บทที่309: แข่งกับเวลา

เดิมทลิสากับพยาบาลและหมอต่างก็อยู่ด้านในมี ทั้งหมดประมาณเจ็ดแปดคน แต่ตอนนี้คนพวกนี้กลับหาย ไปหมดแล้ว

มีแต่สมาชิกสองคนของหน่วยสืบลับนอนสลบอยู่บน พื้นอย่างไม่รู้เป็นตายร้ายดี

“พี่ยอด!”

“พี่ต้อม!”

คนที่รายงานข่าวที่ชื่อพจน์นั่งลงไปเขย่าทหารทั้ง สองนาย เห็นพวกเขาสีหน้าซีดเซียวและไม่มีการตอบรับ ใดๆทั้งสิ้น ทันใดนั้นสีหน้าของเขาแย่ขึ้นมาทันที

หันหน้ามองไปที่เควิน พูดอย่างเหลือเชื่อและเต็มไป ด้วยการโทษตัวเอง “ก่อนหน้านี้ผมได้ไปตรวจสอบแล้ว ว่าไม่มีอันตราย พี่ยอดกับพี่ต้อมก็มีปืนอยู่ กลายเป็นแบบนี้ ได้ยังไง?”

เควินไม่ได้พูดอะไร

เดินมาที่ตรงหน้าของทหารทั้งสองที่สลบ เขายื่นมือ แตะที่หลอดเลือดแดงตรงคอของพวกเขาแล้วพูดด้วย เสียงทุ้มต่ำว่า “พวกเขาไม่ได้เป็นอะไร แค่สลบไปเฉยๆ
“สลบ?”

“คาดว่าน่าจะโดนยาสลบ

“งั้นก็ดีแล้วครับ ไม่งั้นผมคงรู้สึกผิดมากแน่ๆเลย ในที่สุดพจน์ก็ไม่ได้ตื่นตระหนกขนาดนั้นแล้ว

พวกเขาสามคนควบคุมพวกของลิสาด้วยกัน ถ้ามีแค่ เขารอดชีวิตมาคนเดียว เขาจะรู้สึกผิดต่อสหายของเขา

มาก

เพียงแต่…….

“คุณเควินครับ แล้วตอนนี้เราจะทำยังไงครับ?”

พจน์ถาม

“ตามหาด่วน” เควินสั่งการด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำ

สํารวจดูรอบๆ เขาเห็นห้องลับอยู่บนผนังด้านนึง กด ปุ่มลงไป ห้องลับได้เริ่มทำงาน จู่ๆผนังแผ่นนั้นได้นูนออก มาบางส่วนและสไลด์ออกไปด้านข้างอย่างช้าๆ มีช่องว่าง หนึ่งเมตรครึ่งกว่าๆโผล่ออกมา

แต่แล้ว เควินเพิ่งเดินเข้าไปในนั้นก็ได้ยิน

เสียง“ติ๊ดๆ” สองคำ
นี่คือ………..

เขาหันไปมอง พบว่ามีระเบิดติดตั้งเวลาติดอยู่ที่ ประตู ระเบิดนี้ได้เชื่อมต่อกับประตู พอประตูบานนี้เปิดออก ระเบิดติดตั้งเวลานี้ก็ได้เริ่มนับเวลาถอยหลัง

มองดูเวลาที่ระเบิดเหลือแค่สามนาทีเท่านั้น

สามนาทีนี้ ต้องเหลือเวลาให้คนพวกนั้นวิ่งหนีไป

แน่ๆ

ส่วนเควินถ้าตัดสินใจจะตามไปข้างหน้าต่อ ก็ต้อง พะนันกับสถานการณ์ข้างหน้าที่ไม่ชัดเจน อาจจะเจอ สถานการณ์ที่หนีออกไปไม่ทันและถอยไม่สำเร็จ ถ้าเขา ถอยตั้งแต่ตอนนี้ถึงจะมีโอกาศมีชีวิตรอด

นี่ถือเป็นสงครามจิตวิทยาอย่างนึง

“คุณเควินครับ” พจน์ตื่นเต้นขึ้นมาอีก

พิงกี้เห็นระเบิดแล้วสีหน้าก็ตึงเครียดขึ้นมา “คุณเค

วิน เราออกไปเถอะค่ะ”

ถ้าเทียบกับตามพวกของลิสา ชัดเจนว่าชีวิตสำคัญ

กว่ามาก
“อืม” เควินมองพิงกี้ทีนึง แววตาแฝงด้วยความซับ ซ้อน เขาสั่งการให้นายพจน์ “นายพาภรรยาฉันออกไป ก่อน บอกให้ทุกคนถอยทัพเดี๋ยวนี้”

“รับทราบครับ!” นายพจน์ตอบตกลง

แต่ว่า เขาเพิ่งเดินไปสองก้าว จู่ๆนึกอะไรขึ้นมาได้ “คุณเควินไม่ไปกับพวกเราหรอครับ?”

“ไม่” เควินสีหน้าเคร่งขรึม

“ห้า อะไรนะ?” ได้ยินคำตอบที่เหนือความคาด หมาย พิงกี้ที่เตรียมตัวเดินไปดึงสติกลับมาทันที มอง ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังด้วยความแปลกใจ และถามด้วย ความร้อนรนใจ “ทำไมคุณถึงไม่ไป? ถ้าคุณไม่ไป ฉัน

ยังพูดไม่จบ พิงกี้ก็หน้ามืดและตัวอ่อนยวบยาบล้ม ลงพื้น เควินที่มือไวตาไวรับไว้ได้ทัน

เอาพิงกี้มอบให้นายพจน์ เควินสั่งการด้วยเสียงที่ หนักแน่น “พาเธอออกไปจากที่นี่อย่างปลอดภัย นี่คือ ภารกิจที่ฉันมอบให้นาย

กลัวพิงกี้จะโวยวาย เขาจำเป็นต้องทุบให้เธอสลบ
หวังแค่เธอจะไม่โทษเขานะ

นายพจน์ไม่ได้ไป “แต่คุณเควิน………

“ชั้นใต้ดิน ด้านบนมีบ้านกี่หลัง ถ้าปล่อยให้ระเบิด ตัวนี้ระเบิดอย่างตามใจชอบ นายลองคิดดูซิว่าจะเกิดอะไร ขึ้น? พวกนายถอยไปก่อน หลังจากถึงด้านบนก็รีบอพยพ ผู้อยู่อาศัย ฉันจะคิดหาวิธีกู้ระเบิดนี้เอง”

“ผมก็ทําได้ครับ คุณเควินพาคุณผู้หญิงไปก่อนเถอะ ครับ!” นายพจน์พูดขึ้นมาทันที

“ความเร็วของนายสู้ฉันได้หรอ? ไม่ต้องพูดไร้สาระ แล้ว ไป!”

“คุณเควิน……”

“รีบไปเร็วสิ!ให้พี่น้องเราถอยทัพไปหมด นี่คือคำ สั่ง!” เควินหางตาก็เริ่มแดงแล้ว คำสั่งที่เฉียบขาดทำให้ คนไม่อาจปฏิเสธ “นายยืดเยื้อเวลาหนึ่งวินาที ฉันก็มีโอ กาศรอดชีวิตน้อยลงหนึ่งวินาที นายดูเอาเองเถอะ!

มองพิงกี้ที่สลบอยู่ในอ้อมอก นายพจน์กัดฟันแบก เธอขึ้นมา พูดด้วยน้ำเสียงที่สะอึกสะอื้น “คุณเควินต้อง ออกมาอย่างปลอดภัยนะครับ!”
“นายวางใจเถอะ”

ไม่น้องให้นายพจน์พูด เขาก็ต้องคิดหาทุกวิถี ทางออกไปอยู่แล้ว

เขาไม่อยากตายอยู่ที่นี่ โดยเฉพาะหลังจากได้ผ่าน ความตายมาแล้วครั้งนึง เขายิ่งไม่อยากตาย……..ยังมี คนที่เขาห่วงหารอเขาอยู่ เขาจะตายได้ยังไง?

ก้มหน้าลง เควินเริ่มกู้ระเบิดด้วยความตั้งใจ

นายพจน์แบกพิงกี้ออกจากห้อง ภายในระยะเวลา สั้นๆก็ได้รวมตัวสหายและพาพวกเขาพุ่งไปที่ทางเข้า

พวกเขาได้เหลือสองคนเฝ้าไว้ที่ทางเข้า ก็เพื่อ ป้องกันประตูทางเข้าปิดอย่างกระทันหัน เพราะเหตุนี้จึง ไม่ต้องกลัวว่าทางเข้าจะออกไปไม่ได้

หน่วยสืบลับเป็นคนที่ผ่านการฝึกฝนมาอย่างดี ระยะ เวลาแค่หนึ่งนาที ทุกคนก็ได้ออกไปจากชั้นใต้ดินขึ้นมาสู่ บนพื้นผิวแล้ว

“หัวหน้าล่ะ?”

“คุณเควินล่ะ?”
ทุกคนออกมาด้วยกัน ไม่เห็นร่างเงาของเควินจึงได้ ถามไถ่กันขึ้นมา

“คุณเควินกู้ระเบิดอยู่ข้างในครับ……เขาให้พวกเรา รีบเคลียร์ผู้อาศัยอยู่ในระแวกนี้ออก ทุกคนรีบเคลื่อนไหว เถอะ ฉันเฝ้าประตูอยู่ที่นี่ รอคุณเควินและเฝ้าคุณผู้หญิง กับพี่ยอดและพี่ต้อมไว้เอง” นายพจน์พูด

ในเวลาเดียวกัน สถานการณ์ก็เงียบกริบขึ้นมา

ผ่านไปหลายวินาที ทหารหลายสิบนายแทบจะ ทำความเคารพที่หน้าประตูพร้อมๆกัน

รังสิตรับสิทธิ์บังคับบัญชาการชั่วคราว ใช้เวลาอัน รวดเร็วที่สุดในการมอบหมายภารกิจให้ทุกคน แยกย้ายกัน อพยพผู้อยู่อาศัย เพื่อเลี่ยงถึงเวลาเกิดเรื่องไม่คาดคิดจะ ได้ไม่ทำให้ได้รับบาดเจ็บและเสียชีวิตอย่างมหันต์

พอสหายต่างก็แยกย้ายไปหมดแล้ว นายพจน์ดูแล พิงกี้และสหายอีกสองนายไปด้วย และจ้องประตูทางเข้า อย่างตาแดงไปด้วย เฝ้ารอร่างเงาที่ยิ่งใหญ่นั้นจะโผล่มา ในวินาทีต่อไป

หนึ่งวินาที
สองวินาที

สิบวินาที

หนึ่งนาที………

สองนาที..

พริบตาเดียวเวลาก็ใกล้จะถึงจุดสิ้นสุดแล้ว พิงกี้ได้ ค่อยๆฟื้นขึ้นมา ในขณะนี้นี่เอง เสียง “ตูม” ก้องมาจากชั้น ใต้ดิน ทำเอาพิงกี้กับนายพจน์สองคนตื่นตกใจจนหน้าซีด

ระเบิดดังตูมแล้ว

ควันที่กลิ่นฉุนโชยออกมาจากประตูทางเข้าบ้านที่ บนพื้นผิวเพราะการสั่นสะเทือนที่รุนแรงนี้เริ่มสั่นไหวขึ้น มา ได้ยินคนมากมายส่งเสียงกรีดร้องออกมาด้วยความตื่น ตกใจอย่างลางๆ

ดีที่สภาพบ้านของระแวกนี้แข็งแรงดี ไม่ได้ทำให้เกิด การถล่ม ผู้อยู่อาศัยก็ไม่ได้มีปัญหาเรื่องบาดเจ็บ

“คุณเควิน!”

พิงกี้กลับมองทางเข้าด้วยความอึ้ง
พอดึงสติกลับมาได้ จู่ๆพิงกี้น้ำตาคลอเบ้า เธอพุ่งไป ที่ทางเข้าอย่างโซเซ กลับถูกนายพจน์ดึงแขนเสื้อเอาไว้ แน่น

“คุณผู้หญิงเข้าไปไม่ได้นะครับ!”

พิงกี้ใช้แรงสะบัดมือ “ปล่อยฉัน!”

“ผมปล่อยไม่ได้ครับ! ภารกิจที่หัวหน้ามอบให้ผมก็ คือปกป้องคุณผู้หญิง ผมทนดูคุณผู้หญิงเข้าไปเกี่ยวข้อง กับอันตรายไม่ได้ครับ” นายพจน์ดื้อด้านมาก

“ฉันบอกให้ปล่อยฉันลงไป!” แววตาที่เย็นชาของ พิงกี้จ้องนายพจน์ไว้ เธอพูดทีละถ้อยคำ “สามีของฉันอยู่ ข้างล่าง นายไม่ให้ฉันเข้าไปช่วยเขา ฉันทำไม่ได้! นาย ปล่อยมือเดี๋ยวนี้!”

“ถ้าจะไปก็ต้องผมเป็นคนไปครับ!” นายพจน์ไม่เห็น

ด้วย

ภายใต้การโต้เถียงกัน พิงกี้เหลือบมองไปที่ทางเข้า อย่างหมดความอดทน กำลังอยากบุกเข้าไปอย่างไม่คำนึง อะไรทั้งสิ้น ทันใดนั้นในกลับมีร่างเงาที่สูงใหญ่บุกเข้ามา ในม่านตาของเธอ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ