บทที่341: บ้าไปแล้ว

ทั้งคู่สบตากัน

เธอมองเขาด้วยความตะลึง แววตาของเขาลุ่มลึก มองเธอเหมือนเหยื่อที่อยู่ใต้ฝ่ามือ

ถ้าเปรียบเทียบแบบอ่อนโยนหน่อย ก็คงเป็นเสือที่ ก้มศีรษะดมดอกโรสแมรี่ มองเธอที่กิ่งก้านพริ้วไหวและ ดอกไม้ผลิบานอุดมสมบูรณ์ เขาก็เกิดความสุขขึ้นมา ยินยอมที่จะหยุดไว้เพื่อเธอ

เหมือนความรู้สึกทุกอย่างของร่างกายถูกขยาย และ รวมตัวอยู่ในที่เดียวกัน

พิงกี้รู้สึกตัวเองใกล้จะบ้าอยู่แล้ว

ไม่

ต้องบอกว่าบ้าไปแล้ว!

เขามองเธอด้วยสายตาลึกซึ้ง ลิ้นอุ่นๆยังจูบอยู่ที่ตรง นั้นของเธออย่างละเอียดอ่อน ไม่หยุดแม้แต่วินาทีเดียว เธอดึงสติกลับมาจากความตะลึงได้ในทันที ทันใดนั้น ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวจนแดงก่ำ หัวใจเต้นแรง ตื่นเต้น จนต้องหายใจทางปาก

ใช่อยู่เธอเคยทำแบบปั๊มให้เขา ที่จริงตอนนั้นก็แค่อารมณ์ชั่ววูบ และแฝงด้วยการแกล้งเขาเพื่อความสนุก จะ สู้ความสัมพันธ์ที่เร่าร้อนในนาทีของเขาได้ยังไง?

แต่ตอนนี้………

ผู้ชายที่หล่อเหลามาดเข้มคนนี้ก็ยอมทำแบบนี้เพื่อ เธอ ยอมลดตัวเอาใจเธอแบบนี้ ทำให้เธอประหลาดใจมาก และเกือบทำให้เธออายจนแทบตายไปเลย ถึงไม่ตายก็จะ บ้าอยู่แล้ว

“เควิน…….” พิงกี้เรียกอย่างยากลำบาก “คุณ ปล่อยฉันค่ะ อย่าทำแบบนี้..

เธอรู้สึกสงสารเขา

“ไม่ปล่อย” เควินยิ้มมุมปากอย่างได้ใจ เปิดปากพูด ด้วยเสียงแหบแห้ง “คุณหลับตาก็พอ ที่เหลือมอบให้ผม นะ”

“แต่ว่า………….

พิงกี้ได้แต่หลับตาลงจริงๆ

ทุกอย่างของเธอราวกับว่าถูกเขาครอบงำหมด และ เต็มอกเต็มใจที่จะทำแบบนี้ด้วย ยิ่งมีความรู้สึกสั่นไหวเหมือนถูกหวงดั่งแก้วตาดวงใจ เหมือนเขาได้ให้โลกทั้ง

ใบกับเธอ

เธอมักจะเรียกร้องตัวเองมากกว่าเรียกร้องคนอื่น ตอนนี้ได้รับจากผู้อื่น เธอมีความสุขแบบไม่สบายใจ

สุดท้ายความคิดเหมือนถูกดูดออกจากสมองหมด พิง

กี้เหลือแค่สัญชาติญาณในการครางเสียงเบาๆ

ท่าทางของเควินยิ่งอยู่ยิ่งชำนาญขึ้น

และยิ่งอยู่ยิ่งรื่นรมย์

เขาชอบปฏิกิริยาของสาวน้อยในตอนนี้มาก เขาพบ ว่าบางเวลาการให้ก็คือความสุขอย่างนึง

เขาชอบมองเธอเขินอายเพราะเขา มองดูเธอรักเขา สุดหัวใจ เบ่งบานเพื่อเขา แม้กระทั่ง…..…….

สุดท้ายพอพิงกี้กรีดร้องและสั่นขึ้นมา รูปร่างที่เพรียว เล็กแทบจะอ่อนยวบยาวเป็นน้ำ แววตาที่อ่อนโยนของ เควินแทบจะปกคลุมร่างที่เพรียวเล็กของผู้หญิง แต่แล้ว ท่าทางของเขากลับแมนจนใกล้จะเข้าข่ายรุนแรง

นาทีนี้ เขาได้ปลดเข็มขัดออกแล้วบุกเข้าไปในร่างกายเธอโดยตรง หนวดเคราที่คางได้ถูอยู่บนแก้มที่ นุ่มนวลของเธอ เรียกเธอด้วยเสียงแหบแห้ง “ที่รัก มอง

เขาให้เธอมองหน้าเขา ให้เธอเข้าใจว่านาทีนี้คนที่รัก เธอคือเขา

พิงกี้ลืมตาขึ้นมาจากความลุ่มหลง มือที่นุ่นนวลยันอยู่ ที่หน้าอกแข็งแกร่งของเขา ใต้ฝ่ามือคือหัวใจที่เต้นอย่าง แข็งแรงของเขา

ใบหน้าเธอแดงก่ำ แต่กลับพยายามให้ความร่วมมือ กับเขาพร้อมขยับตัวขึ้นมา

ทีนี้ เหมือนเฉกเช่นถูกเปิดสวิตซ์บางอย่าง ท่าทาง ของผู้ชายยิ่งอยู่ยิ่งรุนแรงขึ้น มือที่แข็งแรงทั้งสองข้างจับ เอวที่เพรียวบางของเธอไว้ พาเธอเคลื่อนไหวขึ้นๆลงๆ แทบอยากจะพุ่งเข้าไปจุดที่ลึกที่สุดทุกวินาที ต้องให้เธอ กับเขาหลอมรวมเป็นร่างเดียวกัน แน่นปึกจนไม่อาจแยก จากกัน

แผ่นหลังของพิงกี้มีแค่ผ้าบางๆชิ้นนึง ช่วงล่างแนบ กับโต๊ะทำงานที่เรียบลื่น แต่เธอกลับรู้สึกว่าตัวเองกำลัง โยกไปมาอยู่ในกลางทะเลที่ไร้ขอบเขต
ไม่มีวิธีที่ที่จะตัดสินด้วยตนเอง

ช่วยไม่ได้ เธอได้แต่ดึงแขนของผู้ชายไว้ เรียกเขา ด้วยเสียงออดอ้อนเหมือนแมวน้อย “เบาหน่อยค่ะ เบา เบาหน่อย….………….

“ถ้าเบาหน่อย จะทำให้คุณเสียวได้ยังไง?”

“ทั้งๆที่คุณเองชอบแท้ๆ

ผู้ชายหัวเราะเสียงต่ำด้วยความได้ใจ ไม่คิดจะปล่อย เธอไปด้วยซ้ำ เห็นเธอขมวดคิ้วไม่พอใจ เขากลับเหมือน จะยิ่งต้องพิสูจน์อย่างไรอย่างนั้น ทำเอาร่างกายเธอ เคลื่อนไหวขึ้นลงครั้งแล้วครั้งเล่า มีความรู้สึกเหมือนจะ ล้มลงไปจากห้องโต๊ะทำงาน

เธอกลัว ได้แต่ส่งเสียงร้องตกใจและเอื้อมมือไปที่ คล้องคอของเขา แนบชิดกับเขาอย่างแน่น

การกระทำแบบนี้ได้ใจผู้ชายเต็มๆโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ ทำให้เขาหัวใจสั่นสะเทือน มุมปากมีรอยยิ้มที่รื่นรมย์ เหมือนกับว่ารังแกเธอเป็นสิ่งที่มีความสุขมากอย่างนึง
ผู้ชายคนนี้นี่…….

น่าโดนจัดการจริงๆเลย!

พิงกี้โกรธเคืองเล็กน้อย แทบอยากจะกัดเข้าที่เนื้อ ของผู้ชายคนนี้แรงๆคำนึง

แต่ว่า พอเขาหัวเราะเสร็จ เขาก็ก้มหน้าและใช้ สายตาที่เปล่งประกายดั่งดวงดาวมองดูเธอ จ้องมองสัก พักถึงใกล้ไปที่ข้างหูเธอแล้วกระซิบเบาๆว่า “ผมรักคุณ

“ผมจะให้คุณอยู่ข้างกายผม เป็นผู้หญิงของผมอย่าง สมฐานะและสมเกียรติ ต่อจากนี้จะไม่มีใครกล้ามากำเริบ เสิบสานกับคุณอีก

“คนพวกนั้น คำซุบซิบนินทาเหล่านั้นจะไม่สามารถ ทำร้ายคุณได้อีก!

ที่แท้ ความกล้ำลืนของเธอเขาล้วนรู้อย่างชัดเจนทั้ง

นั้น?

“ผมรู้ ดังนั้นต่อผมไปผมจะดีกับคุณเป็นสองเท่า เลย” ผู้ชายให้คำมั่นสัญญาด้วยเสียงต่ำ “ผมรู้ว่าคุณชอบ ให้มีคนคอยอยู่ข้างกายคุณมากที่สุด กลัวการจากลาที่สุดสิ่งเหล่านี้ผมจะให้คุณหมด ชั่วชีวิตของผมจะเป็นของคุณ คนเดียว”

“ถ้าชาติหน้าคุณยังอยากเอาผมอีก ก็สามารถจอง ล่วงหน้าได้นะ”

“เทพเจ้าก็ขัดขวางผมไม่ได้

พูดคำหวานแหววเสร็จ ในที่สุดเควินก็ได้ปลดปล่อย ความสุขออกมา

พิงกี้ถูกทรมานจนใบหน้าเรียวเล็กแดงก่ำหมด เส้นผมชุ่มด้วยเหงื่อติดอยู่บนใบหน้า แม้แต่หางตาก็ถูกบัง เอาไว้ แต่ว่าในที่ๆผู้ชายมองไม่เห็น เธอกลับเม้มปากไว้ เบาๆและยิ้มอย่างมีความสุข

ดวงตากลับชุ่มด้วยน้ำตา

เธอดูเหมือนจะดื้อรั้น แต่แท้จริงแล้วกลัวถูกหมางเมิน ที่สุด ดูเหมือนจะปล่อยวางได้ทุกอย่าง แต่แท้จริงแล้วก ลับคิดอยู่ในใจตลอดเวลา……ทั้งชีวิตของเธอสิ่งที่ไม่เคย ได้ก็คือความอบอุ่นของครอบครัว และสิ่งที่อยากได้ที่สุดก็ คือสามารถมีคนให้ครอบครัวที่อบอุ่นแก่เธอได้

เขารู้
เขารู้รู้ทุกอย่าง

“ดอกไม้สดได้จัดใส่แจกันหรือยัง?”

“ดอกไม้พวกนั้นล้วนแต่เป็นดอกไม้สดที่ขนส่งมา ทางอากาศทั้งนั้นครับได้ให้ช่างจัดดอกไม้จัดใส่แจกัน เรียบร้อยแล้วครับ ดอกไม้และสวนในบ้านก็ได้หาช่างจัด สงนมาตัดแต่งเรียบร้อยแล้วครับ ”

“แล้วไฟต่างๆได้ตรวจสอบดูหมดหรือยัง?

“ตรวจสอบดูหมดแล้วครับ”

“การ์ดเชิญล่ะได้แจกออกไปหมดหรือยัง?

“แจกแล้วครับ ได้คอนเฟิร์มไปหลายครั้งแล้วครับว่า ไม่มีรายชื่อตกหล่นครับ

“แล้ว…….” พูดถึงตรงนี้ จู่ๆหทัยรัตน์หยุดก้าวเท้า ถ้าไม่ใช่คนดูแลบ้านที่ชื่อกิตติเดินอยู่ข้างหลังคอยสังเกต ความเคลื่อนไหวของเธอ แต่นิดเดียวก็เกือบจะชนเข้าที่ แขนของเธอแล้ว

“มีอะไรครับ คณผู้หญิง” ลงกิตติถาม
» หทัยรัตน์ถอนหายใจ “ครั้งนี้เควินคงจะพา คนมาด้วย นายไปคอนเฟิร์มกับเขาอีกทีซิ

“ครับ” ลุงกิตติพยักหน้า มองดูสีหน้าของหทัยรัตน์ ไปครู่นึง เขาได้คิดไตร่ตรองแล้วพูดเกลี้ยกล่อม “คุณผู้ หญิงครับ ผมรู้ว่าคุณผู้หญิงไม่ชอบคุณพิงกี้ที่อยู่ข้างกาย ของคุณเควิน ในเมื่อคุณเควินชอบ คุณหญิงก็ตามใจเขา เถอะครับ”

“นายรู้ได้ยังไงว่าฉันไม่ชอบพิงกี้?” หทัยรัตน์ย้อน

ถาม

เดิมทีเธอก็เป็นคนที่ค่อนข้างแข็งกร้าวอยู่แล้ว น้ำ เสียงแบบนี้มีแต่จะทำให้คนรู้สึกว่าเธอกำลังรำคาญ

ในเวลาแบบนี้ ลุงกิตติไม่กล้าพูดอะไรต่ออีก เพราะ กลัวว่ายิ่งพูดเยอะแล้วจะยิ่งผิดเยอะ สุดท้ายกลับทำให้ หทัยรัตน์ยิ่งไม่ชอบใจเข้าไปใหญ่อีก

เงียบไปสักพัก

หทัยรัตน์เป็นคนถอนหายใจก่อน “ช่างเถอะ นายโท รถามเควินตอนนี้เลยดีกว่า ดูซิว่าเขาจะจัดเตรียมยังไง ฉัน ก็จะได้จัดเตรียมได้ถูก
“…..” ลุงกิตติลังเลไปครู่นึงแล้วพยักหน้า “ครับ คุณผู้หญิง