็ต้องดูความเหมาะสมเองแล้ว

เดิมทีวันนี้พิงกี้มาด้วยอารมณ์ที่กังวลไม่สบายใจ คิด ไม่ถึงเลยว่าจะได้ของขวัญเจอหน้าครั้งแรกเป็นกอง ดี ที่ของขวัญไม่ได้ชิ้นใหญ่ แต่เป็นซองอังเปาที่หยิบจับ สะดวก เธอยิ้มเฉงและถอยหลังไปยืนอยู่ที่ข้างกายของเค วิน

มองดูหทัยรัตน์ที่สีหน้าเรียบเฉย เธออดคิดในใจไม่ ได้ว่าเป็นเพราะคุณท่านกับคุณหญิงท่านต่างก็ยอมรับ เธอแล้วหรือเปล่า หทัยรัตน์ถึงได้ไม่ทำให้เธอตกที่นั่ง ลำบาก?

นั่งอยู่ในห้องโถงดอกไม้ได้สักพัก เควินก็พาพิงกี้ลง ไปชั้นล่างแล้ว

ถึงแม้วันนี้เป็นวันเกิดครบรอบแปดสิบปีของคุณหญิงท่าน แต่คนแก่คนเฒ่าอายุเยอะแล้ว ร่างกายไม่ไม่เอื้อ อำนวย เป็นไปไม่ได้ที่จะลงไปพูดคุยกับผู้คนที่ชั้นล่าง

อีกอย่าง คนส่วนใหญ่ต่างก็อยากมาประจบเควินกับ สุรพล งานเลี้ยงแบบนี้ว่าไปแล้วก็เป็นงานพบปะสังสรรค์ เชิงธุรกิจอย่างนึง

มาถึงชั้นล่าง พิงกี้ทิ่มที่เอวของเควิน “คุณเควิน ที่นี่ มีห้องนอนของคุณมั้ยคะ?

“มี” เควินแววตาลุ่มลึก “อยากไปห้องนอนผม?”

“ใช่”

“มีเรื่องที่อยู่ข้างนอกไม่สะดวกทำ จำเป็นต้องหลบ หน้าผู้คน?”

คิดถึงเรื่องที่ตัวเองจะทำแล้ว พิงกี้พยักหน้าอย่างไว

“ใช่ค่ะ”

” แววตาของเควินมีความรื่นรมย์ แต่กลับ ไม่อยากให้สาวน้อยที่อยู่ตรงหน้าดูออก แกล้งเปิดปาก พูดอย่างเคร่งขรึม “คุณก็ต้องรักนวลสงวนตัวบ้าง เข้าใจ มั้ย?”
“โอเค ฉันรู้แล้วน่ะ รีบไปเร็ว!

พอมาถึงห้อง ปิดประตูปุ๊บเควินก็อยากเอื้อมมือไป กอดสาวน้อยที่อยู่ข้างกาย ยังไงๆก็คิดไม่ถึงว่ายื่นมือไป แล้วจะจับโดนแต่อากาศ พอหันไปดูอีกที เห็นเพียงแต่พิง กี้ที่จับซองอังเปาหนาเป็นปึกโดดขึ้นไปบนเตียง แล้วเริ่ม แกะซองอังเปาอย่างหน้าชื่นตาบาน

แกะออกมาสองซองก็ได้ส่งเสียง าวออกมา อาจจะ เพราะจู่ๆนึกขึ้นมาได้ว่าด้านหลังยังมีคนยืนอยู่ พิงกี้หัน หน้าไปดู กวักมือให้เควินที่งงเป็นไก่ตาแตก “ที่รัก คุณรีบ มาเร็วเข้า เรารวยเละแล้ว!”

เควิน “ .………….……….”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ