บทที่337: ยังมีแผนสำรอง

พิงกี้ขมวดคิ้วพร้อมพูดอย่างลวกๆ “โอเคๆ คุณหยุด ตะโกนได้แล้ว ถ้าคุณยั่วให้คุณเควินโมโหขึ้นมา ถึงเวลา ฉันก็ปกป้องคุณไม่ได้นะ เรื่องที่คุณพูด ฉันจะไปพูดกับ คุณเควินเอง คุณรีบกลับไปเถอะ

“ลูกจะพูดจริงๆหรอ?” มาลาตีมองด้วยสายตาสงสัย

“เหอะ……” พิงกี้หัวเราะเย็นชาทีนึง “ถ้าคุณไม่ เชื่องั้นก็โวยวายต่อเลย ดูซิว่าคุณเควินจะทำตามที่คุณพูด มั้ย คุณกําเริบเบสานป้ายสีให้คุณเควิน ยังหวังอยากให้ คุณเควินช่วยเหลือคุณอีกหรอ?”

ดวงตาของมาลาตีระยิบระยับพร้อมพูดแก้ตัว “ฉัน ฉันไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย ฉันแค่ตื่นเต้นไปหน่อยเฉยๆ”

“งั้นตอนนี้คุณไม่มีธุระแล้วก็รีบกลับเถอะ ต่อไปไม่มี อะไรอย่ามาโผล่ที่นี่อีก

มาลาตีเจ็บใจกับผลลัพธ์อย่างนี้ ยังหวังอยากให้พิงกี้ ช่วยทํางาน “ถ้าลูกได้เรื่องแล้ว เราจะติดต่อกันยังไง? ถ้า ลูกเอาแต่ยึกยักไม่ยอมช่วยเรื่องนี้ตลอด แม่ก็มาหาลูกไม่ ได้หรอ?”

“ไม่ใช่ยังมีโทรศัพท์อยู่หรอ?” พิงกี้ขมวดคิ้ว ไม่ อยากพูดให้เสียเวลาอีกก็ขึ้นรถไปเลย
เธอไม่ฉุดกระชากกับมาลาตีหรอก ถ้ามาลาที่ยังขวาง อยู่ข้างหน้าไม่ยอมไป ย่อมมีคนมาลากเธอไปอยู่แล้ว เธอคิดว่ามาลา คงไม่โง่ถึงขั้นแค่นี้ก็ดูไม่ออกหรอก มาลาตีไม่ได้ฉุดกระชากเธอจริงๆด้วย

มองดูพิงกี้ขึ้นรถ ดวงตาทั้งคู่ของมาลาที่เหมือนถูก ป้ายด้วยยาพิษ แต่ยังดีที่เมื่อกี้ไม่ได้ลงไม้ลงมือ

พอขึ้นรถ พิงกี้ยังนั่งไม่ติดที่กับที่ก็ได้ยินเสียงของเค วินดังขึ้น “รังสิต ทิศสิบเอ็ดนาฬิกามีคนแฝงตัวอยู่ในโพ รงหญ้าสองคน เขวี้ยงกล้องถ่ายรูปในมือของพวกมันทิ้ง แล้วเอาเมมโมรี่การ์ดกลับมา อย่าให้หนีไปได้แม้แต่คน เดียว”

“รับทราบครับ!” รังสิตตอบแล้วลงจากรถ

พิงกี้รู้สึกหวาดผวามาก

มีคนแฝงตัวอยู่ที่ระแหวกนี้ งั้น..

แววตาดำเข้มของเควินมองมา ขยี้ศีรษะของพิงกี้ “ยังชะล่าใจเกินไปใช่มั้ย?
“เป้าหมายของมาลา ไม่ใช่มาพูดโน้มน้าวคุณเลย เป้าหมายสําคัญของเธอคือผม เธอกะจะใช้สิ่งนี้มาพิสูจน์ ความบริสุทธิ์ของนายชาตรี

“ใส่ร้าย?” พิงกี้นึกคิดไปครู่นึง ใบหน้าเรียวเล็ก ซีดเซียวขึ้นมาทันที “ขอโทษค่ะ…….

เมื่อกี้เธอแค่รู้สึกมาลาที่น่ารำคาญมาก เสียงแสบ แก้วหู แต่ตอนนี้นึกย้อนถึงคำพูดของมาลาตี เธอแทบ อยากจะทุบสมองของตัวเองออกมาดูซิว่าทำไมถึงได้ ประมาทขนาดนี้

ก่อนหน้านั้นมาลาตีพูด “เพื่อเอาใจคุณ ถึงขั้นเอา พ่อตัวเองมาเป็นเครื่องมือทำคะแนนกับคุณ” นี่ไม่ใช่พูด อ้อมๆว่าเควินกับเธอจงใจใส่ร้ายป้ายสีชาตรีหรอ?

ถ้าคลิปนี้ถูกเผยแพร่ออกไปจริงๆ สามารถป้ายสีให้ ชื่อเสียงของเควินเสียหายแน่นอน!

“ไม่เป็นไร” เควินหยิกแก้มที่ขาวซีดของเธอ แววตา เต็มไปด้วยความเอ็นดู “มีผมอยู่ข้างกายคุณ ถึงเกิดจุดรั่ว ไหลก็ไม่ต้องกลัวหรอก

“ค่ะ”
ทีนี้พิงกี้ถึงวางใจลง

ใช่สิ

ถึงสมองเธอไม่พอใช้ ข้างกายยังมีท่านประธานที่ หนักแน่และเฉลียวฉลาดอยู่หนี่ มีเขาอยู่ถึงเธอฉลาดน้อย ไปหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอก

“ยังมีอีก ที่คุณพูดกับมาลาตีในเมื่อครู่นี้หมายความ ว่ายังไง?”

“พูดอะไรคะ?” พิงกิ้งงงวย

“ถึงแม้มีลูกชายให้ผมคนนึง แต่ก็ไม่มีฐานะใดๆ

” พิงกี้นึกไม่ถึงตอนที่ตัวเองเข้าสู่โหมด ดอกบัวขาวที่ดัดจริต คำพูดเรื่อยเปื่อยของตัวเองจะถูก ผู้ชายคนนี้ได้ยินเข้า แต่ว่าเธอก็ได้หัวเราะแฮะๆขึ้นมา ทันที “ก็เพราะฉันอยากแสร้งทำให้มาลาตีสะอิดสะเอียน น่ะสิคะ เธอจงใจข่มขู่ฉันต่อหน้าคุณ ฉันก็แกล้งตบตาเธอ หน่อย ไม่ใช่ว่าเธอจะแสดงละครเป็นอยู่คนเดียวสักหน่อย ถ้าฉันเข้าสู่วงการบันเทิง ฉันต้องได้เป็นราชินีแห่งวงการ บันเทิงแน่นอน

“อย่างคุณเนี่ยนะ?” เควินหยิกใบหน้าของพิงกี้เหมือนลงโทษ เห็นเธอจนจนขมวดคิ้วถึงได้ปล่อยมือ

เพียงแต่ ในใจกลับถูกกระตุ้น เตรียมจะเอาเรื่องที่ตัว เองละเลยในก่อนหน้านั้นเข้าสู่กำหนดการแล้ว

ระหว่างทั้งคู่พูดคุยกัน รังสิตได้ลงไปจัดการกับสอง คนที่แฝงตัวอยู่ในที่ลับเรียบร้อยแล้ว

กล้องถ่ายรูปถูกเขวี้ยงจนแหลก เมมโมรี่การ์ดของ ข้างในถูกรังสิตเอาไว้ ทั้งสองหนีไม่พ้นสักคน ถูกรังสิต ว ข้างละคนโยนมาที่ตรงหน้าของรถมายบัคสีดำ

มาลา ก็หนีไม่พ้น

เห็นรังสิตลงมือกับสองคนนั้น มาลาตีที่ตกใจแทบแย่ เห็นท่าไม่ดีก็เตรียมชิ่งหนี สายฟ้าที่โดดลงมาจากเบาะ นั่งหลังยื่นเท้าไปขวางเบาๆ เธอก็กรีดร้อง เสียง นึงแล้วล้มลงที่พื้น ริมฝีปากและฟันฟาดใส่บนพื้น เจ็บจน มาลาติน้ำตาไหลทันที เช็ดเลือดบนใบหน้าออกอย่างตัว

“คุณเควินครับ ตอนนี้จะจัดการยังไงครับ?” รังสิต จับสองคนนี้ไว้แล้วถาม

“สองคนนี้โยนไปฝึกฝนดีๆหน่อย แล้วก็…….

เควินเหลือบมองมาลา ที่อิดโรยด้วยสายตาเย็นชา “ปล่อย คุณหญิงเพียงดาวซะ แล้วส่งเธอกลับบ้านดีๆ

รังสิตตอบอย่างเข้าใจความหมาย “รับทราบครับ

มาลาตีถูกโยนขึ้นรถ ร่างกายสั่นไหวตลอดทาง

“แกจะส่งกลับบ้านจริงๆใช่มั้ย?” ไม่รู้ถามไปกี่ครั้ง แล้ว เธอได้ถามขึ้นมาอีก

รังสิตที่ขับรถอยู่ทำเสียงเชอะเย็นชาทีนึง “ไม่ส่งคุณ กลับบ้าน จะให้ส่งคุณไปขายหรือยังไง? หรือว่าทำเหมือน นายชาตรีดี ควักเอาตับไตไส้พุงของคุณไปขายได้เงิน เยอะกว่าอีก?”

น้ำเสียงของรังสิตเต็มไปด้วยการดูถูก มาลา สีหน้าโกรธเคืองแต่ก็ไม่กล้าต่อต้าน แค่แก้ตัวด้วยความ แข็งกร้าว “แกก็ไม่ต้องใช้น้ำเสียงแบบนี้มาพูดกับฉัน หรอก ฉันไม่ได้ทำเรื่องที่ผิดต่อฟ้าดินสักหน่อย

“อ๋อ ที่แท้คุณหญิงก็รู้ด้วยหรอว่าเรื่องที่นายชาตรี ทำมันผิดต่อฟ้าดิน? ในเมื่อรู้ทำไมคุณยังมีหน้าไปขอร้อง คุณพิงกี้อีก แถมยังมีหน้าวางแผนใส่ร้ายป้ายสีคุณเควินด้วย?”

เดิมทีรังสิต เกียจจะสนใจมาลา แต่มาลาคีรนหาที ขนาดนี้ ก่อกวนเขาครั้งแล้วครั้งเล่า งั้นก็โทษเขาไม่ได้นะ

ถูกรังสิตว่าแบบนี้ มาลา พูดไม่ออกเหมือนคนใบ้ ได้ แต่ปิดปากเงียบด้วยความแค้น

พอมาถึงบ้านดารงกุล รังสิตส่งมาลา ลงจากรถ อย่างประโคม

เธอจงใจพูดเสียงสูง “คุณหญิงมาลาคี นายชาตรี ติดคุกได้รับโทษก็สมควรแล้ว คุณอย่าไปทำให้คุณเควิน ลําบากใจอีกเลย ถึงความสัมพันธ์ของคุณเควินกับคุณพิง ก็ดี ก็ไม่บิดเบือนกฎหมายเพราะเห็นแก่ความสัมพันธ์ส่วน ตัวหรอก! อีกอย่าง คุณพิงกี้ก็ไม่ใช่คนที่ไม่มีเหตุผล คุณ ทำแบบนี้ก็ทำให้เธอลำบากใจเหมือนกัน สําหรับคำพูดที่ คุณจงใจพูดใส่ร้ายคุณเควินครั้งนี้ และเรื่องต่ำช้าที่จะเอา คลิปมาขู่เขา ครั้งหน้าก็หัดทำให้มันน้อยๆหน่อย ไม่งั้นถึง คุณเควินไม่ออกหน้า ผมก็จะทำเรื่องแบบนี้ตอบแทนกลับ เอง!”

นี่มันฆ่าคนทางอ้อมชัดๆ!

มาลาตีแอบแค้นอยู่ในใจ
เพราะบ้านดำรงกูลเป็นทาวน์เฮาส์ ช่วงนี้ตระกูลดำรง กูลเกิดเรื่อง มีคนไม่น้อยที่ติดตามความเคลื่อนไหวของ ตระกูลดำรงกูลไม่ว่าที่มืดหรือที่สว่าง นาที รังสิตพูดเสียง สูงขนาดนี้ทันใดนั้นก็ดึงดูดสายตาที่ติดตามอยู่ลับๆไม่ น้อย

“คุณเข้าใจฉันผิดแล้ว ฉันมีลูกเขยอย่างคุณเควิน ดีใจสิไม่ว่า ไม่แน่บั้นปลายชีวิตของฉันยังต้องพึ่งพาพิง กิ้ลูกสาวฉันกับคุณเควินเลย จะใส่ร้ายป้ายสีเขาได้ยังไง กัน?” มาลาตีหัวเราะแห้งๆ กลัวรังสิตพูดอะไรทําให้เธอ ตกที่นั่งลําบากอีก เธอจึงรีบพูดขึ้นมาว่า “วันนี้ขอบคุณๆ มากนะ ฉันเข้าบ้านก่อนแล้ว

รังสิตไม่พูดอะไร หัวเราะเย็นชาทีนึงก็ขึ้นรถไปเลย หน้าตาเหมือนไม่เห็นมาลาที่อยู่ในสายตาเลย มาลามอง จนควันจะออกหู แต่ก็ไม่กล้าระเบิดอารมณ์ออกมา เพราะ อย่างไรซะวันนี้เธอเพิ่งถูกเควินจับได้คาหนังคาเขา ไม่ กล้ากําเริบเสืบสานอีก

พอเข้ามาถึงบ้าน มาลาตีทนไม่ไหวอีกต่อไป จับที่ เขี่ยบุหรี่คริสตัลขึ้นมาก็เขวี้ยงไปที่พื้นโดยตรงเลย ระบาย อารมณ์ออกมาอย่างโหด

เศษแก้วของที่เขี่ยบุหรี่กระเด็นไปทั่ว ทำให้เท้าที่ กำลังเดินมาได้หยุดลงทันที
คนๆนี้อยู่ห่างจากมาลาตีประมาณหนึ่งเมตร เหลือบ มองใบหน้าทั้งเขียวทั้งดำของมาลาตีแล้วถามด้วยเสียง อ่อนโยน “ทำไมคุณหญิงถึงโมโหขนาดนี้คะ ใครหน้า ไหนที่ตาบอดกล้าทำให้คุณหญิงโกรธได้ถึงขนาดคะ?”