บทที่303: การต้อนรับย้อนหลัง

พิงกี้ยังไม่ได้เล่าเรื่องของป้าเฉินให้เควินฟัง

อยู่ในศาลเควินปรากฏตัวมากระทันหันเหมือนเทพ จนถึงช่วยเธอจัดการเรื่องที่ติดคุกติดตารางเสร็จอย่าง เฉียบขาดและว่องไว จังหวะไวมาก เธอไม่มีเวลาพูดคุย เรื่องนี้กับเขาด้วยซ้ำ

หลังจากนั่งอยู่บนรถ……….

พออยู่บนรถไม่มีคนนอกมารบกวนเธอกับเควินอยาก หวานแหววกันจะแย่ ยังจะมาพูดถึงคนที่ทำให้อารมณ์เสีย อย่างป้าเฉินได้อย่างไรกัน?

นึกถึงการคลอเคลียของเมื่อกี้ พิงกี้หน้าแดงเล็กน้อย

ที่จริงก่อนที่จะเห็นหน้าป้าเฉิน เธอลืมไปเลยด้วยซ้ำ ว่าในบ้านมีคนชื่อป้าเฉินอยู่ด้วย

ตอนนี้เห็นป้าเฉินที่มองมาด้วยสีหน้าช็อก เธอก็ได้

เงียบไป

“ป้าเฉิน ช่วยทำกับข้าวหน่อยครับ เควินเปิดปาก พูดบางเบา

เขาเปิดปากพูดปุ๊บ บรรยากาศก็รู้สึกผ่อนคลายลง
หลังจากป้าเฉินเกษียณจากหน่วยสืบลับก็ทํางาน อยู่ที่ข้างกายของเขามาโดยตลอด เพราะความสัมพันธ์ ขั้นนี้ เขากับป้าเฉินเลยสนิทกัน ปกติอยู่ชายคาเดียวกัน อากัปกิริยาก็ค่อนข้างเป็นธรรมชาติไม่รู้สึกอึดอัด

ครั้งนี้ ถึงแม้เขาหลักแหลมที่สังเกตเห็นความผิด ปกติ แต่ก็ไม่ได้รีบพูดให้นําบากใจในทันที

สำหรับคนแก่ที่อยู่ข้างกายมานาน เควินก็ชินกับการ

ไว้หน้าพวกเขาหน่อย

“ได้ค่ะ ป้าจะไปทำเดี๋ยวนี้เลยค่ะ ไม่มีเวลามาสนใจ อย่างอื่น ป้าเฉินรีบพยักหน้า

พอป้าเฉินไปปุ๊บ สายตาของเควินก็มองมาที่พิงกี้ พร้อมถามว่า “คุณกับป้าเฉินมีเรื่องอะไรผิดใจกันหรอ?”

“.………….….” พิงกี้จนปัญญา เธอแบะปากเล็กน้อย “ไม่ใช่เรื่องผิดใจกันหรอกค่ะ”

“แล้วเป็นเรื่องอะไร?

“คุณหิวแล้วใช่มั้ย? เราไปทานข้าวก่อนเถอะ ฉันก็ รู้สึกหิวแล้วค่ะ” พิงกี้รู้สึกตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่จะมาพูด เรื่องนี้ เดี๋ยวทานข้าวเสร็จค่อยพูดเถอะ
ตอนเช้าเธอก็ยังไม่ได้ทานอะไรเลย ไปขึ้นศาลตั้งแต่ เก้าโมงเช้าจนถึงตอนนี้ก็บ่ายสองโมงแล้ว เธอก็หิวแล้ว เหมือนกัน

เควินจ้องเธอไปหนึ่งวิแล้วพยักหน้า “โอเค ทานข้าว ก่อน”

ป้าเฉินทำกับข้าวก็ต้องใช้เวลาอยู่ เควินกะว่าจะขึ้น ไปดูน้องแอ๊ปเปิ้ล ลูกรักของเขาสักหน่อย

น้องแอ๊ปเปิ้ลคลอดออกมาสองเดือนกว่าแล้ว เจ้าลิง ตัวแดงในตอนนั้นเพราะได้รับการดูแลดีเป็นพิเศษ ตอนนี้ กลายเป็นซาลาเปาไปแล้ว แก้มขาวอมชมพู ดวงตาทั้งคู่ แบ๊วเหมือนตุ๊กตา

ตอนที่เควินกับพิงกี้เดินเข้ามา พยาบาลกำลังใช้กล องป๋องแป๋งกล่อมน้องแอ๊ปเปิ้ลอยู่

น้องแอ๊ปเปิ้ลนอนอยู่บนพรมขนแกะที่หนานุ่ม บน ตัวยังใส่เสื้อลายการ์ตูนที่น่ารัก กำลังขยับมือและถีบเท้า พร้อมหัวเราะอย่างสนุกสนานอยู่

“คุณพิงกี้” เห็นพิงกี้เดินเข้ามา พยาบาลก็รีบลุกขึ้น

มา
สายตาเหลือบมองเควินที่ยืนอยู่ด้านหลังทีนึง ถูก พลานุภาพบนตัวเขาทำเอาจนกลัว เธอรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา อย่างห้ามใจไม่ได้

“นี่คือสามีของฉันเองค่ะ คุณเรียกเขาว่าคุณเควิน หรือคุณผู้ชายก็ได้ ถึงแม้ต่อไปเลี่ยงไม่ได้ที่จะคบค้า สมาคม แต่คุณก็ไม่ต้องตื่นเต้นเกินไป ทำความคุ้นเคยกัน หน่อย รู้ว่ามีคนอย่างเขาก็พอ เพราะคนที่คุณจะต้องอาศัย อยู่ด้วยกันมากที่สุดก็ยังเป็นฉัน คุณก็ไม่ต้องกลัวเขานะ เขาก็แค่ดูเคร่งขรึมไปหน่อยเอง แต่เขาไม่ใช่คนที่จะโมโห ง่ายๆหรอกค่ะ”

พิงกี้ยิ้มละไม และแนะนำตัวให้พยาบาลอย่างเป็น ธรรมชาติ

สามี?

แววตาของเควินมีความรื่นรมย์ สีหน้าก็ดูอ่อนโยนขึ้น

ไม่น้อย

ต้องยอมรับจริงๆ พอได้ยินการแนะนำนี้จากปากของ สาวน้อยของเขาแล้ว ทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นเยอะเป็น พิเศษ

พยาบาลไม่ได้เป็นคนใจกล้า ทำการทักทายกับเควินอย่างเชื่อฟังอย่างระมัดระวังเสร็จ ไม่กล้าแม้แต่จะมองเขา ก็ก้มหน้าออกไปแล้ว เพื่อเหลือช่องว่างให้พ่อแม่ลูกสาม คนนี้

เควินไม่ได้สนใจพยาบาลไม่พยาบาลอะไรหรอก อยู่ ในแนวคิดของเขา นี่ก็เป็นคนที่ทำงานอยู่ในบ้านคนนึง เท่านั้นเอง

ไม่นาน สมาธิของเขาก็ถูกเจ้าซาลาเปาน้อยที่อยู่บน พรมขนแกะดึงดูดแล้ว

“ลูกชายผม?”

มองดูน้องแอ๊ปเปิ้ลบนพรมและมองมาที่พิงกี้ สายตา ของเควินเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

เขารู้ว่าตัวเองได้จากไปนานมาก พลาดวันเวลาที่ สวยงามไปเยอะมาก แต่ว่า………ไมจู่ๆก็มีเด็กน้อยที่กล มดึกเหมือนซาลาเปามาโผล่อยู่ในโลกของเขา

ถึงแม้จะรู้การดำรงอยู่ของเจ้าตัวแสบคนนี้อยู่แล้ว แต่ ความรู้สึกที่ได้เห็นกับตามันตื่นเต้นยิ่งกว่าได้ที่ได้ฟังจาก หูเฉยๆ
ท่านประธานใหญ่ที่เป็นคนฉลาดและมองการณ์ไกล ตอนที่เห็นเจ้าซาลาเปาน้อยนี่ ได้โง่เขลาขึ้นมาอย่างน่า มหัศจรรย์ แม้แต่ร่างกายก็แข็งทื่อไปหมด

“ถ้าไม่ใช่ลูกของคุณ แล้วจะเป็นลูกนอกสมรส ยังไง คะ?” พิงกี้จ้องเขาด้วยสายตาโกรธทีนึง

หลังจากมีน้องแอ๊ปเปิ้ล สามีก็ไม่ใช่ภารกิจสำคัญ อันดับหนึ่งของเธอแล้ว

อุ้มน้องแอ๊ปเปิ้ลขึ้นมาด้วยความชำนาญ หลังจาก คิดๆแล้ว พิงกี้ก็ได้เอาซาลาเปาน้อยที่อารมณ์ดีจนน้ำลาย ไหลวางไปในอ้อมอกของเควิน จากนั้นก็ได้แนะนำตัว เหมือนเรื่องมันเป็นแบบนี้จริงๆ “ลูกดูเร็ว นี่ก็คือพ่อของ ลูก ทักทายกับคุณพ่อหน่อยเร็ว”

น้องแอ๊ปเปิ้ลไม่ได้กลัวคนแปลกหน้า อาจจะเป็น เพราะมีความผูกพันทางสายเลือดระหว่างพ่อกับลูก ถูกเค วินที่แข็งกระด้างอุ้มไว้ น้องแอ๊ปเปิ้ลก็ไม่ได้ร้องไห้ แถม ยังยิ้มอย่างดีใจมาก

จากนั้น………
รู้สึกบนตัวมีความเปียกชื้นที่อื่นๆ เควินหน้าบูดบึง

ตรงอกยังมีคราบน้ำหยดลงมาอย่างไม่หยุด เขาที่ เป็นคนรักความสะอาดมากอดทนกับความรู่วามที่จะโยน ตัวเจ้าตัวแสบนี้ออกไป และพูดกับพิงกี้ที่กำลังดูเฮฮาอยู่ “คุณพิงกี้ ลูกชายคุณจนเสื้อผมเปียกหมดแล้ว

“อืมยิ้ม” พิงกี้พยักหน้าอย่างจริงจัง มุมปากมีรอยยิ้ม ที่ซ่อนยังไงก็ซ่อนไม่อยู่ เธอหอมแก้มของน้องแอ๊ปเปิ้ล ทีนึงแล้วชมว่า “ลูกชายแม่นี่เยี่ยมจริงๆเลย ทำได้สวย จริงๆ!

ใครใช้ตอนที่เธอคลอดลูกใครบางคนไม่อยู่ข้างกาย ล่ะ นี่เป็นการต้อนรับย้อนหลังเชียวนะ!

เธอไม่รู้ว่าถูกลูกชายตัวเองฉี่ใส่เสื้อกี่ครั้งแล้ว เขา เพิ่งจะโดนครั้งแรกเอง ต่อไปยังจะต้องถูกต้อนรับแบบนี้ อีกเยอะ

“มีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น” เควินพูด

พิงกี้ไม่มีภาระในใจอีก นาทีนี้ใบหน้าดูมีเลือดฝาดขึ้น เยอะ แม้แต่สีหน้าแววตาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน เห็นเธอเป็นแบบนี้ เควินส่ายหัวอย่างจนปัญญา แววตา เต็มไปด้วยความรักและเอ็นดู
ในมืออุ้มน้องแอ๊ปเปิ้ลไว้ข้างกายยังมีผู้ญิงที่เขา ถวิลหาค่ำเช้ายืนอยู่ ครึ่งปีมานี้ เขาไม่เคยรู้สึกมีความสุข และสงบนิ่งเหมือนนาทีนี้มาก่อน

ป้าเฉินใช้ใจเตรียมอาหารมาก ทุกเมนูมีกลิ่นและสีสัน ชวนน่ารับประทานมาก

พิงกี้เรียกพยาบาลมาดูน้องแอ๊ปเปิ้ล จากนั้นก็ได้ลง ไปทานข้าวพร้อมเควิน

กับข้าวห้าอย่างกับน้ำซุปอีกหนึ่งอย่าง มีครบทุก

รสชาติ

หลังจากป้าเฉินยกอาหารออกมาเสริ์ฟ และเตรียม ช้อนส้อมถ้วยชามทุกอย่างเสร็จก็ได้เดินเข้าไปในห้องครัว ด้วยความระมัดระวัง สีหน้าเหมือนไม่กล้าเดินเพ่นพ่านอยู่ ตรงหน้าของเควินกับพิงกี้